Huisartsen..

Ik weet niet precies of dit de juiste plaats hiervoor is, maar;

Hoe voel jij je als je bij je huisarts zit? Is het volgens jou van belang dat het een man of een vrouw is?
Durf je alles met hem/haar te bespreken of voel je je wat 'beschaamd'?

Ik ben erg benieuwd hierover, je hoeft niet echt bovenstaande vragen te beantwoorden, vertel gewoon wat over jou 'relatie' met je huisarts...

[Hawahaai]

Het ligt eraan waarvoor ik bij mijn huisarts kom... Kom ik voor 'gewone' dingen, zoals oorpijn of iets dergelijks, dan vind ik hem een hardstikke leuke vent, klinkt stom, maar is zo... Hij is serieus, maar niet te serieus...
Toen ik als 'spoedgeval' bij de huisarts kwam, voelde ik me minder fijn daar... Ik voelde me een enorme aansteller, die ook nog eens het hele schema daar in de war ging schoppen...
Verder is onze huisarts als persoon heel erg ok, ik ken hem zo'n beetje ook nog als iemands vader, maar gelukkig weer niet te persoonlijk, anders zou je daar ook niet op je gemak zitten, denk ik...

Wij hebben net een nieuwe omdat ik de vorige echt steeds jah..slordiger en inadequaat vond worden. Bijv. bij een blaasontsteking keek hij alleen of de urine wat troebel was, hij keek het niet na of zo, terwijl ik het al 2x ervoor had gehad.
Verder luisterde hij niet echt, had ik het idee dat hij al een recept uitschreef als je binnenkwam.

Dus nu hebben we een andere waarbij ik het idee heb dat hij wel luistert, hij heeft ook een assistente (wat erg handig is als je even moet bellen of zo) en kijkt hij en voor het recept en erna de urine na (had weer blaasontsteking omdat het gewoon door de laatste huisarts niet serieus genomen was).

Verder heb ik em (gelukkig) nog niet veel gezien, maar ik heb wel het idee dat we nu een goede hebben Want een hoop van me vage klachten gingen al weg toen we een nieuwe huisarts hadden, blijkbaar was ik te gestresst om naar de vorige te gaan!

Als ik bij de huisarts ben, voel ik me wel redelijk op mijn gemak. Ik heb een mannelijke huisarst, maar dat maakt me verder niet zo erg uit.

Verder heb ik nog nooit beschaamde dingen met hem hoeven bespreken. Ik denk wel dat ik dat zou durven met hem hoor; natuurlijk zal dat niet makkelijk zijn, maar wat moet moet nou eenmaal! Of ik zou mijn moeder mee nemen , soms vind ik het nu ook nog fijner als ze meegaat al is ze de laatste paar keer niet meegeweest, maar goed.

Mijn huisarts zat in de gemeenteraad en mijn vader ook en ze hadden nogal eens ruzie; mijn vader werd daarom ook liever behandeld door een andere huisarts die daar werkte. Toen mijn vader een hersentumor bleek te hebben kwam deze huisarts wel altijd langs om te kijken hoe het ermee ging. Hij kwam dus wel eens hier over de vloer om mijn vader op te zoeken; je krijgt dan misschien toch wel een beetje een extra band met hem; zeker omdat hij ook altijd erg meelevend was met ons.

ik voel me niet echt op mn gemak bij dr.. komt omdat ik vroeger dr heel vaak langs ben geweest en dan schaam ik me tochwel als ik dr weer heenmoet voor een of andere kutreden.. verder heb ik haar 1 keer een beetje met iets vertrouwd en heeft ze dat opgebracht waar mn moeder bijwas... en ik wou juist niet dat die het wist.. ook heeft ze mij veel te laat doorverwezen met mn klachten dus nee echt veel vertrouwen heb ik niet in mn huisarts.. toen ze me ook nog voor niks een week lang pillen liet slikken waarbij ik letterlijk over mn nek ging als ik ze moest nemen (en dan overdrijf ik neit eens) zonder dat het echt nodig was had ik het helemaal gehad met dr

[autodropje]

Ik vind het maar een enge man, hij ziet er nogal eng uit vind ik Verder is ie best aardig ofzo, maar tis niet echt het type mensen waar ik van hou zeg maar.

[Quiana]

bloempjuh schreef op 07-04-2003 @ 16:29:
De huisarts die we daarvoor hadden heeft me meerdere malen gewoon niet geloofd, zodat ik bv met een gebroken voet door moest lopen, of vond dat ik me ontzettend aanstelde en dat er niks aan de hand was terwijl ik wel m'n pols had gebroken, enz enz.

Omg.


M'n vorige was wel aardig, deed gewoon
d'r werk zoals ze het moest doen, niks op aan te merken.
Kon er goed mee praten ed.

Nu is het een man, die me vaak niet serieus neemt.
Had vorige week m'n enkel verstuikt,
zegt 'ie dat ik er gewoon mee door moet lopen.
Zijn we uiteindelijk naar de EHBO gegaan,
mocht er dus niet mee lopen.
Zoek wel een nieuwe, maar gaat een beetje moeilijk.

ik had eerst een heel goede.
Nu heb ik een huisarts al 4 jaar waarbij ik 1 x ben geweest en die is eng.
Het is zo'n zweterig mannetje enzo en hij praatte alleen tegen mn ma terwijl die er verder niets mee te maken had

dus ik kom bijna nooit bij hem maar het kan opzich wel zijn dat hij dus eigenlijk heel aardig is, maar toen mocht ik hem niet zo.

ow ik durf wel alles te bespreken enzo.
Maar het is gewoon een sukkel. Hij heeft een aantal dingen gedaan waardoor ik echt een hekel aan hem heb.

[Rabbi Daniel]

Mijn huisarts is wel goed.

Is een man, ongeveer 35 jaar oud.

Maar hij neemt me altijd serieus en hij heeft altijd genoeg tijd.


Overigens, met spoedgevallen ga ik gewoon naar het ziekenhuis... m'n huisarts zit op 300 meter en het ziekenhuis op 1 kilometer, dus dat is niet zo'n grote stap.

[Miracle]

Ik heb een mannelijke (homo) huisarts. Ik kan het goed met hem vinden en ik voel me bij hem wel op m'n gemak (hij legt goed uit en maakt altijd genoeg tijd voor je vrij). Hij is denk ik zo rond de 50 jaar, en komt niet homoachtig over, maare ik weet wel zeker dat hij er niet op kickt om blote vrouwen te zien.
Ik ben er nog nooit voor dingen geweest waar ik me voor moest schamen, maar ik denk dat ik dan zeker ook eng zou vinden...
Ik heb tot nu toe altijd een mannelijke huisarts gehad, en deze heb ik nu al 4 jaar (sinds ik bij hem ben praat hij ook met mij, en niet tegen met m'n moeder zoals toen ik kleiner was). Ik weet dus niet hoe een vrouwelijke huisarts is, maar een vrouwelijke lijkt me opzich wel fijner (mocht deze ermee stoppen dan zoek ik een vrouwelijke huisarts denk ik)

[Balance]

Onze huisarts is een man en ik vind hem niet echt fijn. hij kijkt soms wat lacherig als ik met iets kom waardoor ik het idee heb dat hij me niet serieus neemt en daarnaast als ie eens iets wél serieus vertelt zit ie je eng aan te staren met grote ogen. Ik zou me dus ook absoluut niet op m'n gemak voelen als ik iets 'beschamends' zou moeten bespreken.

Kheb ook wel eens een stagiaire gehad, dat was een vrouw. Zij vroeg aan mij wat ik had (niet wat voor klachten, maar echt wát ik had) en vervolgens moest ik zeggen wat er aan moest worden gedaan. Het was toen iets met m'n knie en ze heeft d'r niet eens naar gekeken! Ik kreeg op mijn verzoek een verwijsbrief naar de fysio, die vervolgens kwaad werd dat de arts niet eens naar m'n knie gekeken had. Dat was volgens haar wel heel erg slecht.
(mijn eigen diagnose was overigens wel goed! )

[Dark Psycho]

ik vind huisartsen maar enge wezens....weet ook wel dat ze net zoals ik zijn, maar toch......

eerst hadden we eiglijk 2 keuzes voor huisartsen:

1) eentje die eigenlijk te vrolijk was, en vaak onserieus overkwam,
2) of eentje die serieus was, en niet zown lolbroek.

de keuse is gevallen op nummero 2 ...

nouwjah t maakt nu ook allemaal niets meer uit, maar als ik een "perfecte" huisarts zou moeten kiezen, dan zou het eentje moeten zijn die jong is, want ik vind dat die je beter begrijpt, mag wel wat humor hebben (practical jokes weetjewel) en die vooral niet zo engsig doet en die niet met zun scoop ligt te klooien en zijn spuiten met opzet op de tafel legt

ik heb nog nooit in mn leven een huisarts gezien...
morgen wordt de eerste keer (afspraak omdat ik al 27 dagen ongesteld ben)

[Snufje]

'k heb gelukkig niet vaak een bezoek aan de huisarts moeten brengen.. Alleen twee keer met m'n voet en met de pil zover ik me nu kan herinneren... Nouja, is altijd wel een aardige man..

[ekki]

Ik heb besloten me maar niet meer te schamen voor dingen, ook niet in de apotheek. Tenminste, wat dit aan gaat. In ieder geval zeg ik maar gewoon als er wat is, die man/vrouw heeft ook al zat verhalen gehoord/mensen gezien/enz.