Dit is zo vreemd...hoe moet ik ermee omgaan?

[Yab-Yum]

Zo'n 2 weken geleden was er een jongen bij mij, en ik was/ben altijd heel bang voor loslaten/kwetsbaar zijn/ed, en toen heb ik zo'n 4 glazen alcohol op, om 'losser' te worden. Hier is mijn lichaam echter helemaal niet gewend aan, ik ben nooit verdergegaan dan 1.
Toen werd ik misselijk, duizelig, en bang, het voelde heel wazig.
Ook toen de alcohol uit mijn bloed weg was voelde ik me nog wazig.

Vorige week in het vliegtuig op de terugreis was er weer vertraging. Ik kan moeilijk omgaan met teleurstellingen, en dingen waar ik niks aan kan doen. Ik wist niet meer hoe ik me nou moest voelen. Of ik mijn kwade gevoel moest toelaten (wat zou kunnen eindigen in een ik-wil-alles-en-iedereen-doodslaan-drama, of het moest 'loslaten' (wat zou eindigen in een niet-over-gaan-zeer-harde-huilbui.

Ik voelde me heen en weer geslingerd tussen die 2 gevoelens, alsof het 2 uitersten waren, en ben terwijl niemand het opmerkte in mezelf gaan bijten. Hier werd ik enigzins rustig van.

Sindsdien, en dat is t vreemde, VOEL ik niks meer. Lijkt het. Net bij zoeken las ik dit:


Lady_x: ik voel me precies zoals jou.. maar het wordt steeds erger... Ik kan nergens meer van genieten... Ik raak gewoon in een sleur, een visieuze cirkel. Ik sta stil. Ik studeer en leer en bouw vrienden op... maar ik ontwikkel niet.. het is leeg, inhoudsloos. Ik geef er allemaal niets om. En dat zit me een beetje dwars, want een jaar geleden had ik ontzettendveel levensvreugde, en wilde ik van alles en nogwat doen, en kon ik veel bereiken, en deed dat ook.... op een of andere manier mis ik mijn impulsieve ikje...

Het erge is dat ik eraan wordt herinnerd hoe levenloos ik nu ben, ivg met vroeger...

dat vond ik heel herkenbaar. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik stilsta, dat ik maar blijf duwen tegen iets van lood, water naar de zee brengen, iets hopeloos, de verkeerde weg.
Mijn enthousiasme lijkt wel weg te zijn, ik zie iets met mijn ogen, een mooie natuur ofzo, maar ik ervaar niet dat t mooi is; ik voel t gewoon niet meer!
Alsof alles overloopt, of er helemaal niks is, heel leeg.
Alsof ik er wel ben, maar toch ergens anders verkeer, dus er niet ben.
Ik lach nog wel, maar uit gewoonte, ik voel er niks bij.
Het is vreselijk, en ik weet niet wat ik eraan moet doen.
Het heden is er niet, het verleden en de toekomst, daar voelde ik altijd wat bij, heden=niks. Alles is altijd mooier geweest en word altijd mooier.

Net alsof ik mijn gevoel uitgeschakeld heb.
Ik voel nog wel pijn.

Laatst toen ik bijna bang werd van dat 'gevoel' dat ik niks 'voel', ben ik in mezelf gaan krassen. Ik krijg telkens de neiging om dit te doen, en ik houd mezelf wel tegen, maar ik kan niet beloven dat ik t niet meer doe, want ik weet niet hoe ik anders nog moet voelen of ik leef of dat ik dood ben.

Ik heb t aan mijn ouders verteld, en mensen die ik vertrouw, en we zijn nu ook op zoek naar iets in de psychologische richting, dat wil ik nu zelf ook heel graag.

Maar herkent iemand dit? Wat is er aan te doen? Hoe moet ik mezelf weer laten ervaren?
Ik snap er echt helemaal niks van!
Wat moet ik doen?

Ik denk dat soms je gevoelens teveel voor je worden en dat je je er daardoor voor gaat afsluiten, misschien is dit soms gewoon even nodig, ik weet het niet.

Ik herken het namelijk wel, maar dan van een tijd geleden.. Als ik mijn gevoelens de vrije loop liet verloor ik alle controle en raakte in paniek, ik kon het niet aan. Er was ZO veel en ook ZO veel pijn, dat ik naar een manier ging zoeken om dit dragelijk te maken. Die manier is er echter niet, je kunt je gevoelens niet zozeer controleren denk ik, dus schakel je ze maar uit. Het is echter heel moeilijk dat weer terug te draaien heb ik ook gemerkt.

Het is trouwens natuurlijk niet zo dat je niets meer voelt, zoals je zelf zegt voel je nog pijn en je voelt ook angst voor het niet voelen. Ik denk dat je zoveel voelt als je aankan, 'controleren' kunt..

Ik weet niet hoe het bij mij weer over is gegaan, stapje voor stapje denk ik.. Maar uiteindelijk ben ik er weer uitgekomen. Soms val ik er weer in terug, bij heftige gebeurtenissen etc. maar dan duurt het altijd maar voor even.

Echt tips kan ik je niet geven, je praat er al over, bent al op zoek naar hulp.. Meer kun je niet echt doen denk ik..

[Mister Nygaard]

Heb ik ook