Moederdag zonder moeder

[Des]

Het is vandaag moederdag, maar mijn moeder is overleden. Ik weet dat er hier veel meer mensen zijn die ook geen moeder (of vader) meer hebben. Nu vraag ik me af hoe zij met moeder- (of vader-) dag omgaan. Wat doen jullie op zo'n dag? Of ben je er eigenlijk niet heel erg mee bezig?

Ik ben gisteren naar het graf van mijn moeder geweest en heb het extra verzorgd, met veel mooie nieuwe bloemen enzo. Normaal ga ik altijd alleen, maar gister ging ik met oma (de moeder van mijn moeder), bij wie ik ook woon. Vandaag wil ik nog even met mijn vriend langsgaan en steek ik een kaarsje aan.

Ik wil gewoon graag weten hoe andere mensen hiermee omgaan.

[Quiana]

Knap, en lief dat je dat doet.

Ik denk dat ik wel het voordeel heb dat ik geen
speciale herinneringen aan moederdag heb.
Hebben nooit iets speciaals op zo'n dag gedaan,
dus heb ik er ook niet echt herinneringen aan.
(Wat ik aan de ene kant weer wel heel jammer vind..
Maar misschien is het wel goed. Toch wel.)
Ben er wel heel erg mee bezig, maar meer in de zin
van het onderwerp moederdag zoveel mogelijk ontwijken,
dan echt nadenken ed. Kan nu niet goed (slecht)
tegen mensen om me heen die medelijden ed willen
laten zien, wil gewoon alleen zijn, en aan andere dingen denken.
Wat niet echt lukt.

Maar goed, zou nog heel lang door kunnen praten,
maar het komt erop neer dat ik niets speciaals doe vandaag..
Meer dan forummen en hierover praten
met m'n vriend heb ik niet gedaan.
Durf niet naar haar graf te gaan, wil het liefst ook niet
aan haar denken. Het zit te vers, er zijn teveel
gevoelens die dan los komen, en die ik absoluut niet aan kan.
Veel meer dan eten en forummen heb ik niet gedaan vandaag.
Voel me best wel stom vandaag, schuldig omdat ik er
niks aan doe, verdrietig, kwaad, en vooral in de war.

Doe m'n best om gewoon net als altijd te doen,
doen alsof ik er lak aan heb, live goes on..
Kan dat vandaag alleen niet opbrengen.

Nouja, tis een nutteloze post geworden, maar ok..
Heel veel sterkte ermee..! (andere mensen ook btw)

[Des]

Helemaal geen nutteloze post, ben je echt 10 als ik vragen mag?

Ik heb ook geen speciale herinneringen aan moederdag, ik was 2 ten ze overleed. Hoe lang is het bij jou geleden? Ik kan me voorstellen dat je niet durft, het ropet weer heel veel herinneringen op. Ik deed tot een paar jaar geleden ook niks aan moederdag en stopte het zo ver mogelijk weg en niemand mocht me eraan herinneren dat het moederdag was dus bleef ik de hele dag binnen.

Bedankt voor je reactie en heel veel sterkte.

[Milos]

Echt vervelend voor jullie men! Ik wens jullie heel veel sterkte.. *had het tot voor kort kut met vaderdag, i.v.m gestorven peetvader*

uhm.. sterkte is eigenlijk alles wat ik kan zeggen tegen je!!

[Des]

Heel lief van jullie.

Ik heb dit topic alleen niet geopend om medelijden bij jullie te wekken, maar ik wil echt weten hoe andere mensen hiermee omgaan.

Toch erg bedankt!

[faith666]

Ik doe eigenlijk nix bijzonders vandaag, heb ook niete cht het gevoel dat het moederdag is, vond het alleen wel kut dat al die reclamefoldertjes met moederdagcadeuatjes in de bus vielen...maar ja...
mijn vader wilde bij mijn oma langs gaan maar dat vin ik onzin, ze is niet mijn mama........

[Quiana]

Des schreef op 11-05-2003 @ 14:56:
Helemaal geen nutteloze post, ben je echt 10 als ik vragen mag?

Da's nou al de 2e vandaag.
Ik ben 16.

Mijn moeder is begin september 2002 overleden..
Hoe ben je ertoe gekomen dat je er wèl iets aan doet?

[Des]

Ja ik geef dus wel wat aan mijn oma, zij heeft een beetje de moederrol overgenomen voor mijn zus en mij. Aan mijn stiefmoeder geef ik ook niks, aan mijn oma wel, ook omdat ik bij haar mag wonen.

[sweetchrissiej]

Ik ben 12 jaar en in september 2001 is mijn moeder overleden aan kanker.
Ik heb vandaag heel veel aan haar gedacht en ik ben bij mijn oma langs geweest.
Mijn moeder kwam uit Slowakije en we hebbe haar laten cremeren en daar hebbe we de urm bij mijn opa in zijn graf begraven dus ik kon niet naar het graf toe en dat zit me nogal dwars!
Ik voel me altijd heel errug jarloers als iemand over zijn moeder praat wat ze allemaal samen doen ofzo en hoe ze haar hebbe verwent en ik kan dat niet meer.........
Hoe oud ben jij? En wanneer was jou moeder overleden??? Ik ben 12 en was 11 toen ze overleed en ik heb er nou nog verdriet over terwijl ik dat bijna niet laat merken.
veel sterkte nog xxx

[Des]

Ik dacht al, 10?!

Het ging niet echt goed bij ons thuis, mede door mijn stiefmoeder en door mij natuurlijk ook. Ik ging mijn moeder nog meer missen (ook al heb ik geen herinneringen aan haar). Ik heb toen haar dagboeken gekregen van mijn oma en kwam erachter dat ik een geweldige moeder had. Ik werd natuurlijk ook gewoon ouder en de vragen die je dan wilt stellen aan je oeder kun je niet stellen. Daardoor ben ik me er steeds meer mee bezig gaan houden.

Voor Chrissiej:

Ik ben 18 en was 2 toen mijn moeder overleed aan borstkanker. Ik begrijp je helemaal als je zegt dat je jaloers bent op anderen als die het over hun moeder hebben, dat heb ik zelf ook nog redelijk vaak, hoewel ik wel wel steeds meer aan wen. Erg vervelend voor je datje niet naar het graf toe kan gaan. Misschien kun je ergens bij je in de buurt een plekje maken speciaal voor je moeder en dat je daar dan af en toe naar toe gaat?

Succes allemaal en nogmaals bedankt voor de reacties!

ik ben mijn vader in maart verloren..
vaderdag moet nog komen dus ik weet niet hoe dat gaat gaan..
er schijnt een graf van zijn urn te zijn ofzo, maar er is mij en mijn zusje ook nooit verteld waar dat is enzo... we weten helemaal niets..
misschien erheen? maar dan moet ik wel eerst die stomme vriendin (naja, in die laatste paar maanden zn vrouw ) vragen hoe en wat en daar heb ik geen zin in.. ik heb ook mn trots, maar okeej, dat is een ander verhaal.

sterkte iig..
kus

[gothicje]

hum ja voor mij telt dan niet moederdag maar vaderdag
mijn vader is aan kanker overleden toen ik bijna 8 was
op de basisschool maakte we altijd speciale dingen en dat deed ik dan ook gewoon altijd maar dan legde ik het op het graf van mijn vader
nu ga ik op vaderdag etc bijna altijd naar het graf en leg een roos neer, ff met mijn gedachte erbij stil staan op het kerkhof op thuis want soms gaat het gewoon niet (maar ik denk er sowiezo wel aan)...
maar wij besteden thuis meer aandacht aan zijn verjaardag en de dag dat hij overleden is dan bellen we elkaar altijd ff op, komt gewoon omdat dat persoonlijker is

sterkte voor iedereen

[mathfreak]

Des schreef op 11-05-2003 @ 14:16:
Het is vandaag moederdag, maar mijn moeder is overleden. Ik weet dat er hier veel meer mensen zijn die ook geen moeder (of vader) meer hebben. Nu vraag ik me af hoe zij met moeder- (of vader-) dag omgaan. Wat doen jullie op zo'n dag? Of ben je er eigenlijk niet heel erg mee bezig?

Mijn moeder overleed in maart 1994. Tot dit jaar was het zo dat mijn zus met haar gezin bij ons langs kwamen op moederdag. Sinds 13 oktober woon ik op mezelf in het ouderlijk huis, aangezien mijn vader en zijn vriendin toen verhuisd zijn. Ik heb vandaag wel een e-card naar een mailvriendin van me gestuurd om haar een fijne moederdag te wensen, maar verder heb ik er eigenlijk geen aandacht aan besteed.

Des schreef op 11-05-2003 @ 14:16:
Ik ben gisteren naar het graf van mijn moeder geweest en heb het extra verzorgd, met veel mooie nieuwe bloemen enzo. Normaal ga ik altijd alleen, maar gister ging ik met oma (de moeder van mijn moeder), bij wie ik ook woon. Vandaag wil ik nog even met mijn vriend langsgaan en steek ik een kaarsje aan.

Wat voor bloemen zijn het als ik vragen mag? Ik ben met Allerzielen 1994 voor het laatst bij het graf van mijn moeder geweest. Ik heb er geen behoefte aan om haar graf te bezoeken omdat ik niet door haar graf aan haar dood herinnerd hoef te worden. Misschien komt dit op jou en anderen vreemd over, maar zo kijk ik er nu eenmaal tegen aan.

Des schreef op 11-05-2003 @ 14:16:
Ik wil gewoon graag weten hoe andere mensen hiermee omgaan.

Dat mag. Ik kan me voorstellen dat het voor diegenen die hun moeder hebben verloren moeilijk kan zijn op een dag als vandaag, zeker als hun moeder nog niet zo lang geleden is overleden.

[sweetchrissiej]

Ik ga erg vaak op vakantie naar Slowakije en dan ga ik altijd wel naar dat graf dus nooit zie ik het nou ook weer niet.
In mijn leven gaan er erg veel mensen dood.
mijn 2 opas mijn nicht een oom en mijn moeder tenminste mijn vriendinne zeggen dat.
Ik vind het wel fijn om hier met jullie over te praten want ik heb nog nooit met iamand zonder moeder gepraat hoe die dat heeft meegemaatk dank julie wel!

[gothicje]

sweetchrissiej schreef op 11-05-2003 @ 17:25:
mijn 2 opas mijn nicht een oom en mijn moeder tenminste mijn vriendinne zeggen dat.

[Quiana]

gothicje schreef op 11-05-2003 @ 19:10:

Ze bedoelt dat haar vriendinnen zeggen dat
er veel mensen in haar leven dood gaan. (zijn gegaan)

[Fantôme]

ik kan hier niet over mee praten, ik heb allebei mijn ouders nog.
maar ik wil jullie allemaal even sterkte toewensen.
*hug* Wendy

[gothicje]

Betamethason schreef op 11-05-2003 @ 18:13:
Ze bedoelt dat haar vriendinnen zeggen dat
er veel mensen in haar leven dood gaan. (zijn gegaan)

ik dacht al

[Lyra]

hoe willen jullie dat andere mensen ermee omgaan dat je een van je ouders of beide verloren bent?
Ik ken namelijk zoiemand, en weet me niet helemaal te gedragen..
thx

[Wasteland]

Des schreef op 11-05-2003 @ 14:16:
Het is vandaag moederdag, maar mijn moeder is overleden. Ik weet dat er hier veel meer mensen zijn die ook geen moeder (of vader) meer hebben. Nu vraag ik me af hoe zij met moeder- (of vader-) dag omgaan. Wat doen jullie op zo'n dag? Of ben je er eigenlijk niet heel erg mee bezig?

Ik ben gisteren naar het graf van mijn moeder geweest en heb het extra verzorgd, met veel mooie nieuwe bloemen enzo. Normaal ga ik altijd alleen, maar gister ging ik met oma (de moeder van mijn moeder), bij wie ik ook woon. Vandaag wil ik nog even met mijn vriend langsgaan en steek ik een kaarsje aan.

Ik wil gewoon graag weten hoe andere mensen hiermee omgaan.

Pff dat lijkt me ook wel erg moeilijk! Ik kan er niet verder over mee praten. Wij doen zelf zowat niks aan moederdag. Veel sterkte!!!!!!

Lyra schreef op 11-05-2003 @ 20:33:
hoe willen jullie dat andere mensen ermee omgaan dat je een van je ouders of beide verloren bent?
Ik ken namelijk zoiemand, en weet me niet helemaal te gedragen..
thx

ik zeg altijd:
ik heb nu afscheid moeten nemen van mijn vader, waar iemand anders het in een ander stadium en op latere leeftijd moet. iedereen moet afscheid nemen van zijn ouders.. ik alleen wat eerder dan de meeste mensen..

dit zegt niet dat ik het er niet moeilijk mee heb.. maar zo zie ik dat..
tuurlijk heb ik het soms moeilijk, maar behandel mij niet als zielig, want dat ben ik niet..
ik ben gewoon wie ik ben.. nu ben ik iets veranderd door deze gebeurtenis, maar dat ben ik.. ik wil niet anders behandeld worden omdat mijn vader dood is.. ik ben gewoon normaal..

dus tip: doe gewoon normaal tegen diegene en ben er voor hem/haar als het nodig is (en laat dat ook merken)

[Des]

Ik zal eens kijken of ik op de vragen antwoord kan geven te beginnen bij Mathfreak.

Wat bedoel je met de vraag over de bloemen? De soort of de kleur of klein/groot?
Ik koop meestal bloemen ie bij het graf op dat moment passen. Als ik en mijn zs/vader/oma al veel blauwe bloemen enzo hebben neergezet koop ik niet ineens rode ofzo. Ik probeer altijd hele vrolijke bloemen te kopen o er niet zo'n treurig graf van te maken (bloemen zijn ook vaak vrolijk maar goed )
Ten tweede snap ik heel goed dat je niet zo'n behoefte hebt het graf te bezoeken. Ik ken veel mensen die niet zozeer iets met het graf hebben, maar meer iets met een andere speciale plek waar ze goede herinneringen aan de overleden persoon aan hebben. (rare zin) Ik snap ook heel goed dat je niet door het graf steeds weer geconfronteerd wil worden met haar dood. Dat heb ik zelf een hele lange tijd gehad. Tot ongeveer 2 jaar geleden ging ik ook nooit en durfde het misschien ook niet zo goed. Ik wil nu gewoon iets doen en wil dat het graf er mooi uitziet.
Doe je ook niks met je vader of je zus aan moederdag?

Voor Loontjuh:

Ik weet nog dat ik een topic van je las iets in de geest van "Over een paar dagen overlijdt mijn vader". Ik ben daar toen echt stil van geweest. Als ik heel eerlijk ag zijn vind ik het toch wel raar dat je niet weet waar je vader is. Je moet toch de kans krijgen er naar toe te kunnen gaan? Als die vriendin/vrouw het wel weet, waarom jij dan niet? Heel veel sterkte op vaderdag in ieder geval. Ook al heb je er toen hij leefde niet veel aandacht aan besteed, zo'n dag kan dan opeens wel heel moeilijk zijn als je vader niet meer leeft lijkt mij.

Gothicje, ik aakte ook altijd wel dingen voor moederdag maar ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik daar ee deed. Ik denk dat ik ze aan mijn oma (moeder moeder) gaf.
Ik heb hier ook eens een topic geopend over de verjaardag van ijn moeder. Wat doe jij dan op zo'n dag als de verjaardag of de datu van het overlijden? Je zegt dat je er dan meer aandacht aan besteed. Elkaar bellen en ga je dan ook naar het graf met de familie of ga je liever alleen?

Ik ben heel erg bang voor de verjaardag van ijn oeder. Dit is het jaar dat ze 50 zou zijn geworden. Ik woon sinds een jaar ook bij opa en oma en daarom vind ik het helemaal moeilijk, ik weet echt niet hoe ik me oet gedragen op zo'n dag. ik heb wel veel aan jullie tips en aandacht gehad toen. Maar de dag moet nog steeds komen.


Tot slot voor Lyra:

Ik wil dat mensen me zo gewoon mogelijk behandelen. Ik bn niet anders dan andere alleen omdat ijn moeder iets eerder is gestorven dan de rest van de moeders. Al vind ik het wel fijn als ze er soms wel rekening mee houden met wat ze zeggen. Vooral op verjaardagen en moederdagen. ijn vriend wist er eerst helemaal niet mee om te gaan en zei dingen die hij niet lllig bedoelde maar waar ik echt kapot van was dat hij die had gezegd. Ik geef een voorbeeld: "Maar je moeder was toch ook niet perfect, misschien had je wel heel veel ruzie ofzo et haar gehad of was het echt een rotmens, net als de vriendin van je vader". Hij bedoelde dat absoluut niet lullig, maar ik vond het verschrikkelijk, omdat mijn moeder heel veel voor e betekend. (Wat vinden jullie hier van? Overdreven van mij? Ontactisch van mijn vriend?)

--

Pfff... wat een verhaal... Als er soms een "m" ontbreekt --> ik moet heel hard op mijn toetsenbord rammen voordat de 'm' op mijn beeldscherm verschijnt. Ik ben hem dan dus niet vergeten ofzo

Veel sterkte voor iedereen en heel erg bedankt voor alle reacties. Als je wilt kan je me PMen, kan wel, moet niet natuurlijk.

Des schreef op 11-05-2003 @ 14:16:
Het is vandaag moederdag, maar mijn moeder is overleden. Ik weet dat er hier veel meer mensen zijn die ook geen moeder (of vader) meer hebben. Nu vraag ik me af hoe zij met moeder- (of vader-) dag omgaan. Wat doen jullie op zo'n dag? Of ben je er eigenlijk niet heel erg mee bezig?

mijn moeder overleed toen ik 2 was, dus ik heb haar nooit echt gekend. ik heb er gisteren even bij stil gestaan en even naar een foto van haar gekeken die op m'n nachtkastje staat.
haar graf ligt in ierland, dus daar kan ik helaas niet heen wanneer ik maar wil, anders was ik daar wel even naartoe gegaan denk ik

s; avonds had ik een etentje bij de ouders van m'n vriendin thuis en daar heb ik moederdag gevierd met haar moeder.
was wel gezellig

Des schreef op 12-05-2003 @ 14:45:
Voor Loontjuh:

Ik weet nog dat ik een topic van je las iets in de geest van "Over een paar dagen overlijdt mijn vader". Ik ben daar toen echt stil van geweest. Als ik heel eerlijk ag zijn vind ik het toch wel raar dat je niet weet waar je vader is. Je moet toch de kans krijgen er naar toe te kunnen gaan? Als die vriendin/vrouw het wel weet, waarom jij dan niet? Heel veel sterkte op vaderdag in ieder geval. Ook al heb je er toen hij leefde niet veel aandacht aan besteed, zo'n dag kan dan opeens wel heel moeilijk zijn als je vader niet meer leeft lijkt mij.


Tot slot voor Lyra:

Ik wil dat mensen me zo gewoon mogelijk behandelen. Ik bn niet anders dan andere alleen omdat ijn moeder iets eerder is gestorven dan de rest van de moeders. Al vind ik het wel fijn als ze er soms wel rekening mee houden met wat ze zeggen. Vooral op verjaardagen en moederdagen. ijn vriend wist er eerst helemaal niet mee om te gaan en zei dingen die hij niet lllig bedoelde maar waar ik echt kapot van was dat hij die had gezegd. Ik geef een voorbeeld: "Maar je moeder was toch ook niet perfect, misschien had je wel heel veel ruzie ofzo et haar gehad of was het echt een rotmens, net als de vriendin van je vader". Hij bedoelde dat absoluut niet lullig, maar ik vond het verschrikkelijk, omdat mijn moeder heel veel voor e betekend. (Wat vinden jullie hier van? Overdreven van mij? Ontactisch van mijn vriend?)

Ja, dat topic is nu een paar maanden geleden. En ja je mag dus eerlijk zijn en ik vind het ook raar.. ik heb er ook niet echt vrede mee om het zo maar te zeggen.. ik zit er toch wel mee. Ik denk ook dat ik met mijn vriend naar haar toe ga om te praten, want er zijn ook dingen over de erfenis die heel erg debiel zijn geregeld.. zoals het feit dat iemand die ik nauwelijks ken mijn geld beheert omdat mijn vader niet wou dat mijn moeder die taak kreeg omdat ze het volgens hem toch alleen maar opmaakt aan zichzelf enzo.. dat doet zo pijn! bij mij en vooral natuurlijk bij mn moeder.. en die vriendin van m had gezegd dat als wij alles wouden weten erover enzo dat we dan maar naar haar toe moesten komen (waarom kan ze dat dan niet aan mn moeder vertellen als die er toch is? ze is geen debiel ofzo!) en mijn vader schijnt ook een brief geschreven te hebben ofzo, maar die heeft diegene die mijn geld dus beheert ofzo en dan denk ik bij mijzelf: geef het dan mee aan mn moeder!
dus nu moet ik als ik geld nodig heb (voor mn studie ofzo) naar iemand die ik nauwelijks ken om geld vragen! dat is toch debiel?
maar ik zit me hier nu wel weer op te winden, maar daar schiet ik ook niets mee op...
maar het idd niet normaal dat wij dat niet weten.. ik wed dat mijn halfzus en halfbroer het wel weten, maarja...

en ik wou zeggen dat ik het met je eens ben met wat je geschreven had over hoe mensen 'moeten' reageren op je.. dat heb ik in een andere reply al geschreven..

Sterkte meis..
Kus

[Quiana]

Lyra schreef op 11-05-2003 @ 20:33:
hoe willen jullie dat andere mensen ermee omgaan dat je een van je ouders of beide verloren bent?
Ik ken namelijk zoiemand, en weet me niet helemaal te gedragen..

Voor mij maakt het niet heel veel uit,
zolang ik maar ècht voel dat het gemeend is.
Heb vaak genoeg spottende opmerkingen en/of blikken
gehad, opmerkingen als; 'het zal wel id familie zitten',
'ach, je bent nog zò jong, daar kom je wel overheen',
'over half jaartje ben je het allang weer vergeten!'
Stomme, onbenullige opmerkingen.
Liever geef je me een gemeende knuffel,
of zeg je niks, alles is beter dan dat soort dingen.

Veel van m'n vrienden weten niet wat ze moeten
zeggen ed, en ik kan best begrijpen dat dat moeilijk is..
Zeg wat je denkt, geef dat stukje troost..
Of luister gewoon. Alleen dat is al fijn.
Mja, da's ook weer persoonlijk..

[Des]

Moet snel replyen, moet eten. Ik erger me ook aan mensen die denken dat ik er al lang over heen ben omdat ik pas 2 jaar was toen mama overleed en dat het al zo lang geleden is dat ik het er nu vast niet moeilijk meer mee heb. Of mensen die denken van: als je 2 bent heb je moeder niet echt gekend, hoe kan je haar dan missen?

Daar kan ik me druk om maken.

[Miss Helena]

Ik was gister niet online, dus zag net pas dit topic staan...
Ik ben mn moeder ook verloren, en moederdag was voor mij altijd best belangrijk... Toch, ik weet niet... Heb ik er niet bij stil willen staan dat het moederdag was. Ik ben natuurlijk naar mn moeder's graf geweest, heb verse bloemen neergezet, maar ik heb de herinneringen weg proberen te stoppen. De rol die zij speelde in mn leven was zo ontzettend groot, en het gemis is verschrikkelijk. Ik wilde gister niet het verdriet voelen. Nadat we bij het graf van mn moeder waren geweest, zijn we naar mn opa gegaan, maar niet voordat we de graven van mijn oma's hebben ook nog hadden bezocht. Het was zo vreemd... Ik zat in t huis van mn opa, met mn vader en opa, en voelde n heel gemis. Mn moeder en oma hadden daarbij moeten zitten, zo 'vierden' wij altijd moederdag bij mn oma. Nu zijn die twee belangrijke mensen er niet meer... Het is n gemis en dat zal t altijd blijven...

En Des, of je nou 2 bent of 20... een moeder moeten missen blijft een ramp. Het erge voor jou is dat je (bijna) geen herinneringen hebt, het erge voor iemand van 20 is het bewustzijn van de dood van een ouder zelf... En dat is slechts 1 voorbeeld... Laat mensen lullen als ze zoiets zeggen, ze weten gewoon niet waar ze over praten.

Betamethason schreef op 12-05-2003 @ 17:11:
Voor mij maakt het niet heel veel uit,
zolang ik maar ècht voel dat het gemeend is.
Heb vaak genoeg spottende opmerkingen en/of blikken
gehad, opmerkingen als; 'het zal wel id familie zitten',
'ach, je bent nog zò jong, daar kom je wel overheen',
'over half jaartje ben je het allang weer vergeten!'
Stomme, onbenullige opmerkingen.
Liever geef je me een gemeende knuffel,
of zeg je niks, alles is beter dan dat soort dingen.

Veel van m'n vrienden weten niet wat ze moeten
zeggen ed, en ik kan best begrijpen dat dat moeilijk is..
Zeg wat je denkt, geef dat stukje troost..
Of luister gewoon. Alleen dat is al fijn.
Mja, da's ook weer persoonlijk..

ik heb dat ook hoor.. sluit me helemaal bij je aan.
gelukkig heb ik dat soort opmerkingen niet gehad.. alleen dacht iedereen dat ik het op het moment heel erg veel moeite mee had en toen was iedereen er voor me en naja, nu heb ik soms het idee dat 'het nieuwe' er af is en mensen vragen nog weinig hoe het met me gaat en ja, ik zeg altijd wel dat het goed gaat. maar juist een tijdje na het overlijden van mn vader heb ik er ongelooflijk veel moeite mee. en ik heb nog zoveel vragen en ik ben zo boos en verdrietig over de manier waarop het gaat.. ik heb er nu meer moeite mee dan ik heb gehad tot nu toe..
iedereen keek me raar aan toen ik lachte en lol maakte op mijn vaders crematie.. maar ik vraag me dan af: is dat echt raar?
ik zie het zo:
het was een heerlijke dag en de zon scheen en zou mijn vader niet hebben gewild dat ik lachte? dat ik vrolijk was?

ik heb er ook veel moeite mee dat zelfs nu mijn vader dood is nog zoveel woede, boosheid en verdriet opwekt bij iedereen en mijn moeder (en ons) nog even een trap nageeft..
aan de ene kant haat ik hem echt heel erg, maar aan de andere kant blijft t mijn vader en daar heb ik het heel erg moeilijk mee..

[mathfreak]

Des schreef op 12-05-2003 @ 14:45:
Wat bedoel je met de vraag over de bloemen? De soort of de kleur of klein/groot?

Eigenlijk de soort, maar je zou inderdaad ook de kleur kunnen noemen.

Des schreef op 12-05-2003 @ 14:45:
Doe je ook niks met je vader of je zus aan moederdag?

Dit jaar in ieder geval niet. Hoe het er de komende jaren uit zal zien weet ik nog niet.

[Des]

StayBeautiful schreef op 12-05-2003 @ 14:51:
mijn moeder overleed toen ik 2 was, dus ik heb haar nooit echt gekend. ik heb er gisteren even bij stil gestaan en even naar een foto van haar gekeken die op m'n nachtkastje staat.
haar graf ligt in ierland, dus daar kan ik helaas niet heen wanneer ik maar wil, anders was ik daar wel even naartoe gegaan denk ik

s; avonds had ik een etentje bij de ouders van m'n vriendin thuis en daar heb ik moederdag gevierd met haar moeder.
was wel gezellig

v
v

Er zijn dus best veel mensen die hun vader of moeder niet dicht bij zich hebben, kom ik nu achter. Dat lijkt me toch wel heel moeilijk. Als ik wil en er behoefte aan heb spring ik op mijn fietsje en rijd naar haar toe. Hoe doen jullie dat dan?

Ik vind het wel interessant om eens van een jongen te horen hoe het is om je moeder zo jong als jij en ik te hebben verloren (weer rare zin)? Is het zo dat meisjes daar anders mee omgaan dan jongens? Omdat meisjes meestal een andere band et hun moeder hebben dan jongens? Dit moet je dus echt niet lullig opvatten, ik bedoel absoluut niet dat jij of ik er minder verdrietig om zouden zijn. Ik ken gewoon niet veel mensen die (een van) hun ouder(s) zo vroeg (1-2-3) jaar hebben verloren en de mensen die ik ken zijn allemaal vrouwen. Ik vraag me af hoe jongens er ee omgaan.


Ilona, ik herken het heel erg goed. Als ze het eerst van je horen doen ze geinteresseert (ook al weten ze vaak niet hoe), later hoor je ze er nooit meer over. Bij mij is dat natuurlijk anders dan bij jou omdat het bij jou nog zo kort geleden gebeurd is. Een jongen bij mij uit de klas had een broertje die zichzelf het leven ontnam en ze vonden het allemaal zo erg voor hem. Ik sprak er met hem over en hij zei dat niemand echt vroeg hoe het nou was met hem en met zijn familie, iedereen zei alleen maar dat ze het erg vonden en keken inderdaad raar als hij lachtte. We praten er nog regelmatig over en hij zei tegen me dat niemand ooit nog aan hem vraagt hoe het NU met hem gaat. Nu hij het allemaal op een rijtje heeft gezet en het wat overzichtelijker is voor hem. Juist nu heeft hij (en jij) die steun nodig lijkt me. Aan de ene kant denk ik dan 'wat laf dat ze er nu niet meer naar vragen, zijn ze het nu alweer vergeten?!', aan de andere kant begrijp ik het, ze weten vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan. Hoe gaan jouw vrienden en vriendinnen daarmee om? En je school?

Miss Helana, ik weet dat je gelijk hebt. Ik ben ook vaak boos dat ik geen herinneringen aan haar heb, maar dan denk ik 'stel je voor dat ik die wel zou hebben, zou ik haar dan niet nog meer missen?'. Maar nu weet ik bijna niks over haar omdat ik er met niemand in de familie echt over kan praten (daarom lul ik jullie hier helemaal slap van de verhalen ). Ik weet helemaal niet wie mijn moeder is of wat ze deed enzo. Ja de oppervlakkige details. Ik heb haar dagboeken, maar daar durf ik dan weer niet in te lezen. Lekker tegenstrijdig. Het is dus gewoon op welke manier dan ook verschrikkelijk om je vader of moeder te moeten missen, ook al ben je 50.
Gisteren is een moeilijke dag voor je geweest, maar ik vind het heel dapper van je vader en jou en je opa dat jullie elkaar toch hebben opgezocht. (ik lijk wel mona als ik het allemaal teruglees, maar alles wat ik zeg meen ik echt.) Waarom probeer je de herinneringen weg te stoppen? En welke? Ik snap dat je niet graag aan de dag en de tijd van en voor haar dood terugdenkt, maar ik raad je aan je herinneringen zo weinig mogelijk weg te stoppen want het is heel moeilijk als je het straks niet meer weet. Dingen die je wegstopt vergeet je namelijk makkelijk. En natuurlijk zeker niet de goede herinneringen wegstoppen! Misschien ben je daar nog wel niet aan toe (dat je je herinneringen niet meer probeert weg te stoppen, hoe zeg je dat?), weet niet hoe lang het geleden is?

Ik vind het echt bijzonder om het er met andere mensen over te hebben. Dus heb ik nog een vraag: Is ieand wel eens naar een jeugdweekend geweest voor kinderen die een ouder hadden verloren, bijvoorbeeld Stichting Achter de Regenboog ofzo of iets van Humanitas? En heb je er wat aan gehad?

Mijn arm doet pijn en ik ga slapen, iedereen veel sterkte en bedankt voor de (misschien voor jullie niet opvallende maar voor mij veel betekenende) steun. ( vaag).

[Des]

Jammer dat er (nog) niet (meer) op gereageerd is. Ik vind het wel interessant om over ervaringen van anderen te lezen die hetzelfde meemaakten.

[Miss Helena]

Des schreef op 12-05-2003 @ 22:51:


Miss Helana, ik weet dat je gelijk hebt. Ik ben ook vaak boos dat ik geen herinneringen aan haar heb, maar dan denk ik 'stel je voor dat ik die wel zou hebben, zou ik haar dan niet nog meer missen?'. Maar nu weet ik bijna niks over haar omdat ik er met niemand in de familie echt over kan praten (daarom lul ik jullie hier helemaal slap van de verhalen ). Ik weet helemaal niet wie mijn moeder is of wat ze deed enzo. Ja de oppervlakkige details. Ik heb haar dagboeken, maar daar durf ik dan weer niet in te lezen. Lekker tegenstrijdig. Het is dus gewoon op welke manier dan ook verschrikkelijk om je vader of moeder te moeten missen, ook al ben je 50.
Gisteren is een moeilijke dag voor je geweest, maar ik vind het heel dapper van je vader en jou en je opa dat jullie elkaar toch hebben opgezocht. (ik lijk wel mona als ik het allemaal teruglees, maar alles wat ik zeg meen ik echt.) Waarom probeer je de herinneringen weg te stoppen? En welke? Ik snap dat je niet graag aan de dag en de tijd van en voor haar dood terugdenkt, maar ik raad je aan je herinneringen zo weinig mogelijk weg te stoppen want het is heel moeilijk als je het straks niet meer weet. Dingen die je wegstopt vergeet je namelijk makkelijk. En natuurlijk zeker niet de goede herinneringen wegstoppen! Misschien ben je daar nog wel niet aan toe (dat je je herinneringen niet meer probeert weg te stoppen, hoe zeg je dat?), weet niet hoe lang het geleden is?

Ik weet dat ik het niet weg moet stoppen... Dat heb ik al te lang gedaan, maar soms wil ik er gewoon zo min mogelijk aan denken. Mijn moeder is lang ziek geweest, en daar heb ik ontzettend slechte herinneringen aan. Vaak denk ik juist daar aan als ik aan mn moeder denk, en zie ik niet hoe ze daarvoor was... Dat is erg, maar gelukkig worden de slechte herinneringen iets minder, en zie ik steeds meer van voor die tijd. Ik ben bang, en ik denk dat iedereen dat heeft die een dierbare verliest, dat ik dingen vergeet. Dat ik vergeet hoe ze was, dat ik me haar steeds slechter ga herinneren... Ach ja... ik doe mn best alles zo goed mogelijk voor me te houden...
Ik ben niet naar zo'n jeugdkamp geweest, en eerlijk gezegd zou het helemaal nix voor mij zijn. Hoop dat je er veel steun aan hebt gehad als je er heen bent geweest tenm, en mocht je (nog) niet heen zijn geweest: als je denkt dat het je helpt, zeker doen Sterkte nog iig. Liefs Heleen.

[Des]

Misschien kan je de herinneringen aan je moeder opschrijven dan kan je zo ook niet zo snel vergeten.

Ik ben wel naar Achter de Regenboog geweest. Ik dacht eerst ook dat zoiets niets voor mij zou zijn, maar het was een leuk weekend. Ik weet niet of ik er echt wat aan heb gehad maar ik ben me er daarna wel meer mee bezig gaan houden.

Des schreef op 12-05-2003 @ 22:51:
Ilona, ik herken het heel erg goed. Als ze het eerst van je horen doen ze geinteresseert (ook al weten ze vaak niet hoe), later hoor je ze er nooit meer over. Bij mij is dat natuurlijk anders dan bij jou omdat het bij jou nog zo kort geleden gebeurd is. Een jongen bij mij uit de klas had een broertje die zichzelf het leven ontnam en ze vonden het allemaal zo erg voor hem. Ik sprak er met hem over en hij zei dat niemand echt vroeg hoe het nou was met hem en met zijn familie, iedereen zei alleen maar dat ze het erg vonden en keken inderdaad raar als hij lachtte. We praten er nog regelmatig over en hij zei tegen me dat niemand ooit nog aan hem vraagt hoe het NU met hem gaat. Nu hij het allemaal op een rijtje heeft gezet en het wat overzichtelijker is voor hem. Juist nu heeft hij (en jij) die steun nodig lijkt me. Aan de ene kant denk ik dan 'wat laf dat ze er nu niet meer naar vragen, zijn ze het nu alweer vergeten?!', aan de andere kant begrijp ik het, ze weten vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan. Hoe gaan jouw vrienden en vriendinnen daarmee om? En je school?

Ik vind het echt bijzonder om het er met andere mensen over te hebben. Dus heb ik nog een vraag: Is ieand wel eens naar een jeugdweekend geweest voor kinderen die een ouder hadden verloren, bijvoorbeeld Stichting Achter de Regenboog ofzo of iets van Humanitas? En heb je er wat aan gehad?

het moeilijke is dat iedereen denkt dat het op dat moment het allermoeilijkst is terwijl dat helemaal niet waar is. juist nu vind ik het heel moeilijk.
Ik snap ook wel dat ze het misschien moeilijk vinden om mee om te gaan, maar toch.. en ja, ik zeg toch wel automatisch tegen iedereen dat het goed gaat met me..
al heb ik dus de stap genomen om met de vertrouwenspersoon van school te praten.. maar zien wat dat opleverd..

ben nog nooit naar zo'n stichting gweest.. wat is dat dan?

als ik 5\6 jaar geleden 5 minute later naar beneden was gekomen had ik hier over mee kunne praten..

[Des]

Hey Loontjuh, wel knap van je dat je naar die vertrouwenspersoon bent gegaan, dat is al een hele stap? Maar merk jij dat het helpt? Ik ging namelijk ook naar de vertrouwenspersoon op mijn vorige school en die zei steeds dat ik me aanstelde en had het alleen over haar eigen dochter, stom wijf Ben er toen dus ook mee gestopt en durfde heel lang geen hulp te zoeken omdat ik bang was dat ze allemaal zouden zeggen dat ik me aanstel.

Wat je zegt merk je wel bij de meeste mensen die iemand verliezen geloof ik, dat juist later je behoefte hebt aan iemand die naar je luisterd maar dat ze het dan allemaal al bijna vergeten zijn. Dan heb je alles pas op een rijtje kunnen zetten en ga je voelen wat je precies mist. In het begin lijkt me dat alles een beetje langs je heen gaat, klopt dat?

Ik heb een tijdje geleden tegen iedereen die vroeg hoe het metme ging gezegd dat het slecht ging. Gewoon: "He, hoe gaat het?" ik heel nuchter: "Ow niet zo goed" of "Ow best slecht". Dan keken die mensen alleen maar raar omdat ze op zo'n vraag altijd het antwoord "ow goed" verwachten. Dan zag ik mensen snel weglopen en nog even "Sterkte" mompelen en dat was het dan. Alleen mensen die echt om me gaven vroegen door. Dus toen heb ik wel gezien wie er echt iets om me gaf.

Bij die stichting ga je met een hele groep jongeren een weekend 'op kamp'. Het klonk naar mijn idee heel erg stom en had er helemaal geen zin in. Een beetje in een kringetje met andere mensen zitten janken, zo dacht ik erover. Maar zo was het helemaal niet. We hebben meer gelachen dan gehuild. Het ging er gewoon om dat je zag dat je niet alleen was en dat als je behoefte had er met iemand (van je eigen leeftijd) over kon praten. Niks hoefde, alles mocht. Zo kon je zelf bepalen of je ergens wel aan toe was. Een hele leuke ervaring en heb er een meisje aan over gehouden die ik nog regelmatig spreek en waar ik ideeen enzo mee uitwissel, heel leuk!



SE, mag ik vragen wat er dan gebeurde?

Des schreef op 15-05-2003 @ 19:03:
Hey Loontjuh, wel knap van je dat je naar die vertrouwenspersoon bent gegaan, dat is al een hele stap? Maar merk jij dat het helpt? Ik ging namelijk ook naar de vertrouwenspersoon op mijn vorige school en die zei steeds dat ik me aanstelde en had het alleen over haar eigen dochter, stom wijf Ben er toen dus ook mee gestopt en durfde heel lang geen hulp te zoeken omdat ik bang was dat ze allemaal zouden zeggen dat ik me aanstel.

Ik ben vroeger naar een maatschappelijk werkster gegaan, maar dat hielp niet en op een gegeven moment zat ik telkens op mn horloge te kijken hoe laat t was en of ik al weg mocht en ik lulde eigenlijk over dingen die me niet zo boeiden zoals een kleine ruzie met mn toenmalige beste vriendin.
daarna heb ik gezegd dat ik niet meer naar zo iemand zou toe gaan. nooit meer.. maar heb besloten het toch te doen. helpt t, dan is het mooi. helpt t niet, dan kap ik er ook mee...


Wat je zegt merk je wel bij de meeste mensen die iemand verliezen geloof ik, dat juist later je behoefte hebt aan iemand die naar je luisterd maar dat ze het dan allemaal al bijna vergeten zijn. Dan heb je alles pas op een rijtje kunnen zetten en ga je voelen wat je precies mist. In het begin lijkt me dat alles een beetje langs je heen gaat, klopt dat?

Nou, dat op een rijtje zetten heb ik absoluut nog niet gedaan.. is het denk ik nog te kort geleden voor en vrees dat het nog lang gaat duren..


Ik heb een tijdje geleden tegen iedereen die vroeg hoe het metme ging gezegd dat het slecht ging. Gewoon: "He, hoe gaat het?" ik heel nuchter: "Ow niet zo goed" of "Ow best slecht". Dan keken die mensen alleen maar raar omdat ze op zo'n vraag altijd het antwoord "ow goed" verwachten. Dan zag ik mensen snel weglopen en nog even "Sterkte" mompelen en dat was het dan. Alleen mensen die echt om me gaven vroegen door. Dus toen heb ik wel gezien wie er echt iets om me gaf.

Heb ik ook wel ns gedaan, maar dan denken mensen bij mij altijd dat ze verplicht door moeten vragen en dan moet ik het weer uitleggen en daar heb ik helemaal geen zin in.. laat ze maar denken dat het goed gaat..


Bij die stichting ga je met een hele groep jongeren een weekend 'op kamp'. Het klonk naar mijn idee heel erg stom en had er helemaal geen zin in. Een beetje in een kringetje met andere mensen zitten janken, zo dacht ik erover. Maar zo was het helemaal niet. We hebben meer gelachen dan gehuild. Het ging er gewoon om dat je zag dat je niet alleen was en dat als je behoefte had er met iemand (van je eigen leeftijd) over kon praten. Niks hoefde, alles mocht. Zo kon je zelf bepalen of je ergens wel aan toe was. Een hele leuke ervaring en heb er een meisje aan over gehouden die ik nog regelmatig spreek en waar ik ideeen enzo mee uitwissel, heel leuk!

lijkt me ook wel leuk.. fijn dat je er nog iemand aan over hebt gehouden.. thnx trouwens voor je belangstelling. Kus

Des schreef op 15-05-2003 @ 19:03:
SE, mag ik vragen wat er dan gebeurde?

mjahoowr..

me moeder heeft een hersenbloeding gehad.. en ze was op de afstandsbediening gevallen dus de tv stond hard en ik lag in bed.. ik liep naar benede om te vrage of de tv zachter mog..
smam lag half op de grond en bewoog nie.. dus ik dacht da ze sliep ofsow..
probeerde ik r wakker te maken en da lukte nie.. toen heb ik me pa maar gehaald..
en hebben we een ambulance gebeld..
ze was nog netop tijd gestabiliseert enzo..

geluk gehad.. en ze heeft er geen verlammingen aan overgehouden