markus doodsengel

[sublime]

ik ben bezig met een verhaal en alhoewel ik zelf zoiets heb van ik doe het voor de lol, ben ik toch wel benieuwd wat mensen er van vinden... dus ga ik toch maar het eerste stukje posten...

Ze zaten in een café. het was een gevarieerd gezelschap, een multiculturele samenleving in het klein.
Terwijl hij nonchalant achterover leunde, nam Markus zijn tafelgenoten in zich op. De meeste kende hij, en zij kenden hem.
De mensen die hij om zich heen zag zitten bevielen hem: Ze waren goed op te fokken, bevlogen met idealen en ideeën. Hij kon ze het bloed onder de nagels weg halen, als hij wilde.
Maar nu nog niet; eerst observeren, dan toeslaan. Zo werkte het. Zo werkte het altijd. Een tevreden lachje verscheen om zijn mond.

Twee jaar woonde hij nu hier. En in de tijd had hij een interessente reputatie op weten te bouwen. Mensen waren óf verzot op hem óf hadden een grondige hekel aan hem. Een middenweg was er niet en dat pastte ook niet bij hem. Alles benaderde hij zwart/wit, dus liet hij zichzelf ook zo benaderen.
Er waren vier mensen in zijn leven waar hij van hield. In de eerste plaats hield hij ontzettend veel van zichzelf. Hij was zo gezegd de personificatie van arrogantie. Dat wist hij en het was voor hem nog een extra reden om zichzelf te adoreren.
De andere drie mensen waren hem allen evenveel waard. Zijn altijd toegewijde vriendin maev, een absolute beroeps-cyniste die de wereld op een manier benaderde die wat hem betreft van weinig gezond verstand betuigde, kende hij nu een jaar of vijf en bij hun eerste ontmoeting had hij al van haar gehouden.
En dan waren er nog Murat en Bahir. Murat kende hij nu twee jaar. In het begin had hij een gruwelijke hekel aan die omhoog gevallen kut-Marokkaan. Jezus, wat een verbeelding.
maar het duurde niet lang of de ongekende intelligentie van die Marokkaanse landgenoot was tot hem doorgedrongen. En dat beviel hem.
Dus na enkele maanden scheldkannonades over en weer, schudden ze elkaar plechtig de hand om voortaan aan dezelfde kant te strijden.
Bahir kende hij al veel langer, samen waren ze opgegroeid tot wat ze nu waren. De enige overeenkomst tussen Bahir en hijzelf, was hun grenzeloze intellect. Verder waren ze tegenbeelden. Bahir was rustig, bescheiden, sober; hij zei nooit meer dan nodig was. En zo was Bahir altijd het rustpunt in Markus' leven geweest. Verder was hij niet het type dat zich aan anderen bond. Deze drie waren de enigen die betekenis voor hem hadden. Zelfs zoiets als familie deed hem niets. Een hypocriete kutzooi, dat was het.

Het gesprek tussen de mensen om hem heen begon nu een interessante wending te krijgen.
Luisterend, observerend, overzag hij wat binnen niet al te lange tijd in een slagveld zou veranderen. Zijn slagveld, om precies te zijn.
Zijn blik gleed over een aantal mensen die voor hem niet van belang waren. Hij zocht. Hij zocht naar de persoon die vandaag zijn slachtoffer zou zijn, de persoon die hij tot waanzin zou drijven.
Terwijl hij zijn ogen door de ruimte en langs de mensen die die ruimte vulden liet gaan, werd zijn blik gevangen door de dwingende ogen van zijn geliefde.
Meav keek hem recht in de ogen, vol spot, zoals hij dat van haar gewend was. Hij voelde zich kwetsbaar onder haar blik, en al had hij daar een hekel aan, was het toch dát geweest wat hem in haar aangetrokken had.
Met moeite maakte hij zich los van haar ogen om verder te gaan met zijn observaties. En hij vond wat hij zocht.

Markus kende de jongen niet. Zeker was dat hij hier nooit eerder was geweest. Niet in dit gezelschap in ieder geval. Het kon niet beter.
De jongen had zich vol overgave in de gaande discussie gestort. Vol vuur pleitte hij voor de rechten van asielzoekers, vluchtelingen en illegalen in Nederland. En niemand sprak hem tegen. Nooit werd iemand met zulke standpunten tegengesproken.
In zichzelf lachte Markus om deze discussie die geen discussie was. Maar daar zou verandering in komen, zeker. Alleen was het wachten op het goede moment.
Terwijl hij luisterde naar het betoog van de onbekende, zochten zijn ogen naar Bahir en Murat. Zoals vaker vond hij ze een stukje verder, samen aan een tafeltje en in een diep gesprek verwikkelt.
Zijn ogen gleden terug naar zijn tafelgenoot. Rustig nam hij de tijd om de jongen in zich op te nemen. Markus kon moeilijk inschatten waar hij vandaan kwam; Azië? Het Midden-Oosten? Hm, halfbloedje waarschijnlijk. Islamitisch? Niet te zeggen, maar wellicht zou dat nog blijken.
Ah, hier had hij op gewacht. Dit was het soort gesprek waar hij van hield.
“Vol? Hoe komen ze erbij? Die vervloekte politici hier hebben geen hart, het is een stelletje egoïstische, kapitalistische klootzakken!
Markus keek geamuseerd toe hoe het half-bloedje zich flink kwaad maakte. Om zijn woorden kracht bij te zetten sloeg hij met zijn vuist op tafel.
Markus greep zijn kans op het moment dat de jongen aan de andere kant van de tafel zweeg om adem te halen voor zijn volgende tirade.
“Waarom ga je dan niet terug naar het Midden-Oosten, of waar je ook vandaan mag komen, al het hier toch zo’n kut-zooi is?”
Even van zijn stuk gebracht door deze plotselinge wending van het gesprek, zocht de ander naar woorden. “Hoezo terug? Ik ben hier geboren, in Nederland. Ik ben net zo goed een Nederlander als jij!”
Markus grijnsde. “Laat dat ‘terug’ dan maar zitten en rot gewoon op, als het je hier niet bevalt…”

>ik vind dialogen altijd erg moeilijk, dus mocht iemand tips hebben daarvoor, die zijn welkom...

[Twijg]

je hebt helemaal nog geen reacties, dus dacht ik, ik ga maar eens reageren,
Je verhaal is heel erg leuk, al gebrijp ik niet helmaal waar het over gaat.
Misschien kan je dat duidelijker naar voren laten komen, of verder schrijven

[sublime]

ja er hoort ook nog heel veel achteraan, maar ik was gewoon benieuwd naar wat mensen van de schrijfstijl vonden, vooral. Want als iedereen heel hard roep JIJ KAN DUS ECHT NIET SCHRIJVEN, DIT IS ZO BAGGER dan hoef ik niet de moeite te nemen verder te schrijven

maar bedankt voor je reactie, dacht al dat ik helemaal onopgemerkt voorbijgegaan was

[Twijg]

dat is waar
ga je dat nog posten wat er achteraan hoort?
Ik vind het wel leuk namelijk, en dan begrijp ik het misschien beter

[sublime]

hmm ik moet nog verder met het vervolg, heb al wel een stukje, maar das zo kort dat je er waarschijnlijk nog weinig aan hebt.

Het is ind wel zo dat ik gewoon in het eerste deel (of de eerste paar hoofdstukken, hoe wil je het noemen) vooral een beeld van de situatie (wil) ga(an) schetsen, waarin je je een beeld (zou moeten ) kunnen vormen van de hoofdpersonen enzo. Das de bedoeling. Het zijn wel personages waar je meer van moet weten..

maar om je een idee te geven... markus, de hoofdpersoon dus, is iemand die volledig overtuigd is van zichzelf en dit ook heel openlijk naar buiten brengt. Om te provoceren zoekt hij mensen op die op bepaalde onderwerpen heel erg kan raken, dus bv een allochtoon op het asielrecht, een christen op het geloof, of een meer actueel onderwerp als euthanasie, enz. Dat is altijd wel >redelijk< goed gegaan, maar ik ga er dus een persoon in verwerken bij wie Markus zich opeens heel anders op moet gaan stellen. En niet alleen hijzelf raakt dan beïnvloed, maar ook zijn omgeving.

Mijn idee achter het idee () is een beeld te schetsen van iemand die een individualist wil zijn, dus geen banden met anderen wil hebben, maar die dit niet kan voorkomen. niemand is in staat te leven zonder beinvloed te worden door anderen en anderen te beinvloeden. daar wil ik het dus over laten gaan...

het is alleen zo lastig dat ik het helemaal al in mn hoofd heb zitten, maar zodra je het op gaat schrijven moet je het toch anders vertellen om het duidelijk te houden, das dus wel moeilijk. Maar zodra ik weer een deel af heb post ik het wel (of meel/pm als je wilt, mocht dit topic dan inmiddels al heel erg oud zijn )

[Vogelvrij]

Oké, ik zeg eerlijk dat ik het niet helemaal heb gelezen, want heb hoofdpijn en behoor eigenlijk andere dingen te doen, maar ja.
Je schrijfstijl bevalt me en je dialogen zijn heus wel goed, hoor! Ja, ik weet dat die moeilijk zijn, heb er zelf ook altijd moeite mee, maar die van jou lopen goed, echt waar!

Het is een interessant verhaal, maar ja, er moet nog meer aan, hè? Maar het begin is goed, heel goed. Alleen misschien beetje jammer dat je zo uitvoerig op iedereen ingaat, maar misschien was dat ook wel noodzakelijk?

[sublime]

dankjewel voor je positieve reactie

en het is ind zo dat ik heel uitgebreid op iedereen inga, omdat ik bang ben dat ik anders een onduidelijk beeld van ze geef. Ik verval heel snel in te gedetailleerde beschrijvingen enzo, dan vertel ik nog net niet de kleur van de ogen, bij wijze van spreken .
Maar ik denk dat ik nu eerst gewoon op gevoel alles ga schrijven, en daarna wel ga kijken hoe erg ik te gedetailleerd geweest ben en hoe storend het is

[sublime]

vervolg plus een paar kleine veranderingen: meav en markus kennen elkaar ong 2 jr ipv 5 - Murat en Markus kennen elkaar ong 3 jr ipv 2 ... pastte beter in het verhaal

____________________

Hij was zeker van zichzelf, haar lief. Of in ieder geval deed hij zijn uiterste best zo over te komen. Zij wist wel beter. Meav nam een slok thee en keek hoe Markus zich klaar maakte voor weer een onmogelijke discussie zonder einde.Of zonder einde, meestal eindigden die discussies met een kwaad weglopende tegenstander en een zelfgenoegend lachende Markus. Ze zuchtte en stond op. Een rare hobby had die vriend van haar. Terwijl ze richting een tafeltje liep, waar twee jongens in een diep gesprek gewikkeld waren, hoorde Meav nog net hoe Markus zijn nieuwste slachtoffer ‘vroeg’ op te rotten, als Nederland hem niet beviel.

Markus wás moeilijk. Al sinds de eerste dag dat ze elkaar kenden had Meav gezien hoe hij de mensen om zich heen tegen zich in het harnas joeg.
Maar haar niet. Zij liet zich niet zo snel van haar stuk brengen door arrogantie en een ongezonde hoeveelheid zelfvertrouwen. Bovendien was hij al gelijk verliefd op haar geweest en had hij niets tegen haar durven zeggen, omdat hij bang was dat ze hem af zou wijzen.
Maar natuurlijk deed ze dat niet. Markus was geen jongen die je afwijst. Hij was knap, interessant, intelligent en altijd vol overgave. Te mooi om waar te zijn.
Ze leken als voor elkaar gemaakt. Al gauw wist niemand beter of zij en Markus hoorden bij elkaar. Te perfect.
Zijn familie kende ze niet. Een enkele keer had ze zijn moeder kort aan de telefoon gehad, maar ze had niet de indruk dat het haar iets uitmaakte dat Markus haar nooit verteld had dat hij een vriendin had met wie hij sinds een jaar samenwoonde.
In het begin had ze nog wel eens geprobeerd hem over te halen haar voor te stellen aan zijn ouders, maar Markus leek het liefst te willen vergeten dat twee mensen op deze wereld zijn ouders waren en dat hij onlosmakelijk met hen verbonden was.
Ach, haar kon het weinig schelen. Ze hield van hem, ook zonder ouders.

Murat en Bahir keken pas op toen ze een stoel gepakt had en aan hun tafeltje neerplofte.
“Is ‘ie weer bezig?” Bahir knikte met zijn hoofd in Markus’ richting. Van zijn gezicht was weinig af te lezen. Meav knikte, Bahir schudde zijn hoofd en Murat lachte zijn snelle lach. Deze handelingen waren bijna standaard geworden. Ze hadden al zo vaak met z’n drieën zo gezeten. Het enige verschil was dat Meav de laatste tijd steeds vaker een glimp van iets wat ze als bezorgdheid meende te herkennen, over Bahir’s gezicht zag trekken. Ze vroeg zich af waarom. Waar was hij bang voor? Wist hij iets dat zij niet wist?