[Column] Multicultuur

[*Burning water*]

Leest allen en becommentarieer!

Multiculti

Het is niet een tot vreugde stemmend woord, dat ik als titel voor dit stukje heb gekozen. Enerzijds vanwege de inhoud: veel mensen zien vooral de problemen van dit fenomeen. Anderzijds vanwege de vorm: het is het populair proberen uit te drukken van een verschijnsel, dat serieus genomen zou moeten worden en waar niet overheen moet worden gedonderd met de snelheid van de eerste de beste one-liner, waarin dit woord niet zou misstaan. Ik zal proberen niet te vervallen in taalkundig gezemel; dat maakt niet dat we vorderingen maken in het bespreken van dit verschijnsel. Al kan ik het niet laten op te merken dat het alweer goed is gelukt het begin te verknoeien door juist wel droog en taalkundig te werk te gaan. Nog een keer proberen dan. Instructie aan de lezer: lees het volgende, als ware het de aanvang.
Rotterdam. Als ik mij niet vergis, de op één na grootste stad van Nederland. Daarom beschouwde ik het ook als een schande dat ik er nog nooit een bezoek aan gebracht heb. Wat doet men in zo’n geval? De trein pakken naar Rotterdam. Rotje Knor schijnen Rotterdammers het te noemen. Of juist niet-Rotterdammers? Een erg elegante naam is het immers niet…
Hoewel de stad probeert te pronken met zijn architectuur, kan ik de gebouwen niet erg waarderen. Wat een grootheidswaanzin, gecombineerd met een slecht ontwikkeld gevoel voor esthetiek. Lelijke binnenstad, grijze gebouwen, al wat neigt naar een aangename sfeer verstotend. Lichtpuntje is de serie kubushuizen – tot mijn opluchting bestaan er architecten die wel een aardig ontwerp kunnen ontwikkelen. Maar waar zijn die in de rest van de stad?
Waar in andere grote steden mooie huizen het straatbeeld een prettig uiterlijk geven, ontbreekt dat hier. Ter compensatie zouden winkeletalages en, belangrijker nog, mensen, er alles aan moeten doen om een verblijf in Rotterdam uit te lokken. Voor bezoekers met een speurend oog hiernaar, is dat inderdaad gelukt. En wel in een buitenlandse wijk, waarvan ik de wegen mocht betreden en de winkelpanden met prachtige gewaden en uitheemse groenten en vruchten mocht passeren.
Het is een vreemde ervaring om in eigen land niet de mensen op straat te kunnen verstaan en je een minderheid te voelen. Ik kan me voorstellen dat autochtonen zich op hun hoede en zelfs beangstigd voelen bij een gang door zo’n wijk. Toch heb ik niet de indruk dat dat nodig is. Wat een tot vreugde stemmende constatering, dat er hier, dichtbij huis, zoveel andere mensen, met andere gewoonten, wonen!
Misschien is wat ik nu ga zeggen wat naïef. Gelukkig kunnen ook in naïeve uitspraken een kern van waarheid zitten. Wat doet men als men roddel vreest bij het passeren? Men neemt een teruggetrokken houding aan, onopvallend pogend te zijn. Het niet kunnen verstaan van medemensen, dát kan angst aanjagen.
Maar wat als je het tegenovergestelde doet? Als je open staat voor mensen met een andere huidskleur? Als je ze vriendelijk groet? Ik zal het zeggen: je ontvangt, na een verbaasde blik, een glimlach, zij het één waarbij de ontbrekende tanden in de buitenlandse mond zichtbaar worden. Dat wil ik wel op de koop toe nemen. Zou dit het begin zijn van integratie? Wordt het niet hoog tijd dat we niet over alle problemen praten die allochtonen geven, maar juist aandacht geven, in het openbaar, naar de verrijking die een multicultuur met zich meebrengt? Dat we, behalve misnoegen, respect uiten?

Koele eerste alinea!

Rotterdam: Ik kon me wat dat betreft wel goed inleven in de situatie

Verder leuk geschreven, met een humoristische ondertoon. Prima dus. Enkele opmerkingetjes:

- Die kubushuizen waren wel met een 'goed ontwikkeld gevoel voor esthetiek' in elkaar gezet. Alleen die kleuren waren wat minder (saai grijs, gecombineerd met geel). Toch wel een interessante aanblik in de saai-ogende omgeving waarin de huizen zich vertoeven.

- "Waar in andere grote steden mooie huizen het straatbeeld een prettig uiterlijk geven, ontbreekt dat hier."
Almere heeft ook een aantal zeer aparte ontwerpen Of die mooi zijn moet je zelf maar eens bepalen (uitnodiging bij deze), maar ze zijn zeker met meer ruimtelijk inzicht vormgegeven dan een doorsnee rijtjeshuis.

- "Als je open staat voor mensen met een andere huiskleur? "
Huiskleur. Hm, dat zet tot denken aan: een onbedoeld diepzinnige typfout...

- "waarbij de ontbrekende tanden in de buitenlandse mond zichtbaar worden."
Ontbrekende tanden? met zulke woorden ontwikkel je een negatief beeld van een buitenlander! Tsk!

- "Dat we, behalve misnoegen, respect uiten?"
Die zin klopt niet helemaal. Beter zou zijn: "Dat we, in plaats van misnoegen, respect gaan uiten?"

Keep it up

Beetje lang voor een column denk ik?

[Qimm]

Heey leuke. Was vermakelijk om te lezen. Nuchtere, eerlijke kijk op een grote stad
Maar ik ben het met N00dles eens over de tanden-opmerking
Maar ga zo door

Ik kan me óók al helemaal inleven in de situatie, wat toevallig nou Voor de mensen die het nou nog niet doorhadden - N00dles en ik waren hier dus bij

Mja, de tanden vind ik geen punt, ik kan me idd zo'n gozer herinneren die ons heel vrolijk toelachte en heel weinig tanden had.

[*Burning water*]

Krummeltje schreef op 30-07-2003 @ 23:41:
Beetje lang voor een column denk ik?

Weet ik, maar ik weet niet goed hoe ik het anders moet noemen. Jij een idee?

[*Burning water*]

N00dles schreef op 30-07-2003 @ 23:18:
- "waarbij de ontbrekende tanden in de buitenlandse mond zichtbaar worden."
Ontbrekende tanden? met zulke woorden ontwikkel je een negatief beeld van een buitenlander! Tsk!

Nee, een realistisch beeld. Het viel me op, dus het mocht erin. Het is niet negatief bedoelt. Ontbrekende tanden kunnen wel aandoenlijk zijn

- "Dat we, behalve misnoegen, respect uiten?"
Die zin klopt niet helemaal. Beter zou zijn: "Dat we, in plaats van misnoegen, respect gaan uiten?"

Keep it up

De zin klopt wel. Misnoegen hoeft niet te verdwijnen, zolang het maar gepaard gaat met respect. Louter misnoegen, daar protesteer ik tegen. Daar wordt naar mijn idee te veel de nadruk op gelegd.

Dank je voor de stimulatie, ook naar Qimm