te jong voor mezelf ( geen gedicht, eerder soort verhaal)

[sunflouwer]

.Ik weet eigenlijk niet zo goed of dit hier wel hoort, maar het lijkt me toch het beste plekje. Anders moeten de FB-ers hem maar ffies verplaatsen...

Dagenlang heb ik zitten wachtten op de woorden die ik vandaag hoor. Mijn doodvonnis is getekend, hooguit nog 10 jaar om te doen wat ik wil. 10 jaar om mijn leven te volbrengen. 10 jaar om te zeggen dat ik van iedereen hou. 10 jaar om verloren ruzies bij te leggen.
Hooguit 10 jaar, misschien ook wel 10 dagen. Ik ben ziek, en zal nooit weer beter worden. Nu heb ik nog geen pijn, maar straks wel. Ze willen mijn leven rekken, maar dan heb ik alleen maar pijn, laat me dan alsjeblieft meteen sterven. Maar ik ben te jong, veel te jong om zulke beslissingen te maken. Dat mag ik pas over 3 jaar, en dan is het misschien al te laat. Misschien leef ik die overige 7 jaar wel niet meer, of lijd ik ondraaglijke pijnen, en ben ik niet eens meer in staat om dan te zeggen dat ik dood wil. Het is toch mijn leven!? Mijn leven dat toch al zo kort zal zijn. Ik wil dood gaan met een glimlach op mijn gezicht, Ik wil dood gaan en kunnen zeggen dat je me niet te erg moet missen, ik wil dood gaan en kunnen zeggen dat iedereen wel verder moet leven zonder mij. Je moet nieuwe vrienden zoeken, niet bij mij blijven hangen. Een nieuwe liefde is niet slecht, als je altijd maar een klein beetje aan me blijft denken, en ik een plaatsje krijg in je hart. Ik wil genieten van mijn laatste dagen hier. Ik wil niet dood gaan met een verbeten gezicht van de pijn. Ik wil niet als laatste woorden zeggen; ik heb zo’n pijn. Ik wil kunnen zeggen dat ik van je hou. Ik wil geen tranen van lichamelijke pijn op mijn laatste dag, ik wil tranen van verdriet.

Maar ik ben te jong! om over mijn eigen toekomst te beslissen, ik ben te jong, om dood te gaan zoals ik dat wil. Ik moet dood gaan zoals een dokter dat gepland heeft, zolang mogelijk blijven leven, want je bent nog zo jong. Maar ik ben niet bang voor de dood!
Ik ben bang voor een leven met pijn! Ik wil dood gaan als het mij uitkomt, gepland, want ik hou niet van onverwachte dingen, die zetten alles op zijn kop. Ik wil niet dat de hele familie naast me komt zitten huilen omdat ik helemaal niks meer zelf kan. Ik wil dood als ik niet meer kan zoenen, als ik niet meer weet wat liefde inhoud, dan wil ik dood. Niet als ik niet eens meer kan zeggen dat ik van je hou.

Maar ik ben te jong om zelf beslissingen te mogen maken. Op school mag je niet anders, als je dan een ander laat beslissen ben je labiel, en onzelfstandig. Maar als het om iets gaat waar je zelf achter staat mag het ineens niet meer. Moet je alles maar aan onbekende dokters over laten die er tig jaar over gedaan hebben om dit vak te leren. Maar die man kent me niet eens, hij weet alleen dat ik patiënt 23 van afdeling c ben. Die domme doos die zograag zelf wil beslissen wat het beste voor haar is. Maar dat kind is pas 16, alsof je dan als iets van het leven afweet. Dan ben je nog gewend dat je moeder wel komt helpen als het even moeilijk is. Dan ga ik maar weg, probleem opgelost. Het is zo’n ontzettend onzeker meisje, dat weet dat ze nog maar kort te leven heeft.

Maar ik laat me heus niet tegen houden door die man, het is mijn leven, en ik beslis zelf wat het beste voor mij is. IK hou heus niet op met leven als het even niet mee zit. Ik hou op met leven als de toekomst niet meer naar rozen ruikt. Ik hou op met leven als ik alleen maar sterren zie, en nooit meer een zonnestraal, pas dan hou ik op met leven, als het echt niet meer te houden is. Dan stop ik er pas mee, eerder niet. Wat die dokters ook zeggen, ik doe het gewoon. Het zou voor mij makkelijker zijn als mensen me hielpen met dood gaan. Als ik het niet zelf hoefde te doen. Maar ik meot ook zelf ziek zijn, ik moet ook zelf die operaties doorstaan, dus waarom mag ik dit dan niet zelf beslissen, waarom moet dat een dokter voor me doen. Als hij zo graag lang wil leven, laat hem dan de pijn overnemen die ik dan ga voelen. Laat hem dan de hele dag en nacht in een bed liggen, zonder iets te kunnen zeggen. Zonder dat je kan lachen. Laat hem dat dan doen, als hij zo goed weet wat het beste is voor mij. Laat hem dan ziek worden, niet ik! Ik heb hier straks het kut leven, omdat hij er toevallig voor geleerd heeft en zijn mening is dat ik zo lang mogelijk moet leven. Maar ik ben te jong om zelf te mogen beslissen over MIJN leven, MIJN toekomst

ja ben ik het mee eens, hij moet eigenlijk naar K&L

Opzich wel een 'mooi' verhaal. Ik heb er weinig op aan te merken, behalve dan dat ik me afvraag of het autobiografisch is?

Oh en ik wilde ook nog even zeggen.. Je schrijft alsof je het niet specifiek tegen iemand hebt. Je schrijft dus niet in de ik=> jij versie, maar in de ik=> zij (als in: meerdere personen) versie. Maar dit zinnetje: Niet als ik niet eens meer kan zeggen dat ik van je hou. Is opeens wel weer in de Jij versie. Ik denk dat het mooier is als je daar "ze" of "jullie" van maakt.

Ik hoop dat je het een beetje begrijpt, het is een beetje lastig uit te leggen. het kan overigens ook best dat ik het verkeerd zie hoor