Advertentie | |
|
07-08-2003, 20:39 | ||
Citaat:
dit is positief bedoeld. Laatst gewijzigd op 07-08-2003 om 20:52. |
07-08-2003, 20:51 | ||
Citaat:
ik zal proberen erop te letten! @ Crystal Method: 'teringverhaal?'
__________________
Dus...
|
07-08-2003, 21:43 | |
Vervolg ( nog een inleidend stuk, ik wil de gebeurtenissen niet overhaasten )
Het was ochtend. Het felle licht scheen in Rowans vermoeide ogen. ‘hoe laat zou het zijn?’ vroeg ze zich af. Ze draaide zich om en keek op haar wekkerradio. Half 8, ze moest er dus echt uit nu. Ze ging rechtop zitten en schoof het gordijn een stukje opzij. Het was lekker weer, de zon scheen tussen de bomen door. Rowan stond op, en schoof haar voeten in haar sloffen die nog half onder het bed stonden. Terwijl ze de trap afliep dacht ze nog even terug aan gisteren. Haar ouders hadden erge ruzie gehad. Waarover wist Rowan niet precies, ze was vrijwel meteen, zonder eten, naar boven gegaan. Ze had geen zin in nog meer ruzie gehad. Het zal wel wat met de onenigheid tussen haar en haar vader te maken hebben gehad. Haar moeder nam dat soort dingen altijd heel serieus, ze probeerde ruzie altijd te voorkomen. De laatste tijd was dat steeds minder, want haar ouders hadden regelmatig meningsverschillen. Toen Rowan beneden kwam, lag er een briefje op tafel.. ‘Goedemorgen lieverd, Heb je lekker geslapen? er liggen boterhammen voor je in de koelkast veel plezier op school. Liefs, mama. Ps. Ik ben een paar dagen weg, ik leg later nog wel uit waarom. Papa is hele dagen thuis, hij heeft zich ziekgemeld op zijn werk. Ik bel je nog. Ik hou van je Rowan! Rowan fronste haar wenkbrauwen. ‘weg’? wat bedoelde haar moeder daarmee, en waar was ze heen? Ze snapte er niets meer van. Haar moeder kon toch niet zomaar weg gaan? Ze besloot het van zich af te zetten, want ze was al aan de late kant. Ze zette snel een kop thee, ging douchen, en kleedde zich aan en pakte haar tas. Ze pakte het lunchpakket uit de koelkast en sprong op haar fiets. De hele weg kon ze de gedachte dat haar moeder ‘weg’ was maar niet met rust laten. Op school aangekomen voegde ze zich al snel bij ‘haar groepje’, dat bestond uit twee meiden, twee jongens en Rowan zelf. Leonie, één van de twee meiden, was Rowans beste vriendin. Stiekem keek Rowan een beetje tegen haar op. Leonie had eigenlijk alles wel; mooi haar, een mooi gezichtje, leuk karakter, moderne kleren en een leuk vriendje. Rowan kon heel goed met haar opschieten, ze konden ook altijd goed met elkaar praten. Als er iets was, belden of mailden ze elkaar. Leonie moest een jaar overdoen, dus ze zat in havo vier. Rowan zelf zat in Havo vijf, het examenjaar. Dan had je Larissa nog, het andere meisje. Als ze met meerdere mensen waren, had Larissa meestal de grootste mond, maar zodra je met haar alleen was leek ze eerder verlegen dan zelfverzekerd. Larissa gaat met Mark, die ook bij het groepje ‘hoort’ . Ze hadden nu 4 maanden een relatie, en het ging hartstikke goed tussen die twee. Mark is meer een ‘machotypje’. Hij wil altijd overal bijhoren, en heeft net zo’n grote mond als zijn vriendin. Wat dat betreft pasten ze erg goed bij elkaar. Tenslotte had je Richard. De leukste van het stel, vond Rowan. Richard was een spontane jongen, met een leuk gevoel voor humor. Hij interesseerde zich in alles en iedereen, en wilde daarom ook altijd alles weten. ‘Zo, daar hebben we Rowan ook weer!’ schreeuwde Mark overdreven hard over het schoolplein. ‘Schreeuw toch niet altijd zo’ Larissa trok aan zijn arm. ‘ niet iedereen hoeft te horen wat jij te melden hebt.’ Rowan keek naar de grond, ze had nog niets gezegt. Het viel Leonie als eerste op. ‘Wat is er meid?’ vroeg ze. Rowan haalde haar schouders op, ‘ik weet het niet ‘ zei ze. ‘Je weet het niet? Kom op, wat isser? ‘ ‘Ik vond vanochtend een briefje van mijn moeder, er stond op dat ze een paar dagen weg ging. Waar naartoe weet ik niet.. ik snap er niets van’ Nog voordat Leonie iets terug kon zeggen, ging de bel.
__________________
Dus...
|
08-08-2003, 10:52 | |
Rowan sprak na schooltijd af met Leonie. Ze zouden naar haar huis gaan, om verder te praten. Op school kwam er ook niets van. Toch moest Rowan er de hele dag weer aan denken.
Dat had ze trouwens wel vaker. Als er écht dingen waren die Rowan bezighielden, raakte ze er vaak niet over uitgepraat. Dat was dit keer ook. Alleen nu praatte ze niet, nu zat het in haar hoofd. Irritant, vond ze. Ze kon zich op haar schoolwerk dus niet concentreren. Leonie had de hele dag ook al zo nieuwsgierig gedaan, en scheen het evenmin los te kunnen laten. De dag verliep langzaam, de uren en hoeveelheden werk volgden elkaar op. Het ging allemaal langs Rowan heen. Het interesseerde haar niet. Niet vandaag in ieder geval. Zodra het laatste uur aan zijn einde was zocht Rowan Leonie op, en fietsten ze samen richting haar huis. Bij leonie thuis was het altijd zo gezellig. Haar moeder zette meestal een kop thee voor de meiden, en met de vader van Leonie was ze nooit uitgepraat. Haar ouders kenden ze ook. Het waren al heel lang goede vrienden van elkaar. ‘lieve mensen’ dacht ze bij zichzelf. ‘Zouden die nou nooit eens ruzie hebben’? Even leek het of leonie hoorde wat er in Rowans hoofd omging. ‘Waar denk je aan’? Vroeg ze. ‘Nou gewoon’ antwoordde Rowan… er volgde een stilte. ‘ ‘Hebben jouw ouders eigenlijk wel eens ruzie’? Rowan hoorde de onzekerheid in haar stem. ‘Eh… eigenlijk niet zo heel vaak.’ Zei Leonie. ‘Maar áls ze ruzie hebben, is het ook wel behoorlijk raak hoor, dan is er meestal echt iets aan de hand. Maar zovaak gebeurt dat gelukkig niet.’ Ze waren bij het huis van Leonie aangekomen. Ze reden door het kapotte tuinhekje, en Rowan zette haar fiets tegen de schuur. Ze liepen door de achterdeur naar binnen. ‘Ha mam!’ zei Leonie met een lach op haar gezicht. ‘Dag meiden’! De moeder van Leonie draaide zich om, en droogde haar handen af. ‘Hebben jullie zin in thee?’ Dat wilden ze wel. Ze gingen in de kamer zitten. ‘nou vertel op’ begon Leonie ‘wat is er nou gebeurt’? ‘Ik weet het niet precies, het ging allemaal zo snel. Ik had een meningsverschil met m’n vader over iets stoms, en dat liep uit de hand. Toen mijn moeder erbij kwam kregen ze ruzie. De rest weet ik niet, want ik ben naar boven gegaan. Toen ik vanochtend beneden kwam, lag er een briefje met de mededeling dat ze weg was, en nog wel zou bellen.’ ‘Jeetje’ antwoordde Leonie. ‘Ik wist niet dat het zo erg was, je ouders hebben de laatste tijd wel vaker ruzie, of niet?’ ‘Klopt’ vervolgde Rowan. ‘ik word er gek van, het zou beter zijn als ze uit elkaar gingen.’ Ze schrok van haar eigen woorden. ‘Eh, ik bedoel…’ ‘Ik weet het’ zei Leonie weer. ‘Dat zou inderdaad beter zijn, hoe graag je ook zou willen dat het niet gebeurt. Zo’n stap is altijd moeilijk, en je ouders nemen die niet voor niets en zomaar, daar is echt wel goed over nagedacht. Dus als het gebeurt, is het ook wel echt nodig…’ Rowan wist dat Leonie gelijk had. Maar haar ouders uit elkaar? Dat kon toch niet? Ze waren al bijna 16 jaar getrouwd, en waren al minstens 18 jaar bij elkaar. Dat ga je toch niet zomaar opgeven? Rowan begreep het niet. Nee, haar ouders gingen helemaal niet scheiden. Ook al hadden ze redelijk vaak ruzie, scheiden gingen ze niet. Daar zorgde Rowan wel voor. Toen ze ’s avonds weer thuis was, stond niet – zo als gewoonlijk – het eten op tafel. In plaats daarvan zat haar vader op de bank, met zijn voeten ongeïnteresseerd op de tafel. ‘waar is mama’? vroeg Rowan voorzichtig. Toen zag ze de fles martini naast haar vaders voeten op tafel staan. Haar vader dronk vaak martini, maar een hele fles? Ze voelde hoe haar adem in haar keel bleef steken. ‘Mama? Oh… die hoer! Die zal wel bij haar nieuwe vriendje zitten, neem dat van mij aan. Stom wijf, ze heeft alles verpest. Maar ze gaat maar lekker buiten de deur… laat ook maar…’ Rowan begreep er niets meer van, was dat haar vader? Ze herkende hem niet! En waarom praatte hij zo over haar moeder? Wat was er allemaal aan de hand? Toen begon haar vader opeens te huilen. ‘Lieverd kom eens zitten als je wilt?.’ Rowan ging naast haar vader zitten. Er hing een lucht van alcohol om hem heen. ‘Mama en ik hebben besloten dat het zo niet langer gaat. Het werkt niet meer tussen ons, het gevoel is weg. Het lijkt ons dus beter om uit elkaar te gaan.’ De woorden galmden na in het hoofd van Rowan. ‘het gaat zo niet langer’. ‘Natuurlijk gaat het wel langer! Jullie proberen het niet eens!’ schreeuwde ze. De tranen sprongen in haar ogen. ‘We hebben het al heel vaak geprobeerd Rowan, maar de situatie wordt er alleen maar erger van. Begrijp je dat?’. Haar vader legde een arm om zijn dochter heen. ‘Ik wil je niet kwijt Rowan’ Hij begon harder te snikken. ‘Ik wil je echt niet kwijt…’
__________________
Dus...
|
Advertentie |
|
|
|