[Verhaal] De ondraaglijke lichtheid

[Margriet]

wauw..wat een prachtverhaal *aks for more..Pepsi *...Wacht met spanning af

[Squid]

Ik vroeg me eerst af hoe Maarte kon merken dat je Vlaming bent, maar toen ik het herlas zag ik het wel . Als mede-Vlaamse was mij nx opgevallen.

Ik had graag ook wat wijzigingen aangevraagd, maar het zou een hele waslijst worden en ik wil je de moed van het schrijven niet ontnemen. Ik ben immers erg benieuwd naar het vervolg!

[clubje]

Eh...daarom zet ik het hier, om te zien wat anderen ervan vinden, en wat er veranderd moet worden. Dus kom maar op met die waslijst.

[WinterQueen]

clubje schreef op 15-07-2003 @ 13:09:
Eh...daarom zet ik het hier, om te zien wat anderen ervan vinden, en wat er veranderd moet worden. Dus kom maar op met die waslijst.

kom maar op met het volgende deel

[lotjesnotje]

waneer komt er weer meer??? ik vind het een vet goed verhaal!! meer meer meer

[Shadowme]

ik heb het verhaal aan een stuk doorgelezen!Echt keigoed! Je hebt echt talent! Ik hoop dat er gauw meer komt

[clubje]

8
Eva kan niet stoppen met ijsberen. Als ze zo doorgaat zal het niet lang duren of er vormt zich een geul in de parketvloer van haar kamer. Hoewel alle ingrediënten voor een uurtje piekeren aanwezig zijn (stilte, geen invallend licht, niemand thuis, cd-collectie bij de hand), vertikt Eva het om in gedachten te verzinken. Ze weet namelijk maar al te goed dat er een conclusie in het verschiet ligt, maar dat ze die conclusie moet verdringen, of al waar ze ooit een verschrikkelijke afschuw voor had, zal haar deel zijn.
‘Niet denken, the key to succes’, zo besloot ze, enkele maanden geleden. Het eigenaardige is: als een mens beslist te stoppen met denken, of als iemand iets wil vergeten, dan lukt dit bijna nooit. Wil iemand daarentegen iets onthouden, dan heeft hij/zij daar meestal alle moeite van de wereld mee. Waarom moet alles altijd zo ingewikkeld zijn? besluit Eva moedeloos.
Mocht het dan al ooit lukken om iets met opzet te vergeten, dan zal het wel een simpel iets zijn. Een gevoel vergeten: dat is pas onmogelijk! Onbegonnen werk, dat heeft Eva door de jaren heen geleerd. Sommige mensen gaan zich prompt vrolijk gedragen als hen iets overkomt, als tegenreactie. Dit kan helpen, weliswaar op korte termijn. In the end krijgt iedereen de rekening gepresenteerd, altijd, geen ontkomen aan, de bittere waarheid komt altijd aan het licht, altijd.
“Altijd,” mompelt Eva nog goedkeurend na, bij wijze van sluitstuk.
Ze sluit eventjes haar ogen, als teken van opgave, zoals een renner in de Tour De France bij wie het licht op enkele kilometers van de meet uitgaat en zijn medevluchters gelaten laat wegrijden.
Zuchtend neemt ze een cd uit haar houten cd-rek. Ze strompelt in de richting van haar draagbare radio op haar nachtkastje. Handig als ze is ligt de gekozen cd in no time in de cd-lader.
‘How soon is now’, de bekendste hit van ‘The Smiths’ weergalmt door Eva’s kamer. Eva gaat op haar rug op haar bed liggen, haar handen onder haar hoofd en kussen. Ze kijkt pal in de lamp die haar kamer verlicht en sluit haar ogen. Net als de gekende kringen en vlekken op haar ooglid verschijnen (of is het enkel maar mentaal?), weerklinkt de zin die Eva al ontelbare keren hoorde: ‘I am human, and I need to be loved, just like everybody else does’.
Wederom zucht Eva dieper dan ooit tevoren en besluit niet langer te vechten tegen haar gedachten – haar gevoelens. Gevoelens die ze – als ze eerlijk is – al eerder gewaar was op de speelplaats.
Ik ben verliefd.
Verliefd?! Verliefd!
“Ik ben verliefd!!!” schreeuwt ze, zonder enige vorm van irritatie, maar ook zonder optimisme. “Verliefd godverdomme!”
De mensen ergeren zich aan de meest uiteenlopende dingen, tot ze zich zelf bezondigen aan één van die zaken, dan maakt de frustratie altijd zonder enig schaamtegevoel plaats voor tolerantie. Wat is de mens toch vreselijk egoïstisch.
“Ik ben verliefd,” fluistert Eva nogmaals, met een verontschuldigende toon.
Het is eruit, denkt ze, eindelijk. Opnieuw slaakt ze een zucht, deze keer van opluchting.
Ze draait zich op haar zij en bijt zich nog eens goed vast in haar kussen, opnieuw verschijnen de alombekende vlekken. Zo onlogisch als het is, vormt zich een aangename leegte in haar hoofd. Langzaam valt ze in slaap.
I am human, and I need to be loved, just like everybody else does.

[Kaas]

meeeeeer...
*kijkt lief aan*

[;-)cow:-)boeh]

idd meer!!!

[sweetsy15v]

i love it
want more...

[clubje]

Merci

Ik moet zeggen dat ik wel heel lang getwijfeld heb of ik hoofdstuk 8 wel zou gebruiken...

[runningwild]

hey! dat is niet eerlijk. Ik dacht dat we het volgende hoofdstuk alweer kregen
Maarem, is hij af?
(volgens mij is er al een hele groep van fans om dit verhaal ontstaan)

[Megalomaniace]

Kaya schreef op 26-07-2003 @ 20:28:
(volgens mij is er al een hele groep van fans om dit verhaal ontstaan)

idd

Wanneer krijgen we het vervolg??

[clubje]

*busy*

[lotjesnotje]

Kaya schreef op 26-07-2003 @ 20:28:

(volgens mij is er al een hele groep van fans om dit verhaal ontstaan)

word het bijna tijd om een fanclub op te richten

meeeeeeeer meeeeeeeer meeeeeeeeeeer

[clubje]

----------

9
Zo gaat een week voorbij. Eva blijft Peter met haar schichtige ogen opzoeken. Peter blijft zich integreren in zijn nieuwe klas.
Tot op een woensdag het opnieuw godsdienstles is met meneer Devries. Na zo’n 35-tal minuten lesgeven beveelt Devries de boeken weg te stoppen.
“Ik ga jullie in de tijd die ons nog rest uitleg geven over een project die jullie moeten maken voor het vak godsdienst,” legt Devries uit voor een klas vol met nieuwschierige blikken. “We hebben aan de hand van de oude Westerse filosofen gezien dat je gedurende je hele levensloop gemiddeld twee personen echt leert kennen. Sommige mensen leren zelfs niemand kennen in hun hele leven, ook al beseffen ze dat vaak zelf niet! Iemand kennen gaat verder dan iemands naam en adres weten. We hebben enkele puntjes opgesteld waar je op moet letten, wil je iemand volledig doorgronden. Het is vanzelfsprekend dat de persoon in kwestie – die je wil leren kennen – zich moet openstellen en eerlijk met je zijn.”
“Nu,” zo zet Devries zijn monoloog verder, “ik ga zelf duo’s aanwijzen die moeten samenwerken. Het is de bedoeling dat je via methodes die we gezien hebben, elkaar zo snel mogelijk leert kennen. Jullie kennen elkaar natuurlijk wel allemaal, de één wat beter dan de ander, maar dat maakt de opdracht alleen maar gemakkelijker. Ik deel straks per duo enkele bladen uit waarop alles haarfijn wordt uitgelegd. Bovendien hebben jullie de cursus om jullie te behelpen. Zijn er nog vragen?
Niemand steekt zijn hand op.
“Goed, dan neem ik nu vlug even de duo’s door. Filip en Jens, Frederik en Loes, Lore en Freek, Lies en Koen, Elke en Jeroen, Hannes en Cindy, Jan en Jasper, Nathalie en Marie, Eva en Peter.”
Eva slikt. Eva schrikt. Ze wordt op slag rood en kijkt verlegen om zich heen. Niemand die op haar let, daarna wordt ze weer rustig. Ik en…Peter? Instinctief kijkt ze naar Peter, die zoals altijd naast Elke zit. Hij knikt even vriendelijk met een blik van: ‘wij gaan samen eventjes die taak maken’. Ook Elke draait zich om en Eva meent eventjes een geïrriteerde gemoedstoestand te bemerken in haar gedrag. Daarna knipoogt ze in de richting van Jeroen, de jongen waarmee ze haar project moet maken.

Aan tafel wordt er nog hevig nagediscusiëerd over het project – dat niemand verwacht had.
“Een prachtige opdracht, dat vind ik ervan,” aldus Frederik.
“Dat zal wel, jij moet samen met Loes!” lacht Koen.
“Ja, en jij mag met Lies, daar ben je ook niet rouwig om hé!”
Zowel Koen en Lies beginnen te blozen. En inderdaad, het kan niet lang meer duren voor die twee een stel zijn, dat had ook Eva al gemerkt.
“Met wie moet jij weer?” wil Lies van Eva weten.
“Met….” Ze werkt eerst haar boterham naar binnen en slikt even. “Met Peter.”
“Oh,” reageert Lies ongeïntereseerd.
“Je hebt het getroffen,” oordeelt Frederik ironisch.
Inderdaad, denkt Eva triomfantelijk, inderdaad.

“Jij moet met Jens, is het niet?” vraagt Peter retorisch
“Nee, met Jeroen.”
“Oh, ik dacht dat…”
“Een kutopdracht, dat is het,” onderbreekt Elke hem.
“Zozo,” lacht Peter, “ik vind het wel leuk.”
“Het valt te zien met wie je moet samenwerken, die Jeroen lijkt me niet echt een interessante persoonlijkheid,” meent Elke, in de hoop dat Peter nu iets zegt over zijn project-partner.
“Tja, inderdaad.”
Ze lunchen verder. Na een half minuutje:
“Met wie zou je dan wel willen, ik heb de indruk dat je niet vlug tevreden bent,” lacht Peter.
“Oh, het is me eender, als het maar niet met die Jeroen is…met jou zou toch bijvoorbeeld leuker geweest zijn.”
“Tja,” reageert Peter gelaten, “het leven loopt niet altijd zoals je het zou willen.”
“Mja,” antwoordt Elke gespeeld teleurgesteld.
Of was het echt?

Eva is er vol van. Wie had ooit gedacht dat meneer Devries mij nog zou gelukkig maken? vraagt Eva zich af. Nu moet ik wel gaan praten met Peter! Ik heb een excuus om contact te zoeken met hem…nu moet het toch lukken? De opdracht moet gemaakt zijn tegen volgende week dinsdag, nog amper zes dagen! Misschien moet ik na school afspreken wanneer we het project gaan maken? Of zou ik wachten, ik mag me immers niet opdringen. Of nee, die zes dagen zijn echt niet lang, ik moet er zo veel mogelijk van profiteren! Ja…straks ga ik naar hem toe!

Peter loopt zich de ziel uit het lijf. Sinds enkele dagen voetbalt hij actief mee met de jongens van zijn klas, op de speelplaats. Op een keertje hadden ze hem gevraagd omdat ze een man te kort hadden, en sindsdien speelt hij elke middag mee.
Na een schot op doel dat ruim naast scheert, kijkt Peter even naar Elke die geamuseerd zit toe te kijken. Ze schudt even haar hoofd als wou ze zeggen: ‘tjonge toch, wat een slecht schot’. Peter steekt plagerig z’n tong uit. Elke maakt al lachend een wegwerpgebaar.
Meisjes, ze zullen de kracht van voetbal nooit begrijpen, denkt Peter, vooraleer hij zich weer in de strijd gooit.

Eva kan maar niet op de perfecte openingszin komen. Misschien begin ik best met een grapje? Of nee, ik zeg hem dat het wel lang duurt voor hij mij aanspreekt! Nee…misschien toch maar een grapje?
Hoe is het mogelijk dat ik mij nu al bezighou met het bedenken van openingszinnen? Hoe laag kan ik vallen, grinnikt Eva bij zichzelf.
Waar blijft hij nou? Het zou niet de eerste keer zijn dat hij als allerlaatste uit het gebouw komt. Wat doet hij daar toch altijd zo lang na de les?
De speelplaats loopt langzaam maar zeker leeg. De fietsen verdwijnen zienderogen uit de fietsenrekken. Het geroezemoes op de grote koer sterft langzaam uit. Enkel nog een twintigtal kwebbelaars blijven over. Eva kijkt op haar horloge en ziet dat het nu echt wel dringend tijd wordt om te vertrekken. Langzaam zet ze zich in beweging richting uitgang, telkens achter zich kijkend. Net als ze de hoek wil omgaan ziet ze Peter uit het grote grijze schoolgebouw slenteren, zijn rugzak op één schouder dragend. Net achter hem verschijnt Elke.
Eva wil er wel naartoe gaan, maar blijft niettemin staan. Ze kijkt op haar horloge. Nog vier minuten voor de bus vertrekt. Peter heeft nog niet één keer in haar richting gekeken, hij staat nu zelfs met zijn rug naar Eva toe. Even nog twijfelt Eva, maar uiteindelijk zet ze haar lichtjes trillende benen toch in beweging. Weliswaar richting uitgang.
Morgen dan maar.

Peter rent naar zijn fiets toe. Achter hem holt Elke.
“Zeg dat nog eens als je durft!” roept ze uit.
“Je hebt de dikste billen ooit!” sist Peter grijnzend terug.
Elke moet lachen, maar probeert niettemin gespeeld boos weg te wandelen. Peter vindt het ongemeen grappig om haar zo bezig te zien; acteren is niet weggelegd voor Elke.
“Het was maar een grapje hoor,” zegt hij zachtjes als hij naast haar fietst.
“Jij hebt de flauwste humor sinds André Van Duin,” probeert ze nog.
“Waarom kan je je lach dan niet inhouden?” grinnikt Peter
Elke stopt met wandelen en blijft midden op de stoep stilstaan, ze lacht al haar tanden bloot.
“Ik weet het niet, als ik bij jou ben moet ik altijd lachen.”
“Ja, dat is het voordeel van een rattenkop.”
“Je hebt geen rattenkop, en je weet het.”
“Hé, waarom lach je niet? Niet te serieus hé!”
Ze lacht opnieuw.
Peter zet zich schrap op zijn fiets en verhoogt zijn snelheid.
“Blijven lachen! Tot morgen!”
“Jaa, tot morgen. Daag!”
“Veel plezier met Jeroen!”
“Tuurlijk! Jij…ook.”

[clubje]

Die twee laatste alinea's moeten eigenlijk aan elkaar, maar het forum wil niet meewerken.

[;-)cow:-)boeh]

cool!! schiet is op gaat mij te langzaam!!

[clubje]

Hoofdstuk 10. Ik heb het vluchtig geschreven, en niet goed gecontroleerd, maar ja.

------------------------------------------------

10
Zo gaat nog een dag – een donderdag – voorbij, zonder een poging van Eva’s kant om Peter te benaderen: de moed zinkt haar altijd in de schoenen, nog voor die schoenen zich in beweging kunnen zetten. Ze weet dat, als ze maar lang genoeg wacht, Peter op een gegeven moment zelf naar haar toe zal komen, maar tegelijkertijd beseft ze dat op die manier kostbare tijd kan verloren gaan.
Ondertussen is het alweer vrijdag en verliest Eva Peter meer en meer uit het oog. Ze vindt het vernederd om elke keer opnieuw de speelplaats af te schuimen met haar blik, op zoek naar een glimp van Peter. Na een tijd dringt het ook tot haar door dat het helemaal geen zin heeft, integendeel: het heeft een frustrerend en logischerwijs omgekeerd effect.
Die vrijdagochtend verloopt rustig; te rustig naar Eva’s zin, maar goed. De eerste lesuren zijn afgelopen, het middagmaal wordt door de leerlingen gebruikt. Op de speelplaats zit Eva naast Lies op een bank. Koen en Frederik voetballen, heel uitzonderlijk, mee met de andere jongens van de laatstejaars. Vrijdagmiddag is altijd de middag van de euforische leerlingen, dat had Eva al vaker opgemerkt. Het weekend is in zicht en op ieders gezicht komt een walgelijke smile van hier tot in Tokio tevoorschijn.
“Ik ga even naar het toilet,” zegt Lies, en ze wandelt in een rechte lijn naar het toilet, dwars door alle voetbalgeweld heen.

Peter laat zich zakken op een bank aan de zijkant van de speelplaats, naast Elke.
“Zozo, geen zin meer?”
“Nee,” puft Peter, “het is te warm vandaag.”
“Waar is nu die onvermoeibare sportman?”
“Heb ik ooit gezegd dat ik dat was?” vraagt Peter met een toontje van: ik dacht het niet!
“Het is al goed,” lacht Elke.
“Weet je, de momenten dat ik op een voetbalplein sta en dat ik niets te doen heb, die kunnen toch zo saai zijn! Als ik naar muziek zou kunnen luisteren op die dode momenten, ik zou veel meer genieten van het voetballen!”
Elke moet danig lachen om die gedachte.
“Hoe dacht je dat te doen?”
“Ik weet het niet, met een discman of zo.”
“Tuurlijk.”
“Ik weet het, het is geen realistich voorstel, maar ik mag er tenminste eens over dagdromen.”
“Dat is zeker, en welke muziek zou je dan willen horen?”
“Mijn favoriete muziek natuurlijk.”
“Muziek is één van mijn grote hobby’s, en ik haat mensen met een slechte smaak, dus je bent gewaarschuwd. Naar wat luister je?” wil Elke weten.
“Echt? Ik ook! Muziek is zo een beetje mijn leven!”
“Ja van mij ook.”
“Leuk.”
“Zeg nu eens, wat hoor je graag?”
“Laat ik het’soft-rock’ noemen. Het moet alleszins rustig zijn! Zaken zoals ‘The Counting Crows’, ‘The Velvet Underground’, ‘The Verve’, noem maar op.”
Elke springt recht en gaat direct opnieuw zitten.
“Hoe tof!! Eindelijk iemand met een goede smaak! Naast dezelfde filmsmaak hebben we nu ook dezelfde muzieksmaak! You make my day!”
“Zo ben ik,” lacht Peter.
“Weet je wie eigenlijk mijn allergrootste idool is,” fluistert Elke geheimzinnig, “Jeff Buckley.”
“Jááá! Jeff is geweldig! Die man is gewoon geniaal, als hij zijn keel openzet moet ik telkens opnieuw opletten, of ik barst in tranen uit!”
“Inderdaad. Echt leuk dat jij hem ook kent, meer nog: hem goed vindt!
“Hallelujah.”
“Was dat…?”
“Ja inderdaad, dat was een verwijzing naar zijn legendarische cover,” lacht Peter.
“Je bent geweldig Peter,” lacht Elke.
“Ik weet het!”
Elke steekt haar tong uit.
“Weet je wat we op mijn moeders begrafenis gedraaid hebben?”
Peter slikt. Eindelijk weet hij het: haar moeder is dus gestorven…Elke ziet de geschrokken kijkers van Peter en stelt hem gerust:
“Sorry dat ik je liet schrikken.”
“Dat is niks hoor, ik sta er alleen van te kijken dat je er zelf over begint. Ik had je er al langer naar willen vragen, maar ik had nog nooit gedurfd.”
“Ik praat er met de meeste mensen niet graag over, maar jij mag er gerust altijd iets over vragen hoor;”
“Ok,” lacht Peter lichtjes verlegen.
“Ja, ze stierf na een slepende ziekte: kanker. Altijd denk je: kanker; dat is iets wat ons nooit zal overkomen, en op een dag heeft je moeder ermee te kampen…”
“Hoe lang geleden?”
“Nu al ruim vijf jaar.”
“Oh…”
“We woonden dus, zoals je weet, zo’n tiental kilometers verderop, maar ze ligt toch hier in de stad begraven. Ze is hier namelijk geboren.”
“Oh. Ik moet op de terugweg van school altijd passeren langs het kerkhof.” “Misschien wil je eens samen met mij een bezoek brengen aan haar graf?”
“Ja tuurlijk.”
Even valt er een stilte.
“Maar zeg nu eens,” neemt Peter terug de draad op, “welk liedje hebben jullie gedraaid op haar begrafenis.”
“’Eternal life’ van Buckley.”
“Erg toepasselijk, en nog een mooie song ook.”
“Inderdaad, ze hoorde graag Buckley. Ik heb mijn interessse voor muziek aan haar te danken.”
“Ja, ik ook, maar dan aan mijn vader.”
“Oh, wat hoort je vader graag?”
“Kleinkunst.”
“Oh, ga je soms samen met hem naar concerten hier in de schouwburg?”
Onmiddellijk na haar vraag merkt Elke de ongemakkelijkheid bij Peter.
“Heb ik iets verkeerd gezegd?” vraagt Elke verontschuldigend.
“Nee hoor,” stelt Peter haar gerust.
“Is er misschien iets met je vader?”
“Nou ja…”
“Vertel maar hoor.”
“Oh, gewoon…”
“Toe maar.”
“Wel, om een lang verhaal kort te maken: hij is ervandoor gegaan zonder iets te zeggen. Mijn moeder is door dit alles ongelooflijk verbitterd. En hoe laf ik zijn daad ook vind, ik mis hem als de pest.”
“Oh…”
Elke moet even bekomen.
“Dat is wel heel kort samengevat, niet?”
“Ja,” antwoordt Peter aarzelend, “maar misschien moeten we er niet verder over uitweiden.”
“Zoals je wilt,” besluit Elke begrijpend.
Peter kijkt op zijn horloge. Nog een kwartier en de speeltijd is om.
“Ik ga maar even naar mijn partner voor mijn opdracht van Godsdienst,” zegt Peter een stuk vrolijker dan daarnet.
“Ok,” antwoordt Elke.
Peter staat op en loopt schuin over de speelplaats. Elke ziet hoe hij op Eva afstapt. Ze zucht. Diep.

Eva kijkt wat dwaas voor haar uit. Alhoewel op haar gezicht geen lachende lippen te bespeuren vallen, is ze toch ook blij dat het bijna weekend is. Na vijf dagen temidden van een 400-tal joelende tieners te hebben vertoefd, is het altijd leuk je eens twee dagen te kunnen terugtrekken.
“Hoi.”
Eva kent die stem.
“Hey Peter.”
“Hallo.”
Niks.
‘Een vriend is pas een échte vriend, als je je niet noodzakelijk klote hoeft te voelen als er eens een stilte valt van een half uur als je bij die persoon bent. Kortom: pijnlijke stiltes ervaar je enkel in het bijzijn van mensen die onmogelijk échte vrienden kunnen zijn.’ Die filosofie flitst door Eva’s hoofd. Ook al duurt de stilte tussen haar en Peter nu nog maar pas 3 seconden, Eva vind hem al behoorlijk vervelend.
“Is er iets?” vraagt Peter.
“Nee hoor, ik dacht even aan een scène uit een film,” flapt Eva eruit.
“Welke film?”
“Laat maar hoor, ik weet niet waar ik dat haalde.”
“Neenee, zeg maar, welke film?” dramt Peter door.
“Pulp Fiction.”
“Dé film aller films!”
“Vind je dat ook?”
“Jazeker. Pulp Fiction is een meesterwerk dat ik alsmaar opnieuw kan bekijken.”
“Ik ook.”
“Aan welke scène dacht je?” wil Peter weten.
“Aan die uitleg die Travolta krijgt van die vrouw waar hij voor moet zorgen.”
“Over pijnlijke stiltes?”
“Ja!” reageert Eva enthousiast. Ze was bang dat, als Peter naar haar toe zou komen, ze volledig zou dichtklappen. Maar wat ze altijd al had geweten, werd nu bevestigd: ze zit op dezelfde golflengte van Peter. Ze voelt zich direct comfortabel in het gesprek. Iets wat bij Eva niet vaak gebeurt.
“Waarom dacht je daaraan?”
Van die vraag moet Eva even slikken.
“Oh, gewoon, ik was al een tijdje eraan aan het denken.”
“Ah, zo.”
Eva schuift even opzij en maakt zo plaats voor Peter, die van de uitnodiging gebruik maakt en naast Eva gaat zitten.
“We moesten maar eens aan die opdracht denken,” zegt Peter
“Ja, het wordt tijd, niet?”
“Ik zie dat het nu nog een viertal minuutjes pauze is, en dan beginnen de lessen opnieuw. Misschien zouden we beter eens afspreken als we meer tijd hebben?”
“Ok.”
“Wanneer?”
“Oh…ik weet niet.”
“Na school, hier op dezelfde bank?”
“Ok.”
“Goed, tot straks dan? Ik moet nog even naar het toilet, voor de bel gaat,” lacht Peter.
“Ok, tot dan.”
Peter staat op en wandelt voorbij Lies, die net terugkomt van het toilet.
“Waarvoor kwam hij nou?” vraagt ze nieuwschierig.
“Voor die opdracht van Godsdienst,” probeert Eva onverschillig te antwoorden.
“Oh, ik dacht al.”
Wat dacht je al? vraagt Eva zich af.

Terug op de schoolbanken weet Eva zich geen blijf met haar geluk. Het zit goed met Peter, ik voel het gewoon. Het is gewoon zó duidelijk dat we bij elkaar passen!
Eva kijkt voortdurend op haar horloge, de tijd is nog nooit zo traag gegaan. Vanuit haar plaats in de klas is het moeilijk om Peter te zien. Ze besluit dan ook om geen moeite te doen, ze ziet hem immers straks, na vier uur.

De bel rinkelt. Nooit tevoren klonk dat belsignaal zo zoet. Als Eva de speelplaats opwandelt, beseft ze dat ze de bus zal missen. Ze besluit gewoon een bus later te nemen. Misschien zal ze dan een hele poos moeten wachten, en zal haar moeder geweldig aan haar hoofd zeuren als ze thuiskomt, maar dat is nu wel het laatste waar ze zich druk om maakt.
“Hey,” begroet Peter haar, die naast haar komt gelopen.
Eva had hem niet zien aankomen. Samen wandelen ze naar een bankje, aan de zijkant van de speelplaats.
Nog voor Eva iets kan zeggen, schrikt ze op van een stem die ze onderhand al begint te kennen, spijtig genoeg.
“Hey Peter!”
“Oh, hai Elke,” roept Peter terug naar Elke, die aan de overkant van de speelplaats wild met haar armen staat te zwaaien.
“Tot dan?”
“Ja ok, tot dan!”
Eva is even verward, maar beslist om dit moment niet te laten verknallen door wie dan ook.
Elke draait zich om en loopt de school uit. Peter gaat terug zitten naast Eva.
“Ik weet zeker al iets dat in ons werk moet!” begint Peter.
“Ja wat dan?” vraagt Eva nieuwschierig.
“Onze gezamenlijke passie voor mooie films,” lacht Peter.
“Ja, inderdaad!”
Peter kijk in Eva’s ogen. Ze wendt verlegen haar blik af.
“Weet je wat die film ook zo bijzonder maakt,” gaat Eva dan maar verder, “de muziek.”
“Ja inderdaad! Die oude rock ‘n’ roll gaat er altijd wel in.”
“Het is niet de muziek die ik zelf zou opzetten, maar het heeft zeker zijn charmes in zo een film.”
“Welke muziek luister je dan?”
“Wegdroommuziek, als dat woord al bestaat.”
“Ik weet wat je bedoelt, maar…namen?”
“Oh, Coldplay, Neil Young, The cure, Jeff Buckley, Tom Mcrae,…”
“Jeff Buckley!”
“Ja, inderdaad,” lacht Eva.
“Nog zo iemand!”
“Hoe bedoel je?”
“Oh…,” stottert Peter geschrokken, “ik bedoel dat ik ook zo’n fan ben van hem.”
“Oh ja?”
“Ja, immens!”
“Leuk.”
“Het lijkt wel of onze gezamenlijke passie voor film te veralgemenen valt naar een algemene liefde voor kunst!”
“Zou best kunnen.”
“Lees je graag?”
“Ja, héél graag zelfs.”
“Weet je wat je zeker eens moet lezen?”
“Nee?”
“De ondraaglijke lichtheid…”
“Van het bestaan, van Milan Kundera!”
“Hoe weet je dat?”
“Wie kent er dat boek nu niet,” lacht Eva retorisch.
In een flits herinnerde Eva zich die keer toen ze Peter voor het eerst zag. Hij was zijn schoenen aan het binden terwijl zij op de bus stond te wachten. Ze had het boek zien liggen, en ze had gezien hoe de jongen het boek tegen zich aan drukte toen hij weer verderwandelde. Eva had direct gemerkt: dat boek is iets speciaals voor hem.
“Ongelooflijk!” roept Peter uit.
“Ik moet eerlijk bekennen dat ik het boek nog niet gelezen heb, maar ik heb er al veel over gehoord. Ik ben van plan het zo vlug mogelijk te lezen.” “Moet je zeker doen,” verzekert Peter haar vrolijk.
Eva is in de wolken. Het lijkt alsof Peter in hetzelfde wereldje woont van haar: in het wereldje van muziek, films, boeken en meer van die abstracte zaken.
Peter neemt een map uit zijn boekentas en slaat hem open.
“Tijd om die opdracht maar eens te maken zeker?”
“Ja, dat is toch de bedoeling,” lacht Eva.
Net als ze samen de papieren die meneer Devries heeft meegegeven willen doornemen, begint het te druppelen.
“Het is niet waar,” roept Peter ontgoocheld uit.
“Toch wel, vrees ik.”
In geen tijd begint het pijpenstelen te regenen. Eva en Peter lopen samen onder het afdak dat hen bescherming biedt tegen de natte. Alle leerlingen zijn inmiddels uit de school vertrokken, en zo staan Peter en Eva daar alleen op de grote, lege speelplaats.
“Ik heb het gevoel dat we nog een tijdje zullen bezig zijn met die opdracht, misschien moeten we hem verdere afwerken bij iemand thuis?”
Eva weet niet wat ze hoort.
“Oh, ok.”
“Dat lijkt me het beste.”
“Ja, mij ook. Je mag gerust bij mij thuis komen,” antwoordt Eva vlug, omdat ze van zichzelf weet dat ze zich het meest op haar gemak voelt in haar eigen huis.
“Ok, maar ik zou graag eerst naar mijn eigen huis gaan om me even te verfrissen. Heb je nog iets te doen vanavond, of mag ik niet te laat komen?”
“Oh, nee hoor, ik heb alle tijd.”
“Ok, wat dacht je van zes uur?”
“Perfect.”
“Mag ik je adres?” vraagt Peter als ze samen in de richting van het fietsenrek wandelen.
Eva geeft haar adres en Peter zegt dat hij weet waar het ongeveer is.
Peter haast zich naar zijn fiets en rijdt weg, hij wuift Eva nog na en roept: “Tot zes uur!”
“Tot straks!”
Eva begeeft zich in de richting van het marktplein, nog twintig minuten en er komt een bus langs. Ze zweeft. Ware het niet van de zwaartekracht, ze was al lang thuis.

[lotjesnotje]

het vervolg is ook leuk ik wil echt meer

[clubje]

Doe ik zo mijn best om hfst 10 af te werken, zeuren ze al om hfst 11

Nee, kvind het fijn hoor, de reacties. Ik ben al bezig met 11

[runningwild]

ik ook leuk leuk leuk.blaat.

[Sasbeest]

Vond ieder hoofdstuk tot nu gaaf, meer meer meer!

[kiek]

Echt zooo goed! Waar haal je die inspiratie vandaan om zo'n lang verhaal te schrijven joh!
Ik herken mezelf wel een beetje in Eva, behalve dat snijden dan...MEER aub

[Aafster]

meeeer?

[Mustang_Sally]

je hebt echt zo'n prachtige manier van schrijven! het verhaal is gewoon zo leuk en interessant en gewoon... ik heb er geen woorden voor. echt... chapeau hoor.

[kiek]

Emin schreef op 13-08-2003 @ 13:32:
je hebt echt zo'n prachtige manier van schrijven! het verhaal is gewoon zo leuk en interessant en gewoon... ik heb er geen woorden voor. echt... chapeau hoor.

hoed

[Aafster]

kiek schreef op 13-08-2003 @ 16:14:
hoed

[clubje]

11
Als Eva van de bus stapt, rent ze als een gek naar huis. Ze wil nog vlug in de douche voor Peter er is, een vers truitje en een nieuwe spijkerbroek behoren ook tot de things to do. Dit is de gelukkigste dag van mijn leven, denkt ze, terwijl ze naast de euforie om Peters komst, ook nog eens beseft dat haar moeder de hele avond niet thuis is. ‘Naar de kapper en daarna naar oma,’ had ze gezegd.
“Dank je, oma!” schreeuwt ze uit als ze de voordeur achter haar dichtslaat.
Ze gooit haar boekentas in de zetel en sprint als een bezetene naar boven, de douche in. Nadat ze haar verfrist heeft, doet ze nog wat parfum op; parfum dat ze ooit kreeg voor haar verjaardag maar tot op de dag van vandaag nog nooit gebruikt heeft.
Eva gaat terug de trap af, neemt haar boekentas uit de fauteuil en legt voorzichtig en zorgvuldig alle papieren op tafel die ze straks nodig heeft om samen met Peter de opdracht te maken.
Ze kijkt op haar horloge. “Vijf voor half zes,” mompelt ze. Ze kijkt rond en inspecteert de huiskamer. Bruusk staat ze op en begint het huis op te ruimen. De kranten in de krantenbak, de sigarettenpeuken van haar moeder in de vuilnisbak, de kussen mooi in de hoeken van de zetels. Even twijfelt ze nog of ze een nog vlug een dweiltje zou slaan, maar besluit dan wijselijk dat de tijd daarvoor toch iets te krap is.
Ze gaat terug zitten. Half zes. Opnieuw begint ze het huis te keuren. Dit lijkt nergens naar, denkt ze, dit huis is té opgeruimd om geloofwaardig te zijn. Als een professioneel schilder begint Eva van de huiskamer haar kunstwerk te maken. Ze legt de kussens wat slordig op de grond en half op de zetels. Ze gaat naar de voordeur en kijkt hoe het huis er vanuit die hoek uitziet. Ze twijfelt nog even en beslist dan dat het zo wel goed zit. “De perfecte middelmaat,” mijmert ze, fluisterend tegen zichzelf.

“Wie had dat ooit durven denken?” vraagt Peter zich hardop af.
Hij staart door het kleine raampje dat uitkijkt op een spoorweg. In de verte hoort hij voor de zoveelste keer de bel. Een halve minuut later raast een trein voorbij.
Peter draait zich achteloos om. Het laatste waar hij nu aan denkt zijn treinen.
“Wie had dat ooit durven denken?” mompelt hij opnieuw. Hij gaat op de rand van z’n bed zitten. “Wie in godsnaam?”
Hij kan alleen maar aan haar denken. Zij en zij alleen. Zou ze het daarstraks gemerkt hebben – dat ik mezelf probeerde uit te nodigen? Maakt niet uit, ze ging gewillig op mijn aanbod in, en dat zegt alles. Ja…dat zegt alles.
Nooit was Peter zo zeker. Ze valt gewoon voor mij, en ik voor haar, en dat zal straks bevestigd worden. Hij knikt. Zo is het, en zal het zijn.
Dezelfde filmsmaak, dezelfde muzieksmaak, beiden slechts één ouder waarmee we nog samenwonen. Kan het nog duidelijker?
Peter schudt zijn hoofd en staat op. Hoe is het mogelijk, hoe is het mogelijk? Drie weken in een nieuwe school en ik heb mijn doel al bereikt: gelukkig zijn.
Peter kijkt terug door het raam en tuurt naar boven; de lucht is blauw en er is geen wolkje te bespeuren. Het begint al te schemeren.
“Dank je Wim,” fluistert Peter onverstaanbaar.
Hij draait zich opnieuw om en haast zich naar de badkamer. “Half zes, hoog tijd dus,” zegt hij alsof er nog iemand in de kamer staat.
Gel in het haar, tanden poetsen, een snuifje deodorant, een vers gestreken hemd. Hij kijkt nog een laatste keer in de spiegel, ziet dat het goed is en haast zich de trap af. Nog geen minuut later is hij al op straat, fietsend naar zijn doel.
“Dank je Wim,” fluistert hij nogmaals, als hij naar de hemel tuurt. Het wordt steeds donkerder en de straatverlichting floept aan.
Kan het nog romantischer? vraagt Peter zich af. Vroeger had hij zulke gedachten veracht, nu denkt hij niets anders meer. Zo voelt dat dus, verliefd zijn.
Hij rijdt de hoek om, de straat uit waar hij woont. Er is niemand anders op de weg. Langzaam maar zeker wordt hij een stip die in de verte verdwijnt. Het zou een mooi eindshot geweest zijn voor een film. Maar dit is geen eindshot. Het is pas een begin.

-------

[Mustang_Sally]

je maakt me nu wel erg nieuwsgierig... maar ik zal je niet pushen om verder te schrijven, doe maar op je gemak

kiek: chapeau is net zoiets als 'petje af'

[Aafster]

Mm.. ik vind het ineens te snel gaan. Ineens is hij ook verliefd op haar enz.. Vind t zonde Maja .. Tog mooi

[Mustang_Sally]

volgens mij is het de bedoeling dat hij verliefd is op elke, aangezien hij net van haar heeft gehoord dat ze geen moeder meer heeft. "beiden slechts één ouder waarmee we nog samenwonen" ik geloof niet dat hij van eva weet dat ze geen vader meer heeft... bovendien had hij toch ook afgesproken met elke??
-> “Oh, hai Elke,” roept Peter terug naar Elke, die aan de overkant van de speelplaats wild met haar armen staat te zwaaien.
“Tot dan?”
“Ja ok, tot dan!”

[kiek]

Emin schreef op 14-08-2003 @ 20:50:
je maakt me nu wel erg nieuwsgierig... maar ik zal je niet pushen om verder te schrijven, doe maar op je gemak

kiek: chapeau is net zoiets als 'petje af'

]

oh ok Dacht ik al, maar ik dacht dat ze maar alleen 'hoed' zei omdat ze niet wist wat 'petje af' betekende ofzo

Zou ze het daarstraks gemerkt hebben – dat ik mezelf probeerde uit te nodigen? Maakt niet uit, ze ging gewillig op mijn aanbod in, en dat zegt alles. Ja…dat zegt alles.

dat gaat wel over Eva en hij kijkt ook een keer extra in de spiegel enzo...maar hij zegt niet één keer haar naam

[lotjesnotje]

weer een leuk verhaal

[clubje]

Enkele hoofdstukken na elkaar:

-----------------
12
Nog altijd ijsbeert Eva door het huis. Wat is hier toch verkeerd? Ze denkt terug aan het moment, daarstraks, toen ze zaten te babbelen op de lege speelplaats.
Muziek! Hoe kan ik dat nu vergeten?
Vliegensvlug sprint ze naar boven, haalt enkele cd’s uit haar verzameling en holt terug naar beneden. Enkele seconden later weerklinkt Bob Dylan’s doorrookte stem door Eva’s huiskamer. “Ziezo.”

Peter denkt nog eens goed na en herinnert zich dan opnieuw wat Eva zei: het eerste kruispunt na het benzinestation links, en niet rechts. Peter draait linksaf en bekijkt het eerste huisnummer dat voor zijn ogen verschijnt: 156. Nummer 202, da’s nog een 20-tal huizen verder, zo rekent hij.
Na een kort sprintje bereikt hij het juiste huis. Ondanks alles is hij allerminst zenuwachtig. Toch zucht hij nog een keer goed, en belt dan aan. Hij hoort hoe de muziek binnen wordt zachter gezet, en hoe het slot wordt ontgrendelt.

De deurbel doorbreekt Dylan’s stem. Eva schrikt op en kijkt op haar uurwerk: vijf voor zes. Dat hij hier vroeger is dan afgesproken kan alleen maar een goed teken zijn. Eva zet de muziek stiller en wandelt naar de voordeur. Ze draait de sleutel twee keer in tegenwijzerzin en opent de deur. Voor haar verschijnt een jongen die al maanden in haar hoofd spookt. Niet alleen de voorbije weken op school, maar ook de maanden die eraan vooraf gingen toen ze hem herhaaldelijk door de stad zag fietsen of wandelen. Altijd al had ze geweten dat hij het was.
“Hai,” begroet Peter Eva opgewekt.
“Hallo! Kom binnen!”
Peter betreedt het huis.
“Geef maar je jas, dan hang ik hem aan de kapstok in de hal.”
Hij geeft zijn jas aan Eva, en die loopt ermee naar een kamer die verder onzichtbaar is voor Peter.
“Goeie keuze!” roept Peter.
“Wat bedoel je?” vraagt Eva, die terugkomt uit de aanpalende kamer, nu zonder jas.
“De muziek!”
“Oh, dat,” lacht Eva.
“Ja…” stamelt Peter.
Hij staat er wat onwennig bij.
“Wil je wat drinken?”
“Oh…ik…”
“We hebben water, cola, limonade, bier?”
“Geef me maar een glaasje water dan.”
“Ok.” En ze verdwijnt naar de keuken.
“Ga maar gerust ergens zitten hoor,” roept ze.
Peter gaat aan tafel zitten, neemt zijn rugzak die hij daarstraks op de grond legde en haalt zijn papieren boven. Hij legt ze naast die van Eva (die al klaarliggen) en kijkt wat dwaas voor zich uit.
Eva komt terug uit de keuken met een glas water en een glas cola. Ze zet ze beiden op tafel en gaat naast hem zitten. Ze ziet de papieren voor de opdracht die Peter al heeft bovengehaald.
Waarom moet alles zo vlug gaan? Waarom liggen die verdomde papieren voor die opdracht al klaar?
“Ik stel voor,” doorbreekt Peter de stilte, “om ons werk te starten met de mededeling dat we bij het samenkomen – vandaag dus – de goede muziek, die op dit moment draait, een mooie metafoor vinden voor onze gezamenlijke liefde voor muziek.”
Na dit gezegd te hebben kijkt hij vragend naar Eva. Die kijkt terug, recht in zijn ogen. Als ze niet snel genoeg had weggekeken was ze waarschijnlijk gesmolten.
“Ja, schitterend idee.”
“Ok, dan schrijf ik het op. Weet je, ik wil gerust heel het werk intikken op de computer. Laten we gewoon zorgen dat alles wat we nodig hebben voor de opdracht vandaag in kernwoorden op papier staat, dan typ ik het morgen wel uit in een mooie doorlopende tekst, en op die manier zal die opdracht vlug afgewerkt zijn.”
Eva lacht aarzelend. Opdracht vlug afgewerkt? Die opdracht moet zo lang mogelijk duren!
“Ok?”
“Ja, goed.”
“Ok dan. Over film moeten we het ook nog hebben. Dat kan ook nog in de inleiding. En daarna overlopen we nog al die puntjes over die filosofen, dan breien we er nog een melig slot aan toe, en klaar is kees.”
“Ja, zo simpel is het.”
Hij knikt instemmend.
“Welke filosoof is jouw favoriet, als je er al één hebt?” wil Peter weten.
“Het is niet echt origineel, maar toch: Nietzsche.”
“Echt waar?”
“Ja.”
“We lijken nog meer op elkaar dan gedacht!”
Eva fleurt op.
“Ik ben, om het zo maar te zeggen, ‘fan’ van Nietzsche!”
“We zijn geboren partners! Voor die opdracht…”
“Hehe, ja,” lacht Peter.
Eva is op slag terug vrolijk en schuift haar stoel wat dichter bij die van Peter. Die lijkt niets te merken.
“Nooit gedacht dat ik nog zo’n gelijkgestemde zou ontmoeten.”
“Ja, ik ben blij dat ik naar het Amandelcollege gekomen ben, al die fijne mensen die er zijn, echt een verademing.”
Zou hij mij bedoelen? Ja tuurlijk wel. Eva weet niet zeker of dit een hint was.
“Maar om terug te komen op Nietzsche. Weet je wat ik zijn favoriete theorie vind? Diegene die zegt dat niets echt de moeite waard is als je er niet hebt voor moeten vechten. Dat klopt wel voor mij. Ik heb de voorbije weken moeten vechten, maar ik heb de laatste dagen de indruk dat ik ervoor beloond zal worden.”
Als dat geen hint is, dan weet ik het ook niet meer, grinnikt Eva bij zichzelf.
“Ja, die theorie ken ik, en het is waar.”
“Maar goed, laten we nu maar aan die opdracht beginnen.”
“Ja!” lacht Eva, wrijvend in haar handen.
Een half uur werken ze naarstig aan hun opdracht. Vaak lachend en giechelend. Eva geraakt meer en meer in een trance die haar adrenalinepeil doet stijgen tot een nooit gezien peil. Ze schuift haar stoel nog wat dichter bij die van hem.
Plots kijkt Peter op en ziet op het uurwerk aan de muur dat het al kwart voor zeven is.
“Oh, is het al zo laat. Ik denk dat we alles hebben voor de opdracht? Ik moet er dringend vandoor.”
Voor Eva antwoord kan geven, staat Peter op, gaat zelf naar de hal, komt terug met zijn jas in de hand, neemt zijn rugzak en loopt in de richting van de voordeur.
“Ik moet echt dringend weg,” verklaart hij zenuwachtig. Eva meent zelfs te zien dat hij staat te trillen op zijn benen.
“Ik vond het leuk,” zegt Eva met een hese stem.
“Ja ik ook,” antwoordt Peter, met een starre blik op het uurwerk gericht. “Het werk wordt prima. Als ik morgen bij het uittypen nog iets tekort heb, bel ik wel even.
“Ok, heb je mijn numme…”
“Ja, geef vlug je nummer.”
Eva schrijft haar telefoonnummer op een briefje en reikt haar hand uit. Peter steekt op zijn beurt zijn arm uit, en neemt het briefje in ontvangst. Bij de korte aanraking van elkaars vingers, wordt Eva warm vanbinnen. Verliefde trien, lacht ze bij zichzelf.
Peter staat wat onwennig met de deurklink in zijn hand. Eva komt dichter.
“Tot ziens.”
“Ja, tot ziens.”
Peter geeft haar nog vluchtig een afscheidskus op haar wang, draait zich om en opent de deur. Als hij wegfietst wuift hij nog even.
“Daag!”
“Daag!”
Als Eva terug naar binnen gaat, beseft ze plots dat Peter daarnet wegfietste langs een andere weg dan diegene waarlangs hij hiernaartoe kwam. Hij kent de stad wellicht beter dan ik, redeneert ze.
Ze gaat in de zetel liggen. Op de achtergrond speelt nog altijd Dylan.
Waarom werd hij plots zo zenuwachtig? Hij heeft wellicht strenge ouders, en moest waarschijnlijk voor zeven uur thuis zijn. Misschien werd hij ook wat ongemakkelijk door het feit dat ik plots intiemer werd. Waar haalde ik in feite dat lef vandaan? Hij is alvast meer verlegen dan ik. Leuk is dat. En dan dat herhaaldelijk vernoemen van onze gelijkenissen, en die kus op het einde…
Eva zwijmelt weg, ze valt in slaap met een brede grijns op haar gezicht. ’t Kan verkeren.

13
Peter wordt gewekt door de zoveelste voorbijrazende trein. Verschil is dat hij die trein vandaag niet vervloekt.
Hij gaat wat rechtop zitten, zijn handen onder zijn kussen.
Hij is gelukkig. Gisteren is gebeurd waar hij al zolang naar verlangde. Wat is ze toch een prachtmeid. Mooi én intelligent, zo vaak kom je ze niet meer tegen dezer dagen!
Misschien was ik wat verlegen, maar dat vond ze duidelijk niet erg. En dan die kus, waar ik al zo lang op wachtte…
Peter durft het bijna niet te denken, maar hij doet het toch. Hij heeft iemand gevonden waar hij zich even goed bij voelt als destijds bij Wim. Hij kijkt terug door het raampje en fluistert: “Dank je Wim,” in plaats van ‘sorry Wim’. Hij weet immers dat Wim niets liever wil dan dat Peter gelukkig wordt. En dat is hij.

Eva doet haar jas aan. Ze stapt de trap af. Sinds gisteren zit ze vol energie.
“Wat ga je doen?” vraagt Eva’s moeder vanuit de keuken.
“Naar de bibliotheek, moet ik op tijd thuis zijn voor het eten?”
“We eten niet, ik ben te moe om eten klaar te maken.”
“Natuurlijk,” mompelt Eva, niet eens geërgerd. Niets kan haar vandaag uit haar diepgaande euforie halen.
“Ok!” roept Eva nog, voor ze de deur achter haar dichtslaat.
Aangekomen in de bibliotheek loopt ze in één ruk door naar de afdeling romans.
“De ‘k’, de ‘k’…” mompelt ze. “Ah, hier! Milan Kundera, jou moet ik hebben!” Zonder nog naar de rest van de boeken om te kijken loopt ze naar de balie. Als het haar beurt is, geeft ze lachend haar boek aan de bibliothecaris.
“De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, prima keuze meisje,” feliciteert de bibliothecaris haar.
“Dank je,” bloost Eva.
Ze krijgt het boek terug uit de handen van de kalende bibliothecaris en haast zich terug naar buiten. Het duurt allicht nog tot maandag voor ze Peter terugziet, ofwel telefoneert hij nog. Ondertussen heeft ze nog altijd dit boek om enigszins ‘geestelijk met hem in contact te bijven’. Niet dat het zonder dit boek niet zou lukken. Eva kan maar aan één ding, aan één persoon denken. En dat is vast en zeker ook omgekeerd zo.

14
Maandagochtend, acht uur. Eva wandelt voor de miljoenste keer door de schoolpoort. Wat anders is vandaag, is het feit dat ze dit keer blij is dat ze erdoor mag wandelen. Zou hij er al zijn? Vast wel.
Ze wandelt verder over het paadje. In het fietsenhok ziet ze hoe Freek, Nathalie en Cindy opgewonden met elkaar staan te tateren. Nathalie zwaait wild met haar armen in de lucht. Freek en Cindy moeten lachen.
“Hé, Eva! Heb je het al gehoord?” roept Freek haar toe.
“Wat?”
Eva loopt goedgemutst naar het drietal toe.
“Wel,” zo begint Nathalie, “dat het dit weekend het weekend der liefde was?”
“Ja,” zo onderbreekt Cindy haar vriendin, “maar liefst drie nieuwe koppeltjes in onze klas, en dat in één weekend!”
“Oh,” zegt Eva oprecht geschrokken, denkend: ik was dus niet de enige dit weekend. Van deze gedachte moet ze even lachen.
“Waarom lach je?”
“Zomaar, maar vertel eens, wie zijn die koppeltjes.”
“Loes en Frederik, Koen en Lies, Marie en Jeroen!” roept Cindy uit.
“Ja, die zaten er aan te komen,” meent Eva.
“Je bent er nog twee vergeten hoor!” schreeuwt Jasper, die op het groepje komt afgelopen.
“Wat bedoel je?” vraagt Cindy opgewonden.
“Ik bedoel dat er dit weekend niet drie, maar vier nieuwe koppeltjes zijn.”
“Wie dan?” vraagt Nathalie ongelovig.
“Komaan, zo moeilijk is het niet, het zit er al weken aan te komen.”
Freek fronst zijn wenkbrauwen. Ook Cindy pijnigt die weinige hersenen van haar. Plots springt ze op.
“Is het misschien…Peter…en…”
Eva verstart. Haar ogen worden hol, haar benen worden leeg, ze moet even leunen tegen een paal.
“Ja…zeg maar verder, je bent juist…” zegt Jasper.
“Elke en Peter!”
Eva neemt nu de paal met beide handen vast. Ze wordt duizelig. Ze voelt tegelijkertijd langs voor én langs achter een mes in haar lichaam ploffen. Een seconde later nog een derde mes, nu recht in haar hart. Ze laat haar hoofd tegen de paal kletsen. Dit kan niet waar zijn. Ze begint te hoesten, ze voelt haar ontbijt opkomen. Ze loopt het grasveld in, naast het fietsenhok. Achter een paar struiken, waar niemand haar kan zien, kotst ze haar hele maag leeg. Ze staat voorovergebogen met haar handen op haar knieën. Ze wordt kwaad. Ze ziet het hoofd van Elke in haar gedachten voorbijflitsen. Ze wordt woedend, razend.
Ze slentert als een zombie terug naar het groepje, dat nog ineens niet gemerkt heeft dat Eva zojuist even verdween.
“Ja, echt waar,” zo is Jasper bezig met vertellen, “hij heeft het me daarnet verteld. Hij zei dat hij vrijdag nog met haar naar de bioscoop geweest is, naar de voorstelling van acht uur. En daar is het gebeurd”
Nog nadat hij bij mij is geweest! Zo beseft Eva direct.
Ze draait zich om en kijkt in de richting van de speelplaats. Ze ziet Elke lopen. Eva twijfelt niet en zet zich in beweging, dat mens moet en zal kapot! Als Elke de bocht omdraait verliest Eva haar enkele seconden uit het oog. Een moment later komt ook Eva rond de hoek gelopen. Ze ziet Elke. Ze ziet Peter. Ze ziet kussende lippen. Ze ziet haar doodsvonnis.
Ze draait zich om, en loopt, loopt zo vlug dat ze niet eens beseft dat haar boekentas nog in het fietsenrek ligt.
“Hé, Eva!” roept Jasper die nog altijd in het fietsendepot staat. “Je boekentas!”
Maar ze hoort niets. Ze voelt enkel. Messen en scharen, diep in haar hart.

15
Eva loopt nog altijd. Ze is van school rechtstreeks, in één ruk, naar huis gelopen. Negen kilometer. Ze verkeert in een trance, nog altijd beseft ze niet dat haar boekentas nog ergens in het fietsendepot ligt. Ze weet maar één ding, en dat is dat ze de voorbije dagen en weken in een droom geleefd heeft, dat ze zichzelf hopelijk belachelijk heeft gemaakt, dat ze hetgeen waar ze ál haar hoop heeft opgezet kwijt is, dat ze voorgoed verloren is.
Hijgend komt ze langs de achterdeur binnen. Gelukkig is er niemand thuis. Ze loopt nog altijd, door de keuken, huiskamer, de trap op. Aangekomen in haar kamer houdt ze eindelijk halt. Ze laat zich vallen op haar bed. Terwijl ze zit uit te hijgen kan ze langzaam maar zeker weer helder denken.
De ontlading. De tranen komen op. Luttele seconden later weent ze tranen met tuiten. Ze begint te janken als een pasgeboren veulen dat nergens haar moeder kan vinden. Nog altijd die snijdende messen in haar lichaam. Ze heeft zo’n pijn, zowel mentaal als geestelijk. Op éénzelfde dag heeft ze haar nog nooit zo gelukkig én ongelukkig gevoeld. Ze rolt uit haar bed en gaat op haar knieën op de grond zitten. Ze begint hevig met haar gebalde vuisten op de vloer te kloppen. Ze weet met haar pijn geen blijf.
Wat moet ik nou doen? Ik heb niemand, niemand godverdomme. Ze schreeuwt het uit. Niemand! Ik haat het! Ik haat iedereen! Niemand, zelfs geen vader, geen moeder!
“Iedereen!,” schreeuwt ze uit met een hese stem. Opnieuw begint ze te snotteren. Haar nieuwe blousje is doorweekt door haar traanvocht.
“Dit ben ik nog expres gaan kopen voor hem!”
Het scenario van de voorbije weken, en vooral van de voorbije dagen, speelt zich voor de zoveelste keer af in haar hoofd. Hij is, nadat hij hier bij mij geweest, nog met haar naar de bioscoop gegaan! Daarom moest hij zo plots weg! Daarom werd hij plots zo zenuwachtig. Daarom riep die trut vrijdagavond: ‘tot straks!’. Daarom. Waarom?
Eva staat op en gaat op haar bureaustoel zitten, in het midden van de kamer. Ze moet terug denken aan die avond in het gemeentehuis. Daar begon het allemaal; mijn goede bedoelingen.
Eva sluit even haar ogen. Goede bedoelingen? Welke goede bedoelingen? Wat waren mijn bedoelingen? Mijn bedoelingen waren om leuke mensen te leren kennen en onoppervlakkige contacten te creëren. En hoe heb ik dat gedaan godverdomme? Door mij oppervlakkig te gedragen. Door om te gaan met Frederik, Koen, Lies en ander strontvolk! Kan het godverdomme nog onlogischer? Waar ben ik mee bezig geweest?
In de klas hield ik me bezig met proppen papier smijten.
Wat moet Peter wel van mij gedacht hebben?
En Elke dan, het stille meisje. Altijd op de achtergrond. Ze gedraagt zich godverdomme zoals ik vroeger was. En nu is zij samen met Peter. Kan het verdomme nog sarcastischer?
Eva begint opnieuw te huilen.
Ze schuift haar bureaustoel tegen haar bureau. Ze ziet het boek liggen. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. “Inderdaad,” fluistert ze, “ondraaglijk.” Ze opent een lade in haar bureau en haalt er enkele witte, lege papieren uit.
“Ik ben stront,” herhaalt ze. “Bier drinken in het gemeentehuis, mijn eigen persoonlijkheid wegschuiven om vriendjes te maken, stoer doen om zo de jongen van mijn dromen te ontlopen. Iemand als Peter kijkt daar los doorheen. Een meeloper met de zogezegde stoere bende, dat was ik voor hem, en gelijk heeft hij. Hij verdient niet beter dan Elke. Met mij kan hij niets aanvangen. Hij is oprecht, eerlijk en vooral: echt. Ik ben alles, maar dan ook werkelijk allesbehalve ECHT.”
Ze neemt een pen en begint te schrijven.

16
De rij van de klas waar Eva ook een volwaardig lid van is, zet zich in beweging. Jasper zeult twee boekentassen mee.
“Van wie is die boekentas Jasper?”
“Van Eva meneer, ik zag haar vanochtend als een gek de school uitlopen, ze heeft haar boekentas laten liggen. Ze is nog altijd niet terug, ik heb haar tas dan maar meegenomen.”
“Goed, vriendelijk van je. Als ze dit lesuur niet terugkeert, moet je de tas maar naar het secretariaat brengen, zij weten er wel raad mee.”
“Ok meneer.”
De klas begeeft zich naar lokaal 14. Het lokaal waar het allemaal begon voor Peter, en waar het nu allemaal opnieuw begint.
Frederik zit naast Loes, Koen naast Lies, Marie naast Jeroen, Peter naast Elke. Die kijkt verliefd in zijn ogen.
“Laat ik beginnen met het ophalen van de opdrachten,” zo steekt meneer Devries van wal.
Peter haalt de opdracht uit zijn rugzak. Hij kijkt even om zich heen, maar kan nergens Eva vinden.
“Peter en Eva!” zegt Devries.
Peter loopt naar het bureau van Devries en legt het werk voor hem neer.
“Weet jij soms of Eva ziek is?” vraagt Devries hem.
“Nee meneer, ik heb haar vrijdagavond nochtans nog gezien, toen leek ze nog vrij gezond.”
“Ok dan. Elke en Jeroen!”
Elke loopt naar voor met haar werk, ze passeert langs Peter en kijkt diep in zijn ogen. Die lacht verliefd tot over zijn oren terug.
“Grote liefde,” fluistert Cindy tegen Nathalie.
“Ja, zeg dat wel.”

[clubje]

17
Kwart voor zes. Eva’s moeder komt thuis.
“Eva, waar ben je!”
Geen antwoord.
“Eva, kom tevoorschijn. De school heeft vandaag herhaaldelijk gebeld op mijn mobieltje om te vragen waar je was. Ga je nu nog beginnen te spijbelen ook?” roept Eva’s moeder nijdig.
Ze wandelt de trap op.
“Eva? Ik weet dat je hier bent, ik hoor muziek in je kamer, en dat is heus niet voor de muren bedoeld!”
Geen antwoord.
Ze wandelt naar de badkamer. Niemand.
Misschien in haar kamer?
Eva’s moeder wandelt naar Eva’s kamer, als ze de deur opendoet ziet ze in de rechterhoek een opgemaakt bed. Op haar nachtkastje een spelende radio. Ze wendt haar blik naar links en ziet…
Ze ziet een paar bengelende voeten en onderbenen.
Langzaam kijkt ze op.
Een touw, een lus, een levensloos, bengelend lichaam.
Eva’s moeder gilt de ziel uit haar lijf en rent naar beneden, bijna valt ze van de trap. Ze opent de voordeur en rent de straat op. Een auto kan ternauwernood een aanrijding vermijden. Voor de chauffeur zijn woede kan uiten is ze al uit het zicht verdwenen; ze loopt, loopt als nooit tevoren, in de tegenovergestelde richting als haar dochter, enkele uren geleden.

In Eva’s kamer weerklinkt nog altijd muziek. ‘The smiths’.
Op Eva’s bureau ligt een stapel papieren waarop allerlei losse zinnetjes staan genoteerd. Eén zinnetje staat in hoofdletters: ‘Ik ben stront, want ik ben mezelf nooit geweest, en ik ben mezelf nooit geweest, omdat ik simelweg niemand was.’
Naast de papieren ligt het boek. Opengeslagen. Een gele markeerstift ligt nog naast het boek. In het geel gemarkeerd: ‘je kan pas van iemand houden en omgekeerd, als je met jezelf in het reine bent.’
Daar hangt een lichaam. Een lichaam van een nobody, volgens haarzelf toch.
‘I am human, and I need to be loved, just like everybody else does.’

-------------

[Shitty_Chicken]

wouw!
Ik weet niet wat ik ervan moet zeggen...
Maar ik vind het schitterend!
Zo anders dan ik had verwacht..
K had ergens gelezen dat een goed verhaal anders afloopt dan je verwacht..
en jeps, dat klopt!!
'k Vind het een fantatstisch verhaal, en een schitterend einde..
Heel zielig, maar zo mooi.

Doe wat met je talent!
(ik vind het iig talent!)
De laatste hoofdstukken heb ik in 1 ruk uitgelezen!

[clubje]

Thx, er komt nog één hoofdstukje achter.

[Shitty_Chicken]

clubje schreef op 15-08-2003 @ 16:13:
Thx, er komt nog één hoofdstukje achter.

n soort afsluitend/ geslote einde hoofdstukje?
hmm, dit open einde vind ik ook wel leuk..
gewoon bedenken, met de dingen die je van de personen weet, hoe ze reageren..
Maarja..
wanneer komt het hoofdstuk?

[clubje]

18
Elke en Peter lopen over het pad met kiezelsteentjes langs de graven.
“Ik ben blij dat ik eindelijk, samen met iemand anders, naar het graf van mijn moeder ben gegaan.”
“Was het de eerste keer dat je niet alleen ging?”
“Ja, mijn vader niet meegerekend natuurlijk.”
“Ja, natuurlijk.”
Ze wandelen verder.
“Laten we nog even naar het graf van Eva gaan kijken.”
“Weet je waar ze ergens ligt?”
“Ginder ergens denk ik.”
Peter wijst naar de linkerzijkant van het kerkhof.
Na een beetje zoeken hebben ze het graf gevonden.
“Hoe lang is het nu weer precies geleden?”
“Een drietal maand zeker?”
“Ja, het moet zoiets zijn.”
“Het is al de tweede persoon die ik ken die zelfmoord pleegt, het lijkt wel alsof ik vervloekt bent.”
“Hou op met die onzin, wil je zeggen dat ik vroeg of laat mezelf ook eens van kant maak?”
“Nee hoor,” lacht Peter, “dat laat ik nooit gebeuren,” en hij klemt haar stevig tegen zich aan.
“Het zijn van die vreemde gedachtenkronkels die ik heb, maar…”
“Maar wat?” wil Elke weten.
“Wel, er ooit al bij stilgestaan dat Eva nooit geweten heeft dat wij samen zijn? Als enige van onze klas!”
“Mja, misschien…”
“Misschien?”
“Ja, je hebt gelijk,” herstelt Elke zich vlug, “ze wist het niet, als enige.”
“Niet dat het verder iets uitmaakt.”
“Nee, inderdaad.”
“Laten we maar naar huis gaan, het wordt al donker.”
“Ja.”
Hand in hand lopen ze weg van Eva’s graf.
Als ze het kerkhof buitenwandelen denkt Peter hardop:
“Het was zo’n leuke meid, ze had zo’n sterke persoonlijkheid, ze wás tenminste iemand. Waarom zou ze het toch gedaan hebben?”
Elke tovert een wrang glimlachje tevoorschijn.
“Ik weet het niet, ik weet het echt niet.”


--------------------------------------

einde

[clubje]

Je hebt gelijk hoor lilliej, ik heb lang getwijfeld of ik moest stoppen bij hoofdstuk 17 of 18. Ben er nog niet uit eigenlijk.

[kiek]

zielig! Peter is toch stommer dan ik dacht
mooi verhaal

[Shitty_Chicken]

clubje schreef op 15-08-2003 @ 16:44:
Je hebt gelijk hoor lilliej, ik heb lang getwijfeld of ik moest stoppen bij hoofdstuk 17 of 18. Ben er nog niet uit eigenlijk.

Persoonlijk vind ik het laatste hoofdstuk wat minder...
de laastte zinnen vind ik wel op zn plek..
maar ik zou ze anders verwerken..
k vind het zo sneu dat elke er in voorkomt
k zou eerder bedenken dat peter alleen naar het graf gaat, of dat ie weer eens na ligt te denken...

[Shadowme]

Dit had ik niet echt verwacht! Wel cool verhaal trouwens! Heel goed geschreven.

[Aafster]

WTF.. wat een verschrikkelijke wending in t verhaal.. just.. WOW Egt zielug

[runningwild]

heel mooi verhaal
mooi eind ook. bedankt*oops dat is niet echt gepast eigenlijk bij een zelfmoord.. maarem toch...*

[clubje]

Thx

Ik vond het leuk dat iemand (Aafster was het, denk ik) dacht dat Peter op Eva verliefd was, dat was de bedoeling van mij. Ik heb er wel subtiele tips in geplaatst dat het dus Eva niet was, maar wel Elke.

Ik denk dat ik mijn verhaal toch laat eindigen op hoofdstuk 18 omdat het toch echt mijn bedoeling is om sarcastisch te eindigen. Ik bedoel: Peter vind wel degelijk dat Eva een persoonlijkheid was, en Eva dacht dus dat hij dat niet vond.
Ook wil ik in de laatste regels duidelijk maken dat Elke wel degelijk wist dat Eva verliefd was op Peter, als enige ter wereld wist/weet ze het...
Eva heeft zich overigens al eens afgevraagd of Elke het zou weten, ja dus...
Het feit dat Elke liegt tegen Peter zegt veel over haar. Ik wil van haar een chagrijnig, valse vrouw maken, en Peter heeft het niet door.

Hier sta ik nu, op het einde van dit verhaal. Ik weet niet meer wat doen Ik was zo goed vertrouwd met mijn karakters, en nu moet ik een nieuw verhaal beginnen, het begin is altijd het moeilijkste

Maar er is wel opluchting, ik heb hier 6,5 maanden aan gewerkt.
Kben blij dat er toch relatief veel respons was op mijn verhaal, het is toch een goede stimulans om verder te schrijven.

greetz
clubje

[lotjesnotje]

vet einde

[dark_poetry]

Heb dit verhaal net voor het eerst gelezen en gelijk van begin tot eind!
,het is gewoon geweldig!

[Aafster]

clubje schreef op 18-08-2003 @ 19:25:
Thx

Ik vond het leuk dat iemand (Aafster was het, denk ik) dacht dat Peter op Eva verliefd was, dat was de bedoeling van mij. Ik heb er wel subtiele tips in geplaatst dat het dus Eva niet was, maar wel Elke.

Ja dat was ik idd. Nou je het zo zegt heb ik dat eigenlijk ook pas door :$ . Ik zou het nog es overlezen . Wat ga je nu met dit verhaal doen?

Na ff te hebben terug gelezen zie ik t ook.. maar dat is wel pas nadat jij het hebt gezegd. maybe kan je dat nog iets meer laten doorschemeren maar misschien ben ik ook wel de enige die dat niet doorhar hoor