En wat nu?

[Quiana]

1 september 2003. Nog 15 dagen. Nog 15 dagen, en het is een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Na een lang ziekbed. Mag je depressies die jarenlang duren, en uiteindelijk tot de dood leiden eigenlijk een ziekbed noemen?

Het was niet onverwacht. Ik wist het, jarenlang, had het zien aankomen. Moeten voorbereiden misschien.

Na het bericht volgde een ontzettend moeilijke periode.
Wil er niet verder over praten, hoeft ook niet,
het enige wat nu belangrijk is, is hoe het verder moet.
Want ik weet het niet helemaal meer geloof ik.

Het gaat best goed met me nu. Toch wel. Woon weer thuis,
heb een vriend,ga naar school. Heb weer hoop, durf weer te dromen over een toekomst. Ben eigenlijk gestopt met am.
Het gebeurt nog weleens, de behoefte is er soms wel weer,
maar ik ben er niet meer afhankelijk van, ik kan zonder.

Er zijn wel dingen die slecht gaan, een boel zelfs.
Maar ik werk eraan, en het gaat steeds beter.
Met hele kleine stapjes weliswaar, maar het lukt.

Alleen. Ik blijf in het verleden. Een schuldgevoel knaagt aan alle kanten, en ik kom er niet vanaf. Al een tijdje hangt er een zwaar gevoel over me heen, en ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Een schuldgevoel, omdat het misschien voorkomen had kunnen worden. Wat was mijn rol erin, was alles anders geweest als ik toen niet uit huis was, was het anders geweest als ik me anders gedragen had? Ik had het mòeten voorkomen, wist dat het er aan kwam, en kon het dus aanpakken. Of niet..?

Een schuldgevoel, omdat ik weer m'n leven begin op te bouwen. Omdat het best goed met me gaat, en zij dat zolang niet heeft gehad.. Waarom ik wel, en zij niet?

Ik wil verder met mijn vriend, met school, met mijn leven. Onbezorgd zijn, de Kim zijn die nooit de kans gekregen heeft om er te zijn.
En toch. De moed zakt in m'n schoenen als het erop aan komt.

Offtopic: Had dit topic al eerder geplaatst, en weer verwijderd..
Maar goed, hij staat er weer, een beetje aangepast.
Weet niet zo goed wat ik ermee wil, zie wel wat er komt..

[C'est moi]

veel succes en blijf aan jou werken. dan kom je er wel



chretienne

[Marcade]

Niet schuldig voelen omdat je wil leven, Kim. Je kon het niet voorkomen. Het is gelopen zoals het gelopen is en jij hebt er geen schuld aan; jij hebt kunnen doen wat je kon doen en meer kon je nou eenmaal niet doen.

Achteraf lijkt het altijd dat je verkeerde keuzes maakt waar je spijt van krijgt; maar veranderen kan je het niet. Alleen maar leren, accepteren en het niet vergeten.

Je bent goed op weg .

[Miracle]

*knuf*

T lukt me niet om nu 'zinnig' te reageren,
dus vandaar alleen een knuffel

Succes de komende dagen (/weken)

Liefs,
Sandra

[markeerstift]

je moet idd je eigen niet schamen dat je verder leeft, je kunt het ook in de positieve zin zien.. waarom jij niet??? omdat je moeder het niet kon? moet jou leven daarom ook verpest worden?? probeer er iets van te maken!! ik denk(ik weet niet wat er met je moeder is gebeurt maar toch) dat je moeder jou dit nooit aan zou willen doen. niemand niet.. Succes ermee! en ook van mij n dikke knuffel

Ik denk dat je niet anders kon dan dat je gedaan hebt. Je moet jezelf idd niet schuldig voelen. Maar goed, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Veel zinnigs of nuttigs weet ik ook niet te zeggen... Heel veel sterkte en succes iig idd. En als er iets is, weet je me te bereiken. (f)

[Tjaslon]

-Mijn escusses, ik heb nog niet alles gelezen vandaar dat ik niet op de inhoud reageer. Maar ik ben naar één ding te nieuwsgierig: Quiana, in je profiel staat dat je 11 bent, dit lijkt mij, gezien je schrijfstijl echt heel erg sterk -

[Quiana]

Marcade schreef op 17-08-2003 @ 18:07:
Niet schuldig voelen omdat je wil leven, Kim. Je kon het niet voorkomen. Het is gelopen zoals het gelopen is en jij hebt er geen schuld aan; jij hebt kunnen doen wat je kon doen en meer kon je nou eenmaal niet doen.

Achteraf lijkt het altijd dat je verkeerde keuzes maakt waar je spijt van krijgt; maar veranderen kan je het niet. Alleen maar leren, accepteren en het niet vergeten.

Je bent goed op weg .

Misschien. Maar is het wel eerlijk tov haar, en wat als
blijkt dat ik het wel kon voorkomen?

Wat ik hieruit moet leren, ik weet het écht niet.
Positieve dingen probeer ik er wel uit te halen,
maar het lijkt alsof ik mezelf voor de gek hou,
een excuus zoek om ermee om te gaan oid. (vaag gezegd)

Accepteren, mja, het gaat (veel) beter dan een tijdje
terug, kan er makkelijker over praten ed, maar het lijkt
maar tot hier te gaan, en niet verder. Allerlei dingen heb
ik geprobeerd, praten, schrijven, huilen, langs het strand lopen,
proberen alles onder controle te houden dmv regeltjes.
Het een helpt/heeft beter (geholpen) dan het andere,
maar het blijft heel.. heftig. Chaotisch. (kan het niet beter uitleggen :\) Accepteren wil ik wel, maar ik weet niet meer hoe.

Tnx. (iedereen btw)

Tjaslon schreef op 17-08-2003 @ 18:50:
-Mijn escusses, ik heb nog niet alles gelezen vandaar dat ik niet op de inhoud reageer. Maar ik ben naar één ding te nieuwsgierig: Quiana, in je profiel staat dat je 11 bent, dit lijkt mij, gezien je schrijfstijl echt heel erg sterk -

Ik ben ook geen 11.

[Marcade]

Quiana schreef op 17-08-2003 @ 19:24:
Misschien. Maar is het wel eerlijk tov haar, en wat als
blijkt dat ik het wel kon voorkomen?

Jij hebt het niet gedaan; ze heeft het nog altijd haarzelf aangedaan. En natuurlijk is het eerlijk tov. haar als je gewoon verder gaat met je leven; waarom zou je wat verschuldigd zijn?

Wat ik hieruit moet leren, ik weet het écht niet.
Positieve dingen probeer ik er wel uit te halen,
maar het lijkt alsof ik mezelf voor de gek hou,
een excuus zoek om ermee om te gaan oid. (vaag gezegd)

Klinkt idd. dat je je schuldig voelt; maar ja, iets beters dan de positieve dingen eruit halen, kan je nu toch niet meer doen met het beestje.

Accepteren, mja, het gaat (veel) beter dan een tijdje
terug, kan er makkelijker over praten ed, maar het lijkt
maar tot hier te gaan, en niet verder. Allerlei dingen heb
ik geprobeerd, praten, schrijven, huilen, langs het strand lopen,
proberen alles onder controle te houden dmv regeltjes.
Het een helpt/heeft beter (geholpen) dan het andere,
maar het blijft heel.. heftig. Chaotisch. (kan het niet beter uitleggen :\) Accepteren wil ik wel, maar ik weet niet meer hoe.

Ach je bent, nogmaals, op de goede weg. Alleen zal het langer duren om te verwerken en accepteren, dan je dacht? Waarom lukt het maar 'tot hier' te gaan? Heb je over alles gepraat? Heb je ook gepraat over het feit dat je schuldig voelt, en dat dat niet hoeft?

[Fade of Light]

turftabel:
"denken aan beslissingen die misschien anders hadden gekund, hoewel het toch al verleden tijd is" + 1.
"waarom vragen" + 1

...

Waarom vragen hebben nooit zin. Waarom ben ik geboren op 29 maart en niet op 30 december? Weet ik veel, zo zij het nou eenmaal. Deze waarom vraag heeft misschien minder belangrijke gevolgen, maar het idee erachter is simpel. Waarom vragen hebben GEEN zin. antwoord krijg je er niet op, de kans dat het "toeval" is, dat het "het leven" is, is vrij groot. Je zult ermee moeten leven, hoe hard en moeilijk het ook lijkt.

Eveneens voor de "het had ook anders gekund" denkbeelden. zo is het nu eenmaal.... wederom klinkt het misschien hard, maar het is nu eenmaal verleden tijd.

Daarbij blijf je mens, en mensen maken fouten. Maar mens zijn houdt ook in dat je inziet dat je fout was, ervan leert en het accepteert en doorgaat.

De tijd staat niet stil, dus waarom zou je zelf wel proberen stil te staan in de tijd?

sorry als het kwetsend of hard overkomt, zo was het dan niet bedoelt, maar zo zie ik gewoon "het leven" en "de wereld" etc

[Miss Helena]

Lieve Kim,
Ik herken je schuldgevoel, en nu ik jouw verhaal lees denk ik terug aan de tijd dat mijn moeder overleed. Ons verhaal is niet hetzelfde, maar 1 groot ding hebben we wel gemeen: we zijn allebei onze moeder verloren. Het is verschrikkelijk, en de dag dat t bij mijn moeder een jaar geleden was, was een ramp. Waarom leefde ik nog, en zij niet? Waarom had ik een vriendje, en heeft zij die nooit mogen ontmoeten? Ontelbare dingen spookten door mn hoofd, en t kwam allemaal op 1 ding neer: schuldgevoel. Ik maakte mezelf gek met dat gevoel, en ben er, mede dankzij anderen, aan gaan werken. Ik kon niet met dat gevoel leven, wilde ook niet meer leven. Toch begon ik in te zien dat ik door moest. Dat mn moeder dat wilde. Ze wilde niet dat ik een schuldgevoel had, dat wist ik zeker. Ze zou willen dat ik mn leven voortzette, niet stilstaan, maar vooruitgaan. Sinds dat ik dat in ben gaan zien, voel ik me n stuk beter. Natuurlijk is er af en toe nog steeds dat gevoel, en ik denk niet dat dat ooit nog helemaal weggaat. Ik geef je dit voorbeeld, omdat ik denk dat jouw moeder ook had gewild dat je doorging. Ze zou willen dat je weer naar school ging, dingen doet die iedereen doet, een vriendje hebben, etc. Ze heeft het jarenlang moeilijk gehad, maar haar liefde voor jou is er altijd geweest. Een zo normaal en mooi mogelijk leven leiden. Dat ze er niet meer is, is verschrikkelijk... Maar je moeder heeft het zo gewild, dat denk ik tenminste, en daar hoef jij je niet schuldig over te voelen. Mensen die ziek zijn, kun je niet tegenhouden, hoe graag je dat ook zou willen. Jouw gedrag had daar niets aan kunnen veranderen...
Heel veel sterkte, liefs Heleen.

[Phileine]

Je "moet" Scatterheart eens luisteren. Je komt er wel.

[Quiana]

Marcade schreef op 18-08-2003 @ 11:45:
Jij hebt het niet gedaan; ze heeft het nog altijd haarzelf aangedaan. En natuurlijk is het eerlijk tov. haar als je gewoon verder gaat met je leven; waarom zou je wat verschuldigd zijn?

Maar ik (of wie dan ook) had het kunnen/moeten
voorkomen. Argh, ik weet het, heb gedaan wat ik dacht
dat goed was, had het ws tóch niet kunnen voorkomen,
maar toch.. Het voelt als falen.

En of het eerlijk is. Ik weet het niet, misschien omdat zij
niet kon leven zoals ze wilde, en ik min of meer de kans(en)
in m'n schoot geworpen krijg. Makkelijker dan zij iig.
En aan de ene kant, voor bepaalde dingen heb ik wel
veel moeten doen (oa school, thuis), maar toch,
er is altijd wel iets gebeurt waardoor het goed kwam..

Ben soms zo bang om haar buiten te sluiten, of om iets
te doen waardoor ze kwaad zou zijn. Raar, ze is er niet,
maar dat gevoel wel. Stel dat ze m'n vriend totaal niet
zou mogen oid, of dat ze vindt dat ik foute keuzes maak?

Vaagheid on top, ik weet het.

Marcade schreef op 18-08-2003 @ 11:45:
Waarom lukt het maar 'tot hier' te gaan? Heb je over alles gepraat? Heb je ook gepraat over het feit dat je schuldig voelt, en dat dat niet hoeft?

Ik weet het niet, echt niet. Het voelt gewoon alsof ik niet
verder kom, ik leef, bouw dingen op, maar alle gevoelens
blijven hetzelfde, er gaat geen dag voorbij of ik denk aan haar,
ben bang, kwaad en verdrietig, voel me schuldig etc.

Het is lang niet meer zo heftig als in het begin meestal (gelukkig), maar het is er wel, en dat belemmert me in zoveel dingen..

[Quiana]

Fade of Light schreef op 18-08-2003 @ 12:40:
sorry als het kwetsend of hard overkomt, zo was het dan niet bedoelt, maar zo zie ik gewoon "het leven" en "de wereld" etc

Het komt niet kwetsend over oid.

Had het al eerder gelezen, (hele topic), en erover
nagedacht, en het klinkt heel logisch en aannemelijk..

Tis alleen zo moeilijk om het ook daadwerkelijk
aan te nemen.

@Miss Helena: dank je wel voor je lieve post. Kan er niet echt iets op zeggen, (hoeft ook niet altijd), maar het helpt me
wel om te lezen hoe anderen zoiets doen.

@Maureen:

Pff, wat voelt dit zeikerig.

[Marcade]

Quiana schreef op 19-08-2003 @ 20:45:
Maar ik (of wie dan ook) had het kunnen/moeten
voorkomen. Argh, ik weet het, heb gedaan wat ik dacht
dat goed was, had het ws tóch niet kunnen voorkomen,
maar toch.. Het voelt als falen.

In deze wereld mag je falen; we zijn merely human. Soms kost het alleen een hoge prijs als we falen.

Ik denk niet dat jij het had kunnen voorkomen, Kim; zelfs jij kon niet in je moeder kruipen, en haar gedachtes en gevoelens sturen. Dat kon alleen je moeder zelf.

Dat het zo voelt .. .. Het was iets, waar je gewoon niets anders kon, dan falen .. omdat je het gewoon niet in de hand had; .. het was iets wat gewoon niet had moeten gebeuren en dat jij gewoon niet had moeten meemaken .. dat het wel gebeurd is en dat je daardoor 'gefaald' hebt (of iig. dat gevoel hebt), is niet jouw schuld geweest ..

En of het eerlijk is. Ik weet het niet, misschien omdat zij niet kon leven zoals ze wilde, en ik min of meer de kans(en)
in m'n schoot geworpen krijg. Makkelijker dan zij iig.
En aan de ene kant, voor bepaalde dingen heb ik wel
veel moeten doen (oa school, thuis), maar toch,
er is altijd wel iets gebeurt waardoor het goed kwam..

Wees er dankbaar voor en probeer gewoon zo goed mogelijk te leven. Probeer goed te zijn voor iedereen en je geluk te delen.

Ben soms zo bang om haar buiten te sluiten, of om iets te doen waardoor ze kwaad zou zijn. Raar, ze is er niet,
maar dat gevoel wel. Stel dat ze m'n vriend totaal niet
zou mogen oid, of dat ze vindt dat ik foute keuzes maak?

Ach ja, je moeder zit gewoon nog in je; leeft nog voor een deel in jou. Ik denk dat je, mede omdat ze een beetje in je zit, zelf het beste kan bepalen, of ze je vriend zou mogen of niet. (Uiteindelijk is het natuurlijk iets wat je zelf moet beslissen, wie je vriend is he? )

Ik weet het niet, echt niet. Het voelt gewoon alsof ik niet verder kom, ik leef, bouw dingen op, maar alle gevoelens
blijven hetzelfde, er gaat geen dag voorbij of ik denk aan haar,
ben bang, kwaad en verdrietig, voel me schuldig etc.

Het is lang niet meer zo heftig als in het begin meestal (gelukkig), maar het is er wel, en dat belemmert me in zoveel dingen..

Je voelt je schuldig en bent nog kwaad enzo, dat gaat niet zomaar weg .. denk ik ..

Ik zou kunnen zeggen dat je moet proberen om vrede te zoeken in alles wat er gebeurd is, maar dat heb je zelf ook al geprobeerd en probeer je nog steeds.

Mja. met de tijd zul je antwoorden krijgen. Of niet, en dan is het enige wat je kan doen, proberen het te accepteren?

Ik weet zeker dat je moeder je het wel vergeeft en je nergens de schuld aan geeft. Ik bedoel, de mensen in je omgeving, geven je ook niet de schuld; zullen er ook geen seconden aan gedacht hebben dat het jouw schuld is ..

[idmind]

Kim, jij bent verantwoordelijk voor jouw eigen leven. Je zal die verantwoordelijkheid weer moeten oppakken.

Dat je nog lang niet alles verwerkt hebt is logisch maar accepteer het feit dat jij door moet met je leven.

Er is een manier om jouw schuldgevoel en andere gevoelens een plaats te geven en te leren deze te accepteren. Je zou kunnen beginnen met eens voor de spiegel te gaan staan en naar jezelf te kijken terwijl je zegt: ik ben schuldig aan het feit dat mijn moeder dood is. Als je dit zegt terwijl jij jezelf recht in de ogen kijkt probeer dan eens te voelen wat dit met je doet. Als je het een paar keer herhaalt dan zal je een aantal gevoelens oproepen. Je kunt met die gevoelens aan de slag en je kunt kijken of het waar is of niet.

Zelfs al zou jij je moeder actief hebben geholpen met doodgaan dan nog is de vraag of je schuldig bent aan haar dood.

Ook met andere dingen die je nog moet verwerken zou je deze oefening kunnen doen. Het hoeft trouwens niet persee met een spiegel maar bij gebrek aan een persoon die echt naar je luistert is een spiegel heel goed en confronterend.

Als je de behoefte voelt om hier eens met mij over te praten dan meldt je het maar.