Tollshirr

Dit is alleen even het epiloog, als ik hier een positieve reatie op krijg post ik achtereenvolgens de eerste twee hoofdstukken..

Epiloog:


Duizenden jaren geleden waren er de scheppingsvaders.
Een onvoorstelbaar oude beschaving die als eersten de cirkel van de schepping hadden voltooid.
Zij hadden het punt bereikt dat zij gelijk werden met de goden die ooit, in het verste verleden, het universum van de scheppingsvaders zelf hadden geschapen.
Echter ver voordat zij deze status van goden verwierven verlangden deze ambitieuze geesten er al naar hun scheppers naar de kroon te steken, één van de resultaten van deze toren van Babel was de onstabiele wereld Shemh'adra (donkere aarde), een wereld gewrocht rond een reusachtige ster die zowel als zon als planetaire kern diende.
In dit premature stadium van ontwikkeling van de scheppingsvaders hadden zij echter niet op langere termijn gerekend en zo kwamen zij er na enkele millenia pas achter dat de vruchten van hun experiment rot bleken.

De dominante levensvorm die zich op Shemh'adra ontwikkelde bleek een agressieve carnivoor die elke poging van de scheppingsvaders om contact te leggen afwees en vooral geen concurentie in hun jachtgebieden dulde.
De Ckiv'v zoals zij zich noemde vernietigde door hun brute kracht en grote getalen elke observatiepost van de scheppingsvaders en roeide stelselmatig elke laatste scheppingsvader van hun thuiswereld tot zij zich in afschuw terugtrokken om beraad te houden over de toekomst van Shemh'adra.
Uiteindelijk werd besloten de wereld zijn bestaan en plaats in het multiversum te gunnen, wel bouwden de scheppingsvaders een ondoordringbaar schild om het universum heen in de vorm van een korst van tot oneindigheid samengeperste materie, om zo de Chiv'v te beletten hun allesvernietigende ambities tot buiten hun eigen universum te verspreiden.

De wereld die de scheppingsvaders uiteindelijk verhieven tot de status van goden was Ael'adra (verlichte aarde), een pretentieloos kleine wereld verlicht en gevoed door het licht van een enkele dwergster.
Het leven dat op deze wereld ontsproot werd gemodelleerd naar de oerversies van de scheppingsvaders zelf hoewel de scheppingsvaders hier onderling verdeelde ideeen over hadden, zo kozen zij uiteindelijk voor drie verschillende versies die in vrede naaste elkaar zou leven, de ambitieuze mensen, met hun voor vele scheppingsvaders onwaarschijnlijk korte levensduur, de langer levende en intelligente feeen en tenslotte de knoestige, vlijtige aardmannen.
Onder begeleiding van de scheppingsvaders leefden de drie volken vele millenia vredig naast elkaar, pas lang nadat de laatste scheppingsvaders, die door de drie volken liefkozend 'reuzen' werden genoemd, waren vertrokken ontstonden de eerste wrijvingen tussen de zustervolken van Ael'adra, waardoor zij besloten zich uit eigen bestwil op te splitsen en alleen nog contact te houden via ondelinge handel.

Zo ontstond een bloeiende maatschappij waar het aardvolk de mensen en feeen voorzag van kostbare mineralen en gesteenten - in ruil voor voedingmiddelen en gereedschappen van de mensen - en sieraden en magische voorwerpen van de feeen, die weer voedingsmiddelen en gereedschappen ruilden met de mensen.

Dit ging lange tijd goed totdat de menselijke heerser Athira Schaduwklauw ontevreden werd over de prijzen die de feeen hanteerden en weigerde te betalen voor een vracht magische wapens.
Toen feeenkoning M'Gira Shamath dit hoorde ontstak hij in woede en liet hij zijn machtigste hofpriesters een vreselijke bezwering uitspreken die zorgde dat de wapens zich tegen hun nieuwe meesters zouden keren.
Schaduwklauw reageerde door zijn legers een aanval te laten uitvoeren op het feeenrijk Tollshiir ('zwevend eiland' in de feeentaal) waardoor een groot deel van zowel de menselijke als feeenbevolking gedecimeerd werd.
Uiteindelijk na een oorlog van vele jaren hadden de menselijke legers het van magie doordrenkte eiland van de feeen bezet en hadden de feeen hun heil gezocht in de uitgestrekte wouden op het vasteland.

Ons verhaal begint tijdens de regeringsperiode van Endril Zwaardvuist tronend in zijn immense paleis genesteld in het eeuwenoude feeenwoud Vandor, wanneer in hetzelfde paleis een jongen word geboren met zwart haar en puntige oren...

[stroopwafel]

geef dat verhaal maar

[Chloe Siere]

argh, je kraakt mijn hersens... !! ik ben denk ik bestemd voor de simpele verhalen

maar ja, toch vind ik het er wel interessant uitzien... dus plaats van

Haha, oke dat beschouw ik als een positief respons :-s

Deze is mischien minder moeilijk

Hoofdstuk 1


Tamar:


Luid galmende voetstappen klonken door de stille gangen van het koninkijk paleis, ergens in het duister van de koele voorjaarsnacht werd hartgrondig gevloekt en een paar slippers werd in een hoek gesmeten.
Twee naakte voeten bewogen zich geruisloos voort over de marmeren plavuizen van het uitgestrekte paleis van Endril Zwaardvuist en kwamen tot stilstand voor een zware met koper beslagen deur in het midden van een afgeronde, halvemaanvormige muur.
In het donker zochten twee slanke handen naar de zware grendel en na enkele tellen werd de deur geruisloos opengetrokken, de naakte voeten slopen verder naar een groot hemelbed, een koninkrijk op zichzelf van lakens en draperien waarin twee stille gestalten sliepen.
Schuchter, maar vastberaden sloop de stille gestalte naar de grootste bult onder de pretentieus bestikte dekens om vervolgens de deken van de persoon te lichten en een kalende man op middelbare leeftijd te onthullen.
Een stille rilling doortrok de zenuwachtige dienstmaagd terwijl ze de lompe klomp mannelijk vlees begon wakker te schudden, voorzichtig om de andere gestalte niet te wekken fluisterde ze: "Hoogheid"
De koning knipperde met zijn ogen maar verroerde zich niet.
"Hoogheid" klonk het, iets luider dit keer.
De dienstmaagd beet op haar lip toen de gestalte naast de koning zich onder zacht gekreun begon te verroeren.
"Hmm... wie?..."
Een warrige massa rossig haar dook onder de stapel dekens vandaan.
De dienstmaagd keek verward om zich heen alsof ze een plek zocht om zich te verbergen, uiteindelijk vermande ze zich en wende zich tot de maitresse van de koning.
"Vrouwe Mertránja, de koningin staat op het punt te bevallen!"
De vrouwe knipperde een paar keer met haar ogen en slaakte toen een klein gilletje.
De dienstmaagd op haar beurt, zag eruit alsof ze op het punt stond in tranen uit te barsten.

Nadat hevig schudden aan de groteske bobbel onder de dekens naast de vrouwe niet hielp trok Mertránja de koning op ruwe wijze aan zijn laatse overgebleven sporadische lokken, waarna de koning met een luide grom overeind kwam.
"Wordt wakker luie hommel" Mertránja klonk opmerkelijk misplaatst vrolijk, "Je vrouwe staat op het punt te bevallen!"
Endril Zwaardvuist knipperde verbaasd met zijn ogen en keek toen door spleetjes naar de bevroren dienstmaagd.
"Help me met aankleden" waren zijn eerste schurende woorden, toen dacht hij enkele tellen na, "Mertránja, ga naar Vellysia, zeg haar dat ik eraan kom".
Mertránja zoog nadenkend op haar lippen "die elventeef van je?"
Ze keek de koning uitdagend aan.
De koning keek haar aan door de spleetjes van zijn ogen, hij opende zijn mond om iets te zeggen, bedacht zich toen, klemde toen zijn kaken op elkaar en liet een zacht gesis horen.
"Je zult me gehoorzamen Mertránja, of het je bevalt of niet" Hij dacht even na, "je blijft mijn onderdaan, ook al deel je dan mijn bed" voegde hij er aarzelend aan toe.

Mertránje knikte langzaam en keek ongelukkig naar de dienstmaagd die met grote ogen naar haar tenen staarde onderwijl naar adem snakkend.
"Ik zal u helpen met aankleden" zei ze vastberaden, hoewel haar gezicht deze gemoedstoestand loochenstrafte, "Maliza, ga terug naar die elvenslet en zeg haar dat haar mensenspeeltje eraan komt".
Koning Endril Zwaardvuist keek haar vernietigend aan, een zacht onmenselijk gesis klonk uit de onderkant van zijn keel.
De dienstmaagd opende haar mond alsof ze op het punt stond om het uit te schreeuwen, begon toen hevig te trillen en rende in waanzinnige paniek het vertrek uit.


Zweet parelde in dunne sliertjes over Vellysia's slanke voorhoofd, een zijden sjaal depte de vochtige slapen van de koningin die als in een trance met wijd uitgestrekte armen en benen lag te kreunen.
"Het duurt niet lang meer Vellysia, ik heb uw dienares Maliza gestuurd om uw gemaal te laten komen".
Uiltrant de hofdruide maakte een ingewikkeld gebaar boven Vellysia's ogen, alsof hij met zijn vingers een gedetaileerde tekening in de lucht maakte en sloot zijn ogen in diepe concentratie.
Vellysia keek moeizaam op naar de magere gestalte van de oude hofdruide, een diepe rimpel ontsierde haar bevallige voorhoofd en haar dunne lippen waren strak gespannen om haar vervaarlijk scherpe tanden om een grijns te onthullen die alles behalve humor uitdrukte.
Haar onnatuurlijk lange, dunne vingers grepen naar de oude druide maar kwamen niet verder dan de rand van het bed.
"Zal... Zal ik de bevalling overleven Uiltrant?"...
Vellysia's stem klonk gebroken maar wilskrachtig.
"Ik wil het weten... spaar me niet".
Uiltrant's normaal door lange wenkbrauwen overschaduwde ogen opende zich wijd, om daarna zo die diep te fronsen dat zijn wenkbrauwen zijn ogen volledig verborgen.
"Het is tegen de code Vellysia, ik kan niet..."
Vellysia kreunde geergerd en een diep gerommel klonk uit het diepst van haar keel.
"Ver..domme, Uiltrant.. ik ken de code beter dan jij... ik schenk je permissie om hem te breken"...
Uiltrant draaide nerveus aan het puntje van zijn baard en dacht diep na.
"Ik.. neem aan dat er weinig kans is dat meer dan één persoon zal kunnen navertellen wat hier besproken is"...
Vellysia opende haar vreemd dierlijke ogen en fixeerde haar betoverende lila irrissen op de oude magier.
"Dank je Uiltrant... Ik zal dit niet vergeten"...
Vellysia grijnsde.
"of mischien wel.. Ik neem aan dat ik het over een paar minuten pas zeker weet"...
UIltant fronsde en keek bijna geschokt naar de naakte hoogzwangere koningin.
"Uw vrucht zal niet meer aan de boom groeien mijn vrouwe, maar uw zaad zal vele nieuwe bomen laten groeien", citeerde hij onnadenkend uit zijn heilige rollen, hij had het gevoel dat hij iets moest zeggen en er schoot hem zo snel niets anders te binnen.
Vellysia giechelde moeizaam en glimlachde flauwtjes, "precies wat Meika tegen Beikor zei op zijn sterfbed, maar dank je Uiltrant, ik geloof dat je gelijk hebt, kleine Tamar zal een groots heerser worden."
Uiltrant beet op zijn onderlip alsof Vellysia een pijnlijk onderwerp had aangesneden.
"U realiseerd zich dat de koning een kind met elvenbloed niet op de troon zal dulden vrouwe"?
Vellysia sloot haar ogen in zichbare inspanning terwijl ze een angstaanjagend dierlijke grom probeerde te onderdrukken.
"Daar heb ik het eerder met je over willen hebben Uiltrant, Endril mag niet weten dat het kind de bevalling heeft overleefd".
Uiltrant's mond ging open en dicht.
"U meent"?
"Ik wil dat je Tamar voor de koning verbergd tot hij oud genoeg is om de troon op te eisen Uiltrant", Ellysia sprak rustig terwijl alles aan haar erop wees dat ze hevige pijnen leed, "leer hem de code en leid hem op als druide, breng hem naar mijn vader zodra hij twaalf menselijke jaren oud is."
Uiltrant knikte alleen maar en pakte Ellysia's hand stevig vast terwijl Tamar's hoofdje tussen Ellysia's smalle heupen zichtbaar begon te worden.
Op dat moment kwam Maliza binnenstormen, toen ze de koningin zag onderdrukte ze een gil en hield zich aan de brede eikenhouten deurposten vast om niet flauw te vallen.
De maagdelijk witte lakens dropen van het roze feeenbloed, Vellysia schreewde - nee brulde het uit terwijl de baby met de voor haar tere elvenlichaam wreed menselijke bouw nu ongeveer tot zijn nek te zien was.
"Ui-Uiltrant... help me" huilde de schokkende en bloedende koningin.
De druide rilde, bracht zijn handen boven Ellysia's ogen en balde kort zijn vuisten, Ellysia's ogen ontspande zich en de donder van het aanhoudende gebrul verstomde.

Het enige dat in het besmeurde vertrek was te horen was het huilen van een baby...

[ArvidKeemink]

Wow! Dát is zzzzzzzzeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerrrrrrrrr GOED! Maar je moet GEEN kinderboekeschrijver worden LOL

Haha thanx, zal er aan denken En bedankt voor je grootste compliment!! Krijg meteen zin om dat boek eindelijk eens af te rammen. ik steek al maanden op dat tweede hoofdstuk... Zal ik er een keer bijzetten, eerst eens kijken of er nog feedback bijkomt van iemand die me wel wat opbouwende kritiek kan geven

Oke ik heb geen geduld dus hierbij maar gewoon het derde hoofdstuk, verder ben ik nog niet helaas....


Hoofdstuk 2:


Het oog van de draak


Er broeide iets, ver weg nog maar het kwam dichterbij met de ongehaastheid van een wandelaar.
Sterren doofden niet zomaar uit, en zelfs als dat gebeurde was dat voor een sterfelijk oog onzichtbaar, een proces van ontelbare millenia.
Toch was de vertrouwde tweede ster van het sterrenbeeld 'de draak' volledig verdwenen.

Vijzel was de wanhoop nabij, na al zijn jaren als astronoom en sterrenwichelaar voor de keizerlijke troon stond hij eindelijk voor een mysterie, iets wat zelfs zijn wijze, oude hoofd niet kon verklaren.
Keizerin Esla Melzetel kwam het indrukwekkende vertrek met het bolvormige plavond binnen waar de sterrenwichelaar zich over talloze rollen en aantekeningen boog.
De jonge keizerin pruilde even toen ze opmerkte dat de oude Vijzel haar niet had horen binnenkomen, ze kuchte gedecideerd zoals dat hoorde bij voorname lieden wist ze.
De oude man scheen haar nog steeds niet te kunnen horen, Elsa fronsde even geergerd en schraapte haar keel: "Vijzel"?
De astronoom draaide zijn warrige hoofd met een ruk om.
"Majesteit? Het spijt me ik heb u niet horen binnenkomen"
Elsa glimlachte.
"Dat had ik al gemerkt Vijzel, wat ben je aan het doen"?
De sterrenwichelaar liet zijn boventanden even over zijn onderlip glijden en keek gejaagd het vertrek door.
"Belangrijke zaken Elsa, ingewikkelde zaken die u mischien niet eens kunt bevatten".
Elsa keek even beteuterd, kneep toen haar ogen tot spleetjes en keek de astronoom strak aan.
"Ik ben de keizerin van de drie plateaus van Endronar Vijzel, als er iets belangrijks gebeurd wil ik de eerste zijn die ervan op de hoogte wordt gesteld."
Vijzel zuchte en haalde zijn schouders op.
"Kijkt u eerst eens door die telescoop vrouwe."
Elsa trok haar dunne wenkbrauwen nieuwsgierig op en bekeek het ingewikkelde apparaat wantrouwig.
"Nog meer van die elvenrommel van je, Vijzel?"
Vijzel onderdrukte een geringschattende blik op de jonge keizerin.
"Feeen vrouwe, alleen de lenzen zijn magisch bewerkt door het feeenvolk."
Elsa stak haar kin protesterend naar voren.
"Dan kijk er ook niet in, ik wil niet betoverd worden door die enge heksenvrienden van je."
Vijzel zuchte ongeneerd diep en keek de nieuwbakken heerseres streng aan.
"De Oorlog is voorbij vrouwe, er is geen onenigheid meer tussen onze rassen, zij zijn net zo goed scheppingen van de reuzen als wij mensen."
Elsa deed haar best om verveeld te kijken.
"Kammenie schelen, ze zijn eng en mager en ze staren altijd naar me met hun loensoogjes."
Elsa rilde bij de plotselinge herrinnering.
"Vooral die hofmagier, hoeheetie, Pussel?"
"P'szel majesteit."
Vijzel leek zichtbaar gekrenkt.
"P'szel heeft het beste met u voor vrouwe, u heeft niets van hem te duchten."
Elsa keek gemeend ongelukkig.
"Hij is eng."
Vijzel glimlachte en keen de jonge heerseres vertederd aan.
"Ja, wel een beetje he?"
Elsa keek de astronoom verrasd aan en grijnsde toen breed.
"Maar je hebt gelijk Vijzel, ze zijn niet allemaal eng, Simara is lief voor me."
"Sh'maera hoogheid."
Vijzel keek beteuterd.
"O, dat zei je expres."
Elsa grijsnde breed.
"het spijt me Vijzel, ik zal in je enge elvenglas kijken, oke?"
Vijzel knipperde verward met zijn ogen alsof hij de draad van het gesprek was kwijtgeraakt en het nu niet meer terug kon vinden.
"Uhm wel, vergelijk de sterren eens met deze kaart."
Elsa loendse ongeduldig in de telescoop terwijl ze een zware rol van de sterrenwichelaar aannam.
"Ik zie alleen maar saaie sterren" zei ze beteuterd.
Vijzel boog zich over haar heen en wees een opvallend heldere ster aan op de kaart.
"Kijk eens of u deze ster met de telescoop kunt vinden."
Elsa gluurde weer door de telescoop.
"Maar die bestaat helemaal niet!"
Vijzel keek haar bezorgd aan.
"Dat is het punt juist vrouwe, het oog van de draak is volledig uit de hemelen verdwenen."

[autodropje]

heel goed geschreven, wel zo'n verhaal waar je ff voor moet gaan zitten en concentreren

Ik ben weer begonnen met schrijven, vond het toch zonde om er niks mee te doen, zal het hier poste als ik het derde hoofdstuk afheb. heeft iemand nog een tip als ik iets foutdoe?

[stroopwafel]

geef hoofdstuk 3 nou maar