"Ik moet hier naar boven" zei ze.
Ze probeerde haar stem zo neutraal mogelijk te laten klinken.
Hiermee was hun 'gesprek' ten einde.
"Ik bel je vanavond wel" zei hij, terwijl zij naar de roltrap liep.
Hun blikken kruisten elkaar nog een keer.
Waarom beloofde hij dingen waarvan hij wist dat hij ze niet waar zou maken?
Ze voelde handen door haar haar woelen.
De handen die net zo mooi gitaar hadden gespeeld. Haar lievelingsnummers. Speciaal voor haar. Lief. Hij wel.
Ze voelde het gespierde lichaam dicht tegen zich aan. Getraind door een aantal jaren karate. Fijn. Ze kroop nog dichter tegen hem aan en
Ze kuste die lippen die zeiden dat hij van haar hield. De lippen van de mond die haar wakker had gemaakt en haar gerust stelde.
"Shhhhhhht... Stil maar lief meisje. Het was maar een droom. Het is niet echt..."
"Nee" dacht ze. "Hij was niet echt. Hij was maar een droom... Een fantastische droom die langzaam maar zeker over was gegaan in een verschrikkelijke nachtmerrie"