Begin van een verhaal

Okee, gewoon ff een beginnetje. Wat vinden jullie, doorgaan of stoppen?

12 uur middernacht. July telt de slagen. Het uur van de waarheid is aangebroken. Nu zal de wereld zich aan haar openbaren. Nu zullen ze haar ware karakter zien. Geheimen die ze al zoveel jaar zo diep in haar had verstopt, zullen nu te voorschijn komen. Ze schudt bedenkelijk haar hoofd. Ergens in de kern van haarzelf twijfelt ze nog. Is dit wat ze wil? Is dit wat ze écht wil? Ze staat langzaam op. Het heeft geen zin erover na te denken. Het kan niet anders meer. Wie eenmaal de eerste stap heeft gezet, kan nooit meer terug… Ze loopt vermoeid naar het raam en schuift de gordijntjes opzij. Mooie groene gordijntjes, die haar moeder speciaal voor haar had laten maken. Nee, daarover had ze niets te klagen gehad. Haar moeder had altijd goed voor haar gezorgd. Tot op die dag. Die ene vreselijke dag, die haar leven had veranderd. Die alles anders had gemaakt dan wat het ooit was geweest. Een gevoel van woede oversteeg haar en maakte bijna dat ze opnieuw een hyperaanval kreeg, zoals ze die zovaak kreeg wanneer ze aan die ene dag dacht.

2 over 12. Twéé hele minuten zijn alweer voorbij gegaan. Twéé minuten zonder dat er ook maar iemand was die naar haar omkeek. Twéé minuten zonder dat ze ook maar iets hoorde. Twéé minuten! Ach, wat zijn nou twee minuten op een heel mensenleven? Buiten is het donker. Hoe kan het ook anders, het is middernacht. Twee over twaalf. Tijd, wat is tijd? Als vuurpijlen schieten ze door haar hoofd. Vragen, die niemand voor haar wil beantwoorden. Natuurlijk niet, háár helpen ze niet. Nee, haar niet. Niemand heeft haar ooit geholpen. 17 jaar is ze nu. Ja, wat lijkt dat alweer een eeuwigheid. Ze moet er niet aan denken nog eens 17 jaar te moeten leven. Zééventien jaar! Ze slikt heel even. Zonder dat ze het beseft, glijdt er een traan vanuit haar ooghoek over haar wang. Het is slechts een klein teken van het enorme verdriet dat zich in haar heeft genesteld. Ze werpt een vluchtige blik op haar wekkerradio. 4 over 12. Zijn er slechts 2 minuten voorbij gegaan?? Opnieuw rijst de vraag zich in haar: Wat is tijd? Net leek het een eeuwigheid, nu nog geen seconde.
Het wordt tijd dat ze iets gaat doen. Ze heeft niet veel tijd meer. Kan ze? Wil ze? Zal ze? Haar ogen gloeien vol kwaadheid. Ja! Ze is het verplicht! Verplicht aan iedereen die haar leven zo ingrijpend veranderd heeft! Verplicht aan haarzelf, aan haar meester, aan de bron van alles! Nu moet ze het doen. NU, voordat ze te laat is! Snel slaat ze de cape om die ze op haar bed had gegooid. Vanaf nu, vanaf nu zal alles veranderen…

[!KiTTiE!]

waaahhhhhhh ik wil het verder lezen!!
het is wel een beetje langradig sommige stukjes, maar ik wil wel weten wat er verder gebeurt!!
waneer komt vervolg?

!KiTTiE! schreef:
waaahhhhhhh ik wil het verder lezen!!
het is wel een beetje langradig sommige stukjes, maar ik wil wel weten wat er verder gebeurt!!
waneer komt vervolg?

Als ik het af heb

Deel 2

Met zachte, doch ferme, stappen loopt ze de trap af. Satty, haar kat, ligt languit voor de deur. Ze geeft hem een liefkozend tikje met haar voet. Meteen springt de kat op en maakt een blazend geluid. July kijkt naar zijn steeds roder wordende ogen. “Het komt goed, Sat. Ik zorg dat het goed komt.” Ze opent de deur en loopt gauw naar buiten. Satty’s blik volgt haar en blijft even op haar handen rusten. Snel steekt July haar handen in de zakken van haar cape. “Niet nu Sat, niet nu…”Het klinkt bijna smekend. De kat draait zich om. Snel sluit ze de deur. Met een ritselend geluid loopt ze het grindpad af. Het lijkt wel of tienduizend ogen haar volgen, alsof tienduizend stemmen haar proberen te stoppen. July rilt. “Niemand kan me hiervan weerhouden, niemand kan me stoppen.” Ze wispelt zacht deze woorden voor haar uit. Ze werpt een blik op haar horloge. 10 over 12. Zou het te laat zijn? Even lijkt haar hart een slag over te slaan. Dan herinnert ze zich de woorden weer. “Voor 1:00 uur middernacht moet het gebeuren. Zo niet…” Ze versnelt haar pas. Nee, niet denken aan “Zo niet…” Ze zal het doen. Het zál haar lukken. Voor een keer zal ze niet de slaaf, maar de baas zijn. Met een zuur lachtje loopt ze verder door de koude kille nacht. In de verte ziet ze het grote gebouw opdoemen. “Alles zal klaar staan, July.” Hoort ze die stem weer in haar gedachte. “Ook zíj zal er zijn.” Herinnert ze zich de woorden. July voelt een hysterische lachbui opkomen, die ze met grote moeite onder controle kan houden. Al snel ebt het weg, en blijft de haat weer over. De haat, de oh zo grote haat die ze koestert sinds die ene afschuwelijke dag…

[Aafster]

damn... ik wil weten wat ze van planis!
ik wacht met heel veel spanning op deel 3!!!!!