Advertentie | |
|
18-11-2003, 20:23 | |
Verwijderd
|
Ik sluit me bij Jadie aan.
En zeker als je op jezelf gaat, zoek dan ivn hulp. Zonder dat red je het denk ik niet... Therapie kan btw vaak onder schooltijd als je niet wilt dat je ouders het weten, overleggen met bv. je mentor en zeggen waarom je er niet bent en waarom je geen briefje in kunt leveren. |
20-11-2003, 23:07 | |||||||
Citaat:
Via de huisarts heeft geen zin, ik wil geen professionele hulpverlening zolang ik nog thuis woon. Naast dat mijn ouders er toch wel op een of andere manier achter komen, heb ik dan ook totaal geen ruimte voor de gevoelens die loskomen. Ik wil niet tegenover mijn vader aan tafel zitten eten als ik een uur daarvoor met een hulpverlener over incest heb gepraat. Citaat:
Citaat:
Jadie, je hebt gelijk wat betreft die façade. Ik heb 'm inderdaad nodig voor het geld, maar toch is dat niet de enige reden. Het gevoel een echt gezin te willen hebben, zit toch heel diep. Breken met het het gezin of het gezin breken, zou betekenen dat ik die illusie op moet geven. En dat kan ik nog niet. Citaat:
En ik besef heel goed dat ik van die dissociatie af moet omdat het heel vervelend kan werken in situaties waarin je bij jezelf moet blijven. Maar het is een overlevingsmechanisme, en volgens mij heb ik dat nu nog hard nodig om hier thuis te overleven...Maar het is dus écht nog maar voor een tijdje, want ik wil er (daarna) wel graag vanaf. En ik weet dat ik er niet makkelijk vanaf kom als ik het al zo lang doe, maar doet dat halve jaar er nog wat toe? Citaat:
En ja, het is ongezond, maar echt, ik zie geen andere uitweg (ik zoek er wel naar....maar er is volgens mij geen uitweg die minder schadelijk is dan deze) Citaat:
Onder schooltijd kan wel, maar ik heb mijn lessen hard nodig, er wordt allemaal examenstof behandeld en ik wil niet structureel lessen missen. Ik heb het gevoel dat ik nu overkom alsof ik niet geholpen wil worden ofzo, maar ik denk wel echt over jullie reacties na, kijk of het mogelijk is wat jullie zeggen etc...maar ik zie echt bijna geen openingen voorlopig... Hoop dat jullie het niet vervelend vinden hoe ik reageer.. Het gaat weer slechter met me. Ik ben helemaal weg, geen concentratie meer, doe niks meer voor school. Ik zit, verlies mezelf een uur in het vouwen van een papiertje of iets anders onbenulligs. Laat naar bed, vroeg weer op, kijken hoe ver ik kan gaan. Op school het normale, vrolijke, ijverige meisje. Zo normaal....zo gelukkig. Van binnen slinger ik tussen een soort wanhoop/verdriet (maar niet vanuit m'n gevoel, maar vanuit m'n hoofd), en een eng soort onverschilligheid. Dat laatste vindt ik geloof ik nog erger dan de wanhoop, omdat ik vanuit onverschilligheid vaak de neiging krijg om alles achter me te laten, inclusief mezelf. Letterlijk (wegvluchten of mezelf van kant maken) of figuurlijk (dissociëren). Ik voel me raar. Ik bezoek sites over incestverwerking, zoek in de boekwinkel naar boeken over hoe je je beschermingsmuur op kunt houden (die er natuurlijk niet zijn), ben op een opbouwende manier bezig door serieus te denken over naar de vertrouwenspersoon gaan, doe op msn zo ongelooflijk normaal, ik doe tegen m'n moeder normaal. Terwijl ik schrijf over mijn wanhoop denk ik aan school, terwijl ik normaal doe, denk ik na over afscheid nemen. Het lijkt alsof ik van binnen heen en weer geslingerd word tussen positief en negatief, opbouwen en afbreken, toekomst en verleden, wanhoop en onverschilligheid, voelen en gevoel onderdrukken. Ik merk het op, en ik zie het gebeuren, maar het gaat niet over mij. Mijn hoofd voelt wel raar en ik ben wel moe, maar het is niet mijn lijf, het is niet mijn hoofd. Ik kijk alleen maar, dus wat boeit het me eigenlijk ook wat er met "dat daar" gebeurt? (hoezo onverschillig?) En dan steeds groter wordende schuldgevoelens over het niet maken van schoolwerk, te veel eten, niet perfect zijn. Dinsdag is de dag dat de vertrouwenspersoon aanspreekbaar is, maar morgen heb ik les van d'r. Misschien.... (sorry voor de vaagheid van dit stukje, maar het is zo'n chaos...) |
21-11-2003, 06:36 | |||
Verwijderd
|
Citaat:
Citaat:
Spreek iig die vertrouwenspersoon een keer aan, als je dat wilt. En wacht er niet te lang mee. Mijn ervaring is hoe langer je wacht, hoe lastiger het wordt. Succes en sterkte iig. |
21-11-2003, 09:02 | |
hoi,
Een oplossing voor de problemen waarin jij nu zit kan ik je niet geven. Wel kan ik zeggen dat het er naar uitziet dat jij een groot conflict hebt met jezelf. Om de zaken een beetje helder te krijgen zou je eens kunnen proberen om de doelen die je wilt bereiken op te schrijven. Voor elk doel maak je een lijst met middelen die je daarvoor nodig hebt. Als voorbeeld: Doel: Ik wil geen masker meer dragen. Middelen: Mijn ouders de waarheid zeggen over mijn incest verleden. Eerlijk zijn tegen mezelf. De confrontatie aangaan over de gezinssituatie. Enz. Doel: Ik wil mijn examen halen. Middelen: Ik moet leren hoe ik moet leren. Concentratie. Rust in mijn gezin. Enz. Doel: Ik wil op kamers gaan wonen. Middelen: Geld verdienen (of krijgen). Enz. Als je al je doelen op een rij hebt en je hebt de middelen erbij gezet, mail die dan eens naar me. Ik zal er naar kijken en misschien kan ik je dan helpen met wat dingen. In elk geval lijkt het mij belangrijk voor je om structuur aan te brengen en overzicht zodat je kan zien dat bepaalde doelen niet haalbaar zijn als de middelen een conflict oproepen met een ander doel dat jij wilt bereiken. Een andere vraag: kan je me zeggen hoe jij weet dat je misbruikt bent in het verleden door je vader? Welke “dingetjes” zijn er nog meer gebeurt? Ik kan me voorstellen dat je er nu nog niet openlijk over wilt of kan praten maar je mag dus ook een mail sturen of een pm. In elk geval kan ik je zeggen dat ik denk dat jij redelijk in een kramp leeft. Het lijkt misschien op leegte maar in feite is het de cocon waarin je leeft die je het gevoel van leegte geeft. Als je in staat bent om daar uit te breken dan zul je zien dat die leegte lang niet zo leeg is als je nu denkt te zien. Zoals hier boven ook al staat is het belangrijk om hulp te zoeken. Iemand die je kan vertrouwen maar die je ook helpt. Daarvoor zal je ook de “beren op je weg” (de dingen waarvan jij denkt dat ze zullen gebeuren als jij hulp vraagt, de spookbeelden.) moeten laten zijn voor wat ze zijn. Je zal zien dat het heel anders loopt dan dat je denkt. Het kan zelfs zo zijn dat er een onverwachte wending aan jou situatie komt die alles overhoop haalt maar waar je uiteindelijk het beste uitkomt. Succes ermee en mail me die lijst maar naar idmind@icqmail.com Wie weet wat ik voor je kan betekenen.
__________________
"We don't see the things as they are, we see them as we are"
|
22-11-2003, 21:15 | |||
Verwijderd
|
Citaat:
Citaat:
Zoals ik het begrijp is het voor jou een keuze: De hele tijd wanhopig zijn of maar eens in de drie weken/ maand. Dan klinkt de 2e optie inderdaad een stuk beter. Maar wat mij ontzettend zorgen baart is de afstand die je neemt van jouw leven tijdens de periode dat je dissocieert. Als je mijn eerlijke mening wil weten: Als je zo doorgaat, ben je er over een half jaar niet meer. Als je niet voelt, interesseert het je geen reet wat er met je gebeurt en als je wel voelt, voel je je alleen maar wanhopig. Dus ik blijf het zeggen: zoek professionele hulp! Ga naar die vertrouwenspersoon toe, het liefst zou ik je maandag om 7.30 bij hem voor de deur leggen, en leg de situatie (deels) uit. Vanuit de vertrouwenspersoon is de stap naar professionele hulp ook een stuk minder groot. Het is moeilijk om de eerste stap te zetten en het is nooit het goede moment. (Want na je uitreiking ga je studeren en dan word je opgeslokt door je studie. ) Succes. |
23-11-2003, 15:03 | |||||
Citaat:
Op zich kan ik natuurlijk wel uurtjes smokkelen, maar het is niet alleen in tijd dat er geen ruimte is...ook emotioneel kan ik geen kant op. Als er emoties loskomen, zit ik 's avonds toch weer tegenover mijn vader aan tafel. Idmind, bedankt dat je het samen met me wilt uitzoeken, maar dat hoeft niet. Je voorbeeldlijstje is wel erg bruikbaar, maar ik denk niet dat jij de aangewezen persoon bent om dat verder uit te werken. Je kent immers mijn situatie niet door en door....Maar in elk geval bedankt, ik zal zelf eens mijn zaakjes wat systematischer op papier zetten en kijken hoe daar een weg in te vinden is. Over het gedeelte met mijn vader wil ik nu niet praten. Het lijkt me niet verstandig om daar nu over uit te wijden als ik koste wat kost mijn masker op wil/moet houden om te overleven. Citaat:
Citaat:
Citaat:
Ik heb er veel aan gehad. Ze voelde de situatie meteen aan, schatte goed in waar ik zelf al in mijn ontwikkeling was, op welk niveau ze me moest aanspreken, en wat de mogelijkheden en valkuilen waren. Ik heb veel verteld; over mijn thuissituatie, over het wel/niet op kamers gaan, over dat ik niet weet hoe ik mijn eindexamen moet halen, over de leegte, mijn facade etc. We hebben het wel gehad over hoe groot (klein) ik de kans inschat dat ik mijn examen haal als ik zo doorga. Maar over of ik uberhaupt het einde van dit schooljaar haal, heb ik niet gepraat. Dat klinkt zo heftig meteen... Ik ga voorlopig elke week naar haar toe, om, in haar bewoordingen "even iemand te hebben die écht vraagt hoe het met je gaat, die er helemaal voor jou is en die je in de gaten houdt" En dat is precies wat ik nodig heb; iemand die me in de gaten houdt. Want echt diepgaande hulpverlening wil ik voorlopig niet, maar het helemaal alleen doen, wil ik ook niet. Dit voelt wel goed. Ik kan altijd eerder bij haar terecht als ik voel dat het te hard bergaf gaat. Volgens mij had ze wel door hoe diep ik ga in de dalen... Geen directe professionele hulp dus, maar wel iemand die een beetje op me let. Hoop dat dat voldoende is... |
24-11-2003, 19:27 | |
Daar ga ik alweer...
Ik had niet verwacht dat het zo snel zou komen, maar ik ga weer bergaf, en in een flink tempo. Wil me terugtrekken, niemand meer zien, ophouden met alles. Ophouden met huiswerk, met andere schoolzaken, ophouden met eten, drinken, opstaan 's ochtend. Ophouden. Volgende week begint mijn SO-week. Ik weet niet hoe ik daar ooit doorheen kom... Het is zo ongelooflijk veel, zo moeilijk en zo belangrijk. Gisteren in bed was ik woedend. Ik wist niet op wie, maar heb het op mezelf uitgekuurd. Lang niet meer zo boos geweest... Mijn vader die me in de mond legt dat het toch zooo veel beter met me gaat, mijn oma die zegt dat het toch fijn is om nog even thuis te blijven wonen. Waar blijf ik? Waar is mijn mening heen? Waarom bepalen zij hoe ik me voel en hoe ik moet zijn? Nee pap, het gaat niet beter met me. Het gaat slechter dan ooit, maar jij wilt het niet zien. Ik ga nog liever dood dan dat ik jouw mijn gevoelens laat zien. Je maakt er toch misbruik van. Kwetsbaar zijn = gekwetst worden. Destructie. Mezelf tot laat wakker houden, alles doen wat niet goed voor me is. Maar ik moet wel overeind blijven. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Ik wil eindeloos huilen. Alleen nog maar liggen en huilen. Maar ik moet nog dit en dat en dat en dat voor school doen... Het gevoel van "Laat mij maar, laat mij maar gaan" overheerst. Dus: laat me maar het gaat wel weer over. |
24-11-2003, 19:35 | ||
Citaat:
Life ain't fair Ontzettend veel succes en sterkte toegewenst...
__________________
Just because you're paranoid doesn't mean they're not out to get you.
|
Ads door Google |
24-11-2003, 23:16 | |||
Verwijderd
|
Citaat:
Citaat:
|
25-11-2003, 19:15 | |||
Citaat:
Ik ga er nu niet over uitwijden, omdat ik bang ben dat dat de structuur in mij díe nog staat, kapot zal maken. Eventueel kun je op mijn naam zoeken, er zijn wel een aantal topics waarin ik uitleg hoe het ongeveer zit. In elk geval heb ik nauwelijks herinneringen, maar wel het gevoel dat het ooit gebeurd is. Citaat:
Dus of ik in dit geval moet spreken, lijkt me erg te betwijfelen. |
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Algemene schoolzaken |
Moet het er even allemaal uit gooien.. Verwijderd | 1 | 11-05-2011 11:45 | |
Psychologie |
kweet het even niet meer:( (lang verhaal) Oktober | 7 | 05-11-2003 00:34 | |
Liefde & Relatie |
pff, me hoofd bonkt er nog van, moet ff me verhaal kwijt Mss Maddocks | 12 | 30-06-2003 13:35 | |
Psychologie |
dag-verhaaltje, wat moet ik doen? Verwijderd | 4 | 07-01-2003 12:57 | |
Verhalen & Gedichten |
[verhaal] Gevangen Zielen, samenvatting van het verleden... (??) Lindatje | 2 | 17-10-2002 14:40 | |
Psychologie |
Als ik het eens wist...lees asjb MissVistikje | 5 | 16-05-2002 08:56 |