Afscheid van donkerblauwe ogen

Hello . Ik schrijf zo heel sporadisch wel eens verhaaltjes, en ik zet deze hier maar neer . Ben benieuwd wat jullie ervan vinden!


Afscheid van donkerblauwe ogen.



Ik kijk je aan, en voorzichtig kijk je terug. Het is net alsof ik je voor het eerst zie, en alles aan je weer opnieuw moet ontdekken. Geluidloos blijven we tegenover elkaar staan, en gedachten spoken door mijn hoofd. Ik zou graag willen weten wat jij nu denkt, terwijl je voor me staat en met aankijkt zonder een woord te zeggen. Op de één of andere manier lijkt het alsof dit allemaal niet gebeurt, alsof ik in een droom ben beland waarin alles mogelijk is, niets dat niet kan. Voorzichtig verbreek ik de stilte en vraag je wat je denkt. Je wacht even en geeft dan antwoord. “Ik denk aan jou, aan mij, aan ons…” Ik zucht en draai me om. Mijn gedachten zijn de hare, en haar gedachten de mijne. “Hoe moet dit nou?” vraagt ze, en ik geef geen antwoord. Ik KAN geen antwoord geven, want ik heb er geen. Ik draai me weer naar haar toe en doe een stap naar voren. Ik kijk nog een keer diep in haar ogen, leg mijn hand op haar wang en trek haar met mijn andere hand zacht naar me toe. Ik sluit mijn ogen en terwijl ik haar kus lijkt het alsof mijn lichaam langzaam opstijgt, alle problemen voorbij. Even voel ik me vrij, alsof zij en ik de enige mensen op de wereld zijn. Dan open ik rustig mijn ogen, laat haar los doe weer een pas naar achteren. Ze heeft haar ogen nog dicht. Ik zie een traan langzaam van haar ooghoek via haar wang naar haar kin glijden. Ik strek mijn hand uit en veeg de traan weg van haar gezicht.

“Ik wou dat ik een antwoord had” zeg ik tegen haar terwijl ik moeite moet doen om mijn eigen tranen binnen te houden. “Maar je weet dat ik dat niet heb. Jij weet net zo goed als ik dat er geen antwoord is.” Weer draai ik me om en begin te lopen zonder achterom te kijken. Ik hoor voetstappen achter me en besef dat ze me volgt. Ik bijt me op mijn lip en vecht tegen de tranen die zich nu steeds meer opdringen aan mijn ogen.
Ik kijk opzij en zie dat ze naast me is komen lopen, haar handen diep weggestoken in haar zakken. Ik kan nauwelijks naar haar kijken, omdat ik bang ben dat ik dan totaal de controle over mezelf zal verliezen en in zal storten. Waarom gaat het leven zoals het gaat, waarom kunnen sommige mensen toch niet gewoon bij elkaar zijn zonder te hoeven denken aan alle problemen die dat met zich meebrengt.
Ik zucht nog een keer diep en voel haar ogen naar me kijken, maar ik kan nog steeds niet terugkijken. Als we bij een bankje aankomen ga ik zitten en sla mijn arm om haar heen. Haar hoofd rust op mijn schouder en ik wens dat we voor eeuwig zo kunnen blijven zitten. Allen wij twee, geen wereld om ons heen, geen moeilijkheden, alleen wij.

Ik sluit mijn ogen en denk terug aan de dag dat we elkaar voor het eerst zagen. Tot die tijd had ik nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht, maar toen ik haar daar zag staan, maakt mijn hart een sprongetje. Ik schrok want ik had niet gedacht dat ik daartoe in staat was. Verliefd zijn op iemand die je in een oogopslag ergens ziet staan, temidden van al die andere mensen. Toch zag ik alleen haar, de gezichten van de anderen waren vage vlekken, die ik niet kon onderscheiden van elkaar. Ze stond daar rustig en ze leek ergens op te wachten al was het totaal niet duidelijk waarop, of op wie. Ik bleef naar haar kijken terwijl ik deed alsof ik iets zocht in mijn tas. Vanuit mijn ooghoeken bleef ik naar haar kijken, en observeerde haar alsof ik een bioloog was en zij een zeldzaam dier was dat op uitsterven stond.
Elke beweging die ze maakte volgde ik, en bewaarde dat in mijn herinnering. Plotseling keek ze terug en ik verstijfde van schrik. Ik probeerde weg te kijken maar haar ogen hadden een aantrekkingskracht die ik niet kon weerstaan. Diezelfde ogen waar ik op dit moment niet in durf te kijken.
Ik zucht opnieuw en laat mijn gedachten verder teruggaan terwijl ik met m’n hand door haar haren ga.

Terwijl wij met onze blikken aan elkaar geketend waren luidde de kerkklok opeens.
We schrokken allebei van dat onverwachte geluid, en de magie was verbroken. Toen ik weer naar haar keek was ze verdwenen. Tussen de mensen door zag ik haar van me weglopen. Een kort ogenblik bedacht ik wat ik het beste kon doen. Mij ook omdraaien en haar waarschijnlijk nooit meer terugzien, of haar volgen. Mijn verstand koos voor het eerste, mijn hart voor het laatste. Ik volgde mijn hart, en tegelijk met mijn hart volgde ik haar, tussen de menigte door. Ik had af en toe moeite om haar bij te kunnen houden, maar het lukte. Ze bleef staan bij een kraampje en keek naar de armbanden die onder het glas lagen. Ik ging naast haar staan. “Mooi” zei ik terwijl ik haar vanuit mijn ooghoek aankeek. Ik besefte plotseling dat ik het niet over de armbanden had, maar over haar. Gelukkig kon zij dat niet weten. “Wat vind je van deze?” vroeg ik haar terwijl ik één van de armbanden aanwees. Ze zei niets maar vroeg aan de verkoper of ze de armband mocht passen die ik haar zojuist had aangewezen. De man gaf hem haar en ze vroeg me of ik hem bij haar wilde omdoen. Twee volkomen vreemden, naast elkaar of het al jaren zo was geweest. Ik voelde een spanning tussen ons die ik niet kon verklaren. Niet wilde verklaren. Het voelde goed, en ik wist dat zij die spanning ook kon voelen.

Terwijl ik haar hand pakte zag ik dat de mijne trilde. Ze keek me aan en lachte op een manier die ik nog steeds niet kan weerstaan. Ik deed de armband om en keek haar aan. Ze leek blij te zijn en gaf het benodigde geld aan de verkoper. Ik besloot dat ik me wilde voorstellen, en zei mijn naam. Terwijl zei de hare noemde herhaalde ik die naam eindeloos in mijn gedachten, om hem nooit te kunnen vergeten.
Alsof het volkomen vanzelfsprekend was liepen we samen verder over de markt, af en toe stilstaand bij een leuk kraampje en lachend om dezelfde dingen. Af en toe keek ik naar haar gezicht, de donkerblauwe ogen die vrolijk om zich heen keken en zich tot spleetjes vormden als ze lachte. Haar kleine wat ronde neus die perfect paste bij de rest van haar gezicht. Al op dat moment wilde ik haar in m’n armen nemen en nooit meer laten gaan. Ik schrok van mezelf, dat weet ik nog goed. Ik wist immers niet of ik haar na deze middag ooit nog zou weerzien. Wat ik wel wist was dat als het aan mij lag, dat er nooit meer een middag zonder haar zou komen.
Ik stelde haar talloze vragen, hou oud ze was, waar ze woonde wat ze deed, en elk antwoord sloeg ik op in mijn gedachten.

Terwijl het steeds later en later werd, en we bijna aan het eind waren gekomen van de markt vroeg ik me af hoe deze ontmoeting verder zou gaan.
Ik droomde zachtjes weg en hoorde haar pas toen ze voor de derde keer mijn naam zei. “Ik moet gaan.” Mijn hart miste een slag en ik kon op dat moment al wel in huilen uitbarsten. “Het spijt me maar ik moet echt weg.” Ik zei dat het goed was en ik twijfelde hoe we afscheid moesten nemen. Het bleef bij een beschaafde handdruk en bij het uitspreken van de hoop dat we elkaar nog een keer weer zouden zien.
Ik zag haar weglopen en kon zelf geen stap meer verzetten. Het liefst was ik haar achterna gehold, maar ik had niet geweten wat voor excuus ik had moeten verzinnen voor die actie. Ik bleef naar haar kijken en zag dat ze zich nog een keer omdraaide. Ze zwaaide en met moeite hief ik mijn hand op en zwaaide terug. Ze draaide zich weer om en liep mijn gezichtsveld uit. Ik bleef nog enkele ogenblikken staan kijken naar de plek waar ze misschien wel voorgoed mijn leven uit was gelopen en besloot dat ik het beste naar huis kon gaan.

Na die ene middag had ik haar twee maanden niet gezien, hoewel ik elke dag naar de markt was gegaan in het verlangen haar tegen te komen. Maar de hoop om haar ooit nog weer te zien was inmiddels verschrompeld tot een dwaze droom.
Op een zaterdagavond belde een vriendin om te vragen of ik mee ging stappen. Ik was eigenlijk te moe om zelfs maar van de bank te komen en vertelde haar dat. Ze leek teleurgesteld en ik zei dat het me speet, en dat ik de volgende keer graag zou meegaan, als ik wat meer energie had. Toen ik de hoorn had opgelegd kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat was ik voor een idioot dat ik zielig in mijn eentje thuis zou zitten terwijl elke fatsoenlijke feestganger uit z’n dak aan het gaan was in één of andere discotheek. Ik probeerde haar terug te bellen maar er werd niet opgenomen. Al vloekend stapte ik onder de douche en terwijl ik het water langs mijn lichaam liet stromen bedacht ik me waar ik heen zou gaan. Ik besloot naar de discotheek te gaan waar de meeste van mijn vrienden en vriendinnen op zaterdagavond te vinden waren.
Ik droogde me af en trok mijn uitgaanskleren aan. Terwijl ik me gezicht enigzins probeerde te verfraaien met wat mascara en oogschaduw dacht ik terug aan de die dag, twee maanden geleden, toen ik het mooiste meisje op deze aarde was tegengekomen. Ik werd weer een beetje verdrietig toen ik daaraan terugdacht, omdat ik haar nooit weer had gezien of zelfs weer zou zien.
Ik had niet kunnen vermoeden hoe de avond en nacht zouden verlopen.

Ik stapte die avond op m’n fiets en trapte mijzelf een weg door de smalle straatjes van de stad. Af en toe kwam ik een vroeg-dronken puber tegen, die al zwalkend probeerde recht voor zich uit te lopen en niet om te vallen. “Die zal wel voor 12 uur thuis moeten zijn” dacht ik terwijl ik glimlachte. Ik parkeerde mijn fiets in de bewaakte fietsenstalling onder de discotheek en gooide mijn jas en gsm in een kluisje. Die zou ik toch pas weer nodig hebben als ik ‘s ochtends vroeg uit de discotheek zou komen zetten, waarschijnlijk vrij aangeschoten en doodmoe van het dansen, en eenzaam en alleen naar huis zou gaan. Ik begroette de portier terwijl ik de reeds volle discotheek instapte. Al gauw zag ik een vriend van me staan en liep op hem af. Hij omhelsde me uitbundig en leek erg blij te zijn met mijn komst. Een ontzettende bierwalm verklaarde waarom hij in zo’n opperbeste stemming was. Hij had z’n halve liter bier losjes in z’n hand en af en toe gutste er wat over de rand van het glas. Ik moest lachen en zei tegen hem dat ik nog even verder ging kijken om te zien er of nog meer bekenden waren. Ik liep naar de bar toe en bestelde een biertje en keek om me heen.
Overal waren mensen druk bezig met onnuttige discussies die men alleen voert als men ontzettend dronken is en die eigenlijk nergens over gaan. Maar dat maakt niet uit, want ‘s ochtends is iedereen het toch al weer vergeten, verdrongen door de kater. Ik nam een slok en terwijl het koude vocht door m’n slokdarm ging rilde ik even. Het eerste biertje smaakt nooit zo lekker als de volgenden die komen.

Ik dronk het glas leeg, zette het op de bar en keek naar het meisje die naast me was komen staan. Even dacht ik dat ik nu al smoordronken was, want ik geloofde mijn ogen gewoon niet. Het was haar, het meisje met de donkerblauwe ogen van twee maand terug. Ik vervloekte God dat hij zo’n hallucinatie op me af had gestuurd maar toen ze mij herkende dankte ik Hem vanuit de grond van mijn hart. “Hey!!” riep ze vrolijk en ik zei volkomen onverstaanbaar door de spanning en harde muziek “hey” terug. “Wat moet je drinken” schreeuwde ze in m’n oor, en mijn lippen vormden het woord ‘bier’.



Ze lachte en boog zich over de bar. De barman knikte en begon 2 biertjes te tappen, zette ze op de bar en zij en ik proostten op ‘een gezellige avond’.
We zochten een rustig hoekje op om bij te kunnen kletsen. Ze praatte honderduit over wat ze allemaal had beleefd de afgelopen twee maanden had beleefd en ik luisterde zwijgend terwijl ik m’n bier opdronk. Ze dronk hoewel ze praatte sneller dan ik en ik vroeg haar of ze nog één wou. Ze knikte blij en terwijl ik terugliep naar de bar dronk ik mijn glas leeg. Ik bestelde twee bier en liep terug naar de plek waar ik haar had achtergelaten. Ze was er niet meer. Ik keek verschrikt om me heen en mijn ogen speurden de overvolle dansvloer af. Plotseling voelde ik iemand tegen mijn rug tikken en ik draaide me om en keek recht in haar ogen. Ik liet van schrik bijna de glazen vallen en ze stak haar hand uit om ze op te vangen. Ze raakte even mijn hand aan en een schok ging door mijn hele lichaam. Ze glimlachte onweerstaanbaar en ik barstte in lachen uit van de spanning en de dwaasheid van het moment. Ze lachte met me mee en toen we waren bijgekomen dronken we allebei in één keer ons bier op. Ze pakte mijn hand en leidde me naar de dansvloer terwijl mijn knieën knikten. Ze leek het niet op te merken en sleurde me door de menigte heen naar een nog open plaatsje waar net genoeg ruimte was voor ons beiden om te kunnen dansen.

Mijn buik ontplofte bijna van de vlinders en ik begon maar te dansen om de spanning wat kwijt te raken. Ik keek naar haar en hoe ze bewoog op de maat van de muziek en kon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze hield mij ook nauwlettend inde gaten en ik werd er niet zenuwachtig van, eerder blij. Zou zij hetzelfde voelen voor mij als ik voor haar?
Toen het liedje was afgelopen hield de muziek opeens op. Overal om ons heen klonk boos gemompel en een paar mensen schreeuwden iets richting de DJ. Die haalde zijn schouders op en maakt een ‘ik weet ook niet wat er aan de hand is’ beweging. Net zo plotseling als de muziek was gestopt begon hij weer en opgelucht keek ik haar aan. Ze was dichterbij komen staan want het nummer dat nu werd gedraaid was uitermate geschikt om op te slowen. Ik legde mijn handen om haar middel en trok haar naar me toe. Ze glimlachte weer en stak haar armen uit om die vervolgens om mijn nek te leggen. Ze trok me nog iets dichter tegen me aan en ik legde mijn hoofd op haar schouder. Ik voelde haar ademen en we bewogen als één op de rustige muziek. Ik sloot mijn ogen en zuchtte. Ik voelde dat zij dat ook deed en verplaatste mijn handen naar haar onderrug. Van mij mocht dit moment eeuwig duren.

Hier stoppen mijn gedachten. Ik kijk naast me en zie dat ze in slaap is gevallen, haar hoofd op mijn schouder en haar benen opgetrokken op het bankje. De tranen vallen nu onophoudelijk en ik begin zacht te schokken. Ik probeer het tegen te houden maar het lukt me niet. Ik kijk naar haar gesloten ogen en zie haar middenrif rustig op en neer gaan terwijl ze ademt. Ik blijf een paar minuten zo naar haar kijken en verplaats mijn blik dan naar boven. Het is volle maan en de lucht is onbewolkt. Overal aan de hemel schitteren de sterren, maar het beeld is nog niet half zo mooi als het meisje wat nu in diepe rust tegen mij aan ligt te slapen. Ik word langzaam weer rustig en dwing mijn gedachten terug te gaan naar die avond, toen we zo dicht tegen elkaar aan aan het dansen waren, en er nog geen redenen waren om verdrietig te zijn. Geen problemen geen droevige gedachtes, alleen wij twee en de muziek die eeuwig leek door te spelen.

Helaas speelde de muziek niet eeuwig door en toen het nummer was afgelopen had ik moeite om haar los te laten. Haar handen vielen rustig van mijn nek af en ze keek me aan. “Kom mee” zei ze en ik knikte zwijgend. Ze liep richting uitgang en ik volgde haar in vol vertrouwen. Haar fiets bleek ook in de fietsenstalling te staan en terwijl we onze fietsen pakten bouwde de spanning zich weer op in mijn maag. Waar zouden we naar toegaan? Ik opende het kluisje en trok m’n jas aan, de gsm in mijn binnenzak stoppend. We fietsten de nacht in en ik vroeg haar waar we heengingen. “Naar jouw huis” zei ze en ik schrok van haar directheid. “Dan moeten we hier toch echt rechts” zei ik terwijl ik haar lachend aankeek. Na enkele minuten fietsen waren we bij mijn huis aangekomen, en zocht naar mijn sleutels. Ik was bang dat ik ze had vergeten mee te nemen, want ik kon ze nergens vinden. Ik lachte zenuwachtig en zei dat ik mijn sleutels niet kon vinden. Plots ontdekte ik een gat in mijn rechterbinnenzak en ik voelde in de voering van mijn jas. Ik zei opgelucht “hebbes” en ik stak de sleutel in het slot. Achter mij aan stapte ze de hal in.

Ik vroeg haar of ze wat wilde drinken. Terwijl ik de keuken inliep hoorde ik haar roepen dat een cola’tje er wel in zou gaan. Ik zocht in de koelkast naar de fles en schonk twee glazen vol. Toen ik terugkwam in de huiskamer zag ik dat ze haar schoenen had uitgeschopt en zich fijn had geïnstalleerd op de bank. “Doe alsof je thuis bent” zei ik terwijl ik m’n tong naar haar uitstak.
Ik ging naast haar zitten en gaf haar één van de glazen. Ze nam een slok en zette het toen op het tafeltje neer. Ze draaide zich naar me toe en keek me indringend aan. Ik werd er even heel zenuwachtig van, maar dat hield al snel op. Ik staarde terug en voelde opnieuw dezelfde spanning die er in de discotheek ook al had geheerst. We wisten beide wat er zou gaan gebeuren, de vraag was alleen wie er zou beginnen.
Ik besloot voor het eerst in mijn leven dat ik de eerste stap moest zetten en ik gaf haar voorzichtig een kus op haar mond en trok toen m’n hoofd weer terug.
Ze lachte en trok mijn hoofd terug naar het hare. Ik ging even verzitten zodat ik geen kramp in m’n nek zou krijgen en ze zoende me lang en intens.
Ik werd helemaal licht in mijn hoofd en wist niet zeker of het van haar kwam of van de drank. Dit had ik nog nooit eerder gevoeld, bij niemand en even was ik verward. Hoe kon het zijn dat ik, die altijd zo voorzichtig was met vreemden nu dit meisje bij mij thuis op de bank had zitten die me helemaal gek maakte.
Het kon me ook eigenlijk niets schelen en ik kon alleen maar aan haar, ons en dit ogenblik denken.

Na een eindeloze zoen trok ze voorzichtig haar hoofd terug en streek met haar hand langs mijn wang. “Wow” was het enige dat ze zei, en ik kon geen woord uitbrengen en bleef stil naar haar zitten kijken. Zoals ze daar nu zat, haar haar een beetje in de war, haar schoenen uitgeschopt, haar kleren niet meer netjes zoals in de discotheek, was ze beeldschoon en volkomen onweerstaanbaar.
Ik pakte haar handen en trok haar overeind van de bank af. Ik liep naar achteren en deed de deur van de slaapkamer open. Ze trok het elastiekje uit haar donkerblonde haar en schudde haar haar los. Ze ging voor me staan en knoopte mijn bloesje los. Ik deed hetzelfde bij haar en na een ogenblik stonden we in onze BH voor elkaar. Ik keek naar haar en wist niet wat ik het mooiste vond aan haar. Haar quasi onschuldige ogen, haar buik, haar handen die slap langs haar lichaam hingen…
Ik trok haar met mijn ogen naar me toe, en drukte haar stevig tegen me aan. De zoen die daarop voelde was niet meer rustig en liefdevol zoals die op de bank, maar vol passie en verlangen. Ze liet zich op mijn bed vallen een keek me uitdagend aan. Ik ging naast haar op het bed zitten en streek met m’n hand voorzichtig over haar BH en buik.
Ze draaide zich op haar buik en ik haalde voorzichtig en met trillende vingers de haakjes van haar BH uit de oogjes en maakte hem zo los.
Ik deed hetzelfde bij mezelf en ze draaide zich weer op haar rug en ging rechtop zitten. Ze ging op me liggen en mijn handen gleden over haar schouders langs haar rug naar beneden. De nacht die hierop volgde was er één die ik nooit meer zou vergeten, en er zouden nog vele volgen.

Ik verlies opnieuw de concentratie en schrik weer wakker uit mijn gedachten. Naast me hoor ik haar onrustig ademen en langzaam wordt ze wakker. Ze kijkt me aan en ziet de tranen uit mijn ogen rollen. Opnieuw begint zij nu ook te huilen en ik vraag me af waarom ze moet gaan. Ik vraag het haar voor de zoveelste keer en voor de zoveelste keer krijg ik hetzelfde antwoord. Het is een kans die ze niet kan laten schieten. Ze moet gaan, anders krijgt ze er de rest van haar leven spijt van, en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Over een paar uur zal het vliegtuig vertrekken die de liefde van mijn leven misschien wel voorgoed zal meevoeren naar een land hier ver vandaan. “Ik moet gaan” zegt ze en ik knik geluidloos. Ik weet dat er nu geen terugkeren meer is, en dat ik haar over een paar minuten voorgoed zal moeten laten gaan. Ik wil er niet aan denken, maar ik kan niet anders. “Hoe moet het nou met ons” vraagt ze weer en ik heb nog steeds geen antwoord. Al die tijd dat we samen zijn geweest zal straks alleen nog maar een herinnering zijn, voor eeuwig opgesloten in mijn gedachten. Ze staat op en kijkt me aan. Ik kan haar niet aankijken en blijf stug naar mijn handen kijken. “Je zal me vergeten” mompel ik terwijl ik stil blijf zitten.
“Je weet dat ik dat niet zal doen, ik zou het niet eens kunnen” zegt ze verontwaardigd.
“Je vliegtuig vertrekt over een paar uur en je moet nog inchecken” antwoord ik haar. Ze knikt en voor het eerst deze avond kijk haar recht in haar ogen. Tranen verdringen zich in haar ooghoeken, en ik sta op om haar te omhelzen. Na een paar minuten duwt ze me voorzichtig van zich af en zegt dat ze nu ECHT moet gaan, voordat het te laat is. Samen lopen we richting vliegveld en ik zeg haar dat ik niet meega om haar uit te zwaaien, omdat ik dat niet aan zou kunnen. Met een laatste kus nemen we afscheid en ze loopt net als die eerste dag dat ik haar zag mijn blikveld uit, dit keer voorgoed.

Ik draai me om, wrijf de tranen uit mijn ogen en loop weer naar buiten.
Er zijn wolken verschenen en het lijkt plotseling tien graden kouder te zijn geworden. Ik stop mijn handen in mijn zakken, en voel een briefje. Ik haal het verbaast uit mijn zak en lees wat erop staat. Ik zak in elkaar tegen een lantarenpaal en kan niet meer ophouden met huilen. Ik hou het briefje stevig in mijn hand geklemd en laat me nu helemaal gaan. Na een kwartier zijn de tranen op, en kan ik niet meer. Ik moet naar huis, waar ik alleen in bed zal stappen, en alleen wakker zal worden. Ik denk nog één keer terug aan de allereerste dag dat ik haar zag en lees het briefje nog één keer voordat ik het verfrommel en met een harde schreeuw de nacht ingooi.

“Ik hou van je”