[Proloog] Ik. Koning van China.

Misschien heb je de oude versie al eens gelezen, die stond een hele tijd terug op het forum. Dan weet je waar het over gaat.
Ik heb maar een klein stukje, maar ik zou graag willen weten wat jullie ervan vinden? En vooral, snap je het? Op-en aanmerkingen zijn erg welkom.

----

De wind zal waaien in mijn richting. De zon zal schijnen in mijn hart. De regen zal vloeien, langs mij heen. En het zal stormen in mijn hoofd.
Het licht van duizend sterren zal op mij schijnen, wanneer mijn gave gestreeld wordt door het schijnsel van de maan.
Ik zal floreren, bij het licht van de zon. En ik zal bloeien tijdens de donkere nachten, waarin ik zal schuilen voor de verdorven geur der banaliteit.

Ik zal dansen aan de rand van de vierkante aarde. Ik zal dansen voor hen die reeds gevallen zijn. Ik zal rondfladderen op de dunne schedels van de verlorenen. En ik zal geen angst kennen, omdat deze niet gegrond zal zijn.

Want immers, geluk is al gevonden, diep geworteld in mijn wezen. Daar, waar ik nog zweef, in de hoogste hemel der hemelen. En ik zal blijven zweven, tot het einde der dagen. Neen, tot het einde der tijden. Tot dan, zal ik dansen, zal ik zweven, zal ik fladderen op mijn levenspaden, als een dwaas. Want een dwaas, zal ik zijn.

[J. Kirschner]

Goed begin, hoewel ik betwijfel of je in deze toon sprekend veel mensen aanspreekt, of je deze toon consequent kan volhouden tijdens het verhaal; het lijkt me een uitputtende toon en je moet erg goed zijn wil je de lezer meeslepen als je zo schrijft.

[Twijg]

HEEEEEEEEY, Charmed Prue is terug!!!!
Ik heb je gemist

Er zijn wat zinnetje in je verhaal, waarvan ik niet weet of ze kloppen of dat ze zo horen:
-Ik zal floreren, bij het licht van de zon.
-der banaliteit. ??

Verder vind ik het verschrikkelijk goed!!! Heel goed geschreven! Is dit je proloog? Want het lijkt me idd wel wat Blakend ook al zei, dat je dat moeilijk vol kan houden enzo.
Maar als proloog is het heel goed!
Nog beter dan je oude versie!

Nee, deze toon zal ik zeker niet de hele tijd vasthouden, af en toe zullen deze stukken er tussen staan. Het grootste gedeelte van de tekst zal 'in normale woorden' geschreven worden.

En voor zover ik weet, klopt dat wel, of niet? Het zijn toch gewoon Nederlandse woorden.

Offtopic: Ha Twijg

Om maar even een voorbeeld te geven, zo zal het ongeveer verder gaan:

De Proloog.

De proloog van het hart.

De wind zal waaien in mijn richting. De zon zal schijnen in mijn hart. De regen zal vloeien, langs mij heen. En het zal stormen in mijn hoofd.
Het licht van duizend sterren zal op mij schijnen, wanneer mijn gave gestreeld wordt door het schijnsel van de maan.
Ik zal floreren, bij het licht van de zon. En ik zal bloeien tijdens de donkere nachten, waarin ik zal schuilen voor de verdorven geur der banaliteit.

Ik zal dansen aan de rand van de vierkante aarde. Ik zal dansen voor hen die reeds gevallen zijn. Ik zal rondfladderen op de dunne schedels van de verlorenen. En ik zal geen angst kennen, omdat deze niet gegrond zal zijn.

Want immers, geluk is al gevonden, diep geworteld in mijn wezen. Daar, waar ik nog zweef, in de hoogste hemel der hemelen. En ik zal blijven zweven, tot het einde der dagen. Neen, tot het einde der tijden. Tot dan, zal ik dansen, zal ik zweven, zal ik fladderen op mijn levenspaden, als een dwaas. Want een dwaas, zal ik zijn.

De proloog van het verstand.

Al sinds het begin van mijn bestaan, verlangde ik naar China. Gefascineerd door hun cultuur zag ik mijzelf altijd al als de ware koning van dit rijk. Mijn mond hierover heb ik nooit gehouden. Natuurlijk nam niemand mij serieus. Gek was ik, een gek met een nog gekkere droom. Hoe zou ik nou ooit koning van China kunnen worden? Ik ben tenslotte niet rijk, niet knap, niet slim, niet wijs. Sterker nog, ik ben niet eens Chinees.
En China is ook geen monarchie. Nee, China is een republiek.

Wanneer u mij op straat tegen zou komen, zou ik u niet eens opvallen. Aan de buitenkant zag ik er net zo uit als ieder ander. Van binnen was ik echter anders. Een gek met een droom. Niet doorsnee, niet saai, maar gek. En dat gaf de doorslag. Op een gewone donderdagmiddag ging ik mijn ongewone droom achterna. Ik pakte mijn koffers in en vertrok. Op weg, naar mijn koninkrijk.

Natuurlijk wist ik wat ik achterliet. Mijn familie en mijn vrienden. Je verleden, je heden en je toekomst, zou mijn vader zeggen. Je verstand, voor zover je dat al had.
Maar hij vergiste zich. Ik had geen verleden, en geen heden en geen toekomst. Ik bestond simpelweg niet. Want ik was zoals alle anderen. Ik was niemand, niemand in het bijzonder.

Hoofdstuk 1.

De felle zon verlichtte het perron. Mensen stapten haastig in en uit de trein. Ik niet. Ik zat op een bankje en bekeek het tafereel. Een moeder trok haastig een jengelend kind mee. Een man met een bolhoed maakte een praatje met de conducteur. Twee meisjes giechelden naar een knappe jongeman. Ik genoot.
Uren heb ik op dat bankje gezeten, en gekeken. Voor het eerst in mijn leven besefte ik hoe vrij ik was. En gelukkig. Dolgelukkig met de moed die mij gegeven was.


[ Kun je dit eigenlijk wel doen, zo'n beetje, twéé prologen hebben. Ik denk dat die tweede wel een beetje essentieel is om het verhaal te snappen, terwijl die eerste mooier is (naar mijn mening. ]

[Twijg]

kan best hoor
Ik vroeg het me alleen af, 'k ken ze niet.

Ik heb het herschreven, het tweede gedeelte, zo zal het beginnen:


Proloog.

De wind zal waaien in mijn richting. De zon zal schijnen in mijn hart. De regen zal vloeien, langs mij heen. En het zal stormen in mijn hoofd.
Het licht van duizend sterren zal op mij schijnen, wanneer mijn gave gestreeld wordt door het schijnsel van de maan.
Ik zal floreren, bij het licht van de zon. En ik zal bloeien tijdens de donkere nachten, waarin ik zal schuilen voor de verdorven geur der banaliteit.

Ik zal dansen aan de rand van de vierkante aarde. Ik zal dansen voor hen die reeds gevallen zijn. Ik zal rondfladderen op de dunne schedels van de verlorenen. En ik zal geen angst kennen, omdat deze niet gegrond zal zijn.
Want immers, geluk is al gevonden, diep geworteld in mijn wezen. Daar, waar ik nog zweef, in de hoogste hemel der hemelen. En ik zal blijven zweven, tot het einde der dagen. Neen, tot het einde der tijden. Tot dan, zal ik dansen, zal ik zweven, zal ik fladderen op mijn levenspaden, als een dwaas. Want een dwaas, zal ik zijn.

Hoofdstuk 1.

Die man, daar op die bank, zou ik willen zijn. Kijk toch, naar zijn zilver haar. Naar zijn donkerbruine ogen. Kijk naar zijn handen, die rusten op zijn schoot. Aanschouw zijn mond, die gesloten meer zegt dan duizend woorden. Wat zou hij denken?
Kijk beter naar deze man, die eenzaam op die bank aan het water zit. Kijk beter naar zijn ogen, en zie de wanhoop die daar gevangen wordt gehouden. Dan ziet u het leven dat hij heeft geleefd, aan de vorm van zijn rimpels. Diep en aanwezig. Intens en gepassioneerd. Onvolledig, en toch compleet.
Kijk, naar die mensen die hem passeren. Ook zij zullen kijken naar deze man, maar zij zullen hem niet kunnen zien. Niet zoals ik mijzelf kan zien.

[Twijg]

WOW

Echt heel erg goed gewoon, heel mooi geschreven!

'k heb geen op of aanmerkingen ofzo, 't is gewoon goed!

Nog beter dan je vorige versie, die overigens ook erg goed was.

[J. Kirschner]

Ik vind de WOW rijkelijk overdreven. Laten we vooral niet elkaar blind maken.

Hoofdstuk 1 telt 150 woorden? Veel te weinig om uitspraken over te doen, dus tem je euforie.

Ik heb wel aanmerkingen, maar het stuk is te kort om daar een waarde aan te verbinden.

Hoofdstuk 1.

‘Die man, daar op die bank, zou ik willen zijn. Kijk toch, naar zijn zilver haar. Naar zijn donkerbruine ogen. Kijk naar zijn handen, die rusten op zijn schoot. Aanschouw zijn mond, die gesloten meer zegt dan duizend woorden. Wat zou hij denken?
Kijk beter naar die man, die eenzaam op die bank aan het water zit. Kijk beter naar zijn ogen, en zie de wanhoop die daar gevangen wordt gehouden. Dan zie je het leven dat hij heeft geleefd, aan de vorm van zijn rimpels. Diep en aanwezig. Intens en gepassioneerd. Onvolledig, en toch compleet.
Kijk, naar die mensen die hem passeren. Ook zij zullen kijken naar deze man, maar zij zullen hem niet kunnen zien. Niet zoals ik hem kan zien.’
Even zweeg ik.
‘Kijk je Douwe? Kun je hem dan zien? Wat vind je van hem? Vindt je hem geschikt? Zou hij passen in mijn plannen?’

Met een schok schoot de jongen overeind. Misschien was hij wakker geworden van de slagen van de klok, die de stilte van de nacht doorbraken. Maar meer waarschijnlijk was het de herinnering aan de afgelopen jaren. Met een glimlach om zijn lippen dacht hij terug aan de dag dat het allemaal begonnen was. Hoe hij toen in bed had gelegen en een besluit had genomen. Om te vertrekken, en te reizen, waar de wind hem bracht.

[Twijg]

nou, je weet ondertussen wel wat ik er van vind!
Dus.....
Maar ehm, hartstikke goed hoor!

[p0m]

klinkt goed, misschien een goed idee om in het proloog de bladspiegel aan te passen waardoor het een gedicht lijkt?!