zaterdag 14 februari 2004

[juliettebinoche]

zaterdag
14 februari 2004

Met trillende handen probeerde ik nog zo geconcentreerd mogelijk naar de envelop te staren. Zo verzekerd van veiligheid op zo'n dag als deze was ik vanmorgen opgestaan. Altijd was ik buiten deze bemoeizieke zaken gebleven, onzichtbaar en kalm. Ik walgde van zoiets.
Maar nu stond ik hier voor mijn brievenbus met zo'n apart gekleurde envelop in mijn handen. Bijtend op mijn lip probeerde ik rationeel na te denken. Weggooien? Wegrennen? Nee, ik kende mezelf, ik wist dat ik niet eerder mijn voormalig constant aanwezige rust terug zou vinden dan na het lezen van dit onbekende object. Vervolgens zou ik het vele malen moet doorlezen, analyseren en wanhopig proberen te begrijpen. Pas als ik een abstracte vorm van begrip zou kunnen opbrengen voor de dader, dan zou ik het kunnen vergeten. Dan pas zou mijn rust wederkeren.
Mijn adres was met mooie krullerige letters op de voorbestemde plaats geschreven, dit moest iemand gedaan hebben die wel wat gevoel voor adresplaatsing op een envelop had. Ook had deze persoon gebruik gemaakt van een vulpen, geen ander schrijfgerei kon zulke mooie kleuringen binnen een adres teweegbrengen. Vluchtig liet ik mijn neus langs de envelop glijden, nee gelukkig, geen parfum.
Zuchtend sloot ik de deur achter mij en mijn brief; of kaart, wat deze duivelse envelop ook mocht bevatten. Het was tijd geworden om de vastgeplakte fragmenten van papier van elkaar te scheiden: ik moest de envelop openmaken. Mijn principe met betrekking tot het openen van enveloppen was simpel, ik trok en scheurde gewoonlijk net zolang totdat het subject meegaf, zijn kaken opende en het voor mij mogelijk maakte de inhoud te pakken. Vaak was de inspanning voor niets en stelde de inhoud niets meer voor dan een saaie brief of een loze kaart.
Maar vandaag was anders. Het moest wel. Dit was niet 'zomaar' een envelop. Ik zag het toch? 'Nooit krijg ik zoiets,' dacht ik terwijl ik vol afgrijzen naar de uitbundige kleur van de envelop keek. Nee, dit wás anders.
Langzaamaan begon de nieuwsgierigheid het ook eigenlijk te winnen van mijn angst en woede. Ik moest immers dit vreemde ding ooit eens onder ogen komen.
Zuchten slakend begon ik aan de rand te trekken. Het wilde niet meewerken natuurlijk, zoals altijd. Licht grommend stond ik op om een schaar te pakken. Wederom viel ik met achterdocht, en samen met mijn nieuwe bondgenoot de stevige vestiging aan. Ja, ja! Daar ging het rozige papier, simpelweg verscheurd en versnipperd vloog het alle kanten heen. Ik kon mijn geluk niet op.
Daar kwam het: een kaart. Ik zag een beestje. Een hartvormig 'iets'. En vervolgens zag ik alleen nog maar de tekst, die mij veel meer zei dan 'I love you'. Voor het eerst begreep ik wat ze met hun massaconsumptie-uitvinding van valentijn bedoelden. Zij had mij begrepen, maar toch niet gedurfd. Dit was háár kans geweest.
Ze vond mij lief. En ik zuchtte.

Aan men die dit leest, vreest niet, het is Bedacht. Fictie. Ik heb geen aanbidders.

http://roospleonasmes.blogspot.com

[duivelaartje]

Mooi verhaal goed gedaan hoor geen foutje gevonden

[Fladdergeval]

Ik moet eerlijk zeggen dat ik van dit stuk niet zo weg ben als anders. Op de een of andere manier vind ik het geheel nogal rommelig, bijna gekunsteld, iets wat ik van jouw teksten toch niet vaak kan zeggen. Het kan uiteraard aan mij liggen, maar de woorden 'object' en 'subkject' kwamen me iets te vaak voor in de beschrijving van de envelop. De 'natuurlijke zwier' die ik altijd in jouw stukken tegenkom miste ik hier, jammer.

Eén direct aanwijsbare fout:

juliettebinoche schreef op 14-02-2004 @ 22:28:
Vervolgens zou ik het vele malen moet doorlezen,

moeten

[Charlottetje]

Langzaamaan begon de nieuwsgierigheid het ook eigenlijk te

ik weet niet, beetje grappige zin ofzo. Ik had dan waarschijnlijk gewoon eindelijk ipv eigenlijk verwacht, denk ik.

en ik ben het met fladder wel eens eigenlijk, net iets te vaak object en subject.
Verder vind ik het erg leuk hoor! Gewoon wel goed!

Charlotte

[Ndimension]

duivelaartje schreef op 14-02-2004 @ 17:14:
Mooi verhaal goed gedaan hoor geen foutje gevonden

Blind?

'Nooit krijg ik zoiets,' dacht ik terwijl ik vol afgrijzen naar de uitbundige kleur van de envelop keek.

Gedachten niet tussen aanhalingstekens.

Verder leuk verhaaltje, de details spreken me wel aan. Alhoewel het imo niet echt boeiend is om te lezen hoe iemand zijn brieven openmaakt. Dus misschien moet je er op letten wat meer aandacht verdient en wat niet.

[juliettebinoche]

Ndimension schreef op 15-02-2004 @ 15:33:

Gedachten niet tussen aanhalingstekens.

Verder leuk verhaaltje, de details spreken me wel aan. Alhoewel het imo niet echt boeiend is om te lezen hoe iemand zijn brieven openmaakt. Dus misschien moet je er op letten wat meer aandacht verdient en wat niet.

Die gedachten moesten in dit geval wel tussen aanhalingstekens, anders zou de zin niet kloppen.
En dit is natuurlijk gekoppeld aan het idee van de brief hè?