Reactie vriendin op ernstig verhaal

[Tweeker]

Beetje onduidelijke topic titel, uitleg:

Vrijdagnacht heb ik mijn beste vriendin over mijn eetstoornis die nog regelmatig opspeelt vertelt. Ze wist al een beetje, maar nog lang niet alles. Ik heb er op dat moment niet erg over nagedacht hoe dat op haar zou inwerken, was nogal aangeschoten e.d. Ze reageerde op dat moment trouwens heel lief.
De volgende ochtend zaten we een tijdschrift te lezen, een stuk over anorexia sloeg ze snel over terwijl ze zo 'lalala' zei. Nu vraag ik me toch af hoe dit verder moet, misschien maakt zij zich nu wel heel erg zorgen oid, in ieder geval, ik zoek reacties van mensen die ook zoiets gedaan hebben

Alvast bedankt!
Tweeker

Vraag het haar?

En als je dat niet direct durft... misschien subtiele hints, als in 'Hee nog even over wat ik je vrijdag heb verteld..' 'Ik hoop niet dat je daar nu heel erg mee zit?' etc.

En anders... msn? Mail? Telefoon?

Als ik jou was (tenminste... zo is het bij mij gegaan), zou ik er wel over blijven praten met haar. Anders wordt het al gauw zulk speculeer-gedoe, dat je allebei niet weet wat de ander er nu over denkt en zo.
(tenzij je er niet meer met haar over wilt praten, dat kan ook ).

Succes.

Probeer er vooral nog eens over te praten. dat is voor jou beter als ze je ermee kan helpen, en voor haar ook omdat ze er nu misschien mee blijft zitten. samen moet je er even uit zien te komen. Ik weet niet of je alleen tegen haar open bent over je eetstoornis, maar probeer haar gerust te stellen zodat ze zich niet meer opgelaten of bezwaard voelt als het daar op neer komt. dan kan ze je ook steunen om er vanaf te komen.

succes er mee in ieder geval!

[Sitia]

Toen mn beste vriendin mij vertelde dat ze een eetstoornis had hebben we eerst heel hard gehuild allebei..
Daarna heb ik haar heel veel informatie gegeven over wat ze precies deed en wat dat voor effect had op haar lichaam. Ze wilde er niets over weten, wuifde het weg en zei dat het zo erg allemaal niet was.

Kheb er persoonlijk heel veel over proberen te praten met dr, wanneer dat maar kon, maar ze stond da zelf niet toe.. Ze vond het heel erg dat ik met haar problemen opgescheept zat en zei ook vaak: ooh had ik dat maar nooit gezegd!! Ik zat er dus wel heel erg mee, dacht er dagen en nachtenlang aan. K zou als ik jou was het onderwerp weer even aansnijden, om aan te geven dat je er best over wilt praten met dr.


*T gaat op dit moment overigens heel erg goed met dr.. en als ze dit heel misschien leest: k hou van je meis!!*

[Tweeker]

Bedankt voor de reacties

Oh, nog een kleine opmerking: die hele eetstoornis is vooral alweer van 2 jaar geleden. Toen kende ik haar nog niet eens. Alleen, die 'gedachten' zitten nog steeds in mijn hoofd. Ik probeer er niet meer naar te luisteren, maar het is erg vermoeiend. Maar ik heb het dus vooral verteld omdat ik vond dat zij het behoorde te weten, en niet omdat ik het idee heb dat ik nog veel hulp nodig heb. Maarja, dat kan zij natuurlijk niet weten...
Is dus inderdaad wel het best om het er nog eens over te hebben... maarja, das wel eng natuurlijk

Bedankt!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Nona]

Gelukkig dat het over is, dat is in ieder geval al een hele geruststelling. Ik denk dat het zeker helpt om duidelijk te zijn tegenover haar over wat je voelt en wilt en hoe je er nu aan toe bent. Als je echt eerlijk bent weet zij dat ze je kan vertrouwen (en geloof me: het kan moeilijk zijn niet te liegen over dergelijke problemen). Als ze weet dat ze je op je woord kan geloven en dat je haar zult bellen als het niet goed gaat maakt ze zich vast een stuk minder ongerust.

Succes!