Grenzen aangeven! >>> Hoe doe jij dat? Doe je het?

[Snow White]

Ha Forummers,

Ik ben benieuwd hoe jullie dit zien; je eigen grenzen aangeven.
Ikzelf heb hier erg lang moeite mee gehad. Aangeven wat ik wil, wat ik niet durf/kan, wat me moeite kost, maar bovenal nee zeggen als je iets écht niet wilt.
Deels omdat ik nare ervaringen heb op dit gebied, en het gevoel had dat er dan in geen geval naar me geluisterd werd. Ik dacht lange tijd; wat maakt het uit dat ik mijn grenzen aangeef. Als mensen willen, dan walsen ze er toch wel overheen!
Maar nu zie ik het anders. Vandaag heb ik namelijk iets meegemaakt, waarover ik erg blij ben dat het zo gegaan is.

Ik was namelijk naar stage gegaan, en op de weg terug, moest ik door een (dorps)winkelstraat voordat ik bij het station van ns kwam. Halverwege kwam er een Stómdronken verouderd vrouwtje half vallend half waggelend uit een cafee stommelen. Ze riep de hele tijd van allerlei dingen. En ik was de een van de enigsten in de buurt. Ze ging achter me lopen en vroeg steeds met haar zatte hoofd; waar is de taxi?
Ik zei haar steeds opnieuw dat het station rechtdoor was, en dat daar ook taxi's waren. Ik wees en ik zei het geloof ik drie keer. Vervolgens zei ze tegen me; hey lieffie, wacht even op mij. laat me niet alleen. Toen haakte ze haar arm in de mijne.
Ik vond het maar eng! Dus wat ik deed; ik zei heel rustig; mevrouw wilt u dat niet doen? Ik vind dat niet fijn.

Ze liet los. En ze zei; ja, maar jij bent ook wel lief. (waar het op sloeg weet ik niet) Ik liet haar achter, en liep vervolgens gewoon rustig door. Een jaar geleden had ik dit niet gekund. Nu ben ik wat blij dat ik dit gedaan heb.
Het voelde zo als een opluchting!
Heerlijk dat ik dat kan en me er niet schuldig over voelde.

Hoe gaat dit bij jullie?

Liefs Snowy

[Hoipiepeloi]

Grenzen aangeven is heel moeilijk inderdaad, ik heb ook vaak het idee dat de meeste mensen meer acceptabel vinden dan ikzelf.

Bijvoorbeeld op school: ik ben nogal gesteld op eerlijkheid, ook wat betreft afkijken enz., terwijl andere mensen daar heel wat minder moeite mee hebben. Als iemand anders dan iets van je wil overschrijven, is het nog moeilijker om 'nee' te zeggen.

[Snow White]

Hoipiepeloi schreef op 11-03-2004 @ 17:09:
Grenzen aangeven is heel moeilijk inderdaad, ik heb ook vaak het idee dat de meeste mensen meer acceptabel vinden dan ikzelf.

Bijvoorbeeld op school: ik ben nogal gesteld op eerlijkheid, ook wat betreft afkijken enz., terwijl andere mensen daar heel wat minder moeite mee hebben. Als iemand anders dan iets van je wil overschrijven, is het nog moeilijker om 'nee' te zeggen.

Ja, dat herken(de) ik wel.
Waar jou waardes liggen en die aan te geven, is moeilijk wanneer anderen het daar niet mee eens zijn of andere normen en waarden hanteren.

[phensicske]

Ik denk dat ik in het geval het het dronken vrouwtje haar zou geholpen hebben, vooral dan om mijn eigen geweten te sussen.
Ik zou me anders wel behoorlijk schuldig voelen.

Over dat spieken. Ik heb het zelf nog heel vaak gedaan tot de dag ik betrapt werd en nul kreeg voor mijn examen. Toen was ik fel tegen en maakte ik geen spiekbriefjes meer (nu nog steeds niet), maar als ik de gelegenheid krijg om iets af te kijken, dan doe ik het soms wel nog.

Als ik weet dat die persoon het totaal afkeurt, dan heb ik daar respect voor en kijk ik niet af. Het gebeurt zowiezo zelden, dat ik nog spiek. Nu zeg ik; mijn punten heb ik helemaal aan mezelf verdiend.

Ik vind het moeilijk grenzen te stellen. Meestal doe ik het niet, ofwel doe ik het net overdreven.

Zo wou ik voor mijn kop niet tijdens mijn pauze doorwerken, aangezien ze eens commentaar hadden over iets dergelijks.
Ik sliep daar de hele week in en moest op het onverwachtse mee naar het schooltje. Het was koud en ik vroeg of ik mijn jas mocht halen en het was geen probleem. Toen ik terug kwam waren ze reeds vertrokken. Toen zeiden ze dat ik er misbruik van maakte dat ik daar insliep. Wat volgens mij op niets sloeg, want als je daar niet inslaapt heb je natuurlijk je jas in de leefgroep hangen.
(argh, ik word weer boos als ik er aan denk )

[ilse]

ik denk ook dat grenzen aangeven erg moeilijk is. ik ben heel onzeker, en als mijn vriend dan met een bepaald ander meisje veel omgaat, ben ik bang. maar ik durf hem dat ook weer niet te verbieden, krijg ik toch alleen maar een vage reactie op, duzz.. dan is het moeilijk een grens te stellen (trouwens, heb nu met hem gepraat, en hij doet dat niet meer...) xxx ilse

[FoxyRoxy]

ik kan gelukkig heel goed aangeven als ik iets niet leuk vind. Het zal wel tot een bepaalde irritatie grens moeten oplopen maar ik kan heel goed nee zeggen. *blij*

[Snow White]

phensicske schreef op 11-03-2004 @ 17:18:
Ik denk dat ik in het geval het het dronken vrouwtje haar zou geholpen hebben, vooral dan om mijn eigen geweten te sussen.
Ik zou me anders wel behoorlijk schuldig voelen.

Over dat spieken. Ik heb het zelf nog heel vaak gedaan tot de dag ik betrapt werd en nul kreeg voor mijn examen. Toen was ik fel tegen en maakte ik geen spiekbriefjes meer (nu nog steeds niet), maar als ik de gelegenheid krijg om iets af te kijken, dan doe ik het soms wel nog.

Als ik weet dat die persoon het totaal afkeurt, dan heb ik daar respect voor en kijk ik niet af. Het gebeurt zowiezo zelden, dat ik nog spiek. Nu zeg ik; mijn punten heb ik helemaal aan mezelf verdiend.

Ik vind het moeilijk grenzen te stellen. Meestal doe ik het niet, ofwel doe ik het net overdreven.

Zo wou ik voor mijn kop niet tijdens mijn pauze doorwerken, aangezien ze eens commentaar hadden over iets dergelijks.
Ik sliep daar de hele week in en moest op het onverwachtse mee naar het schooltje. Het was koud en ik vroeg of ik mijn jas mocht halen en het was geen probleem. Toen ik terug kwam waren ze reeds vertrokken. Toen zeiden ze dat ik er misbruik van maakte dat ik daar insliep. Wat volgens mij op niets sloeg, want als je daar niet inslaapt heb je natuurlijk je jas in de leefgroep hangen.
(argh, ik word weer boos als ik er aan denk )

Ik snap het laatste stukjej dat je schrijft niet helemaal
over het vrouwtje; ik had geen medelijden omdat ik vind dat zij zelf verantwoordelijk is voor haar dronkenschap. Als zij de weg niet meer kan vinden, is dat knap stom. Ze weet dat ze nog weg moet. Ik baalde eerder van het feit dat ze zo luidruchtig was en mij lastig viel.
(aan de andere kant heb ik ook een kant die graag wil helpen, maar ik kon het gewoon niet. als ik het had gedaan, dan had ik me er denk ik heel raar bij gevoeld)


waarom vind je het moeilijk om grenzen aan te geven en doe je het meestal niet?
Wat houd jou tegen?

[Balance]

Bij sommige mensen kan ik heel duidelijk 'nee' zeggen, maar bij anderen weer niet.
Vooral bij mensen die ik erg lief heb kan ik het niet. Ik wil hen niet teleurstellen en ga dan dus maar mee in wat zij willen, ook al is dat niet wat ik wil. Af en toe probeer ik het toch, maar na een 'toe nou' ben ik alweer verkocht.
Bij vreemden is het makkelijker, omdat ik het niet erg vind als zij boos of enigszins gekwetst achterblijven.

[phensicske]

Snow White schreef op 11-03-2004 @ 17:26:
Ik snap het laatste stukjej dat je schrijft niet helemaal
over het vrouwtje; ik had geen medelijden omdat ik vind dat zij zelf verantwoordelijk is voor haar dronkenschap. Als zij de weg niet meer kan vinden, is dat knap stom. Ze weet dat ze nog weg moet. Ik baalde eerder van het feit dat ze zo luidruchtig was en mij lastig viel.
(aan de andere kant heb ik ook een kant die graag wil helpen, maar ik kon het gewoon niet. als ik het had gedaan, dan had ik me er denk ik heel raar bij gevoeld)


waarom vind je het moeilijk om grenzen aan te geven en doe je het meestal niet?
Wat houd jou tegen?

Over dat laatste stukje.

De opvoeders hadden commentaar op het feit dat ik zogezegd misbruik maakte dat ik insliep de hele week. Zoals nog vlug even mijn jas gaan halen. (éénmalig feit, maar ja)
Maar toen verwachten ze wel dat ik tijdens mijn pauze (vb van 13h-16h) tot 14 of 15h zou werken, terwijl ik die tijd nodig had om dossiers en dergelijke door te nemen. Moest ik niet inslapen, zou ik ook niet langer blijven...begrijp je.
Misbruik maken op iets waar ze eerst commentaar op hadden.

Dat vrouwtje...idd, 't is haar eigen schuld...maar toch.

Ik denk dat ik waardering wil van mensen en daarom per se goed wil doen.

Zoiets heb ik ook weleens meegemaakt, een paar jaar geleden.
Ik was in een park, het was lente en ik zat op een bankje wat te eten. M'n fiets stond tegen het bankje aan.
(Er waren trouwens geen andere mensen in de buurt).

Er liep een vrouw over het pad heen en weer, ik weet niet of ze dronken was, ik denk het niet, ik denk dat ze sowieso problemen had.

Ze kwam na een tijdje op me af, ik zat blijkbaar op "haar" bankje.
Ze zei allerlei rare dingen, eerst leek ze kwaad te zijn over dat bankje, later brabbelde ze iets over haar dochter ofzo (ook al terwijl ze op het pad liep) en daarna tegen mij, alsof ik haar dochter was dus.
Ze liep naar m'n fiets toe en begon eraan te zitten, dus ik zei dat dat mijn fiets was (ik was bang dat ze 'm mee wou nemen).
Toen begon ze dus over dat bankje, dat dat haar bankje was ofzo (ik weet niet meer precies).

Dus ik gaf haar gelijk, zei dat het haar bankje was en nog een paar dingen. Ik knikte gewoon op wat ze vertelde en keek vriendelijk naar haar. Toen omhelsde ze me en zei: "wij begrijpen elkaar."

Ik pakte toen m'n fiets en reed weg. Ik was eerst bang dat ze daar kwaad om zou worden, maar ze praatte gewoon weer verder "in haar eigen wereldje" zeg maar.
Achteraf had ik medelijden met haar.

Als je op zo'n moment gewoon vriendelijk bent dan vinden ze het denk ik niet erg dat je zoiets zegt. Die vrouwtjes die jij en ik tegenkwamen waren sowieso niet agressief volgens mij.
Bovenstaand verhaal heeft er niet superveel mee te maken, maar het leek bestwel op jouw verhaal, vandaar dat ik het opschreef.

Maar op die manier kun je denk ik het beste altijd aangeven wat je wel en niet wil. Zeg het gewoon vriendelijk, dan hoef je echt niet bang te zijn dat mensen je iets kwalijk nemen.
Het valt me trouwens vaak op dat mensen die goed voor zichzelf op kunnen komen juist vaak aardig worden gevonden, ze worden eerder gewaardeerd, enz. Soms zijn dat personen waarvan ik denk: "huh.. hoe kan dat nou, ik vind ze juist kattig, enz." Maar toch schijnt dat niet erg te zijn, integendeel.
Ik kan nog steeds niet echt goed voor mezelf opkomen (vroeger kon ik het echt helemaal niet ), maar ik heb ook wel vaak het gevoel dat mensen me maar raar vinden als ik een keer iets "pittigers" zeg. Ik herken dus wel wat je schrijft.

[Badschuim]

Je grenzen aangeven kan inderdaad heel moeilijk maar juist dor de ervaring die je nu hebt meegemaakt zie je dus in dat het best makkelijk kan zijn om een grens aan te geven echt TOP! dat je dat hebt gedaan.
Ik geef me grenzen vaak heel subtiel aan en dat werkt vaak wel.En als het niet werkt moet je gewoon duidelijker worden erin.
Iedereen heeft zijn grenzen in dingen en jij ook!En als mensen jou grenzen niet accepteren zijn het geen sociale mensen en heb je dus ook niks aan ze..
Dit geldt zeker bij je vrienden als je vrienden jou grenzen niet accepteren zijn het je vrienden niet.
Zoals ik al eerder zei dit is al een hele grote stap in de goede richting misschien vond jij van niet maar weet dat het wel zo is!



LIEfs!

[:) L. :)]

Ik ben ook niet goed in grenzen aangeven. Vaak durf ik geen nee te zeggen, maar het ligt natuurlijk ook aan het persoon waar ik mee te maken heb en de situatie. Vaak weet ik ook niet zo goed zelf wat ik wil, dus ga ik maar mee met de ander als ik er geen echt grote bezwaren tegen heb. Als ik echt niet wil, zeg ik vaak dat ik het nog niet weet, maar dat ziet de ander vaak als een uitnodiging om me over te halen, en omdat ik niet zo standvast ben, ben ik dan snel overgehaald. Daar moet ik dus nog wel aan werken.

[Snow White]

Zoiets heb ik ook weleens meegemaakt, een paar jaar geleden.
Ik was in een park, het was lente en ik zat op een bankje wat te eten. M'n fiets stond tegen het bankje aan.
(Er waren trouwens geen andere mensen in de buurt).

Er liep een vrouw over het pad heen en weer, ik weet niet of ze dronken was, ik denk het niet, ik denk dat ze sowieso problemen had.

Ze kwam na een tijdje op me af, ik zat blijkbaar op "haar" bankje.
Ze zei allerlei rare dingen, eerst leek ze kwaad te zijn over dat bankje, later brabbelde ze iets over haar dochter ofzo (ook al terwijl ze op het pad liep) en daarna tegen mij, alsof ik haar dochter was dus.
Ze liep naar m'n fiets toe en begon eraan te zitten, dus ik zei dat dat mijn fiets was (ik was bang dat ze 'm mee wou nemen).
Toen begon ze dus over dat bankje, dat dat haar bankje was ofzo (ik weet niet meer precies).

Dus ik gaf haar gelijk, zei dat het haar bankje was en nog een paar dingen. Ik knikte gewoon op wat ze vertelde en keek vriendelijk naar haar. Toen omhelsde ze me en zei: "wij begrijpen elkaar."

Ik pakte toen m'n fiets en reed weg. Ik was eerst bang dat ze daar kwaad om zou worden, maar ze praatte gewoon weer verder "in haar eigen wereldje" zeg maar.
Achteraf had ik medelijden met haar.

Ik denk dat dit vrouwtje van 'jou' anders is dan 'mijn' vrouwtje, hahaha wat klinkt dat stom
het vrouwtje in jou verhaal, is heel erg in de war en in haar even wereld. Een beetje 'psychisch' erg in de war. Het vrouwtje in mijn verhaal, had gewoon teveel gezopen. Ik was bang, omdat ik weet hoe mensen zijn die teveel gedronken hebben. Ze zei van die typische rare mannen-dronken praat dingen als; he lekkertje, en 'schatjes' (toen ze mensen aan de andere kant van de straat zag lopen in een groepje)
Ik vond haar gewoon triest. Ik heb een erg negatieve kijk op mensen die dronken zijn. (ikzelf drink nooit 1 druppel)
Als je op zo'n moment gewoon vriendelijk bent dan vinden ze het denk ik niet erg dat je zoiets zegt. Die vrouwtjes die jij en ik tegenkwamen waren sowieso niet agressief volgens mij.
Bovenstaand verhaal heeft er niet superveel mee te maken, maar het leek bestwel op jouw verhaal, vandaar dat ik het opschreef.

IN het verhaal van jou, zou ik denk ik net zo gedaan hebben als jij. Dat vrouwtje heeft gewoon erge problemen (wat niet wil zeggen dat dat dronken mens die niet had)
Maar zij weet niet en kan niet beter.
[/B]

Bij onbekenden, mensen die ik nooit meer zie, vind ik het makkelijker om grenzen aan te geven bij mensen die ik ken of mensen die ik va(a)k(er) zie. Vroeger vond ik het in alle situaties lastig, maar tegenwoordig zeg ik er wel vaker iets van als iemand iets doet wat ik niet wil. Maar ik heb op dit gebied nog (heel) veel te leren.

[Snow White]

Leonoor schreef op 11-03-2004 @ 18:53:
Bij onbekenden, mensen die ik nooit meer zie, vind ik het makkelijker om grenzen aan te geven bij mensen die ik ken of mensen die ik va(a)k(er) zie. Vroeger vond ik het in alle situaties lastig, maar tegenwoordig zeg ik er wel vaker iets van als iemand iets doet wat ik niet wil. Maar ik heb op dit gebied nog (heel) veel te leren.

I know
Ik heb op dit moment ook hetzelfde.
Mensen die je vertrouwd, gun je meer, wil je meer aan geven en toevertrouwen en durf ik vaak ook minder aan te geven. Bang om ze te kwetsen. In het 'dronken vrouwtjes verhaal 'kon het me uiteindelijk niets meer schelen.