Hoe denken jullie over mensen met een verslaving?

Mushu schreef op 13-09-2005 @ 09:21 :
Ik zou eerder geinteresseerd zijn in de reden van die mensen om verslaafd te zijn, zegmaar. Waarom ze in eerste instantie begonnen zijn met drugs, gokken, drank, roken en alle andere verslavingen.

Om maar iets zinnigs te zeggen..

Ik ben begonnen met roken aangezien ik niet snapte waarom men het zo veel deed. Ik ben nieuwsgierig van aard, en dus wilde ik weten wat er zo verschrikkelijk interessant aan was.

Nu, vier jaar later, weet ik het.

Moet ik er bij zeggen dat dit me niet van die eigenschap afgeholpen heeft. Zo stop ik bijvoorbeeld zelden met het lezen van een boek als ik er halverwege niks meer aan vind, aangezien ik weet dat er mensen zijn die het een goed boek vinden, en wil weten waarom.

Iets word pas gerekent als verslaving als je er sociaal aan vasthangt. Dat je mood drastisch omlaag gaat zonder OF dat je niet normaal kan functioneren in de maatschappij door je 'verslaving'. Geen enkele verslaving is goed...

Het grootste verschil aan verslaving aan computers en dingen met beeldschermen en genotsmiddelen is of het op sociaale grond licht of maatschappelijke. Veel beelschermverslaafde zullen eerder sociaal minder functioneren dan maatschappelijk ( je krijgt veel informatie binnen via een beeldscherm ! ). Iemand die verslaafd is aan genotsmiddelen zal daarentegen eerder maatschappelijk minder functioneren i.p.v sociaal.

Het is maar net wat jou normen en waarden zijn maar ik heb niks tegen mensen met een verslaving. Als ze mij er maar niet mee lastig vallen zonder het echt te willen oplossen

[MissJoA]

ik heb niet alle reacties gelezen maar ik kan het volgende zeggen: ik vind het jammer dat mensen verslaafd raken aan dingen! ik vind het eigenlijk ook best dom maar meestal hebben de mensen er zelf niet eens echt bewust voor gekozen.
ikzelf heb 2mensen in mijn directe familie zitten die verslaafd zijn aan de drugs, de ene zwaarverslaafd, de ander kan er gewoon niet mee omgaan.
ik probeer deze mensen te helpen maar hun probleem is dat ze zelf nooit toegeven dat ze fout zitten! mensen met een verslaving kun je niet helpen, ze moeten hun zelf helpen! je kunt ze natuurlijk wel steunen.
zelf heb ik als verslaving roken, hier heb ik tot nu toe nog geen problemen mee
ook is de pc een verslaving geworden, helaas!
ik zit op een forum en het is daar zo ontzettend gezellig! veel anders dan hier want daar leer je mensen echt persoonlijk kennen, hier heb ik me niet eens kunnen voorstellen!
maar oke even terug naar mijn verslaving, sinds ik het daar zo naar mijn zin heb kom ik steeds vaker online, nu ligt het forum er voor korte tijd uit wegens onderhoud maar ik mis het nu al!!!
ik ben daar moderator dus ik heb ook wel de plicht om vaak online te zijn maar mijn schoolwerk enzo leid er nu wel onder en dat is jammer!

[BananaSplit]

Bijna iedereen zegt dat ze verslaafden zouden willen helpen.

Maar op wat voor manier willen jullie ze dan helpen? Wat zouden jullie dan voor ze doen?

Hoe ik er over denk?
Iedereen is denk ik wel ergens aan verslaafd.
Als mensen verslaafd zijn om stoer te doen, denk aan mensen die bijv. roken om erbij te horen, dan vind ik dat zielig. En ja, dat bedoel ik negatief, niet meelevend.
Sommige zullen bijv. aan alcohol verslaafd zijn om uit de realiteit te ontsnappen, dat kan ik dan nog enigzins begrijpen.
Niet dat ik zeg dat het goed is ofzo.
Volgensmij ben ik alleen maar "verslaafd" aan internet en snoep.
Geen idee of ik ook zonder kan.

[sammiej]

Het is vaak de keuze van de persoon zelf, want als je écht écht écht wil, dan kan je er vanaf komen..
Maar als het dichterbij me zou staan zou ik de persoon graag willen helpen en hem proberen te begrijpen.. Ik heb geen vrienden/familie die gebruiken of verslaafd zijn..

[Redhair]

Verslaafden kan je meestal niet echt helpen. Ze zitten vast in een neerwaartse spiraal. Ik heb van heel dichtbij meegemaakt hoe iemand langzaam verdween in die spiraal. Ik zag hoe het van onschuldig blowen naar meermaal daags speed gebruiken ging. Ik zag hoe diegene begon te veranderen. Hoe hij begon te liegen, te stelen, hoe hij zijn dierbaren emotioneel ging chanteren.
Ik heb zoveel gedaan. Zijn drugs afgepakt en doorgespoeld, zijn geld afgenomen, gesmeekt om te stoppen, redelijk gepraat, woedend geschreeuwd, het hielp allemaal niets. Hij trok zich er niets van aan, als hij onder invloed was. Zodra het uitgewerkt was kwam de emotionele chantage van hem weer. Dan smeekte hij om hulp, wilde hij vergeven worden. Was hij het slachtoffer, in plaats van de gebruiker.
Ik kijk niet neer op mensen met welke verslaving dan ook, ik ben zelf ook verslavingsgevoelig. Ik heb geen medelijden met ze, maar wel een soort verwant gevoel. Weet niet hoe ik dat het beste kan omschrijven. Vind het in ieder geval heel triest dat het zo ver kan komen.


(Dit is een stuk uit een groot verhaal wat ik geschreven heb over die jongen, mijzelf en de drugs die tussen ons in stond.)

“Anne, ik zweer het je. Morgen kap ik ermee. Echt. Ik weet dat ik nu echt te ver ben gegaan. Morgen is het voorbij, geloof je me?”
Ik blijf stil, staar naar het water. Ja, ik geloof je, wil ik zeggen. Alleen ik geloof hem niet. Ik kan het niet geloven. Morgen is al zovaak begonnen. En toch laat die morgen mij elke keer in de steek.
Ik voel zijn hand op mijn rug, zijn hoofd leunt op mijn schouder. Hij haalt zijn neus op.
“Anne. Zeg wat. Alsjeblieft.” Zijn stem klink gebroken.
Maar waarom zou ik wat zeggen? Ik heb niets meer te zeggen. Ik ben zo vaak belogen. Hij blijft een poosje tegen mij aan zitten. Zijn vingers strelen mijn rug. Wat denkt hij? Wat gaat er door hem heen? Ik wil zo graag een antwoord op het 'waarom?'. Zo graag wil ik weer belogen worden. Mee doen met zijn spel, met zijn leven. Maar ik ben gebroken. Hij staat op. Klimt langzaam het heuveltje op. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hem de brug over gaan. Ik moet me bedwingen om niet op te springen, achter hem aan te gaan. Te schreeuwen dat ik hem geloof en dat het morgen over is. Verbitterd blijf ik achter.

Morgen is niets over. Morgen bestond niet in zijn leven. Veel te laat kreeg ik door dat het veel minder onschuldig was dan ik dacht. Dat het uit de hand aan het lopen was. Ik kreeg soms wel vermoedens, die door mooie smoesjes weer vergeten werden. Altijd waren er verklaringen, waar ik in geloofde. Ik miste vaak geld die tijd. Hij kon er een mooi verhaal aan vast knopen. Verzon dingen. Ik geloofde hem, waarom zou hij liegen? Mijn geheugen was ongelooflijk slecht, ik was vast vergeten dat ik dat geld allang uitgegeven had.