downie ja of nee.

Piloff schreef op 04-07-2006 @ 13:54 :
Hier ben ik het niet mee eens. Ik kies voor een kind, net zo goed als dat ik er voor kies in min of meerdere mate zeker te weten goed voor het kind te kunnen zorgen. Om heel erg eerlijk te zijn vind ik dat je kinderen waarvan je weet dat ze een bepaalde afwijking (afhankelijk van hoe ernstig het is), gewoon niet op de wereld moet zetten.
Er zijn inderdaad genoeg mensen die het voor elkaar krijgen om een kind zonder complicaties te krijgen, maar mijns inziens is het de vrije keuze van iedereen om zelf te belissen om daar wel of niet voor te kiezen. Ik kies er zeer duidelijk niet voor.

Complicaties doen zich niet altijd voor, maar wanneer iemand de keuze maakt om echt voor een gezond kind te gaan, vindf ik het alleen maar juist om dan ook alle stappen te ondernemen om het kind gezond te houden/krijgen.

En als ik mezelf de (serieuze) vraag van HenkMul stel, weet ik geen enkele reden om het kind te houden. Het is dan nog geen kind, maar een foetus.

Het is de vraag of jij een leven zou wegnemen puur omdat je niet de lasten wil hebben van een afwijking. Je hebt gewoon geluk dat je in een tijd leeft waar ze kunnen voorspellen of een baby afwijkingen heeft. Het zou dan volgens de natuur onjuist zijn om dan abortus te plegen omdat je weet dat je kind een downie word.

Met de gegevens zou je jezelf alvast kunnen voorbereiden op wat je krijgt. Tegenwoordig hebben zelfs mensen met het syndroom van Down een toekomst. Toch blijft het gedoe over voorspelling vervelend. Wat dan als je niet weet dat je een downie krijgt? Zou je hem dan dumpen als het kon.

[Bloem]

DarkSavior schreef op 04-07-2006 @ 14:07 :
Je hebt gewoon geluk dat je in een tijd leeft waar ze kunnen voorspellen of een baby afwijkingen heeft. Het zou dan volgens de natuur onjuist zijn om dan abortus te plegen omdat je weet dat je kind een downie word.

In de natuur zou zo'n kindje misschien geboren worden maar daarna niet, of maar heel kort leven omdat de moeder het zou verstoten of omdat het gewoon te zwak is om met de groep mee te komen. Júist doordat we allerlei medische zorg hebben blijven dat soort kinderen in leven, eigenlijk is het heel erg onnatuurlijk.

Bloem schreef op 04-07-2006 @ 14:24 :
In de natuur zou zo'n kindje misschien geboren worden maar daarna niet, of maar heel kort leven omdat de moeder het zou verstoten of omdat het gewoon te zwak is om met de groep mee te komen. Júist doordat we allerlei medische zorg hebben blijven dat soort kinderen in leven, eigenlijk is het heel erg onnatuurlijk.

Toch heeft dat kind een kans gehad. En als je het interview leest dat de TS eerder heeft gegeven, zou het zonde om een Downie geen kans te geven. Waar het mij eigelijk om gaat is dat iedereen de kans moet krijgen om zichzelf te laten zien.

[Lorelei]

Kapoen schreef op 04-07-2006 @ 13:54 :
Het leuke is dat mijn zus zelf met downie kwam. Ze had het op school gehad over pesten, en ze had aangegeven dat ze liever downie genoemd werd dan mongool.

Mijn zus heeft gelukkig geen last van haar hart enz. Dus het hoeft allemaal niet.

Sarah gaf het eerder al aan maar ik doe het nog een keer: jouw toekomstige kind is niet jouw zus. Of je kind nou wel of niet het syndroom van down krijgt, het zal hoe dan ook anders zijn. Daar moet je op voorbereid zijn. Natuurlijk is het makkelijk om alles met je zus te vergelijken maar ieder kind is anders.


En een opmerking in het algemeen: Als je kiest voor kinderen, kies je ook voor het risico dat er iets niet helemaal in orde is. Dat kunnen kleine dingen zijn, dat kunnen grote dingen zijn. Je kan er niet vanuit gaan dat je kind helemaal 100% gezond op aarde komt en als je niet bereid bent om voor een kind te zorgen wat niet helemaal "perfect" is (of het nou blind of autistisch of dyslectisch of een jongetje ipv een meisje of andersom of wat dan ook is), kan je maar beter geen kinderen krijgen want het risico is te groot. Om nog maar niet te spreken over alle mogelijkheden die erna nog komen qua ongelukken, ziektes, etc. Dat hoort er allemaal bij.

Als er een verhoogde kans is dan zou ik het wel laten testen vanuit het zelfde oogpunt als je vriend, namelijk om voorbereid te zijn. Op één of andere manier hoop je toch altijd op een gaaf en gezond kind, dus dan denk ik dat de klap hard aankomt als blijkt dat dat niet helemaal 100% zo is. Door de test te doen kan je alvast informatie gaan zoeken en je erop voorbereiden zodat als het kindje komt, je weet wat je ongeveer verwachten kan en genieten kan, zonder die klap.
Het kind niet geboren laten worden is voor ons absoluut geen optie en elk kind dat ik op de wereld zal zetten (hopelijk) zal hardstikke welkom zijn.

[Bloem]

DarkSavior schreef op 04-07-2006 @ 14:27 :
Toch heeft dat kind een kans gehad. En als je het interview leest dat de TS eerder heeft gegeven, zou het zonde om een Downie geen kans te geven. Waar het mij eigelijk om gaat is dat iedereen de kans moet krijgen om zichzelf te laten zien.

Aan de ene kant ben ik dat met je eens, aan de andere kant, als een kindje geboren wordt met een zware handicap móet het in leven gehouden worden, omdat het dan een levend wezen met recht op alle mogelijke medische zorg etc is. Pas als de handicap zó zwaar is dat het kindje bv. doof, blind, spastisch en geestelijk zwaar beperkt is kan de behandeling gestopt worden. Watvoor leven geef je zo iemand dan? Ik weet niet of behandelen altijd beter is, ik denk dat ik in sommige gevallen waarin deze situatie aan de orde is misschien toch abortus zou overwegen.

Grl, ook met jou eens. Geen enkel kind komt vlekkeloos z'n jeugd door en je loopt altijd risico op een ziekte/ongeluk/aandoening. Maar als je dat van te voren weet kun je de gevolgen afwegen, die mogelijkheid is er nou een keer in Nederland.

@ Topicopenster (sorry, ben je naam even kwijt), dat het met jouw zus allemaal redelijk vlekkeloos verloopt wil natuurlijk niet zeggen dat dat voor alle kinderen met het syndroom van down zo is. Juist niet, anders waren deze discussies nooit geboren.

[Kapoen]

Bloem schreef op 04-07-2006 @ 15:11 :
@ Topicopenster (sorry, ben je naam even kwijt), dat het met jouw zus allemaal redelijk vlekkeloos verloopt wil natuurlijk niet zeggen dat dat voor alle kinderen met het syndroom van down zo is. Juist niet, anders waren deze discussies nooit geboren.

ik snap wat je bedoelt, alleen ik heb natuurlijk niet alleen mijn zus als voorbeeld. Ik ken ook veel zwaarder verstandelijk gehandicapte kinderen met down syndroom en zelfs zij hebben een volwaardig leven. Er zijn tegen woordig zoveel mogelijkheden.

Laatst was er zelfs op het nieuws dat er een onderzoek was geweest (in nederland)
Dit onderzoek bazeerde zich op het feit dat de verstandelijke beperking voort komt uit de vermindere werking van de schildklier bij kinderen met down. Een arts heeft een aantal kinderen met down een schildklier hormoon gegeven en een aantal kinderen een placebo. En hieruit kwam dat de kinderen toch zeker 3 maanden voor liepen op de kinderen die de placebo's kregen.

Ook lichamelijk (hartkwalen enz) zijn te overleven, ik ken een aantal mensen met down die een aangeboren hart kwaal hebben en ik zeg niet dat het makkelijk is maar de babies komen door een aantal operaties heen en hebben er op latere leeftij weinig tot geen last meer van. Ik zeg niet dat dit voor iedereen geld, maar voor de downies die ik ken wel.


Aborteren is voor mij zowiezo geen optie. Ik kies ervoor om moeder te worden en dus ben ik tevreden met wat mij gegeven wordt. Ik vindt niet dat ik iets te zeggen heb over wie wel of niet een volwaardig leven kan leiden.

Bloem schreef op 04-07-2006 @ 15:11 :
Aan de ene kant ben ik dat met je eens, aan de andere kant, als een kindje geboren wordt met een zware handicap móet het in leven gehouden worden, omdat het dan een levend wezen met recht op alle mogelijke medische zorg etc is. Pas als de handicap zó zwaar is dat het kindje bv. doof, blind, spastisch en geestelijk zwaar beperkt is kan de behandeling gestopt worden. Watvoor leven geef je zo iemand dan? Ik weet niet of behandelen altijd beter is, ik denk dat ik in sommige gevallen waarin deze situatie aan de orde is misschien toch abortus zou overwegen.

Er is natuurlijk een grens lijkt me. Hetzelfde vraagstuk treedt op als iemand een ongeluk heeft gehad en kunstmatig in leven moet worden gehouden. Als hij niet in coma is dan kan hij nog zelf beslissen, maar wat nou als hij in coma ligt. Als iemand op geen enkele manier zelfstandig kan leven denk ik dat het ophoud. En dat is bij een Downie zeker niet het geval.

Bloem schreef op 04-07-2006 @ 13:18 :
Alsof down alleen een verstandelijke handicap betekent. Heel veel kinderen/mensen met down hebben ook hartklachten ed, toch?

De kinderen met Down die ik ken hadden nog wel meer dan dat...daarnaast is het syndroom van Down volgens de betekenis van het woord 'ziekte' wel een ziekte, een ziekte is nl een 'min of meer ernstige of langdurige stoornis in het functioneren van lichaam of geest' en daar lijkt me het syndroom van Down toch ook toebehoren, maar goed, dat is een andere discussie.

[Cheenna]

KiMZz schreef op 04-07-2006 @ 13:03 :
Ik zou het laten testen, mocht het kindje inderdaad het Syndroom van Down hebben, zou ik het weg laten halen. Zo'n kindje zal altijd last hebben van de ziekte en dat gun ik hem of haar niet. Beter geen kindje dan een ziek kindje..

Dit is dus helemaal niet waar! Zo'n kindje heeft niet ALTIJD last van de ''ziekte''. Zelf heeft mijn broertje ook het Syndroom van Down en behalve dat hij dan niet een van de slimste is geniet hij volop van het leven. Hij hoeft zich nergens druk om te maken en is super gelukkig.

En ik snap inderdaad ook niet dat iedereen het als een ziekte ziet . Ja ze kunnen hartklachten en nog vele andere klachten hebben maar dat hebben ze ook lang niet allemaal. Mijn broertje heeft een gaatje in zijn hart en is wat sneller buiten adem maar dat is ook alles.

En downie vind ik eerlijk gezegt ook een beetje rare benaming! Voor sommige is het misschien beter als mongool voor mij maakt het niet uit het blijft raar. Zelf ben ik niet anders gewend dan dat mijn broertje er prima mee om kan gaan als iemand vraagt ben jij een mongool? Van kinds af aan is ons al geleerd dat iemand misschien dat wordt is kan gebruiken, aangezien mijn broertje toch niet begrijpt wat het betekent is zijn antwoord altijd: " Je bent zelf een mongool''. Menig mens staat raar te kijken als een kind met het Syndroom van Down je dat verteld! En ik kan er verder alleen maar om lachen.

[Sennah]

Piloff schreef op 04-07-2006 @ 13:54 :
Hier ben ik het niet mee eens. Ik kies voor een kind, net zo goed als dat ik er voor kies in min of meerdere mate zeker te weten goed voor het kind te kunnen zorgen. Om heel erg eerlijk te zijn vind ik dat je kinderen waarvan je weet dat ze een bepaalde afwijking (afhankelijk van hoe ernstig het is), gewoon niet op de wereld moet zetten.
Er zijn inderdaad genoeg mensen die het voor elkaar krijgen om een kind zonder complicaties te krijgen, maar mijns inziens is het de vrije keuze van iedereen om zelf te belissen om daar wel of niet voor te kiezen. Ik kies er zeer duidelijk niet voor.

Complicaties doen zich niet altijd voor, maar wanneer iemand de keuze maakt om echt voor een gezond kind te gaan, vindf ik het alleen maar juist om dan ook alle stappen te ondernemen om het kind gezond te houden/krijgen.

En als ik mezelf de (serieuze) vraag van HenkMul stel, weet ik geen enkele reden om het kind te houden. Het is dan nog geen kind, maar een foetus.



Ik heb een weekje op een kindje met het syndroom van down moeten passen, dat was wel leuk, maar ik was heel erg blij toen dat voorbij was. Ik wil zoiets niet. No offense.

Ik probeer hier alleen maar mee te zeggen dat je wel heel erg zeker van je zaak lijkt te zijn als het gaat over 'hoe makkelijk je voor kinderen kiest en hoe ze worden". ik probeer je erop te wijzen dat ook jij misschien wel meer moeite kunt krijgen met kinderen krijgen dan je verwacht. en ik geloof dat ook jij blij zal zijn met een 'downie' na bijvoorbeeld 3 jaar proberen en 2 miskramen. (ik zeg maar wat)

[da leentjuh]

Estar schreef op 03-07-2006 @ 17:17 :
Test doen en als het een kindje met down is weg laten halen. Ik ken alleen maar mensen met een gehandicapt kind die alleen maar problemen hebben met verzekeringen,overheid en andere instanties.

Heel egoistisch maar dat wil ik laten niet hebben.

Ik heb een open rug en ik heb heel weinig problemen met instanties.
Dat argument is bij deze niet meer te gebruiken.

[Bloem]

Wat een onzin, omdat ik tot nu toe geen problemen heb gehad met het UWV wil dat niet zeggen dat alles er vlekkeloos verloopt, om maar een voorbeeldje aan te halen.

Cheenna schreef op 04-07-2006 @ 17:43 :
Zelf heeft mijn broertje ook het Syndroom van Down en behalve dat hij dan niet een van de slimste is geniet hij volop van het leven. Hij hoeft zich nergens druk om te maken en is super gelukkig.

Hoe oud is hij nu? Minderjarig? Ik denk dat hoe ouder iemand wordt, hoe meer problemen er zich voor zullen doen (al is het alleen maar praktisch)...helemaal wanneer iemand bv. geen ouders en misschien ook geen broer of zus (meer) heeft...

En tuurlijk kan het goed gaan, maar het kan ook niet goed gaan. Een kind met een handicap vraagt iig meer en vooral andere zorg dan een kind zonder handicap en dat vraagt best wat van een ouder (dat vraagt een kind sowieso, maar een kind met een handicap nog meer - ook als het kind zelf gelukkig is).

[Estar]

da leentjuh schreef op 04-07-2006 @ 20:46 :
Ik heb een open rug en ik heb heel weinig problemen met instanties.
Dat argument is bij deze niet meer te gebruiken.

Een open rug is inderdaad vergelijkbaar met het syndroom van down

En daarbij is het voor mij een goed argument en kies ik er zelf voor of ik een gehandicapt kind wil of niet.
En nee ik wil geen gehandicapt kind, klaar.

Wil overigens niet zeggen dat ik niet reuze benieuwd ben naar hoe jij het ervaart.

[Estar]

Cheenna schreef op 04-07-2006 @ 17:43 :
Dit is dus helemaal niet waar! Zo'n kindje heeft niet ALTIJD last van de ''ziekte''. Zelf heeft mijn broertje ook het Syndroom van Down en behalve dat hij dan niet een van de slimste is geniet hij volop van het leven. Hij hoeft zich nergens druk om te maken en is super gelukkig.

Dat is volgens mij een van de kenmerken van iemand met het syndroom van down, ze zijn altijd onwijs vrolijk en gelukkig.

[Bloem]

Estar schreef op 04-07-2006 @ 21:49 :
Dat is volgens mij een van de kenmerken van iemand met het syndroom van down, ze zijn altijd onwijs vrolijk en gelukkig.

Haha, echt niet. Dat is volgens mij het grootste vooroordeel over mensen met het syndroom van down.

Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik zou die test doen en indien het een kind met het syndroom van down zou worden, de vrucht laten weghalen. De reden daarvoor is dat ik als ouder ook plezier wil hebben aan mijn kind, ik wil ermee kunnen praten, naar school sturen, het zien studeren en dergelijke, een gewoon kind dat een normaal leven heeft en waar je als ouder trots op kunt zijn. En dan het soort trots dat je voelt als je kind afstudeert, niet het soort trots omdat-ie op zijn veertiende eindelijk zelf zijn veters kan strikken.

[Cheenna]

Estar schreef op 04-07-2006 @ 21:49 :
Dat is volgens mij een van de kenmerken van iemand met het syndroom van down, ze zijn altijd onwijs vrolijk en gelukkig.

Haha dat valt dan ook wel weer mee Net als ieder ander mens hebben ze ook wel is last van een ochtendhumeur etc

[Estar]

Cheenna schreef op 04-07-2006 @ 21:56 :
Haha dat valt dan ook wel weer mee Net als ieder ander mens hebben ze ook wel is last van een ochtendhumeur etc

Tuurlijk maar overwegend zijn ze wel vrolijk.

Bij mijn stage was er ook een afdeling voor mensen met het syndroom van down, er waren maar 2 mopperkonten bij en de rest was echt zo leuk, vrolijk en grappig en kunnen genieten van de kleinste dingen in het leven.

[Zwoek]

nare man schreef op 04-07-2006 @ 21:55 :
Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik zou die test doen en indien het een kind met het syndroom van down zou worden, de vrucht laten weghalen. De reden daarvoor is dat ik als ouder ook plezier wil hebben aan mijn kind, ik wil ermee kunnen praten, naar school sturen, het zien studeren en dergelijke, een gewoon kind dat een normaal leven heeft en waar je als ouder trots op kunt zijn. En dan het soort trots dat je voelt als je kind afstudeert, niet het soort trots omdat-ie op zijn veertiende eindelijk zelf zijn veters kan strikken.

Ik kan me hier heel goed in plaatsen. Zoals ik ook al eerder zei; volgens mij hebben de ouders er ook meer last van dan het kind zelf. Moet je op zo'n moment dan aan het kind of aan jezelf denken?
Ik zit niet in zo een dergelijke situatie, maar ik neig toch eerder naar een abortus.

[Mara]

Ik zou het laten testen.

[Kapoen]

Estar schreef op 04-07-2006 @ 22:21 :
Tuurlijk maar overwegend zijn ze wel vrolijk.

Bij mijn stage was er ook een afdeling voor mensen met het syndroom van down, er waren maar 2 mopperkonten bij en de rest was echt zo leuk, vrolijk en grappig en kunnen genieten van de kleinste dingen in het leven.

jag ik heb zo'n hekel aan dit soort uitspraken. wat al gezegd werdt mensen met down syndroom zijn net zo vrolijk als ieder ander mensen het is alleen zo (klinkt raar) dat ze veel onbezorgder leven. veel minder verandwoordelijkheden.

[Kapoen]

Zwoek schreef op 04-07-2006 @ 22:24 :
Ik kan me hier heel goed in plaatsen. Zoals ik ook al eerder zei; volgens mij hebben de ouders er ook meer last van dan het kind zelf. Moet je op zo'n moment dan aan het kind of aan jezelf denken?
Ik zit niet in zo een dergelijke situatie, maar ik neig toch eerder naar een abortus.

Dit vindt ik heel egoistisch. je kan van een downie ook genieten en ze kunnen ook gewoon praten en anar school. Als je nou een downie krijgt zonder dat je het weet ben ik benieuwd hoe je ermee om zou gaan. maar goed ieder zn mening toch

Kapoen schreef op 05-07-2006 @ 08:36 :
en ze kunnen ook gewoon praten en anar school

Dat ligt er nogal aan in welke mate iemand het heeft...de kinderen waar ik mee gewerkt heb konden niet praten (en dus al helemaal niet gewoon praten) en ook niet naar school. (Zij waren btw ook niet overwegend vrolijk en gelukkig.)

En ze hebben misschien minder verantwoordelijkheden, maar ze hebben ook minder mogelijkheden qua opleiding en werk vinden (natuurlijk kan het wel, maar je bent toch gedeeltelijk afhankelijk van de 'goodwill' van anderen) ed en dat kan juist weer voor meer zorgen zorgen...zeker bij de mensen die op een hoger niveau functioneren.

[Cheenna]

nare man schreef op 04-07-2006 @ 21:55 :
Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik zou die test doen en indien het een kind met het syndroom van down zou worden, de vrucht laten weghalen. De reden daarvoor is dat ik als ouder ook plezier wil hebben aan mijn kind, ik wil ermee kunnen praten, naar school sturen, het zien studeren en dergelijke, een gewoon kind dat een normaal leven heeft en waar je als ouder trots op kunt zijn. En dan het soort trots dat je voelt als je kind afstudeert, niet het soort trots omdat-ie op zijn veertiende eindelijk zelf zijn veters kan strikken.

Trots=trots om wat voor redenen dan ook. Zoals al eerder werd gezegd vind ik het ook heel egoistisch wat je hier probeert duidelijk te maken.

Alsof je geen plezier hebt aan een kind met het syndroom van down! Mijn ouders zijn heel gelukkig met mijn broertje al gaat het wat anders dan met andere kinderen ja. Maar ook mijn broertje praat, gaat naar school en heeft een normaal leven. Dus waarom zouden mijn ouders niet trots op hem kunnen zijn? Omdat hij nooit zal kunnen lezen en schrijven ( is voor hem gewoon te moeilijk)? Omdat hij nooit helemaal op zich zelf kan wonen? So what?!

Wat ik me trouwens afvraag, de mensen die de test zouden laten doen en de vrucht zouden laten weghalen zouden die ook gewoon abortus laten plegen als ze '' per ongeluk'' zwanger worden?

[Lorelei]

nare man schreef op 04-07-2006 @ 21:55 :
Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik zou die test doen en indien het een kind met het syndroom van down zou worden, de vrucht laten weghalen. De reden daarvoor is dat ik als ouder ook plezier wil hebben aan mijn kind, ik wil ermee kunnen praten, naar school sturen, het zien studeren en dergelijke, een gewoon kind dat een normaal leven heeft en waar je als ouder trots op kunt zijn. En dan het soort trots dat je voelt als je kind afstudeert, niet het soort trots omdat-ie op zijn veertiende eindelijk zelf zijn veters kan strikken.

Da's allemaal leuk en aardig maar er zijn nog 101 andere dingen die met het kind kunnen gebeuren (zowel in de buik als daarna) die niet te testen zijn vantevoren. Ga je dat risico dan wel nemen?

[Kapoen]

Cheenna schreef op 05-07-2006 @ 09:41 :
Trots=trots om wat voor redenen dan ook. Zoals al eerder werd gezegd vind ik het ook heel egoistisch wat je hier probeert duidelijk te maken.

Alsof je geen plezier hebt aan een kind met het syndroom van down! Mijn ouders zijn heel gelukkig met mijn broertje al gaat het wat anders dan met andere kinderen ja. Maar ook mijn broertje praat, gaat naar school en heeft een normaal leven. Dus waarom zouden mijn ouders niet trots op hem kunnen zijn? Omdat hij nooit zal kunnen lezen en schrijven ( is voor hem gewoon te moeilijk)? Omdat hij nooit helemaal op zich zelf kan wonen? So what?!

Wat ik me trouwens afvraag, de mensen die de test zouden laten doen en de vrucht zouden laten weghalen zouden die ook gewoon abortus laten plegen als ze '' per ongeluk'' zwanger worden?

hoe oud is jouw broertje????

en ga jij een test laten doen???
waar zit je broertje op school???

(sorry ben nieuwschierug)

Cheenna schreef op 05-07-2006 @ 09:41 :
Zoals al eerder werd gezegd vind ik het ook heel egoistisch wat je hier probeert duidelijk te maken.

Als het kind niet gewenst is, is het ook niet in het belang van het kind om er wel te komen...daar heeft het kind dan niets aan. Natuurlijk kun je plezier hebben aan een kind met het syndroom van Down en ik denk dat als nare man een kind krijgt met het syndroom van Down zonder dat hij het van te voren wist, hij dat vast ook wel zal hebben, maar je kunt iemand niet verwijten dat hij of zij denkt het niet (aan) te kunnen. Iemand geeft zijn of haar mening en dat die niet hetzelfde is als die van jou (en mij) maakt niet dat die mening niet mag bestaan. Ik zou het erger vinden als er een taboe heerst over het wel laten plegen van abortus dan dat iemand toegeeft het in zo'n geval te laten doen...

(Ik deel zijn mening btw niet, maar ik respecteer hem wel...hij wil andere dingen en het is goed dat hij zich dat realiseert...al denk ik dat er wel een groot risico in schuilt, omdat de kans toch wel aardig aanwezig is dat een kind niet compleet voldoet aan dergelijke eisen... )

Waar houdt het op?

[Encrypted]

Cheenna schreef op 05-07-2006 @ 09:41 :
Dus waarom zouden mijn ouders niet trots op hem kunnen zijn? Omdat hij nooit zal kunnen lezen en schrijven ( is voor hem gewoon te moeilijk)? Omdat hij nooit helemaal op zich zelf kan wonen? So what?!

Wat ik me trouwens afvraag, de mensen die de test zouden laten doen en de vrucht zouden laten weghalen zouden die ook gewoon abortus laten plegen als ze '' per ongeluk'' zwanger worden?

Dat is het hem nou net, in mijn ogen. Hij (om bij jou broertje te blijven) zal áltijd afhankelijk blijven van andere mensen. Dat is toch de grootste beperking die een mens kan hebben. In de huidige omstandigheden kan dit nog wel werken, maar wie weet wat de toekomst brengt? Misschien gaan we een tijd tegemoet waar iedereen voor zichzelf zal moeten opkomen, wat een persoon met het syndroom van Down dus niet kan.
In mijn ogen is het niet egoïstisch aangezien ik het niet alleen zou laten weghalen voor mij, maar ook voor het kind zelf. Ik vind namelijk weinig zo erg als voor altijd afhankelijk blijven van anderen, en dat wil ik een kind dus ook niet aan doen, ik wil dat het na een opvoeding zijn vleugels kan spreiden en zelf kan gaan doen wat het wilt.
Het meeste zit mij dus dat afhankelijke van anderen dwars. Nu gaat dat nog oke, maar dat zal vast niet altijd zo blijven... Maar het blijft natuurlijk ieders keus om een dergelijk kind wel of niet ter wereld te brengen, ik zou het niet doen, een ander heeft daar geen problemen mee, prima, eigen keus.

Krummeltje schreef op 05-07-2006 @ 10:13 :
Waar houdt het op?

Wat?

[Kapoen]

Encrypted schreef op 05-07-2006 @ 10:19 :
Dat is het hem nou net, in mijn ogen. Hij (om bij jou broertje te blijven) zal áltijd afhankelijk blijven van andere mensen. Dat is toch de grootste beperking die een mens kan hebben. In de huidige omstandigheden kan dit nog wel werken, maar wie weet wat de toekomst brengt? Misschien gaan we een tijd tegemoet waar iedereen voor zichzelf zal moeten opkomen, wat een persoon met het syndroom van Down dus niet kan.
In mijn ogen is het niet egoïstisch aangezien ik het niet alleen zou laten weghalen voor mij, maar ook voor het kind zelf. Ik vind namelijk weinig zo erg als voor altijd afhankelijk blijven van anderen, en dat wil ik een kind dus ook niet aan doen, ik wil dat het na een opvoeding zijn vleugels kan spreiden en zelf kan gaan doen wat het wilt.
Het meeste zit mij dus dat afhankelijke van anderen dwars. Nu gaat dat nog oke, maar dat zal vast niet altijd zo blijven... Maar het blijft natuurlijk ieders keus om een dergelijk kind wel of niet ter wereld te brengen, ik zou het niet doen, een ander heeft daar geen problemen mee, prima, eigen keus.

Maar met al deze wensen kan je beter geen kinderen krijgen, ik bedoel er kan veel meer mis gaan, en niet iedereen kan zich zomaar laten testen om down syndroom dus wat als je baby geboren word en het heeft downsyndroom????

[Cheenna]

Leonoor schreef op 05-07-2006 @ 09:56 :
Iemand geeft zijn of haar mening en dat die niet hetzelfde is als die van jou (en mij) maakt niet dat die mening niet mag bestaan.

Helemaal mee eens hoor ik zeg alleen dat ik zijn mening egoistisch vind (en dat is dan weer mijn mening ).

Cheenna schreef op 05-07-2006 @ 10:40 :
Helemaal mee eens hoor ik zeg alleen dat ik zijn mening egoistisch vind (en dat is dan weer mijn mening ).

Dat mag je ook vinden, ik vraag me alleen af of het dat ook werkelijk is...een kind heeft niets aan een ouder die geen zin heeft in hem of haar of wel? Als je je dat realiseert en dat mee neemt in je beslissing, dan lijkt me dat alles behalve egoïstisch.

Is het hele kinderen krijgen btw niet egoïstisch? Ik denk dat er maar heel weinig mensen zijn die een kind op de wereld zetten omdat ze denken dat het kind dat zo graag wil ed, de meeste mensen krijgen toch kinderen omdat ze dat zelf graag willen, of niet?

[Cheenna]

Encrypted schreef op 05-07-2006 @ 10:19 :
In mijn ogen is het niet egoïstisch aangezien ik het niet alleen zou laten weghalen voor mij, maar ook voor het kind zelf. Ik vind namelijk weinig zo erg als voor altijd afhankelijk blijven van anderen, en dat wil ik een kind dus ook niet aan doen, ik wil dat het na een opvoeding zijn vleugels kan spreiden en zelf kan gaan doen wat het wilt.

Nou laat ik je vertellen mijn broertje die is het leven niet anders gewend dan dat hij afhankelijk is van mijn ouders, van mij of andere familieleden. Voor hem is dit normaal. Hij is niet anders gewend en heeft er ook helemaal geen problemen mee. Dus je doet een kind helemaal niet aan.

En waarom zou je het laten weghalen voor het kind zelf? Niet elk kind met het syndroom van down heeft ernstige klachten er zijn er genoeg die nergens last van hebben verder.

[Bloem]

Cheenna schreef op 05-07-2006 @ 09:41 :


Wat ik me trouwens afvraag, de mensen die de test zouden laten doen en de vrucht zouden laten weghalen zouden die ook gewoon abortus laten plegen als ze '' per ongeluk'' zwanger worden?

Sowieso vind ik je opmerking 'gewoon abortus' een beetje kort door de bocht, dat iemand abortus overweegt wil niet zeggen dat diegene er heel luchtig over denkt en het 'gewoon' maar even doet natuurlijk.

Voor mij geldt hetzelfde als hoe ik over abortus als het kindje het downsyndroom zou hebben denk, ik zou het niet zeker weten maar het zou in elk geval een optie (en waarschijnlijk de verstandigste) zijn.

[Lorelei]

Bloem schreef op 05-07-2006 @ 10:45 :
Sowieso vind ik je opmerking 'gewoon abortus' een beetje kort door de bocht, dat iemand abortus overweegt wil niet zeggen dat diegene er heel luchtig over denkt en het 'gewoon' maar even doet natuurlijk.

Voor mij geldt hetzelfde als hoe ik over abortus als het kindje het downsyndroom zou hebben denk, ik zou het niet zeker weten maar het zou in elk geval een optie (en waarschijnlijk de verstandigste) zijn.

Ik neem aan dat dat ook iets met je eigen situatie te maken heeft dus ik vraag jou ook: ga je wel het risico nemen op de 101 andere dingen die er niet in orde kunnen zijn? (ik snap dat sommige dingen een stuk minder "onhandig" in jouw geval zijn maar toch )

En ik ben niet erg voor abortus maar ik kan me voorstellen dat je het als de verstandigste oplossing zou zien, da's waarschijnlijk waar.

[Cheenna]

Kapoen schreef op 05-07-2006 @ 09:54 :
hoe oud is jouw broertje????

en ga jij een test laten doen???
waar zit je broertje op school???

(sorry ben nieuwschierug)

Mijn broertje is 15.

En of ik die test ga laten doen weet ik nog niet. Heb nog lang geen plannen om kinderen te krijgen en tegen die tijd dat ik die plannen wel heb ga ik er is goed over nadenken.

Mijn broertje zit nu op een school voor moeilijk lerende kinderen. Deze week voor het laatst, mijn broertje kan niet lezen of schrijven en is ook veel meer bezig met andere dingen. Zo gaat hij boodschappen doen, leert hij bepaalde gerechten klaar te maken en maakt hij kaarsen.
Volgend schooljaar gaat hij naar een dagbesteding waar hij dus veel meer van die dingen leert en gaat doen.

[Cheenna]

Bloem schreef op 05-07-2006 @ 10:45 :
Sowieso vind ik je opmerking 'gewoon abortus' een beetje kort door de bocht, dat iemand abortus overweegt wil niet zeggen dat diegene er heel luchtig over denkt en het 'gewoon' maar even doet natuurlijk.

Ja, daar ben ik het wel mee eens. Niet echt over nagedacht verder toen ik het op schreef, beetje verkeerde woordkeuze dus.

[Bloem]

grl schreef op 05-07-2006 @ 10:49 :
Ik neem aan dat dat ook iets met je eigen situatie te maken heeft dus ik vraag jou ook: ga je wel het risico nemen op de 101 andere dingen die er niet in orde kunnen zijn? (ik snap dat sommige dingen een stuk minder "onhandig" in jouw geval zijn maar toch )

En ik ben niet erg voor abortus maar ik kan me voorstellen dat je het als de verstandigste oplossing zou zien, da's waarschijnlijk waar.

Als ik nu ongepland/ongewenst zwanger zou raken zou ik vermoedelijk inderdaad abortus laten plegen, sowieso kan ik niet eens fulltime voor mezelf zorgen , laat staan voor een kind, en al helemaal niet als dat kind ook nog eens ziek blijkt te zijn/veel medische zorg nodig heeft. On the other hand, ik weet niet hoe het voelt om zwanger te zijn, misschien is abortus dan ineens wel geen optie meer.

Als ik een relatie zou hebben en in die relatie bewust voor een kind zou kiezen, ja, dan kies ik natuurlijk ook bewust (voor zover je je daar bewust van kunt zijn) voor alle dingen die daarbij kunnen komen. Of ik het kindje dan weg zou laten halen als het down had weet ik niet, maar die beslissing is dan ook niet meer alleen aan mij, maar ook aan mijn partner.

Denk ik

[da leentjuh]

Bloem schreef op 04-07-2006 @ 20:58 :
Wat een onzin, omdat ik tot nu toe geen problemen heb gehad met het UWV wil dat niet zeggen dat alles er vlekkeloos verloopt, om maar een voorbeeldje aan te halen.

Zij zegt dat ze niemand kent. Nou, nu dus wel.

[Zwoek]

Kapoen schreef op 05-07-2006 @ 08:36 :
Dit vindt ik heel egoistisch. je kan van een downie ook genieten en ze kunnen ook gewoon praten en anar school. Als je nou een downie krijgt zonder dat je het weet ben ik benieuwd hoe je ermee om zou gaan. maar goed ieder zn mening toch

Dan ben ik maar egoïstisch. Ik denk dat ik het niet aan zou kunnen. Het heeft zoveel zorg nodig, ik zou dat niet trekken.
En naturlijk kan je ook genieten van zo een kind! Maar ik denk niet dat ik dat heel zijn/haar leven vol kan houden.
Het blijft een ander kind dan de rest, hoe hard het ook is.
Ik zou op dit moment niet weten wat ik zou doen als ik een kind met het syndroom van Down krijg. Mocht ik nu per ongeluk zwanger worden, dan zou ik het weg laten halen. Ik kan nu niet voor een kind zorgen. Daarbij weet ik ook niet hoe het is om zwanger te zijn, dus kan ik hier niet echt over oordelen.

Uiteindelijk is het misschien toch beter om het kind weg te laten halen. Je bent immers wel de rest van je leven bezig om dat kind te verzorgen. Wat moet je er nou mee...

Als het een ernstig geval is ben je dus de rest van je leven bezig met dat kind. Dat vind ik zelf niet echt een prettig vooruitzicht. Toch vind ik het ook weer onverantwoord om dat kind zomaar te dumpen omdat het niet normaal is.

Leonoor schreef op 05-07-2006 @ 10:24 :
Wat?

Wanneer laat je een kind weghalen en wanneer niet?

[REIE]

Kapoen schreef op 05-07-2006 @ 08:36 :
Dit vindt ik heel egoistisch. je kan van een downie ook genieten en ze kunnen ook gewoon praten en anar school. Als je nou een downie krijgt zonder dat je het weet ben ik benieuwd hoe je ermee om zou gaan. maar goed ieder zn mening toch

Waarom zou je genoegen nemen met een kind met het syndroom van Down als je ook een volledig functionerend kind kan krijgen? Ik ontzeg hier absoluut niet mensen met het syndroom van down het recht om een gelukkig leven te hebben. Ik vraag me slechts af waarom de ouders tijdens de zwangerschap reeds die zorgplicht kiezen voor een kind dat met verstandelijke beperkingen op de wereld zal komen.

REIE schreef op 05-07-2006 @ 13:22 :
Ik vraag me slechts af waarom de ouders tijdens de zwangerschap reeds die zorgplicht kiezen voor een kind dat met verstandelijke beperkingen op de wereld zal komen.

Misschien omdat sommige mensen het toch al als een kind zien (en anderen als een vrucht en iets dat je alleen als vrucht ziet laat je 'makkelijker' weghalen dan iets dat je al als kind ziet, denk ik). Ik zou het gewoon niet kunnen, denk ik, iig niet wanneer het kind kans heeft op een leefbaar (ik kan even niet op het goede woord komen) leven...bovendien ben ik ergens ook wel van mening dat als het zo is dat het kind gehandicapt is, dat dat dan 'zo heeft moeten zijn' en ik vind niet dat ik de persoon moet zijn om het kind het recht op leven te ontzeggen.

[Kapoen]

Leonoor schreef op 05-07-2006 @ 13:29 :
Misschien omdat sommige mensen het toch al als een kind zien (en anderen als een vrucht en iets dat je alleen als vrucht ziet laat je 'makkelijker' weghalen dan iets dat je al als kind ziet, denk ik). Ik zou het gewoon niet kunnen, denk ik, iig niet wanneer het kind kans heeft op een leefbaar (ik kan even niet op het goede woord komen) leven...bovendien ben ik ergens ook wel van mening dat als het zo is dat het kind gehandicapt is, dat dat dan 'zo heeft moeten zijn' en ik vind niet dat ik de persoon moet zijn om het kind het recht op leven te ontzeggen.

Dat is nou presies mijn gevoel, wie ben ik om dat te beslissen.

[zoemzoem]

Als ik een sterk verhoogde kans zou hebben om een kind met het syndroom van Down te krijgen, dan zou ik me zeker laten testen. En als de test positief zou zijn, zou ik het waarschijnlijk laten weghalen.
Natuurlijk zijn er kinderen met het syndroom van Down die nergens last van hebben en onbezorgd en gelukkig leven. Maar de kans is groter (het is niet voor niets het SYNDROOM=combinatie van verschillende verschijnselen) dat er ook andere afwijkingen zijn. Bij ons op college zijn verschillende keren mensen en filmpjes geweest, die toegaven dat ze liever hadden gehad dat het kind dood was geboren of doodgingen aan de complicaties. De kinderen kunnen nog zo blij, onbezorgd en gelukkig zijn, als ouder heb je wel een hele grote extra zorg erbij.

'downie ja of nee', dat klinkt echt heel erg fout