Hoop...

[metallica]

Is het normaal dat ik me met de dag rotter ga voelen?

metallica schreef:

Is het normaal dat ik me met de dag rotter ga voelen?

Jup. En dan komt er opeens een dag waarop je tot de conclusie komt dat je al een tijdje niet meer aan hem gedacht hebt, of een tijdje niet gehuild. En dan voel je je de hele dag blij. En dan word je de volgende dag wakker en mis je hem weer vreselijk. En dan gaat het weer wat beter. En heel langzaam gaat het dan steeds vaker gewoon goed, tot je uiteindelijk opeens bedenkt dat je écht weer gelukkig bent, ook zonder hem. En zelfs dan kun je je af en toe nog best heel kut voelen.

Mijn moeder noemt het de Echternach-processie - twee stappen vooruit, een stap terug. Klopt wel vaak bij verdriet verwerken.

[jolliehollie]

metallica schreef:

Is het normaal dat ik me met de dag rotter ga voelen?

Ja dat is vrij normaal idd, wat Morgan al zei.. In het begin ben je nog bezig met accepteren, en dringt het allemaal nog niet helemaal door, dat was mijn gevoel tenminste.. je hoopt dan nog, dat schijnt een beschermingsmechanisme van je lichaam te zijn.. je kunt de klap zegmaar niet in 1x aan, dus komt er iedere dag een stukje meer bij. Moeilijk he! Vooral de weekenden zijn zo moeilijk .. soms heb je het gevoel dat je als enigste op de wereld bent! Maar mij helpt het wel, om alle positieve dingen van j leventje op te schrijven. Je zult uiteindelijk toch verder moeten zonder hem,ook al wil je dat helemaal niet.. Ik doe dit ook vaak samen met een vriendin, die kijken er vaak wel realistischer naar. Nou meid, heel veel sterkte!

[metallica]

Hehe, ik dacht al dat ik heel vreemd was... Het was ook wel m'n eerste "echte" vriend, dus ik heb ook geen idee wat me te verwachten staat, maar het voelt gewoon zo absurd dat het de eerste week wel enigzins ging en dat t nu allemaal komt. Maar ik heb vandaag drie ratjes gekocht (een moeder en twee kleintjes) die ik helemaal ga verwennen