Ik vond laatst in mijn dagboek een wat ouder gedicht dat veel potentie heeft maar ook veel clichés. En ritmische lelijkheden. Dagboekgedicht, dus vrij persoonlijk, maar toch al meer dan een jaar oud dus ik kan dat wel hebben. Ik wil graag dat het een mooi en goed gedicht wordt.
over de titel - ik gebruik vaak titels van Schubertliederen voor mijn gedichten in mijn dagboek
In der Fremde
Het onweer doet me denken aan de tijd dat ik een vreemde was
Toen ik wel bij je, maar toch zo verwijderd was.
Toen ik jou zo verweet dat onze liefde anders was,
terwijl het ik was, die veranderd was.
Ik was toen niet meer wat ik nu weer ben.
Het ligt me zwaar dat ik niet enkel jou meer ken.
Ik haat en vrees mezelf en telkens weer
verdwijnt de hoop; hoe meer ik het probeer,
hoe meer ik me opnieuw verwaterd voel.
Ik ben al niet meer onderweg, ik laat je niet alleen!
Heb niets meer dan mijn eigen angst te vrezen.
Je kent me, kunt me als een boekdeel lezen -
en jij alleen. Teveel misschien - want elke dag
herinner ik me hoe ik als een vreemde naast je lag.
Je wil het graag vergeten en ik doe zo hard mijn best -
ga maar bij me weg, voordat ik het weer eens verpest.
Maar niet écht weggaan, blijf! Wacht! Laat me niet alleen!
Ik ben zo bang, zo eenzaam, zo verloren zonder jou!
Zo vreemd, zo ver verwijderd, zonder hoop en ondertrouw.
Dus blijf nog even bij me liggen, laat me niet alleen,
ik zal nooit meer vervreemden, nooit meer ergens anders heen.
pf, ik vind het best moeilijk om dat online te zetten. Ik wil liever niks over de inhoud horen.