Trouwen!

[Grassprietjes]

Klaverhap schreef:

Maar bij een GP heeft je man niet automagisch ook het gezag over de evt. kinderen, dus dan moet je dat alsnog gaan regelen via de rechter. En niet alle andere landen erkennen het GP. Of ze erkennen het wel, maar bijvoorbeeld de scheiding niet.
Ik ben getrouwd omdat ik het handig vond. Makkelijker dan een testament + samenlevingscontract + erkenning en gezag apart regelen. En omdat ik het leuk vind om dezelfde achternaam te hebben als mijn man en kinderen. Verder zegt dat hele mooiste-dag-van-je-leven verhaal me ook niet zoveel, maar ik ben dan ook niet bepaald een romanticus.

Tsja, ik ben dan niet getrouwd, maar heb wel een kind en dat 'gedoe' valt best mee. Erkennen van het ongeboren kind is een kwestie van twee handtekeningen op het gemeentehuis. En het gezag apart regelen stelt ook weinig voor: bij de geboorteaangifte krijg je een formulier mee: invullen en opsturen en na drie weken krijg je een brief dat alles in orde is.

Verder wil ik ooit wel eens trouwen ja, maar ik heb niet zo'n haast. Ik riep altijd dat ik nooit wilde trouwen, maar daar ben ik wel een beetje op teruggekomen. Voor mij is een GP een soort trouwen, maar dan zonder het zo te noemen. Dus dan trouw ik liever. Mocht ik ooit trouwen, houd ik zeker weten mijn eigen achternaam. Mijn kind heeft ook mijn achternaam.

Roosje schreef:

Dat iets volgens de heersende trend ouderwets is betekent toch niet dat het niet meer emancipatoir is? Nou vind ik het niet per se geëmancipeerd hoor, daar niet van, maar ik ben het gewoon oneens met je redenering. (Mensen die ik kende die gingen trouwen namen gewoon allebei elkaars achternaam, dat vond ik cool. Toen heette het meisje mevrouw X-Y en het jongetje meneer Y-X.)

Ach, het houden van de eigen naam was toch een geweldige verworvenheid en wat niet al? Ik dacht dat dat wel een der pijlers van de emancipatie is, waar nu vrijwillig van af wordt gezien. Misschien omdat de emancipatie al zo ver gevorderd is dat er niet meer wordt gezeurd om namen

[miekmuis]

Ingegerd schreef:

Kun je misschien uitleggen wat er voor jou zo belangrijk is aan trouwen, waarom je het zelfs uit zou maken als je vriend niet zou willen trouwen? Ik ben wel benieuwd, want ik kan me daar niks bij voorstellen. Het lijkt me fijn om te trouwen, maar het zó belangrijk is het voor mij niet. Ik ben benieuwd!

Eeehm, ik wil het wel proberen Ik vind het heel mooi en bijzonder om samen de beslissing te nemen dat je de rest van je leven met elkaar wilt doorbrengen en dat wilt uitspreken voor je vrienden en familie en officieel wilt maken. Ik geloof nog dat trouwen voor de rest van je leven is en wil niet trouwen om getrouwd te zijn, maar omdat ik echt geloof dat ik de rest van mijn leven gelukkig zal zijn met hem. Ik vind dat zo mooi en bijzonder dat ik dat niet wil missen in mijn leven. Daarnaast denk ik dat ik altijd een beetje zal twijfelen aan zijn gevoelens voor mij als hij nooit met mij wil trouwen. Is dat ergens een beetje begrijpelijk?

Hier zit dat vertrouwen in de toekomst en in elkaar er ook echt wel in, maar dat staat voor mij los van trouwen; als ik niet overtuigd zou zijn van het feit dat wij bij elkaar zouden blijven, dan zou ik uberhaupt geen relatie met hem hebben. Trouwen maakt die band wat formeler, maar voor mij niet hechter of gemeender; het was al hecht en gemeend.

^Ik denk dat ik het wel begrijp ZOu het ook kunnen dat jullie wel een feest geven en daarbij laten merken dat jullie voor altijd bij elkaar willen zijn maar niet trouwen? Een lennis van mij wil per sé niet trouwen, maar heeft er geen moeite mee om een hoera-we-zijn-tien-jaar-samen-en-gaan-niet-trouwen-feestje te houden. Gewoon uit nieuwsgierigheid hoor, want ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt maar ik snap geloof ik niet zo goed waarom daar zoveel waarde aan wordt gehecht. Aan trouwen en het daarmee beloven dat je altijd bij elkaar blijft. Wat mij betreft zijn er ook nog andere dingen die laten zien dat ik mijn hele leven bij hem wil zijn. Niet uit disrespect naar jou toe hoor, ik kan me er alleen niks bij voorstellen

[fizzle-fluffy]

Ik wil graag trouwen en dan gaat het me natuurlijk vooral om de prachtige jurk en de mooie locatie en de AMAZING taart. Gelukkig gaat een bruiloft voor mijn vriend vooral om zijn sjieke pak en de mooie bruidsauto('s) enzo, dus we zitten daar op een lijn. Ik wil graag trouwen, maar dus wel in een JURK zoals men alleen van fizzle gewend is en alles erop en eraan. Ik zou er ook best wel wat geld aan uitgeven, maar ik hoef echt geen bruidsjurk van 6000 euro ofzo. Zo'n jurk is alleen zo duur omdat er bruid op staat, genoeg concertjurken van 200 euro te koop dus voor 500 euro moet je ook een goede bruidsjurk kunnen krijgen.
Ik wil graag in een kerk trouwen, voor zowel kerk als staat want dat vind ik romantisch <3

Ik vind ook het hele idee van huwelijk en trouwen superromantisch en ik zou liever een intiem klein huwelijk hebben dan helemaal geen huwelijk, maar het is ook gewoon zo spannend om zo'n dag te organiseren en alles tot in de puntjes te verzorgen en alles mooi en tof enzo.

[DeGeneraal]

Ik trouw alleen op basis van koude uitsluiting( huwelijkse voorwaarde)

Colonel Sanders schreef:

Terug naar de kern van de zaak: of je nu bij een huwelijk de 'willekeurige' achternaam van je vader (of moeder, indien toepasselijk) houdt, of de 'willekeurige' achternaam van de vader (of moeder, indien toepasselijk) van je man kiest, maakt voor mij weinig verschil. Het is een keuze tussen twee achternamen die je zelf niet hebt gekozen en ik vind het daarom heel weinig met emancipatie te maken hebben.

Natuurlijk heeft het wel met emancipatie te maken om als vrouw je eigen achternaam te houden. Het houden van een naam die je niet zelf hebt gekozen op zich is inderdaad geen prestatie, maar wel als je bedenkt dat je daarmee een traditie doorbreekt waarin het voor een vrouw gebruikelijk is om de naam van de man aan te nemen, zoals onze oma's deden - en onze moeders al minder. Als je als vrouw carriere maakt en publicaties op je naam hebt staan, is het gewoon dom om te doen. Voor een man ook trouwens.

umberto schreef:

Natuurlijk heeft het wel met emancipatie te maken om als vrouw je eigen achternaam te houden. Het houden van een naam die je niet zelf hebt gekozen op zich is inderdaad geen prestatie, maar wel als je bedenkt dat je daarmee een traditie doorbreekt waarin het voor een vrouw gebruikelijk is om de naam van de man aan te nemen, zoals onze oma's deden - en onze moeders al minder. Als je als vrouw carriere maakt en publicaties op je naam hebt staan, is het gewoon dom om te doen. Voor een man ook trouwens.

Wat betreft de publicaties: je móet dezelfde achternaam blijven hanteren, of je krijgt gezeik met of alle publicaties wel van dezelfde persoon zijn. Mijn zus heeft de naam van haar man aangenomen maar gebruikt voor publicaties nog haar meisjesnaam.

Wat betreft achternamen interesseert het me echt geen hol of ik die van een ander aanneem en dan ga ik voor de mooiste of meest handige, dus de kans is groot dat ik mijn eigen achternaam bij een huwelijk ditch.

[*oma*]

Ik heb niet zoveel met trouwen. Ik wil niet iemands "vrouw" zijn, ik heb het altijd al vervelend gevonden als mensen naar hun partner refereren met MIJN man en MIJN vrouw, vriend en vriendin klinkt beter. De jurk lijkt me wel leuk, daarin ben ik dan weer heel traditioneel, die moet wit en prinsesserig. Maar een feest waar mijn vrienden én mijn familie komt, lijkt me niet echt het ultieme feest. Getrouwd zijn lijkt me ook niets, ik vind de belofte die je maakt zo groot. Ik vind het gewoon een benauwend idee dat je je voorneemt om voor de rest van je leven voor die persoon te kiezen. Maar ik moet wel zeggen dat ik er bij mijn huidige vriendje wel iets minder negatief tegenover sta dan eerst. Ik wil liever eerst kinderen en dan tien jaar later misschien een keertje trouwen.

[zoef de haas]

fizzle-fluffy schreef:

Ik wil graag in een kerk trouwen, voor zowel kerk als staat want dat vind ik romantisch <3

Doe jij of je vriend ook nog iets met geloof? Want volgens mij kun je anders helemaal niet in een kerk trouwen toch?

zoef de haas schreef:

Doe jij of je vriend ook nog iets met geloof? Want volgens mij kun je anders helemaal niet in een kerk trouwen toch?

Wat centjes er tegenaan en de geldliefhebbers laten je in een SM pak omringd door submissive slaves trouwen in de kerk.

God kijkt wel even niet.

zoef de haas schreef:

Doe jij of je vriend ook nog iets met geloof? Want volgens mij kun je anders helemaal niet in een kerk trouwen toch?

Je kunt sowieso in een kerk trouwen als die kerk staat aangemerkt als gemeentelijke trouwlocatie. Voor de kerk trouwen kan als je daar ingeschreven staat, het is niet van belang of je daar ook regelmatig komt.

[zoef de haas]

Ah, ik dacht dat je in de kerk ook altijd voor de kerk trouwde want huis van god ed.

[Hawahaai]

Sarah schreef:

Je kunt sowieso in een kerk trouwen als die kerk staat aangemerkt als gemeentelijke trouwlocatie. Voor de kerk trouwen kan als je daar ingeschreven staat, het is niet van belang of je daar ook regelmatig komt.

Toch hebben sommige kerken wel aanvullende eisen. Vrienden van ons die wel voor de kerk wilden trouwen, maar er eigenlijk niet zo vaak kwamen, moesten een soort 'cursus' bij de pastoor volgen voor de pastoor hen wilde trouwen.

[fizzle-fluffy]

zoef de haas schreef:

Doe jij of je vriend ook nog iets met geloof? Want volgens mij kun je anders helemaal niet in een kerk trouwen toch?

Mijn vriend is gedoopt en ik niet maar ik ben bereid om me te laten dopen, daar denk ik al een tijdje serieus over. Ik kom wel vaker in de kerk dan hij, hij gaat alleen met kerst en pasen

[Schrödinger]

Lusi schreef:

Wat betreft de publicaties: je móet dezelfde achternaam blijven hanteren, of je krijgt gezeik met of alle publicaties wel van dezelfde persoon zijn. Mijn zus heeft de naam van haar man aangenomen maar gebruikt voor publicaties nog haar meisjesnaam.

Wat betreft achternamen interesseert het me echt geen hol of ik die van een ander aanneem en dan ga ik voor de mooiste of meest handige, dus de kans is groot dat ik mijn eigen achternaam bij een huwelijk ditch.

Een collega van mij heeft haar achternaam (ook in publicaties) wél veranderd en heeft daar geen gezeik mee.

[blauw engeltje]

*oma* schreef:

Ik heb niet zoveel met trouwen. Ik wil niet iemands "vrouw" zijn, ik heb het altijd al vervelend gevonden als mensen naar hun partner refereren met MIJN man en MIJN vrouw, vriend en vriendin klinkt beter. De jurk lijkt me wel leuk, daarin ben ik dan weer heel traditioneel, die moet wit en prinsesserig. Maar een feest waar mijn vrienden én mijn familie komt, lijkt me niet echt het ultieme feest. Getrouwd zijn lijkt me ook niets, ik vind de belofte die je maakt zo groot. Ik vind het gewoon een benauwend idee dat je je voorneemt om voor de rest van je leven voor die persoon te kiezen. Maar ik moet wel zeggen dat ik er bij mijn huidige vriendje wel iets minder negatief tegenover sta dan eerst. Ik wil liever eerst kinderen en dan tien jaar later misschien een keertje trouwen.

whut, je vriend is toch ook 'jouw' vriend? wat is dat nou voor onzin, precies of het een verschil maakt of je nu 'mijn vriend' of 'mijn man' zegt.
buiten dan dat 'mijn man' veel definitiever klinkt.

voor mij is trouwen altijd een issue geweest. ik zou niet bij iemand blijven die niet met mij wil trouwen, gewoon omdat dat bij mij overkomt als 'ik weet niet of ik wel voor altijd bij u wil blijven, en als we niet trouwen kan ik veel makkelijker mijn biezen pakken'. veel mensen vinden dat samen kinderen hebben een veel groter statement is en dat het dan dus niet nodig is om te trouwen, maar dat vind ik persoonlijk ook onzin, dat is gewoon de zaak omkeren. er zijn zoveel mensen die samen kinderen hebben en die dan zowel partner als kinderen in de steek laten. als je wel kinderen wil, en dus dàt 'voor altijd met elkaar verbonden'-engagement wel wil aangaan, waarom zou je dan niet willen trouwen? dat is dan toch een kleintje?

velen hier zeggen ook dat ze alleen maar zouden willen trouwen onder huwelijkse voorwaarden, zie ik, maar dat zou ik persoonlijk nooit gewild hebben, zelfs niet als ik knoerterijk was geweest en mijn vriend/man geen nagel om aan zijn gat te krabben (of omgekeerd, natuurlijk) en zelfs niet als hij degene was die erop zou aansturen om onder voorwaarden te trouwen. want waar is het vertrouwen dan? onder huwelijkse voorwaarden trouwen, dat is bij mij hetzelfde als zeggen: "ik trouw met je, want ik wil je beloven dat ik altijd bij jou wil blijven, maar ik ben er bijna zeker van dat we die belofte zullen breken en ooit uit elkaar zullen gaan".

maar dat is mijn persoonlijke visie daarop hé

umberto schreef:

Natuurlijk heeft het wel met emancipatie te maken om als vrouw je eigen achternaam te houden. Het houden van een naam die je niet zelf hebt gekozen op zich is inderdaad geen prestatie, maar wel als je bedenkt dat je daarmee een traditie doorbreekt waarin het voor een vrouw gebruikelijk is om de naam van de man aan te nemen, zoals onze oma's deden - en onze moeders al minder.

Tsja, we blijven hier een beetje heen en weer praten. Ik vind het doorbreken van een traditie an sich geen emancipatie, zeker (of juist) niet als je het vervangt door een andere, niet zelfgekozen, traditie. Ik zie de toegevoegde waarde er niet van, ik vind dat geen zelfstandigheid of gelijk recht (mannen hebben ook weinig te kiezen qua achternaam). Het doet mij denken aan sommige Amerikaanse staten, homo's mogen niet trouwen, maar wel kiezen voor geregistreerd partnerschap. Schijnemancipatie.

umberto schreef:

Als je als vrouw carriere maakt en publicaties op je naam hebt staan, is het gewoon dom om te doen. Voor een man ook trouwens.

Dit is puur een praktische kwestie, het zou even dom zijn om je achternaam te veranderen in een zelfgekozen naam als je al publicaties op je naam hebt staan. Dit argument heeft niets met emancipatie te maken.

[Lorelei]

blauw engeltje schreef:

velen hier zeggen ook dat ze alleen maar zouden willen trouwen onder huwelijkse voorwaarden, zie ik, maar dat zou ik persoonlijk nooit gewild hebben, zelfs niet als ik knoerterijk was geweest en mijn vriend/man geen nagel om aan zijn gat te krabben (of omgekeerd, natuurlijk) en zelfs niet als hij degene was die erop zou aansturen om onder voorwaarden te trouwen. want waar is het vertrouwen dan? onder huwelijkse voorwaarden trouwen, dat is bij mij hetzelfde als zeggen: "ik trouw met je, want ik wil je beloven dat ik altijd bij jou wil blijven, maar ik ben er bijna zeker van dat we die belofte zullen breken en ooit uit elkaar zullen gaan".

maar dat is mijn persoonlijke visie daarop hé

Ik snap dat wel want het lijkt in eerste instantie enigszins onromantisch om onder huwelijkse voorwaarden te trouwen. Je kunt het echter ook zo zien: We trouwen omdat we ervan uitgaan dat we voor altijd samen zullen blijven. Mocht dit echter niet zo zijn, dan is het al pijnlijk genoeg als alles duidelijk en goed geregeld is en willen we geen extra zorgen, gedoe of ruzies omdat we destijds de zaken niet fatsoenlijk geregeld hebben.

Daarnaast kun je ook onder huwelijkse voorwaarden trouwen om andere redenen. Bijvoorbeeld als een van de twee een eigen bedrijf heeft. Op het moment dat het bedrijf failliet zou gaan oid, is de andere partner niet eraan verbonden en komt de schuld niet bij de ander terecht. In dat geval probeer je je partner te beschermen, wat op zich best romantisch is (jaja, samen ten ondergaan klinkt ook wel romantisch maar eh ).

En ten slotte, je kunt volgens mij bij de huwelijkse voorwaarden regelen dat je in geval van een scheiding uit elkaar gaat alsof je in gemeenschap van goederen getrouwd bent geweest. Waarom dan toch huwelijkse voorwaarden? Omdat je een aantal extra zaken kunt regelen. Zoals "Als hij een gokschuld van 300.000 opbouwt, heb ik er niets mee te maken" en dus mijn bovenstaande voorbeeld van het eigen bedrijf, e.d.

Trouwen onder huwelijkse voorwaarden hoeft niet te gaan om "Ja, ik trouw nu wel met je maar ik denk dat het fout gaat en als het fout gaat wil ik per se niet dat jij aan mijn centjes zit"

Schrödinger schreef:

Een collega van mij heeft haar achternaam (ook in publicaties) wél veranderd en heeft daar geen gezeik mee.

Heeft ze dan ook de publicaties voor het trouwen op de nieuwe naam gezet? Met gezeik bedoel ik dat je artikelen veel moeilijker aan elkaar te linken zijn, waar door je optelsom tijdens het promoveren opeens ter discussie staat.

Mijn ouders zijn in 1975 getrouwd onder huwelijkse voorwaarden, wat in die tijd minder standaard was. Mijn vader wilde dit graag omdat hij de wens had een eigen bedrijf te beginnen. Hij wilde daar mijn moeder daar dan op geen enkele manier mee lastigvallen als het zou floppen, en dus ook niet de toekomst van de kinderen.

[blauw engeltje]

mja oké, als je met een bedrijf zit of als zelfstandige werkt is dat ongetwijfeld wel belangrijker ... mijn opvatting over die voorwaarden moet ik misschien idd toch maar nuanceren

Lusi schreef:

Mijn ouders zijn in 1975 getrouwd onder huwelijkse voorwaarden, wat in die tijd minder standaard was. Mijn vader wilde dit graag omdat hij de wens had een eigen bedrijf te beginnen. Hij wilde daar mijn moeder daar dan op geen enkele manier mee lastigvallen als het zou floppen, en dus ook niet de toekomst van de kinderen.

ik schrijf de toespraken voor de burgemeester voor de vieringen van de gouden en diamanten jubilarissen hier in de gemeente, en heel af en toe lees ik zelfs in die aktes dat er werd getrouwd met huwelijkse voorwaarden! dus in de jaren '50 en '60 hé, idd best 'hip' om dat zo te zien staan in die akte dan, haha

[*oma*]

blauw engeltje schreef:

whut, je vriend is toch ook 'jouw' vriend? wat is dat nou voor onzin, precies of het een verschil maakt of je nu 'mijn vriend' of 'mijn man' zegt.
buiten dan dat 'mijn man' veel definitiever klinkt.

voor mij is trouwen altijd een issue geweest. ik zou niet bij iemand blijven die niet met mij wil trouwen, gewoon omdat dat bij mij overkomt als 'ik weet niet of ik wel voor altijd bij u wil blijven, en als we niet trouwen kan ik veel makkelijker mijn biezen pakken'. veel mensen vinden dat samen kinderen hebben een veel groter statement is en dat het dan dus niet nodig is om te trouwen, maar dat vind ik persoonlijk ook onzin, dat is gewoon de zaak omkeren. er zijn zoveel mensen die samen kinderen hebben en die dan zowel partner als kinderen in de steek laten. als je wel kinderen wil, en dus dàt 'voor altijd met elkaar verbonden'-engagement wel wil aangaan, waarom zou je dan niet willen trouwen? dat is dan toch een kleintje?

velen hier zeggen ook dat ze alleen maar zouden willen trouwen onder huwelijkse voorwaarden, zie ik, maar dat zou ik persoonlijk nooit gewild hebben, zelfs niet als ik knoerterijk was geweest en mijn vriend/man geen nagel om aan zijn gat te krabben (of omgekeerd, natuurlijk) en zelfs niet als hij degene was die erop zou aansturen om onder voorwaarden te trouwen. want waar is het vertrouwen dan? onder huwelijkse voorwaarden trouwen, dat is bij mij hetzelfde als zeggen: "ik trouw met je, want ik wil je beloven dat ik altijd bij jou wil blijven, maar ik ben er bijna zeker van dat we die belofte zullen breken en ooit uit elkaar zullen gaan".

maar dat is mijn persoonlijke visie daarop hé

Ja, dat ik snap dat het een beetje raar over komt. Ik gebruik het woord vriend liever ook niet, maar soms is het wel handig als ik iets over hem wil vertellen en er meteen bij wil vermelden wat onze relatie is. Ik weet ook niet wat het is, maar ik heb dit altijd al gehad. Ik heb er ook een beetje een lichamelijke reactie op als ik er aan denk. Maar ik ben wel heel erg blij met hem .

En verder wat je zegt, ik vind niet dat je aan iemand kunt beloven om de rest van je leven met hem of haar te spenderen. Dan doe je jezelf en de ander tekort of je moet je belofte verbreken als het toch niet zo blijkt te zijn.

[blauw engeltje]

*oma* schreef:

Ja, dat ik snap dat het een beetje raar over komt. Ik gebruik het woord vriend liever ook niet, maar soms is het wel handig als ik iets over hem wil vertellen en er meteen bij wil vermelden wat onze relatie is. Ik weet ook niet wat het is, maar ik heb dit altijd al gehad. Ik heb er ook een beetje een lichamelijke reactie op als ik er aan denk. Maar ik ben wel heel erg blij met hem .

En verder wat je zegt, ik vind niet dat je aan iemand kunt beloven om de rest van je leven met hem of haar te spenderen. Dan doe je jezelf en de ander tekort of je moet je belofte verbreken als het toch niet zo blijkt te zijn.

je moet gewoon niet te snel trouwen, en al helemaal niet met de eerste de beste dan moeten er geen beloftes worden gebroken. wist je dat de gemiddelde duur van een ontbonden huwelijk in Vlaanderen ongeveer 14 jaar is? gemiddeldes zeggen niet zoveel: ik werk bij de gemeente, en mijn collega's van de burgerlijke stand geven aan dat als er een echtscheiding toekomt, dat het vooral mensen zijn die minder dan vijf jaar getrouwd waren, een redelijk groot deel was langer dan 30/40 jaar getrouwd, en de rest hangt er zo wat tussen. --> al die mensen die minder dan vijf jaar getrouwd waren die uit elkaar gaan, die hadden toch gewoon slimmer moeten zijn?


edit: nationale statistieken spreken de ervaring van mijn collega's blijkbaar wel tegen, als ik google op de juiste sites...

[Schrödinger]

Lusi schreef:

Heeft ze dan ook de publicaties voor het trouwen op de nieuwe naam gezet? Met gezeik bedoel ik dat je artikelen veel moeilijker aan elkaar te linken zijn, waar door je optelsom tijdens het promoveren opeens ter discussie staat.

Ter discussie? Door wie? Wat zijn dat nu voor kafkaëske praktijken.

Ik ken een aantal mensen dat voor hun promotie is getrouwd en heb echt nooit over problemen met het linken van publicaties gehoord Gaan ze dan tijdens de verdediging ineens moeilijk doen ofzo?

Ja nou ik zal het eens navragen Voor zover ik het begreep was je op papier dan ineens twee verschillende personen. Ook in zoekmachines etc.

Anyway, trouwen

Voor zoekmachines maakt het idd wel uit, dat als ze zoeken op meer artikelen van jou ze dus niet alles vinden, maar het lijkt me dat je promotiecommissie toch wel beter weet, dat zijn mensen. Mijn zus gebruikt voor publicaties haar meisjesnaam omdat het onderzoeksgebied van mijn vader overlap heeft met het hare waardoor mensen die naar artikelen van mijn vader zoeken, ook die van haar vinden

[blauw engeltje]

Sarah schreef:

Voor zoekmachines maakt het idd wel uit, dat als ze zoeken op meer artikelen van jou ze dus niet alles vinden, maar het lijkt me dat je promotiecommissie toch wel beter weet, dat zijn mensen. Mijn zus gebruikt voor publicaties haar meisjesnaam omdat het onderzoeksgebied van mijn vader overlap heeft met het hare waardoor mensen die naar artikelen van mijn vader zoeken, ook die van haar vinden

goed gezien

[Vogelvrij]

*oma* schreef:

En verder wat je zegt, ik vind niet dat je aan iemand kunt beloven om de rest van je leven met hem of haar te spenderen. Dan doe je jezelf en de ander tekort of je moet je belofte verbreken als het toch niet zo blijkt te zijn.

Maar op die manier zou je geen enkele belofte ooit kunnen doen, toch?
Het gaat om de intentie, als je trouwt, geloof je er beide 100% in dat je de rest van je leven samen gaat blijven. En daar gaat het om in een belofte, dat je er op dat moment helemaal in gelooft, niet over de onvoorziene nare gebeurtenissen die eventueel in de toekomst zouden kunnen gebeuren. Het lijkt mij juist dat je jezelf en de ander tekort doet door altijd zo'n afwachtende houding te houden: 'Ja, nu houden we wel van elkaar, maar je weet niet hoe het in de toekomst zal gaan...' Het lijkt mij heel jammer als je altijd zo'n soort reserve houdt, maar voor anderen kan dat natuurlijk anders zijn.

[blauw engeltje]

Vogelvrij schreef:

Maar op die manier zou je geen enkele belofte ooit kunnen doen, toch?
Het gaat om de intentie, als je trouwt, geloof je er beide 100% in dat je de rest van je leven samen gaat blijven. En daar gaat het om in een belofte, dat je er op dat moment helemaal in gelooft, niet over de onvoorziene nare gebeurtenissen die eventueel in de toekomst zouden kunnen gebeuren. Het lijkt mij juist dat je jezelf en de ander tekort doet door altijd zo'n afwachtende houding te houden: 'Ja, nu houden we wel van elkaar, maar je weet niet hoe het in de toekomst zal gaan...' Het lijkt mij heel jammer als je altijd zo'n soort reserve houdt, maar voor anderen kan dat natuurlijk anders zijn.

ja, precies! mooi verwoord

[blauw engeltje]

hahaha, Colonel Sanders, geweldig

[.Daan]

Ik heb zelf helemaal niks met trouwen! Mijn vriendin wil dit wel graag op termijn. Ik zal het dus meer voor haar doen dan voor mijzelf. Daarnaast denk ik als het eenmaal zo ver is dat het echt wel bijzonder en mooi is.

Ik vind alleen dat trouwen geen toevoeging geeft. Ik zal het redelijk ingetogen houden, geen achter-achter-achter neefjes en buren van 10 jaar geleden. Gewoon alleen familie en goede vrienden.

Ik ben getrouwd. En ik vond het leuk: mooie jurk, leuk feestje.

Mensen die dat als bezwijken onder maatschappelijke druk zien, leggen zelf een nieuwe (maatschappelijke) druk, die op dit moment meer aanwezig lijkt dan de 'oude'. En niet geëmancipeerd...ik zie niet wat er niet geëmancipeerd aan zou zijn, je verklaart of belooft nergens dat je ondergeschikt bent aan je partner oid...

Trouwen kan tegenwoordig bijna overal zolang er maar een dak op zit, geloof ik. En drie getuigen kan niet of dat moeten ze ook veranderd hebben.

Twee tot vier, op dit moment.

[Neko*]

Uitzicht schreef:

Twee tot vier, op dit moment.

In totaal, toch? Niet pp.

Ja, totaal.

[indigo]

Vogelvrij schreef:

Maar op die manier zou je geen enkele belofte ooit kunnen doen, toch?
Het gaat om de intentie, als je trouwt, geloof je er beide 100% in dat je de rest van je leven samen gaat blijven. En daar gaat het om in een belofte, dat je er op dat moment helemaal in gelooft, niet over de onvoorziene nare gebeurtenissen die eventueel in de toekomst zouden kunnen gebeuren. Het lijkt mij juist dat je jezelf en de ander tekort doet door altijd zo'n afwachtende houding te houden: 'Ja, nu houden we wel van elkaar, maar je weet niet hoe het in de toekomst zal gaan...' Het lijkt mij heel jammer als je altijd zo'n soort reserve houdt, maar voor anderen kan dat natuurlijk anders zijn.

Ja, dat was precies wat ik probeerde te zeggen! Het gaat erom dat je belooft om je best te doen om bij elkaar te blijven. Althans, dat zou het voor mij betekenen.

Leonoor schreef:

Trouwen kan tegenwoordig bijna overal zolang er maar een dak op zit, geloof ik. En drie getuigen kan niet of dat moeten ze ook veranderd hebben.

Je kunt volgens mij overal trouwen, als de gemeente het maar goedkeurt. Ik ken iig mensen die in het bos zijn getrouwd. Dus een dak hoeft er niet eens per se op te zitten .
En wat betreft de getuigen: er mogen er maximaal 4 zijn in totaal, dus 2 per persoon. Ben trouwens wel benieuwd hoe dat zit, want mijn zusje en ik zijn getuige geweest bij de bruiloft van mijn ouders (naast 2 andere getuigen), maar toen waren we nog wel minderjarig. Officieel mag dat niet. Maar ze zullen wel een tussenweg hebben verzonnen.

Hoe hebben jullie je getuigen gekozen/ zouden jullie ze kiezen? En is het er dan maar één, of toch twee?

[Volk]

Ik wil ooit wel trouwen, vooral in het buitenland is het handig als ze erkennen dat je samen bent. Vriendin van mij mocht haar vriend niet opzoeken in het ziekenhuis want alleen familie mocht binnen. Dit was terwijl ze op vakantie waren. Ze waren/zijn al 8 jaar samen maar dat deed er niet toe. Niet getrouwd is geen familie, ze had dus ook niks te zeggen over medische keuzes en dergelijke.

[gurl19]

Ik heb altijd al willen trouwen. Ja, het is duur! Maar het was het voor mij echt waard!
Knalfeest gehad met alles erop en eraan. En de jurk... geweldig om zoiets te dragen!
Helaas duurt het maar een dag!

Volk schreef:

Ik wil ooit wel trouwen, vooral in het buitenland is het handig als ze erkennen dat je samen bent. Vriendin van mij mocht haar vriend niet opzoeken in het ziekenhuis want alleen familie mocht binnen. Dit was terwijl ze op vakantie waren. Ze waren/zijn al 8 jaar samen maar dat deed er niet toe. Niet getrouwd is geen familie, ze had dus ook niks te zeggen over medische keuzes en dergelijke.

Dat is eerder een argument voor het normaliseren van dat specifieke systeem dan om te trouwen.

[Vogelvrij]

gurl19 schreef:

Ik heb altijd al willen trouwen. Ja, het is duur! Maar het was het voor mij echt waard!
Knalfeest gehad met alles erop en eraan. En de jurk... geweldig om zoiets te dragen!
Helaas duurt het maar een dag!

Ja oké, het trouwen zelf duurt maar één dag, maar je hebt ook nog alle voorbereidingen en daarna kun je nog aan de gang met fotoalbums maken en zo, dus in totaal ben je zo een jaar kwijt, als je wilt

[MTpower]

Voor mij hoeft het niet, maar de vriendin wilt wel heel graag en gooit het onderwerp regelmatig op. Ik zal er ooit aan toegeven als ik het er tijd voor vind, maar dan doe ik het uitsluitend voor haar.

Zo heb ik het haar ook verteld, maar volgens mij voelt ze zich beledigd als ik dat zo zeg

[*oma*]

Vogelvrij schreef:

Maar op die manier zou je geen enkele belofte ooit kunnen doen, toch?
Het gaat om de intentie, als je trouwt, geloof je er beide 100% in dat je de rest van je leven samen gaat blijven. En daar gaat het om in een belofte, dat je er op dat moment helemaal in gelooft, niet over de onvoorziene nare gebeurtenissen die eventueel in de toekomst zouden kunnen gebeuren. Het lijkt mij juist dat je jezelf en de ander tekort doet door altijd zo'n afwachtende houding te houden: 'Ja, nu houden we wel van elkaar, maar je weet niet hoe het in de toekomst zal gaan...' Het lijkt mij heel jammer als je altijd zo'n soort reserve houdt, maar voor anderen kan dat natuurlijk anders zijn.

Daar heb je wel een punt. Maar ik zou denk ik er ook niet 100% in kunnen geloven. Ik zou het wel willen en er voor willen gaan, maar ik hou inderdaad rekening met een marge. Misschien komt het doordat ik een lange relatie heb gehad waarvan ik jaren heb gedacht dat hij mijn ware was, maar toch heb ik die relatie beëindigd. Ik heb een beetje het idee dat je als mens verschillende fases in je leven hebt die min of meer gerelateerd zijn aan je leeftijd. Bij die verschillende fases kunnen verschillende partners passen, maar het kan ook zijn dat je met elkaar mee groeit en dan hoef je niet uit elkaar te gaan. Maar ik heb zó het idee dat veel mensen maar bij elkaar blijven om het bij elkaar zijn. Dat ze niet meer in één kamer slapen, nooit meer iets samen doen, geen seks meer hebben etc. Zo'n relatie wil ik niet, en dat heeft natuurlijk niets met trouwen te maken, maar ik denk dat er gewoon meer mensen zijn die uit hun relatie zouden moeten stappen maar dat niet doen, omdat het niet zo hoort, ze getrouwd zijn, ze kinderen hebben of wat voor reden dan ook. Naja, dit houdt niet echt direct verband met trouwen, maar ik denk wel dat getrouwd zijn het moeilijker maakt om de relatie te beëindigen.

blauw engeltje schreef:

je moet gewoon niet te snel trouwen, en al helemaal niet met de eerste de beste

Dat sowieso

@indigo: Ja, inderdaad, vier in totaal...maar als je er zelf al drie wilt, dan blijft er weinig over voor je aanstaande. Ik wilde er eigenlijk drie en mijn man eigenlijk ook...maar dat ging dus niet. Bij mij zijn mijn zusjes getuigen geweest.

Misschien dat bij jouw ouders huwelijk de andere twee getuigen wettelijk de officiële getuigen waren (twee is immers het minimale aantal) en jullie meer voor het idee?

[blauw engeltje]

Vogelvrij schreef:

Ja oké, het trouwen zelf duurt maar één dag, maar je hebt ook nog alle voorbereidingen en daarna kun je nog aan de gang met fotoalbums maken en zo, dus in totaal ben je zo een jaar kwijt, als je wilt

wij hebben ons album nog altijd niet en zijn nu ongeveer 2.5 jaar getrouwd sinds onze verloving zijn wij dus al drie jaar en één maand bezig met trouw-gedoe

[Volk]

Reverend schreef:

Dat is eerder een argument voor het normaliseren van dat specifieke systeem dan om te trouwen.

Haha, dat is zo'n beetje de enige reden waarom ik zou trouwen. Verder vind ik het geen enkele toegevoegde waarde hebben.