Trouwen!

[Miekje*]

Jaja, menig forumer gaat trouwen of denkt erover te gaan trouwen Hoe sta jij tegenover trouwen? Sentimentele bullshit of romantische symbolisatie? Zou jij trouwen, en waarom wel of niet? En hoe zou jouw ideale bruiloft eruitzien? Knalfuif of ingetogen feestje met een paar vrienden?

Vertel! TS begint niet, want ik heb nu even geen tijd om een huge ass verhaal te typen

Nutteloos en duur tijdverdrijf.

[Carn]

Reverend schreef:

Nutteloos en duur tijdverdrijf.

Dit. Voor mij in ieder geval geen toegevoegde waarde aan een relatie.

[Qimm]

Al gedaan, we hebben het klein gehouden, weinig poespas en vooral bezuinigd waar het kon maar wel een beetje traditioneel gedaan
Het was erg geslaagd, avond feest was met een coole band (geen bruiloftsband) in een café

[Vogelvrij]

Ik ben getrouwd
En duur... Ja, het kost geld, maar het is maar net hoe duur je het maakt. Je kunt een jurk van duizenden euro's kopen, je kunt ook gewoon een jasje aantrekken dat je al in de kast had hangen. Je kunt tweehonderd mensen uitnodigen, of alleen je moeder en je getuige. Het is maar net wat je zelf wilt. Al wordt het wel al snel ongemerkt groter dan je in eerste instantie bedacht had

[Hawahaai]

Ik vind trouwen eigenlijk niet nodig: ik kan met een samenlevingscontract ook prima beloven zolang als het leuk is bij mijn vriend te blijven. Het romantische zie ik er niet zo van in en is ook niets voor mij (en gelukkig ook niet voor mijn vriend). Ik riep dan ook altijd heel hard dat wij nooit gaan trouwen.
Daar kom ik een beetje op terug: getrouwd zijn is voor sommige zaken wel erg praktisch (en een geregistreerd partnerschap is het dan ook weer nét niet). De kans zit er wel in dat we toch een keer gaan trouwen. Maar dan alleen met getuigen, ouders en zussen naar het gemeentehuis en naderhand samen ergens gaan eten ofzo. Geen poespas er om heen.

Reverend schreef:

Nutteloos en duur tijdverdrijf.

Dit.

Het ergert me dat het zo vaak wordt omschreven als 'de mooiste dag van je leven'. Doordat dat zo moet zijn ligt er een ontzettende druk op, wat je ook wel ziet aan al die Amerikaanse trouwprogramma's waarin bruiden helemaal door het lint gaan als iets ze niet zint.

Het lijkt me een duur, stressvol gebeuren. De enige reden om te trouwen zou zijn omdat dat praktischer is met een aantal zaken, en met het krijgen van kinderen.

Maar die naiviteit waarmee mensen zich nog steeds in het huwelijk storten... alsof de statistieken over scheidingen niet iets heel anders zeggen.
Volgens mij zou ik als ik getrouwd zou zijn de dag erna al twijfelen, puur en alleen omdat je ineens zo erg aan iemand vastzit. Brr.

Nee, een ouderwets en overgeromantiseerd instituut, dat is het.

Ik zie de meerwaarde van trouwen niet zo. Dat het juridisch soms handig kan zijn snap ik nog wel (al ben ik groot voorstander van huwelijkse voorwaarden, want gemeenschap van goederen mehhh) maar dat is ook te bereiken via geregistreerd partnerschap.

Anyhow: een GIGANTISCH feest van epische proporties waar ik iedereen kan uitnodigen die ik leuk vind en waar iedereen ook tijd voor vrij maakt lijkt me dan wel weer behoorlijk leuk. Joepie, we houden van elkaar, dat gaan we vieren en iedereen moet komen en het wordt belachelijk gaaf. Dat idee. Dus als ik zou trouwen dan zou het waarschijnlijk compleet uit de hand lopen en heel veel geld kosten. Geen probleem, maar dan moet ik daar eerst even voor sparen. En een geschikte kandidaat vinden die ook een gigantisch feest wil. Anders wordt het niet trouwen, vermoed ik.

Ik vind trouwen niet nodig maar het lijkt me wel leuk.

Ik zou het alleen doen als ik niet enorm hoef te letten op het budget. Ik wil dan geen prinsessenbruiloft maar wel een grote boerenbruiloft.

Ik zie trouwen niet als een belofte om eeuwig bij elkaar te blijven maar meer een verklaring van heuj nu gaat het goed, de verwachtingen zijn goedd Ik zou áltijd trouwen op huwelijkse voorwaarden en nóóit uit praktische overwegingen.

[Cherry Springs]

Ik vind het vooral een leuk idee om een feestje te vieren gewoon omdat twee mensen heel veel van elkaar houden en de bedoeling hebben om samen oud te worden. Ik zou het dan niet belachelijk groot doen, maar wat gedeelde/hele goede vrienden en familie erbij lijkt me wel weer leuk. Goed excuus om een mooie jurk te kopen, al hoeft die van mij geen duizenden euro's te kosten. Een beetje als een fancy verjaardagsfeestje zoals mijn moeder die ooit nog wel eens gegeven heeft, maar dan met de focus op iets tofs als twee verliefde mensen in plaats van 'Euj, nog een jaar ouder.' Wat het verder precies voor praktische voordelen heeft weet ik niet, en een mogelijk bezwaar is nog wel dat het dan weer veel moeite en geld kost om eventueel uit elkaar te gaan, terwijl het toch wel fijn is als je dat met elkaar onderling kan besluiten. En hoe dat zit met kinderen en voogdij zit weet ik ook niet allemaal.

[Qimm]

Ik heb het overigens niet als stressvol ervaren, het was een heel relaxte dag en ik heb er echt van genoten

je hoort zo vaak dat mensen het nauwelijks meekrijgen omdat ze zo druk zijn met alles. Wij helemaal niet. Wij hadden ook geen tafel waar de hele familie achter moest om handjes te schudden. Als mensen aankwamen op het feest konden ze ons heus wel vinden, we vielen wel op Ook met weggaan, geen tafel, kom maar gewoon 'doei' zeggen hoor!
Naderhand hadden we op loopafstand van het cafe een fancy bruidssuite gereserveerd in het theaterhotel en hebben we eerst om half 2 's nachts nog in het bubbelbad gelegen Lekker chill <3

Zou het zo weer doen geloof ik :j Vond het lang niet de mooiste dag van m'n leven, maar ik vond het wel pretty amazing

sann schreef:

Ik zie de meerwaarde van trouwen niet zo. Dat het juridisch soms handig kan zijn snap ik nog wel (al ben ik groot voorstander van huwelijkse voorwaarden, want gemeenschap van goederen mehhh) maar dat is ook te bereiken via geregistreerd partnerschap.

Maar bij een GP heeft je man niet automagisch ook het gezag over de evt. kinderen, dus dan moet je dat alsnog gaan regelen via de rechter. En niet alle andere landen erkennen het GP. Of ze erkennen het wel, maar bijvoorbeeld de scheiding niet.
Ik ben getrouwd omdat ik het handig vond. Makkelijker dan een testament + samenlevingscontract + erkenning en gezag apart regelen. En omdat ik het leuk vind om dezelfde achternaam te hebben als mijn man en kinderen. Verder zegt dat hele mooiste-dag-van-je-leven verhaal me ook niet zoveel, maar ik ben dan ook niet bepaald een romanticus.

Klaverhap schreef:

Maar bij een GP heeft je man niet automagisch ook het gezag over de evt. kinderen, dus dan moet je dat alsnog gaan regelen via de rechter. En niet alle andere landen erkennen het GP. Of ze erkennen het wel, maar bijvoorbeeld de scheiding niet.
Ik ben getrouwd omdat ik het handig vond. Makkelijker dan een testament + samenlevingscontract + erkenning en gezag apart regelen. En omdat ik het leuk vind om dezelfde achternaam te hebben als mijn man en kinderen. Verder zegt dat hele mooiste-dag-van-je-leven verhaal me ook niet zoveel, maar ik ben dan ook niet bepaald een romanticus.

Ik wil geen kinderen, dus voor mij persoonlijk zou het weinig uitmaken

Klaverhap schreef:

Maar bij een GP heeft je man niet automagisch ook het gezag over de evt. kinderen, dus dan moet je dat alsnog gaan regelen via de rechter. En niet alle andere landen erkennen het GP. Of ze erkennen het wel, maar bijvoorbeeld de scheiding niet.
Ik ben getrouwd omdat ik het handig vond. Makkelijker dan een testament + samenlevingscontract + erkenning en gezag apart regelen. En omdat ik het leuk vind om dezelfde achternaam te hebben als mijn man en kinderen. Verder zegt dat hele mooiste-dag-van-je-leven verhaal me ook niet zoveel, maar ik ben dan ook niet bepaald een romanticus.

Hier precies hetzelfde eigenlijk. We wilden eerst GP, maar met het oog op evt. kinderen toch voor trouwen gekozen. En het was een leuke dag, gewoon getrouwd op het gemeentehuis en uiteten gegaan
Combinatie van praktisch en leuk.

Ik sta er ambivalent tegenover, zal vooral er aan liggen wat mijn eventueel toekomstige vrouw wil. Als ze wil trouwen: ik wil zelf een mooi feest waar mijn vrienden en familie van kunnen genieten, verder mag zij grotendeels bepalen wat ze wil. Ik heb heus wel mijn voorkeuren en zal die ook uitspreken, maar of de aankleding zalmroze of toch gebroken wit is, sorry, dat soort details zullen me echt worst wezen. Belangrijkste doel voor mij zou zijn dat we samen met vrienden en familie een mooi feest hebben.

Ik trouw enkel en alleen onder huwelijkse voorwaarden.

Ik wil een feest waar iedereen blij van wordt en vriend en ik in het middelpunt staan om te vieren dat we zo blij zijn met elkaar, maar of dat een bruiloft is of een hoera-we-zijn-tien-jaar-bij-elkaar-en-gaan-niet-trouwen-feest maakt me niet zoveel uit. Het enige dat ik zeker weet is dat het een relaxte dag moet worden, maar hoe dat er uit gaat zien is nog allemaal lekker vaag. Het enige dat ik zeker weet is dat er muzikanten zijn en geen dj. Verder zie ik het allemaal wel.

[zoef de haas]

Ik riep vroeger altijd heel hard dat ik nooit wilde trouwen omdat ik de meerwaarde er niet echt van zag. Maar ik heb een vriend die niet de Nederlandse nationaliteit heeft en als we ooit kinderen krijgen dan is getrouwd zijn in alle opzichten wel het makkelijkst.
En dan gewoon snel hadsekidee op het gemeente huis even trouwen, en daarna lekker eten en een goed feestje met vrienden/familie (uiteraard in een mooie jurk, en man in pak )

Niet teveel gedoe met een kasteel, auto's, duiven en dat soort fratsen

[TOMMYHILFIGERRR]

Zoveel huwelijken lopen fout, de kans is immens groot deze 21e eeuw, in deze samenleving.
Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat ik nooit zal trouwen.
Natuurlijk wil ik gelukkig worden, maar een huwelijk garandeert dat niet, integendeel.
Ik zie mijn toekomst met een man, appartementje, misschien wel kinderen,..
maar ik ga niet bezwijken onder de maatschappelijke druk

Ik wil in het algemeen wel opmerken dat ik het vreemd vind dat als argument wordt genoemd om niet te trouwen, dat veel huwelijken in een scheiding eindigen. Dat vind ik een argument om je zaakjes goed te regelen bij een huwelijk, maar niet om al dan niet te trouwen je doet zo veel dingen in je leven die eventueel jaren later (of al eerder) verkeerd kunnen lopen.

[Vogelvrij]

TOMMYHILFIGERRR schreef:

Zoveel huwelijken lopen fout, de kans is immens groot deze 21e eeuw, in deze samenleving.
Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat ik nooit zal trouwen.
Natuurlijk wil ik gelukkig worden, maar een huwelijk garandeert dat niet, integendeel.
Ik zie mijn toekomst met een man, appartementje, misschien wel kinderen,..
maar ik ga niet bezwijken onder de maatschappelijke druk

Wat bedoel je met 'integendeel'? Het is (voor zover ik weet) niet zo dat de kans dat je uit elkaar gaat gróter wordt als je gaat trouwen hoor...

Ik ben het wel met Stefanootje eens dat het jammer is als de nadruk erop wordt gelegd dat het de mooiste dag van je leven moet zijn. Dat legt inderdaad een enorme druk op die hele dag. En ja, een stressloze dag zal het niet zijn, maar ook dat ligt aan je eigen instelling. Je kunt je super druk gaan maken over of de kleur van de linten van de taart wel dezelfde is als de kleur van de stropdas van je man, maar je kunt ook gewoon die taart samen aansnijden en opeten. Zelf heb ik eigenlijk nooit gedacht dat dit per se de mooiste dag van mijn leven ging zijn. Ik hoopte wel dat het een dag zou zijn waar ik met een goed gevoel op kan terugkijken en dat is gebeurd. Realistische verwachtingen hebben helpt een hoop

[Miekje*]

Ik zou wel graag trouwen. Niet met een megafeest en weet ik niet wat, dat doet me allemaal weinig. Gewoon in het gemeentehuis met familie en evt. hechte vrienden, en daarna met zijn allen ergens eten. Als mensen ons willen feliciteren, komen ze maar gewoon een keer bij ons thuis langs. Een superdure jurk hoeft van mij ook niet.
Ik ben vrij traditioneel ingesteld en ik vind het een mooi iets. En als je al een tijdje met iemand samen bent en woont, en het gaat goed, dan vind ik trouwen een logische stap. Een mooie gedachte om elkaar eeuwige trouw te beloven enzo. En makkelijker als je later kinderen krijgt, en het lijkt me ook leuk om dezelfde achternaam als mijn man te hebben. En statistieken? Die zeggen me niks. Wat er over 10 of 20 jaar gebeurt, zie ik dan wel weer.

[Lorelei]

Vogelvrij schreef:

Wat bedoel je met 'integendeel'? Het is (voor zover ik weet) niet zo dat de kans dat je uit elkaar gaat gróter wordt als je gaat trouwen hoor...

De kans dat je gaat scheiden wordt natuurlijk wel een stuk groter


Nou, na al die "meh ik wil niet trouwen want trouwen is duur en stom"- en "ik ben al getrouwd"-berichten (oh, op Miekje na dan ) hier dan eentje die wel wil trouwen. Niet koste wat het kost en bij voorkeur onder huwelijkse voorwaarden, dat wel. Ik hoef geen 30 duizend euro feestje maar ik zou het ook absoluut niet zien zitten om op maandagochtend in m'n spijkerbroek te trouwen.

[Vogelvrij]

Lorelei schreef:

De kans dat je gaat scheiden wordt natuurlijk wel een stuk groter

Ja maar, je kan ook uit elkaar gaan zonder getrouwd te zijn, toch? Ik vraag me af of daar cijfers van zijn, of mensen die niet getrouwd zijn bijvoorbeeld vaker of juist minder vaak uit elkaar gaan dan mensen die wel getrouwd zijn?


Ik zie dat sommige mensen het hebben over dezelfde achternaam hebben als je partner, maar dat hoeft natuurlijk ook niet per se, je kunt ook gewoon je eigen naam houden

[Hazel]

Ik wil wel trouwen ja, als ik een kandidaat vind... en dan het liefst ergens ver van de bewoonde wereld, zodat ik zelf een hard feest voor m'n familie en vrienden erbij kan produceren.

[DAH]

Ik wil wel trouwen. Ik heb het idee dat het iets toevoegt, al dan niet veel. Ik zal goed kunnen leven zonder getrouwd te zijn.Ik weet niet waarom, maar ik wil graag trouwen voor ik een kind krijg. Traditie?
Het feest hoeft niet duur of groot te zijn, maar een mooi pak, mooie jurk en een speciale taart zijn nodig. Verder maakt het me niet per sé iets uit. Gewoon een leuke, gezellige dag. Niet 'de mooiste dag van je leven.. Dat vind ik zo'n onzin!

[Miekje*]

Lorelei schreef:

Niet koste wat het kost en bij voorkeur onder huwelijkse voorwaarden, dat wel. Ik hoef geen 30 duizend euro feestje maar ik zou het ook absoluut niet zien zitten om op maandagochtend in m'n spijkerbroek te trouwen.

En dit vooral, ja. De mooiste dag van m'n leven zal het waarschijnlijk toch ook niet worden, maar het moet toch wel een beetje speciaal zijn.

Ik denk niet dat ik ooit ga trouwen, ik zou niet weten waarom. Ik heb al een kind (met mijn achternaam) en ik hoef geen monogame relaties meer.
Mocht het er toch ooit van komen dan trouw ik in het geheim met 2 getuigen van straat geplukt en lekker zelf een feestje bouwen op vakantie ergens. Ik hoef geen groot feest of bemoeienis van iemand. Ik zou achteraf kaartjes sturen met de mededeling dat ik ben getrouwd.

[Cucumber.]

Ik wil wel heel graag trouwen ja. Ik vind het voor mezelf een logische stap na een aantal jaar een relatie met mijn vriend te hebben gehad. Dan wil ik zeg maar dat het officieel word, met ring en mooie jurk en alles. Ik vind trouwen altijd een heel mooi iets, ik zie het als een soort bekroning op je relatie. Elkaar echt eeuwige trouw beloven voor de wet (en waarschijnlijk ook de church) lijkt me een mooi moment, ook al hebben wij elkaar allang aangenomen als elkaars man en vrouw. Seems special to me.

Alhoewel ik van mening ben dat kinderen krijgen toch het allermooiste is wat je ooit kan overkomen.

Als ik had willen trouwen, had ik dat inmiddels al wel gedaan. Maar misschien dat we wel gaan trouwen als we aan kinderen beginnen, dan moeten we tegen die tijd even uitzoeken wat het handigst is.

[Schrödinger]

Ik zie het nut er niet zo van in, maar als zij alles betaalt en het op huwelijkse voorwaarden is (geen gemeenschap van goederen bijv.) heb ik er verder ook geen bezwaar tegen. Maar zoals het er nu naar uitziet ga ik nooit trouwen. Ik wil ook geen kinderen, dus dan heb je ook meteen een stuk minder reden om te trouwen (want dat maakt de bureaucratie wat makkelijker als je kinderen hebt).

[Cherry Springs]

TOMMYHILFIGERRR schreef:

Zoveel huwelijken lopen fout, de kans is immens groot deze 21e eeuw, in deze samenleving.
Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat ik nooit zal trouwen.
Natuurlijk wil ik gelukkig worden, maar een huwelijk garandeert dat niet, integendeel.
Ik zie mijn toekomst met een man, appartementje, misschien wel kinderen,..
maar ik ga niet bezwijken onder de maatschappelijke druk

Ik vind het in het algemeen vreemd als mensen trouwen zien als bezwijken onder maatschappelijke druk en het daarom niet doen. Als het praktische voordelen heeft, wat is er dan op tegen? Van wie móet je trouwen tegen wie je je dan verzet? Ik zie het zo voor me als dat al iemands suffe ooms en tantes vragen wanneer jullie nu eens gaan trouwen en dan zeggen 'We gaan niet trouwen, lekker puh'. Zo is het ongetwijfeld niet natuurlijk, maar het lijkt zoiets puberaals te hebben.

[miekmuis]

Ik wil zeker wel trouwen. Ik zou zelfs waarschijnlijk niet bij mijn vriend blijven als hij niet wil trouwen. Voor mij voegt dat heel veel toe aan een relatie. Ik wil ook trouwen voor ik aan kinderen begin. Ik wil dat hij met mij trouwt omdat hij de rest van zijn leven met mij wil delen en niet omdat we toch al kinderen hebben en dat de boel dan makkelijker maakt. Als hij huwelijkse voorwaarden wil, vind ik dat prima, maar voor mij hoeft het niet.

Ik wil opzich wel trouwen maar niet in een witte jurk en ik hoef zeker niet dezelfde achternaam als mijn vriend. Hoi emancipatie! Daarbij verdwijnen dan al mijn interessante google hits.

Bijzonder nuttig tijdverdrijf in mijn ogen, vanwege een makkelijkere administratie en de functie die het ritueel heeft. Wel duur, maar dat neem ik er voor lief.

umberto schreef:

Ik wil opzich wel trouwen maar niet in een witte jurk en ik hoef zeker niet dezelfde achternaam als mijn vriend. Hoi emancipatie! Daarbij verdwijnen dan al mijn interessante google hits.

Welke achternaam heb je nu? Die van je vader? Dat is inderdaad een stuk geëmancipeerder, om die aan te houden

[indigo]

Lorelei schreef:

Nou, na al die "meh ik wil niet trouwen want trouwen is duur en stom"- en "ik ben al getrouwd"-berichten (oh, op Miekje na dan ) hier dan eentje die wel wil trouwen. Niet koste wat het kost en bij voorkeur onder huwelijkse voorwaarden, dat wel. Ik hoef geen 30 duizend euro feestje maar ik zou het ook absoluut niet zien zitten om op maandagochtend in m'n spijkerbroek te trouwen.

Dit! Gisteren ging ik hier lezen en toen las ik alleen maar ikwilniettrouwenposts, dus toen dacht ik: hm, ik zal wel de enige zijn . Het lijkt mij best leuk om te trouwen eigenlijk, al speelt het ook een rol dat m'n vriend dat graag wil. Als ik een vriend had gehad die trouwen maar niks vond, had ik het ook prima gevonden denk ik. Bovendien zijn mijn ouders pas getrouwd toen ze al kinderen hadden, dus ik heb een heel ander beeld meegekregen dan de meeste mensen en ik vind het ook niet zo'n punt om aldanniet te trouwen als ik al kinderen heb.

Dan hebben jullie allebei (Lorelei en indigo) allebei niet goed gelezen.

Colonel Sanders schreef:

Welke achternaam heb je nu? Die van je vader? Dat is inderdaad een stuk geëmancipeerder, om die aan te houden

Toen ik een pasgeborene was, was ik inderdaad nog weinig geemancipeerd ja. Mijn ouders gelukkig niet, maar aangezien ik voor 1998 ben geboren (a.k.a. het jaar dat het uberhaupt mogelijk werd om een baby de naam van de moeder te geven) heb ik dezelfde achternaam als mijn vader. Dus ja, ik vind het een stuk geemancipeerder om die te houden.

Grimm schreef:

Bijzonder nuttig tijdverdrijf in mijn ogen, vanwege een makkelijkere administratie en de functie die het ritueel heeft. Wel duur, maar dat neem ik er voor lief.

Welke functie?

[indigo]

Lusi schreef:

Dan hebben jullie allebei (Lorelei en indigo) allebei niet goed gelezen.

Je hebt gelijk, al las ik het topic wel vóórdat jij postte . Maar een boerenbruiloft klinkt tof .

Stefenootje schreef:

Welke functie?

De symboolfunctie. De commitment die je er aan verbindt. Net als dat mensen ervoor kiezen om verjaardagen te vieren of begrafenissen te houden. Of een ooievaar in de tuin als er een kind geboren is. Zonder symbolen wordt het leven denk ik vrij kaal.

umberto schreef:

Toen ik een pasgeborene was, was ik inderdaad nog weinig geemancipeerd ja. Mijn ouders gelukkig niet, maar aangezien ik voor 1998 ben geboren (a.k.a. het jaar dat het uberhaupt mogelijk werd om een baby de naam van de moeder te geven) heb ik dezelfde achternaam als mijn vader. Dus ja, ik vind het een stuk geemancipeerder om die te houden.

Ik vind het behouden van de naam van de moeder echt geen sikkepit geëmancipeerder

Emancipatie is een leugenachtige afleiding.

Ik wil wel graag trouwen. Dus ik zou het ook best een issue vinden als mijn vriend dat niet zou willen. Ik denk niet dat ik zo ver zou gaan om het dan maar te beëindigen overigens .

Colonel Sanders schreef:

Ik vind het behouden van de naam van de moeder echt geen sikkepit geëmancipeerder

Oke Colonel Sanders, fijn dat je je stelling onderbouwt.

miekmuis schreef:

Ik wil zeker wel trouwen. Ik zou zelfs waarschijnlijk niet bij mijn vriend blijven als hij niet wil trouwen. Voor mij voegt dat heel veel toe aan een relatie. Ik wil ook trouwen voor ik aan kinderen begin. Ik wil dat hij met mij trouwt omdat hij de rest van zijn leven met mij wil delen en niet omdat we toch al kinderen hebben en dat de boel dan makkelijker maakt. Als hij huwelijkse voorwaarden wil, vind ik dat prima, maar voor mij hoeft het niet.

Kun je misschien uitleggen wat er voor jou zo belangrijk is aan trouwen, waarom je het zelfs uit zou maken als je vriend niet zou willen trouwen? Ik ben wel benieuwd, want ik kan me daar niks bij voorstellen. Het lijkt me fijn om te trouwen, maar het zó belangrijk is het voor mij niet. Ik ben benieuwd!

Ik wil ook mijn eigen achternaam houden (en het allerallerliefste wil ik ook dat eventuele kinderen mijn naam krijgen) maar het maakt me niet uit als we eerst kinderen krijgen. Ik geloof niet dat me dat veel zou boeien. Vriendje wil wel graag eerst trouwen en dan pas kinderen, maar dat is veel meer een idee dan iets wat hij per sé moet. Als ik nu zwanger zou worden, zou het echt niet zo zijn dat er een haastbruiloft komt omdat hij vindt dat dat moet.

umberto schreef:

Oke Colonel Sanders, fijn dat je je stelling onderbouwt.

Ik heb van jouw kant ook nog maar weinig onderbouwing gezien anders, maar vooruit, ik zal wat meer plaatsen dan enkel een jij-bak.

Emancipatie gaat over gelijke rechten, zelfstandigheid en dergelijke zaken. Het nemen van je moeders achternaam in plaats van je vaders achternaam, maakt je geen sikkepit zelfstandiger en heeft niets te maken met gelijke rechten. In deze zin, aangaande achternamen dus, zou enkel het mogen kiezen van een eigen achternaam zonder beperkingen leiden tot een bepaalde vorm van emancipatie.

Ik vind het een goede zaak dat mensen kunnen kiezen voor het meegeven van de moedersnaam aan hun kind ipv de vadersnaam, maar niet uit emancipatieoverwegingen. Dan denk ik eerder aan een casus waar de vader zich bijvoorbeeld niet met de opvoeding wenst te bemoeien. In dat geval is het overigens wel degelijk een stukje emancipatie, maar dan is het emancipatie van de moeder, en niet van het kind.

Terug naar de kern van de zaak: of je nu bij een huwelijk de 'willekeurige' achternaam van je vader (of moeder, indien toepasselijk) houdt, of de 'willekeurige' achternaam van de vader (of moeder, indien toepasselijk) van je man kiest, maakt voor mij weinig verschil. Het is een keuze tussen twee achternamen die je zelf niet hebt gekozen en ik vind het daarom heel weinig met emancipatie te maken hebben.

Frayne schreef:

Ik wil wel graag trouwen. Dus ik zou het ook best een issue vinden als mijn vriend dat niet zou willen. Ik denk niet dat ik zo ver zou gaan om het dan maar te beëindigen overigens .

Dus wat dan?

Overigens even over de namenkwestie: de moeder van mijn verloofde was dominee in het midden van het land, die wist te melden dat de naam van de partner overnemen voor vrouwen weer helemaal hip is, en dat de eigen naam houden wordt gezien als ouderwets. Ik steun daarom Col. Sanders' lezing dat het niet echt een emancipatiekwestie is.

[Roosje]

Ik ga trouwen. (L) Mijn lover is het er nog niet mee eens, maar dat komt wel. Trouwen lijkt me wel een relaxed feestje. Ik trek een kort jurkje aan met heel hoge hakken, en mijn lover plateauzolen want anders is hij kleiner dan ik. Mijn drie beste vriendinnetjes uit Utrecht mogen de taart bakken. Ik wil picknicken in het park en mijn zussen als getuige (mag je drie getuigen?). En ik ga denk ik ook janken.

Nou ja, ik heb er dus wel een beeld van in mijn hoofd. Wat het gaat worden zie ik over een jaar of vijf à tien wel weer, dan heb ik een leeftijd waarop ik het misschien aandurf. Ik ben het met Grimm eens dat de symbolische waarde van trouwen groot is. En het lijkt me relaxed om te kunnen zeggen dat je getrouwd bent. Maar ik wil dan weer niet de achternaam van mijn wederhelft want die is suf in combinatie met mijn voornaam (al heb ik nog nooit een vriendje gehad wiens achternaam ik wél zou willen, dus misschien ben ik gewoon te zeer gesteld op mijn eigen achternaam).

Wat de emancipatiediscussie betreft:

Grimm schreef:

Overigens even over de namenkwestie: de moeder van mijn verloofde was dominee in het midden van het land, die wist te melden dat de naam van de partner overnemen voor vrouwen weer helemaal hip is, en dat de eigen naam houden wordt gezien als ouderwets. Ik steun daarom Col. Sanders' lezing dat het niet echt een emancipatiekwestie is.

Dat iets volgens de heersende trend ouderwets is betekent toch niet dat het niet meer emancipatoir is? Nou vind ik het niet per se geëmancipeerd hoor, daar niet van, maar ik ben het gewoon oneens met je redenering. (Mensen die ik kende die gingen trouwen namen gewoon allebei elkaars achternaam, dat vond ik cool. Toen heette het meisje mevrouw X-Y en het jongetje meneer Y-X.)

[Roosje]

En dan kunnen al je kinderen patsen met hun dubbele achternaam! Moet je alleen het streepje eruit slopen.