En de hel was losgebarst

[Brammie]

Weet je...Probeer is iets van een brief aan je moeder te schrijven.
Duw gewoon al jouw emoties erin en geef hem aan je moeder...als je dat wilt natuurlijk.

[rooddraakje]

N*A*Shezbaernon schreef op 02-04-2003 @ 12:42:

Ik ben te zwaar en te dik om een eetstoornis te hebben.

NU VOEL IK ME BETER !!!

Foute gedachte! Ik ken een aantal mensen met eetstoornissen die behoorlijk dik zijn of gewoon normaal... die boulimia nervosa hebben die wel in behandeling zijn... Dus dat je nu niet door de dokter door wordt verwezen heeft er GEHEEL niks mee te maken dat je te dik zou zijn voor een eetstoornis!

Verder: sterkte!

[Brammie]

Marc...als je het topic goed zou lezen weet je waarom.....

No offense

[N*A*Shezbaernon.temp]

Brammie schreef op 02-04-2003 @ 18:00:
Weet je...Probeer is iets van een brief aan je moeder te schrijven.
Duw gewoon al jouw emoties erin en geef hem aan je moeder...als je dat wilt natuurlijk.

Waar we bij een ander probleem aankomen, namelijk dat ik en mijn moeder blijkbaar twee verschillende en voor elkaar niet te ontcijferen talen gebruiken ... *zucht*.

Dit zou een vulling kunnen zijn voor (minimaal) 1 ander nieuw topic.

Het is zo dubbel ... ik wil niet 'geholpen' worden, want 'geholpen' = aangekomen (met een normaal eetpatroon zou ik zeker aankomen), en tegelijkertijd wil ik dit niet meer ... KAN ik dit niet langer volhouden, vrees ik. Ik word er gek van.

Het eindstand nu is dus 2 bezoeken aan de dokter, mijn psychische en fysieke toestand nog slechter dan voorheen juist dankzij die bezoeken en overbodig lang mijn medeforummers lastig gevallen. Ge-wel-dig.

[Sirenie]

Hee meid, je valt ons niet lastig hoor! Wij (ik denk dat ik voor iedereen mag spreken) willen graag dat jij er over kan praten en dat je zo misschien langzamerhand kracht krijgt om die 'verslaving' van je af te gooien. Dus ga vooral door met ons 'lastigvallen'!
x

[Brammie]

Kop op...Ik heb niet het gevoel dat je mij lastig gevallen hebt. Hoogst waarschijnlijk de andere forummers ook niet...Zonder dit topic had ik geeneens geregistreerd

Is het taalverschil tussen je moeder en jou concreet of abstract?
Of begrijpen jullie elkaar gewoon niet....iig niet zoals jij het zou willen?

Vraagje, als jij je dan zo kut voelt als je eet, en zo'n drang hebt naar dat strakke patroon wat jij in j ehoofd hebt (dit is wat ik begrijp)
Heb jij dan een streefgewicht, een ideaalbeeld?

[N*A*Shezbaernon.temp]

Brammie schreef op 02-04-2003 @ 18:13:
Kop op...Ik heb niet het gevoel dat je mij lastig gevallen hebt. Hoogst waarschijnlijk de andere forummers ook niet...Zonder dit topic had ik geeneens geregistreerd

Is het taalverschil tussen je moeder en jou concreet of abstract?
Of begrijpen jullie elkaar gewoon niet....iig niet zoals jij het zou willen?

Sirenie, Brammie ... bedankt

Brammie ... oh, je registratie, dan was mijn topic tenminste ergens goed voor
En taalverschil ... abstract. Ze begrijpt mij niet ... ze zegt dat ze zelf niet zo filosofisch ingesteld is, eigenlijk komt het er op neer dat alles wat ik zeg te ver weg is van haar belevingswereld.

[N*A*Shezbaernon.temp]

sweetsterretje schreef op 02-04-2003 @ 18:15:
Heb jij dan een streefgewicht, een ideaalbeeld?

Ik heb geen streefgewicht meer, ik heb met mezelf afgesproken dat ik niet onder de 40 kg mag komen (zou moeten komen). Ideaalbeeld natuurlijk, tenminste, als je bedoelt of ik weet wat ik aan mijn lichaam veranderd zou willen hebben.

[Brammie]

N*A*Shezbaernon schreef op 02-04-2003 @ 18:30:
Sirenie, Brammie ... bedankt

Brammie ... oh, je registratie, dan was mijn topic tenminste ergens goed voor
En taalverschil ... abstract. Ze begrijpt mij niet ... ze zegt dat ze zelf niet zo filosofisch ingesteld is, eigenlijk komt het er op neer dat alles wat ik zeg te ver weg is van haar belevingswereld.

No problemo...hou het maar op bram trouwens...realiseerde me na me registratie pas dat ik een hekel aan deze -mie naam heb

Misschien moet je het proberen logisch uit te leggen. Als je zegt dat je zorgen over jezelf maakt. Dat zou haar aandacht moeten trekken...lijkt mij...

[N*A*Shezbaernon.temp]

benchMarc schreef op 02-04-2003 @ 19:16:
Ja, alleen ik vind 't geen geldige reden Er is nix voor haar om op dit moment geen zelfvertrouwen te hebben. Juist door de eetstoornis verliest ze zelfvertrouwen, het lijkt misschien niet zo, maar het is wel zo.

Dat is waar, je verliest steeds meer zelfvertrouwen, maar volgens mij zou ik geen eetstoornis krijgen als mijn zelfvertrouwen al daarvoor niet te laag was ... zonder een goede voedingsbodem kan nix groeien, zeg maar.

[Fantôme]

N*A*Shezbaernon schreef op 02-04-2003 @ 17:12:
Overigens ... stel ik me gewoon aan, het was nergens voor nodig die paniek en angst en twijfels.

Mijn mammie was nogmaals naar de dokter geweest en die heeft, naar er over in het weekend nagedacht te hebben, besloten dat we het liever aan mij zelf overlaten, dat het ook iets met mijn schildklier kan zijn.

Ik ben te zwaar en te dik om een eetstoornis te hebben.

NU VOEL IK ME BETER !!!

wat een vreselijk stomme opmerking om tegen iemand te zeggen die zich al niet lekker voelt met z'n lichaam...
ja, te zwaar om een eetstoornis te hebben! Kijk, iemand die een eetstoornis heeft is vaak wel heel licht, (TE licht) dus je kan er ook blij mee zijn, maar aan de andere kant, bij mij zou het overkomen alsof ik me aanstelde (als ik jouw probleem had dan..) en ik denk dat mensen die zich niet lekker voelen met hun lichaam (zich te dik voelen) na zo'n opmerking nog rotter gaan voelen, NOG minder gaan eten, en dan krijg je straks wel een eetstoornis. Sjonge, lekker snuggere opmerking.
Ik vind jou sowieso helemaal niet dik hoor!!

[Brammie]

N*A*Shezbaernon schreef op 02-04-2003 @ 19:19:
Dat is waar, je verliest steeds meer zelfvertrouwen, maar volgens mij zou ik geen eetstoornis krijgen als mijn zelfvertrouwen al daarvoor niet te laag was ... zonder een goede voedingsbodem kan nix groeien, zeg maar.

dat bedoelde ik ongeveer ook denk ik

[Sirenie]

Het is misschien een debiele vraag, maar heb jij geen vrienden? Het lijkt mij van wel. Kun je daar dan niet mee praten?
Het lijkt mij wel noodzakelijk dat je moeder je begrijpt inderdaad. Ik denk dat je moeder om jou te begrijpen niet filosofisch ingesteld hoeft te zijn en dat het inderdaad meer een beetje ver van haar bed is zoals jij zegt. Ze is misschien ook wel een beetje bang, dat zou ik me in ieder geval wel kunnen voorstellen als mijn dochter zich niet fijn zou voelen. Ik denk toch dat je het kunt proberen, een brief schrijven. Je gevoelens zo duidelijk mogelijk op papier zetten en je probleem zo concreet mogelijk proberen te verwoorden. Ik denk wel dat het een soort noodkreet moet zijn. Je moeder moet echt wel begrijpen dat haar dochter haar nodig heeft.
Nou ja, je ziet maar, succes in ieder geval.
Ze mag je niet negeren in ieder geval, dat kan niet biologisch, met moederinstinct en liefde enzo
x

[N*A*Shezbaernon.temp]

... schreef op 02-04-2003 @ 19:26:
wat een vreselijk stomme opmerking om tegen iemand te zeggen die zich al niet lekker voelt met z'n lichaam...
ja, te zwaar om een eetstoornis te hebben! Kijk, iemand die een eetstoornis heeft is vaak wel heel licht, (TE licht) dus je kan er ook blij mee zijn, maar aan de andere kant, bij mij zou het overkomen alsof ik me aanstelde (als ik jouw probleem had dan..) en ik denk dat mensen die zich niet lekker voelen met hun lichaam (zich te dik voelen) na zo'n opmerking nog rotter gaan voelen, NOG minder gaan eten, en dan krijg je straks wel een eetstoornis. Sjonge, lekker snuggere opmerking.
Ik vind jou sowieso helemaal niet dik hoor!!

Hoe het overkomt ? Dat kun jij je waarschijnlijk niet voorstellen ... ik doe alles om licht te zijn, om dun te zijn ... ALLES ... en dan komt er zo iets. Het is gewoon ... kan mezelf zo'n beetje niet meer haten dan nu, denk ik.

En je hebt gelijk, ik heb inderdaad afspraak met mezelf gemaakt voor weer een radicale 'verbetering' *kuch*.

[Brammie]

N*A*Shezbaernon schreef op 02-04-2003 @ 19:29:
Hoe het overkomt ? Dat kun jij je waarschijnlijk niet voorstellen ... ik doe alles om licht te zijn, om dun te zijn ... ALLES ... en dan komt er zo iets. Het is gewoon ... kan mezelf zo'n beetje niet meer haten dan nu, denk ik.

En je hebt gelijk, ik heb inderdaad afspraak met mezelf gemaakt voor weer een radicale 'verbetering' *kuch*.

Ik denk dat geleidelijk beter is als radicaal...anders ga je...zoals je zelf al zei...weer iets te ver..en eet je weer te veel...en dat leidt er toe dat je weer terugvalt in je oude patroon.

[N*A*Shezbaernon.temp]

Sirenie schreef op 02-04-2003 @ 19:29:
Het is misschien een debiele vraag, maar heb jij geen vrienden? Het lijkt mij van wel. Kun je daar dan niet mee praten?
Het lijkt mij wel noodzakelijk dat je moeder je begrijpt inderdaad. Ik denk dat je moeder om jou te begrijpen niet filosofisch ingesteld hoeft te zijn en dat het inderdaad meer een beetje ver van haar bed is zoals jij zegt. Ze is misschien ook wel een beetje bang, dat zou ik me in ieder geval wel kunnen voorstellen als mijn dochter zich niet fijn zou voelen. Ik denk toch dat je het kunt proberen, een brief schrijven. Je gevoelens zo duidelijk mogelijk op papier zetten en je probleem zo concreet mogelijk proberen te verwoorden. Ik denk wel dat het een soort noodkreet moet zijn. Je moeder moet echt wel begrijpen dat haar dochter haar nodig heeft.
Nou ja, je ziet maar, succes in ieder geval.
Ze mag je niet negeren in ieder geval, dat kan niet biologisch, met moederinstinct en liefde enzo
x

Waarom zou ik met mijn vrienden er over moeten praten ? Ze hebben genoeg problemen aan hun hoofd, hoeven niet nog mijn gezeik ... en bovendien, het is *echt* moeilijk om het aan een vriend/kennis/familie te vertellen. Ik ben er wel redelijk open over tegenover mensen op het Internet, en ook tegenover mensen die ik eigenlijk niet ken ... (een houding van 'zo is het en neem mij maar zoals jij wilt') ... maar vreemd genoeg, aan mensen bij wie ik het belangrijk vind wat ze van mij vinden ... DURF ik niet.

Een noodkreet zal het wel zijn, ja, maar pas als ik in een noodsituatie zit .

[N*A*Shezbaernon.temp]

Brammie schreef op 02-04-2003 @ 19:33:
Ik denk dat geleidelijk beter is als radicaal...anders ga je...zoals je zelf al zei...weer iets te ver..en eet je weer te veel...en dat leidt er toe dat je weer terugvalt in je oude patroon.

Ik bedoelde 'verbetering' als weer aan de thee zonder suiker

[Sirenie]

N*A*Shezbaernon schreef op 02-04-2003 @ 19:33:
Waarom zou ik met mijn vrienden er over moeten praten ? Ze hebben genoeg problemen aan hun hoofd, hoeven niet nog mijn gezeik ... en bovendien, het is *echt* moeilijk om het aan een vriend/kennis/familie te vertellen. Ik ben er wel redelijk open over tegenover mensen op het Internet, en ook tegenover mensen die ik eigenlijk niet ken ... (een houding van 'zo is het en neem mij maar zoals jij wilt') ... maar vreemd genoeg, aan mensen bij wie ik het belangrijk vind wat ze van mij vinden ... DURF ik niet.

Een noodkreet zal het wel zijn, ja, maar pas als ik in een noodsituatie zit .

Ik denk dat als een van mijn vrienden een eetstoornis zou hebben en zij/hij zou dat niet verteld hebben, zou ik me eeuwig schuldig voelen dat ik het niet gezien heb, of dan zou ik me rot voelen dat hij/zij het niet gezegd heeft.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is, maar ik denk dat als je het eenmaal aan iemand verteld hebt, en de tijd daarvoor genomen hebt, je daar geen spijt van hebt. Want naar mijn mening zijn het juist vrienden die je in zo'n vreselijk moeilijke situatie het beste kunnen helpen.

[N*A*Shezbaernon.temp]

Sirenie schreef op 02-04-2003 @ 19:39:
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is, maar ik denk dat als je het eenmaal aan iemand verteld hebt, en de tijd daarvoor genomen hebt, je daar geen spijt van hebt. Want naar mijn mening zijn het juist vrienden die je in zo'n vreselijk moeilijke situatie het beste kunnen helpen.

Kijk ... ik heb het aan een persoon verteld, mijn toenmalige vriend, en wat het toen veroorzaakt heeft

Ik weet niet of ik het nog een keer aan zou kunnen ... en bovendien, hoe schuldig ik me ook zou voelen, als ik het verteld had ... ja, nu ook, omdat het vrienden zijn en mensen wie ik echt vertrouw, ik heb schuldgevoelens dat ik niet echt eerlijk tegenover hen doe (wat dit betreft), maar ik zou het mij nooit kunnen vergeven als zij zich zorgen om mij zouden gaan maken ofzo.

[Brammie]

N*A*Shezbaernon schreef op 02-04-2003 @ 19:44:
Kijk ... ik heb het aan een persoon verteld, mijn toenmalige vriend, en wat het toen veroorzaakt heeft

Ik weet niet of ik het nog een keer aan zou kunnen ... en bovendien, hoe schuldig ik me ook zou voelen, als ik het verteld had ... ja, nu ook, omdat het vrienden zijn en mensen wie ik echt vertrouw, ik heb schuldgevoelens dat ik niet echt eerlijk tegenover hen doe (wat dit betreft), maar ik zou het mij nooit kunnen vergeven als zij zich zorgen om mij zouden gaan maken ofzo.

Vrienden zijn er om zich zorgen te maken over jou. Dat hoort er gewoon bij. Als ze niks om jou zouden geven dan zouden ze je vrienden niet zijn. Maar dat doen ze wel...dus hebben ze ook het recht om bezorgd over je te zijn. Probeer bijvoorbeeld met je beste vriendin te praten...die je hopelijk al een paar jaar kent. Als jij het aan hun zou vertellen zouden ze begrijpen dat jij het moeilijk vind...en ze zouden je steunen..daar zijn vrienden voor...

[Mad^Athlete]

N*A*Shezbaernon schreef op 02-04-2003 @ 08:51:
Wat is er erger aan mailen, als ik vragen mag ? O ... excuses voor dat ik zo lang nix van mij heb laten horen ... alhoewel dat niet zo een enorm verlies was lijkt mij ... kon gewoon niet.

Lijkt mij wel . . . maar wie ben ik

N*A*Shezbaernon schreef:
Het is zo dubbel ... ik wil niet 'geholpen' worden, want 'geholpen' = aangekomen (met een normaal eetpatroon zou ik zeker aankomen), en tegelijkertijd wil ik dit niet meer ... KAN ik dit niet langer volhouden, vrees ik. Ik word er gek van.

Waarom leg je het dan meer in de handen van je ouders of dokter ? Dat je zegt dat je het zelf niet aan kan . . . dat je niet wilt dat ze het aan jezelf overlaat . . . maar goed, dat is weer makkelijker gezegd dan gedaan

N*A*Shezbaernon schreef:
Kijk ... ik heb het aan een persoon verteld, mijn toenmalige vriend, en wat het toen veroorzaakt heeft

Ik weet niet of ik het nog een keer aan zou kunnen ...

Iedereen is een individu . . . iedereen reageert anders, is anders, je loopt niet nog een keer tegen zo'n vreemd geval op . . . en je zorgen maken om iemand die je mag / dierbaar is, is normaal

[beestje]

benchMarc schreef op 02-04-2003 @ 19:16:
Ja, alleen ik vind 't geen geldige reden Er is nix voor haar om op dit moment geen zelfvertrouwen te hebben. Juist door de eetstoornis verliest ze zelfvertrouwen, het lijkt misschien niet zo, maar het is wel zo.

Moet er perse een geldige reden zijn om geen zelfvertrouwen te hebben?

Ik was vroeger altijd de slimste van de klas, maar ik voelde me dommer dan een grasspriet. Als iemand mij een compliment gaf dan dacht ik dat ze dat deden mo me voor de gek te houden, het KON gewoon niet, dat bestond niet.

Zelf heb ik ook een eetstoornis (gehad, ben hard op weg) en ik ken het denkpatroon, die "zieke" gedacvhten... Je weet dat het niet klopt en eigenlijk niet helemaal logisch is.. maar het VOELT zo! Dat is het verraderlijke..

En het klopt dat je mettertijd met je eetstoornis nog meer zelfvertrouwen verliest.. maar daar kies je niet voor...

ok hier heb je verder weinig aan, maar iki moest dit toch ff kwijt.

[N*A*Shezbaernon.temp]

Brammie schreef op 02-04-2003 @ 19:48:
Vrienden zijn er om zich zorgen te maken over jou. Dat hoort er gewoon bij. Als ze niks om jou zouden geven dan zouden ze je vrienden niet zijn. Maar dat doen ze wel...dus hebben ze ook het recht om bezorgd over je te zijn. Probeer bijvoorbeeld met je beste vriendin te praten...die je hopelijk al een paar jaar kent. Als jij het aan hun zou vertellen zouden ze begrijpen dat jij het moeilijk vind...en ze zouden je steunen..daar zijn vrienden voor...

Maar dit gaat niet om de vrienden, dit gaat om MIJ. IK wil ze geen zorgen bij bezorgen, en dat in combinatie met hoe moeilijk het is om aan iemand te vertellen hoe het met mij zit ... Zo iets vertel je gewoon niet zo 1 2 3. Ik heb een trauma overgehouden aan dingen vertellen, zo iets wil ik nou nooit meer. Zowel voor mezelf, als voor die andere persoon. Nu ben ik misschien erg aan het overdrijven, maar ik weet niet wat er opgelost word, als in plaats van een persoon (mij) die met een eetstoornis zit er meerdere personen zich er mee gaan bemoeien en er meerdere personen radeloos zijn over wat er aan gedaan kan worden, tot ik uiteindelijk helemaal alleen blijf.

En ... weet JIJ hoe je iemand met een eetstoornis zou STEUNEN ? Ik weet namelijk niet, hoe ik gesteund zou willen/kunnen worden, en ik wil geen ruzies in mijn vriendschappen alleen omdat ik zo iets verteld heb. Zou je die persoon steunen door haar naar de dokter te dwingen ? Of door haar elke keer proberen te laten beseffen hoe verkeerd bezig ze is ? Of door te zeggen dat alles goed komt en ze eigenlijk nix vreemds doet ?

[N*A*Shezbaernon.temp]

benchMarc schreef op 02-04-2003 @ 19:43:
Ik kan je vertellen (zoals je zelf misschien ook nog wel weet).. ik ben dun en licht 1m87 en 65kg. Ik eet superveel en kom dus geen reet aan ...

Nee he, serieus

... ben ik daar blij mee? Nee, absoluut niet. Kon ik maar aankomen, dat zou ik wel willen, dan ging ik fitnessen enzo, kon ik tenminste spieren maken Dun en licht zijn is echt niet alles hoor.

Ieder zijn prioriteiten ...

En je figuur is toch goed zo? Helemaal nix om je voor te schamen, in tegendeel Wanneer ga je ons nou eens geloven? Als je dat gelooft is je zelfvertrouwen ook weer helemaal opgekrikt. Als er dan nog meer positieve dingen volgen zou het wel eens kunnen zijn dat je er vanaf komt in korte tijd.

Ik heb gister een ontdekking gedaan ... misschien gaat het bij mij nu ook niet meer om het figuur zelf, maar om de ... aandacht ? Aandacht van mijn ouders, denk ik. Ik had gister weer een MSN gesprek met mijn vader en had hem weer van alles verteld, waar hij uit kon concluderen dat ik een eetstoornis heb (en dat als iemand die uit principe niet wilt dat iemand er achter komt dat zij een eetstoornis heeft!), dus werekelijk een schreeuw om aandacht ... dus zit ik na te denken, dat het misschien om de aandacht gaat. Ik voel me alsof ik van binnen sterf of opdroog, en schreeuw om hulp, maar niemand luistert ... of, ZIJ luisteren niet. Bij deze dus mijn nieuwe theorie ... (verrassing) ... mijn eetstoornis is er nu eerder om een honger van 'binnen' te stillen.

BTW, ik weet niet of het met een eetstoornis uberhaupt MOGELIJK IS, maar als wel, dan kom ik er vast in een korte tijd van af, want ik ben niet zown type die langzaam verandering brengt in de situatie ... ik stop van het ene moment naar het andere (zoals met snijden bvb. ).

[N*A*Shezbaernon.temp]

benchMarc schreef op 02-04-2003 @ 19:53:
Gewoon erover praten met je vrienden, wie weet kunnen zij jou veel beter overtuigen dan wij over internet.

Dat zeker ... maar ik ben bang dat als dat zou gebeuren, en ik bvb. naar de dokter zou gaan deels omdat mijn vrienden me overtuigd hebben, het niet helemaal mijn beslissing zou zijn - dan zou ik er niet 100% achter staan en zou het nog geen zin hebben.

[N*A*Shezbaernon.temp]

~*Mad^Athlete*~ schreef op 02-04-2003 @ 20:56:
Waarom leg je het dan meer in de handen van je ouders of dokter ? Dat je zegt dat je het zelf niet aan kan . . . dat je niet wilt dat ze het aan jezelf overlaat . . .

Oja ... omdat ik niet als een klein kind behandeld wil worden, omdat ik niet wil dat ze mijn eetstoornis 'aanraken', omdat ik niet als gek bestempeld wil worden, omdat ik de psychologen niet vertrouw, omdat ik het vanaf dat moment elke keer voorgeschoteld zou krijgen, omdat mijn ouders zich sinds die tijd al hun hele leven zorgen zouden maken om mijn eten en mij verdacht zouden aankijken, omdat mijn broertje een geweldig wapen zou krijgen voor iedere kleinste ruzie, omdat ik me daardoor nog kwetsbaarder opstel, omdat ik ze niet open kan vertellen 'mammie pappie ik heb een eetstoornis, help mij' en ze die hints niet oppikken, omdat ik me op iets anders zou moeten concentreren dan het eten, omdat ik met problemen zou moeten omgaan die nu onbelangrijk zijn of niet zijn ... bijvoorbeeld.

Iedereen is een individu . . . iedereen reageert anders, is anders, je loopt niet nog een keer tegen zo'n vreemd geval op . . .

Wat niet weg neemt dat mijn slechte ervaringen gewoon WEL invloed hebben op mijn gedrag.

[Mad^Athlete]

N*A*Shezbaernon schreef op 03-04-2003 @ 09:42:
Dat zeker ... maar ik ben bang dat als dat zou gebeuren, en ik bvb. naar de dokter zou gaan deels omdat mijn vrienden me overtuigd hebben, het niet helemaal mijn beslissing zou zijn - dan zou ik er niet 100% achter staan en zou het nog geen zin hebben.

Zou je er ooit echt voor de volle 100% achter staan ? Zou het niet zo zijn dat de eerste stap de moeilijkste is, en dat je als je eenmaal over die drempel heen bent het makkelijker is ?

Oja ... omdat ik niet als een klein kind behandeld wil worden, omdat ik niet wil dat ze mijn eetstoornis 'aanraken', omdat ik niet als gek bestempeld wil worden, omdat ik de psychologen niet vertrouw, omdat ik het vanaf dat moment elke keer voorgeschoteld zou krijgen, omdat mijn ouders zich sinds die tijd al hun hele leven zorgen zouden maken om mijn eten en mij verdacht zouden aankijken, omdat mijn broertje een geweldig wapen zou krijgen voor iedere kleinste ruzie, omdat ik me daardoor nog kwetsbaarder opstel, omdat ik ze niet open kan vertellen 'mammie pappie ik heb een eetstoornis, help mij' en ze die hints niet oppikken, omdat ik me op iets anders zou moeten concentreren dan het eten, omdat ik met problemen zou moeten omgaan die nu onbelangrijk zijn of niet zijn ... bijvoorbeeld.

Ten eerste je bent niet gek . . . waarom zou je broertje daar gebruik van maken, hij heeft toch ook wel enig gevoel voor dingen die hij wel of niet kan zeggen . . . wat is er mis mee met je kwetsbaar op te stellen bij mensen die je vertrouwt ?

Ja het klopt het brengt een en al onzekerheid mee . . . je moet dan idd uit je vertrouwde en relatief veilige wereldje . . . maar je kunt daar toch niet eeuwig blijven zitten . . . want ik heb het idee dat een eetstoornis niet van de een op de andere dag overgaat . . . maar dat is mijn idee

Wat niet weg neemt dat mijn slechte ervaringen gewoon WEL invloed hebben op mijn gedrag.

Misschien moet je slechte ervaringen niet altijd de boventoon laten voeren.

[N*A*Shezbaernon.temp]

~*Mad^Athlete*~ schreef op 03-04-2003 @ 11:52:
Zou het niet zo zijn dat de eerste stap de moeilijkste is, en dat je als je eenmaal over die drempel heen bent het makkelijker is ?

Ken ik DIT niet ergens vandaan

Ten eerste je bent niet gek . . . waarom zou je broertje daar gebruik van maken, hij heeft toch ook wel enig gevoel voor dingen die hij wel of niet kan zeggen

Ben nog zeer vrolijk als ik aan zijn laatste opmerking denk van toen we ruzie hadden ('ga maar van een gebouw springen ofzo, iedereen zou toch veel gelukkiger zijn als je al dood was').

. . . wat is er mis mee met je kwetsbaar op te stellen bij mensen die je vertrouwt ?

Dat het uiteindelijk met een ramp eindigt en alleen maar mezelf EN die ander kwetst ?

. . . want ik heb het idee dat een eetstoornis niet van de een op de andere dag overgaat . . . maar dat is mijn idee

Wie weet ... misschien lukt het mij wel. Ooit.

Misschien moet je slechte ervaringen niet altijd de boventoon laten voeren.

Ook DIT heb ik al ooit van iemand gehoord . Waar heeft het er toe geleid ...

[Brammie]

N*A*Shezbaernon schreef op 03-04-2003 @ 09:30:
Maar dit gaat niet om de vrienden, dit gaat om MIJ. IK wil ze geen zorgen bij bezorgen, en dat in combinatie met hoe moeilijk het is om aan iemand te vertellen hoe het met mij zit ... Zo iets vertel je gewoon niet zo 1 2 3. Ik heb een trauma overgehouden aan dingen vertellen, zo iets wil ik nou nooit meer. Zowel voor mezelf, als voor die andere persoon. Nu ben ik misschien erg aan het overdrijven, maar ik weet niet wat er opgelost word, als in plaats van een persoon (mij) die met een eetstoornis zit er meerdere personen zich er mee gaan bemoeien en er meerdere personen radeloos zijn over wat er aan gedaan kan worden, tot ik uiteindelijk helemaal alleen blijf.

Natuurlijk gaat het hier om JOU! Hoe zullen jouw vrienden zich voelen als ze bij jouw graf staan? Wat denk jij? Zullen ze denken het is niet mijn schuld of had ik er nou maar wat van gemerkt...of had ze er maar over gepraat. Als jij niet met iemand anders over zoiets wil praten dan krop je het alleen maar op. En daar heb je minder aan als iemand die jouw probleem niet -wil- snappen. En je begrijpt ook niet...dat als je niet naar andere toe gaat dat je alsnog alleen bent! Je hebt niks te verliezen!

Niet geschoten is altijd mis...en als jij niks zelf onderneemt / doet...zal je er ook nooit van af komen.