Advertentie | |
|
![]() |
|
Verwijderd
|
Ik ben het boek dat je achter de kast vindt. Nog helemaal nieuw, glanzend en niet aangetast door stof ligt het in je handen. Nieuwsgierig bekijk je het, het feit dat het boek vlekkeloos is heeft blijkbaar je interesse gewekt. Op de voorkant staat geen auteur, wel een titel. Op de kaft staat een surrealistisch landschap afgebeeld, iets in de stijl van Mark Ryden. Op zich is het een vrolijk plaatje, maar het straalt iets uit wat je niet thuis kunt brengen. En als je even niet kijkt dan lijkt het alsof er iets op iets veranderd. Iets in het plaatje trekt je aan, werkt aanlokkelijk. Aan de andere kant vind je het allemaal maar vreemd. Zeg, had die wolk vanaf het begin die vorm al, of?..
Je schudt de gedachte van je af en slaat het open. Als je het openslaat dan zie je tekst staan. Een verhaal. Je nestelt je in de hoek van je kamer en begint te lezen. En als je eenmaal begonnen bent kun je niet meer stoppen. In een makkelijk te lezen taalgebruik en met een duidelijk lettertype staan daar de belevenissen van een zestienjarig meisje in beschreven. "Een beetje cliche", denk je, maar je leest verder. Het leest nou eenmaal lekker weg, en bovendien had je toch al niks te doen. Eenmaal een paar hoofdstukken verder, merk je op dat er steeds meer sarcasme in het boek doorkomt. Meer venijn. Nog steeds is het makkelijk te volgen, maar leuk om te lezen is het niet meer. Misschien voel je je er een beetje door aangevallen, omdat er dingen in staan die op jou kunnen slaan. En hoe meer je leest hoe onduidelijker het allemaal wordt. Alle verhaallijn lijkt uit het boek verdwenen te zijn, het meisje, het boek, praat enkel nog tegen jou. Ook de lettertypes beginnen te veranderen. Een paar bladzijdes terug stonden de letters nog kaarsrecht naast elkaar, nu zakken ze af en toe in. Soms is een woord opeens kleiner geschreven, soms juist heel groot. De lettertypes, hoofdletters en kleine letters, lettertekens en cijfers, wisselen elkaar in een razend tempo af. Zelfs de bladzijdenummering klopt niet meer. En nog steeds druipt het cynisme met emmers van het geheel af. Misschien probeer je een stuk over te slaan om te kijken of het zo door blijft gaan. Doe maar geen moeite, het lukt je niet. De bladzijdes kleven gewoon aan elkaar vast. Nu moet je ze stuk voor stuk voorzichtig lospeuteren als je verder wil lezen. Je krijgt hoofdpijn en je legt het boek weg op de boekenplank. Je houdt er een naar gevoel aan over, en neemt je voor om het boek alsnog uit te lezen. Morgen. Of overmorgen. Of volgende week.. Je komt niet meer terug. En als je al terugkomt ligt het boek niet meer waar je het hebt neergelegd. Het hele huis doorzoeken helpt niet, het is weg. Of niet, natuurlijk. Het kan zijn dat je doorleest. Ondanks dat het boek nu tegen jou lijkt te praten en je schijnbaar zo diep mogelijk probeert te kwetsen, blijf je doorlezen. En dan, opeens, houdt het op. Het lettertype wordt weer normaal. Leek het net alsof het boek tegen je aan praatte? Wat een onzin. Dat kan toch helemaal niet? Sarcasme, ja, dat zit er nog wel in. Maar het gaat niet meer over jou. Het is gewoon, tja, het hoort bij de schrijfstijl. En aan die schrijfstijl ben je nu wel gewend. Waarschijnlijk vind je het allemaal zelfs wel prima, want het is jouw humor wel. Er komt weer min of meer een verhaallijn in het boek. Samenhangend was het eerst ook wel, maar nu gaat het ook daadwerkelijk ergens over. En over wat? Tja, over. De wereld. De maatschappij. Over jou, en het meisje, en alle andere mensen. Over Geluk met een hoofdletter en het doorgestreepte begrip Waarschijnlijk lees je het uit en zet je het daarna terug in de kast. Om het later nog eens te lezen, en daarna nog eens. Het geeft je denkstof, en bovendien begrijp je er na elke keer weer een stukje meer van. Waarom je ooit verder bent gegaan met lezen, toen? Toen je nog hoofdpijn kreeg van de lastige lettertypes en het even leek alsof het boek je diepste angsten tegen je probeerde te zetten? Uit nieuwsgierigheid? Interesse? Fascinatie? Of simpelweg verveling? Je hebt blijkbaar zo je redenen. En ergens maakt dat ook helemaal niets uit. Het is tenslotte maar een boek. |
![]() |
|
Ik ben 2 boeken.
Eentje voor de buitenwereld en eentje voor mijn binnenwereld. Het buitenwereldboek is een open boek en komt over als een kasteelroman, maar zodra je het begint te lezen, komen er kleine foutjes in, je vindt dingen die elkaar tegenspreken. Maar dat zien alleen de goede lezers. Echt goede, lieve en betrouwbare lezers mogen in het binnenwereldboek kijken. Alleen de plaatjes. Die spreken voor zichzelf. De tekst is alleen voor mij. Die moet nog voor een groot deel geschreven worden.
__________________
"ég gaf ykkur von sem varð að vonbrigðum.. þetta er ágætis byrjun"
|
![]() |
||
Citaat:
|
![]() |
||
Citaat:
ik denk altijd overal over na vertel nooit wat er met me aan de hand is doe gewoon alles zelf, heb nogal levende fantasie krijg ik overal te horen, niemand verzint die dingen maar ze vinden wel dat het goede iedeeen zijn zeg maar. ik vertel dingen meetal nogal langdradig lukt niet int kort
__________________
i'm addicted to music
|
![]() |
|
Verwijderd
|
Ik ben het soort boek dat je eens goed bekijkt, om vervolgens te besluiten dat het er apart uit ziet. Het trekt je aandacht, maar niet genoeg om het ook daadwerkelijk te willen lezen. Omdat het te anders is, het soort boek dat je niet zoekt, niet wil lezen of waar je misschien niet mee gezien wil worden. Je bekijkt het van een afstandje, omdat je het niet durft aan te raken. De titel is eenvoudig, de kaft zelf is apart.
De enkeling die het durft te lezen, denkt in het begin dat het een saai puberboekje is. Zo´n soort boek boek met puberige problemen die ieder ander meisje heeft. Als er wordt doorgelezen, komt het schrikmoment. Het moment waarop er een afkeer wordt ontwikkeld voor de hoofdpersoon. Het moment waarop de veroordeling begint en je het boek het liefst zou laten vallen. Voor de doorzetters onder ons, komt na dat moment een klein beetje begrip. Het boek verandert van een doorsnee verhaal in een verhaal over een tastbaar persoon. Iemand waar je je, gedeeltelijk althans, mee kunt identificeren. Langzaam aan wordt het boek dieper, het ogenschijnlijk oppervlakkige karakter is veranderd. Misschien dat de doorzetters het zelfs wel graag willen uitlezen. Ik heb nog geen vaste lezer gevonden. Niet iemand die ieder hoofdstuk wat er bij wordt gevoegd ook wil lezen. Wel mensen die af en toe een hoofdstuk durven te lezen, maar niet het diepere karakter. Toen zijn ze afgehaakt. Uit angst, of omdat het niet paste met hun eigen opvattingen. Ik weet zeker dat er iemand komt die met mij het einde van mijn boek wil schrijven. Iemand die een grote rol gaat spelen in de laatste hoofdstukken. Ik ben ook het dikke boek. Niet langdradig, maar gewoon gecompliceerd. Je moet er voor gaan zitten om het te lezen. Er is veel informatie, die er allemaal toe doet. Maar het is de moeite waard. (Dus mensen, ga nu naar de winkel en koop het boek ![]() ![]() |
![]() |
||
Citaat:
![]() ![]() |
![]() |
||
Verwijderd
|
Citaat:
![]() ![]() ![]() |
![]() |
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik PM/mail je nog wel, maar heb nu maar heel weinig tijd, moet zo werken ![]() |
![]() |
||
Citaat:
geeft niet ik wacht wel, en ik ga nu lekker mijn boeken kaften (jodelahee ![]() |
![]() |
|
|
![]() |
||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Psychologie |
Hulp nodig bij het schrijven van een boek over een pester Florisboek | 0 | 08-06-2014 19:31 | |
Psychologie |
Mezelf niet kennen AceSpade | 11 | 13-08-2011 17:11 | |
Verhalen & Gedichten |
Enquête over leesgedrag Jolyne | 26 | 18-03-2006 17:04 | |
Eindexamens 2005 |
Ben jij al begonnen met leren? Phlox | 92 | 19-05-2005 12:30 | |
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap |
Hoe gaat het er nu werkelijk aan toe op een zwarte school? Jabotinsky | 84 | 02-11-2004 01:12 | |
Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen |
enquete jeugboeken alpha | 24 | 16-03-2004 16:33 |