Verhaal - geen titel

[lingua]

Nou!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik eis vervolg!
Hoe kan ik nou slapen als ik niet weet hoe het afloopt.
Ik ga net zo lang w88 tot het verolg verschijnt

Ik weet het niet heel zeker, maar ik heb één fotje ontdekt.

Ze zijn nog even met haar bezig Susan

Volgens mij moet er tussen bezig en Susan een komma.

maar echt super verhaal

[Nijn*]

Dit is het ena laatste stukkie, wat later vandaag komt het laatste deel... Leesze!

Hoelang ze daar gelegen heeft wist ze niet meer, maar ze moet in slaap zijn gevallen. Toen ze wakker werd lag ze in het ziekenhuisbed. Susan lag een tijdje stil voor zich uit te kijken, maar ze werd gek van haar gedachten. De dokter kwam weer binnen, die verrekte dokter die haar een dwarslaesie had meegedeeld en die haar nu ging vertellen dat haar moeder dood was.
‘Ah, je ligt weer veilig in je bedje zie ik.’ zei hij. Als hij grappig probeerde over te komen, was dat goed mislukt. Ze wendde haar blik af en keek uit het raam.
‘Ik vind het echt heel erg Susan, maar ik kan er niets aan doen. Ik kan het je alleen vertellen meer niet.’ Ze wist dat hij gelijk had, ook al voelde dat niet zo.
‘Luister, je bent nu een beetje van de schrik bekomen, we moeten nu echt even praten samen.’
Susan haalde haar schouders op. Maar ze zette zich schrap, ze wist wel wat hij nu ging vertellen.
‘Ik wil het eerst nog even over jou hebben, je zult een revalidatie programma moeten volgen, zo leer je beter met je handicap om te gaan en je leert je armen gebruiken. Ook zul je gesprekken krijgen met een psychologe, om dit alles te verwerken.’ vertelde hij. Ook al wilde Susan niet luisteren, ze wilde toch wel het een en ander weten, ze zat met zoveel vragen. Ze zuchtte en probeerde haar tranen te bedwingen.
‘Ik weet dat het moeilijk voor je is Susan.’ ging hij verder ‘Maar, ik heb ook goed nieuws voor je; straks komt je zusje samen met Steffi bij je kijken.’
Susan zuchtte opgelucht, wetend dat er tenminste niets aan de hand was met haar zusje. Maar, hoe was het met haar moeder?
‘Maar voor die tijd moeten we nog het een en ander met elkaar bespreken. Je moeder ligt in de kamer hiernaast.’ Susan keek hem met grote ogen aan, ze had niet verwacht dat ze nog zou leven.
‘Zoals ik je al had verteld, heeft zij de grote klap opgevangen, want ze kwam eerder op de grond terecht dan jij. Ze heeft haar nek gekneusd, maar is wonder boven wonder niet meteen dood gegaan. Ze is een vechter Susan, maar ze is wel in kritieke toestand. Ze heeft vijf ribben gebroken, en haar is nek dus gekneusd. Haar linkerbeen is op twee plaatsen gebroken en haar rechterhand is ook gekneusd. Ze heeft twee maal een hartstilstand gehad Susan, we hebben haar steeds kunnen redden, maar haar lichaam was niet in staat om bij bewustzijn te blijven, ze ligt al twee dagen in coma.’ Het laatste stuk vertelde hij zachtjes en behoedzaam, alsof hij verwachtte dat Susan in huilen zou uitbarsten. Maar het deed haar niets. Ze voelde niets meer, geen pijn, geen verdriet. Tranen stroomden over haar wangen maar ze staarde leeg voor zich uit.
‘Luister Susan, ik neem je zo mee naar je moeder en dan gaan we daar ons gesprek voortzetten, oké?’ Susan knikte en zodra de dokter uit haar kamer weg was, begon ze onbedaarlijk te huilen, met lange hoge uithalen en diepe zuchten.

Na een half uurtje kwamen twee zusters en de dokter binnen. Eén van de zusters duwde een rolstoel vooruit. Zodra Susan de rolstoel zag begon ze meteen te schreeuwen.
‘Oh nee! Als je maar niet denkt dat je me daar in krijgt, stomme pillendraaier!’ ‘Rustig maar Susan, rustig maar. Je mag kiezen, je kunt in de rolstoel, zodat je vast een beetje kunt wennen, of we vervoeren je in je bed.’
‘Ja Jezus, ik ga daar een beetje in mijn bed naartoe hé!’
‘Dan is de keuze makkelijk gemaakt denk ik hè?’ hij liep naar haar toe, en samen met de zusters begon hij haar uit het bed te tillen. Maar toen ze haar eenmaal vast hadden en haar in de rolstoel wilden zetten, begon Susan hevig tegen te stribbelen met haar armen.
‘Nee! Nee! Je mag me niet in dat ding zetten! Nee, houd op!’
‘Rustig meiske, rustig maar, het is al goed.’ Een van de zusters streelde over haar hoofd en toen ze met haar ogen knipperde merkte ze dat ze al in de rolstoel zat. Versuft keek ze om zich heen, maar ze was te moe om verder nog in opstand te komen.
‘Kom meid, ik breng je naar je moeder. Zo meteen komt je zusje al!’ zei de zuster. En ze duwde Susan door de opengehouden deur, naar de kamer naast haar. Susan zuchtte diep.
‘Zeg, niet schrikken hoor, want ze ligt aan de beademing en er zitten allemaal infusen in haar arm.’ Zei de zuster voorzichtig. Susan knikte en was er klaar voor.

-xxx-Nijn schreef op 04-07-2004 @ 15:38 :
Dit is het ena laatste stukkie, wat later vandaag komt het laatste deel... Leesze! één na ipv ena

Hoelang ze daar gelegen heeft wist ze niet meer, maar ze moet in slaap zijn gevallen, want toen ze wakker werd lag ze in het ziekenhuis bed.
Lange zin, leest niet prettig, misschien opsplitsen? Verder een komma tussen werd en lag, en ziekenhuisbed aan elkaar
Susan lag een tijdje stil voor zich uit te kijken, maar ze werd gek van haar gedachten. De dokter kwam weer binnen, die verrekte dokter die haar een dwarslaesie had meegedeeld en die haar nu ging vertellen dat haar moeder door was.
Door voor wat? Idols? Ik denk dat er dood moet staan
‘Ah, je ligt weer veilig in je bedje zie ik.’ zei hij. Als hij grappig probeerde over te komen, was dat goed mislukt. Ze wendde haar blik af en keek uit het raam.
Tweede zin vind ik niet zo geslaagd, misschien in plaats van probeerde wilde doen, maar dat weet ik niet zeker.
‘Ik vind het echt heel erg Susan, maar ik kan er niets aan doen. Ik kan het je alleen vertellen meer niet.’ Ze wist dat hij gelijk had, ook al voelde dat niet zo.
‘Luister, je bent nu een beetje van de schrik bekomen, we moeten nu echt even praten samen.’
Susan haalde haar schouders op. Maar zette zich schrap, ze wist wel wat hij nu ging vertellen.
Maar ze zette zich schrap, je hebt wel een onderwerp nodig in het eerste deel van een zin.
‘Ik wil het eerst nog even over jou hebben, je zult een revalidatie programma moeten volgen, zo leer je beter met je handicap om te gaan en je leert je armen gebruiken. Ook zul je gesprekken krijgen met een psychologe, om dit alles te verwerken.’ vertelde hij. Ook al wilde Susan niet luisteren, ze wilde toch wel het een en ander weten, ze zat met zoveel vragen. Ze zuchtte en probeerde haar tranen te bedwingen.
‘Ik weet dat het moeilijk voor je is Susan.’ ging hij verder ‘Maar, ik heb ook goed nieuws voor je; straks komt je zusje samen met steffi bij je kijken.’
Steffi met een hoofdletter, aangezien het een naam is
Susan zuchtte opgelucht, wetend dat er tenminste niets aan de hand was met haar zusje. Maar, hoe was het met haar moeder?
‘Maar voor die tijd moeten we nog het een en ander met elkaar bespreken. Je moeder ligt in de kamer hiernaast.’ Susan keek hem met grote ogen aan, ze had niet verwacht dat ze nog zou leven.
‘Zoals ik je al had verteld, heeft zij de grote klap opgevangen, want ze kwam eerder op de grond terecht dan jij. Ze heeft haar nek gekneusd, maar is wonder boven wonder niet meteen dood gegaan. Ze is een vechter Susan, maar ze is wel in kritieke toestand. Ze heeft vijf ribben gebroken, en haar nek dus gekneusd.
Haar nek is dus gekneusd
Ook is haar linkerbeen op twee plaatsten gebroken, en haar rechterhand is gekneusd.
Best als je die zin herschrijft, zeker omdat je een opsomming maakt van de schade aan het menselijk wezen.
Haar linkerbeen is op twee plaatsen gebroken en haar rechterhand is ook gekneusd.
Geen komma voor een ''en''
Ze heeft twee maal een hartstilstand gehad Susan, we hebben haar steeds kunnen redden, maar haar lichaam was niet in staat om bij bewustzijn te blijven, ze ligt al twee dagen in coma.’ Het laatste stuk vertelde hij zachtjes en behoedzaam, alsof hij verwachtte dat Susan in huilen zou uitbarsten. Maar het deed haar niets. Ze voelde niets meer, geen pijn, geen verdriet. Tranen stroomden over haar wangen maar ze staarde leeg voor zich uit.
Wat heb jij met her woordje maar? Maar is een tegenwerping of bezwaar en dus hier niet van toepassing.
‘Luister Susan, ik neem je zo mee naar je moeder en dan gaan we daar ons gesprek voortzetten, oké?’ Susan knikte en zodra de dokter uit haar kamer weg was, begon ze onbedaarlijk te huilen, met lange hoge uithalen en diepe zuchten.

Na een half uurtje kwamen twee zusters en de dokter binnen. Eén van de zusters duwde een rolstoel vooruit. Zodra Susan de rolstoel zag begon ze meteen te schreeuwen.
‘Oh nee! Als je maar niet denkt dat je me daar in krijgt, stomme pillendraaier!’ ‘Rustig maar Susan, rustig maar. Je mag kiezen, je kunt in de rolstoel, zodat je vast een beetje kunt wennen, of we vervoeren je in je bed.’
‘Ja Jezus, ik ga daar een beetje in mijn bed naartoe hé!’
‘Dan is de keuze makkelijk gemaakt denk ik hè?’ hij liep naar haar toe, en samen met de zusters begon hij haar uit het bed te tillen. Maar toen ze haar eenmaal vast hadden en haar in de rolstoel wilden zetten, begon Susan hevig tegen te stribbelen met haar armen.
‘Nee! Nee! Je mag me niet in dat ding zetten! Nee, houd op!’
‘Rustig meiske, rustig maar, het is al goed.’ Een van de zusters streelde over haar hoofd en toen ze met haar ogen knipperde merkte ze dat ze al in de rolstoel zat. Versuft keek ze om zich heen, maar ze was te moe om verder nog in opstand te komen.
‘Kom meid, ik breng je naar je moeder. Zo meteen komt je zusje al!’ zei de zuster. En ze duwde Susan door de opengehouden deur, naar de kamer naast haar. Susan zuchtte diep.
‘Zeg, niet schrikken hoor, want ze ligt aan de beademing en er zitten allemaal infusen in haar arm.’ zei de zuster voorzichtig. Susan knikte en was er klaar voor.

Weer mooie stijl, ik ergerde me wel aan het stukje dat de dokter met Susan sprak, namelijk omdat die ***dokter steeds haar naam noemde. Ik krijg er nou al neigingen van...

Ik wacht met een smart op het volgende stukje

Grim

D'r staan een paar foutjes in, maar ik heb ff geen zin om ze te verbeteren.

Verder weet ik niet precies hoe het met een dwarslaesie zit en ik weet niet hoe lang ze al in het ziekenhuis is...maar moet er niet eerst iets genezen voordat je in een rolstoel mag/kunt ed?

Leonoor schreef op 04-07-2004 @ 15:53 :
D'r staan een paar foutjes in, maar ik heb ff geen zin om ze te verbeteren.

Ik wel

Grim

Grim schreef op 04-07-2004 @ 15:57 :
Ik wel

Enneh, ik ergerde me ook enorm aan het stukje dat de dokter met Susan sprak omdat die dokter steeds haar naam noemde. Maar ik dacht dat alleen ik dat soort dingen stom en ergerlijk vond, dus vandaar dat ik er niks van had gezegd. Maar goed, je hebt mensen die dat doen (en die mensen vind ik dus heel vervelend ).

[Nijn*]

Dank je voor het verbeteren Grim, mijn bericht is weer succesvol gewijzigd..

één na ipv ena

Zeg, je mag pas beginnen met verbeteren als het verhaal is begonnen hoor, niet daarvoor

Wat heb jij met her woordje maar? Maar is een tegenwerping of bezwaar en dus hier niet van toepassing.

Whehe, ja het is mijn stopwoordje.. Ik gebruik hier 'maar' om te laten zien, dat ze wel huilt, maar eigenlijk geen verdriet voelt..als het vaag overkomt snap ik dat

omdat die ***dokter steeds haar naam noemde. Ik krijg er nou al neigingen van...

Ja, whaha ik laat hem express steeds haar naam noemen, om hem een beetje irritant over te laten komen

@ Leonoor, tja dat zou best wel eens kunnen, maar ze ligt er in ieder geval al 3 dagen, maar dat wordt niet echt duidelijk omdat ze geen begrip van tijd heeft.

nijn.

[Astuanax]

stomme pillendraaier
leuk scheldwoord, moet ik onthouden!

kwakzalver, kruidensnuiver, naaldenprikker

Grim

-xxx-Nijn schreef op 04-07-2004 @ 16:04 :

@ Leonoor, tja dat zou best wel eens kunnen, maar ze ligt er in ieder geval al 3 dagen, maar dat wordt niet echt duidelijk omdat ze geen begrip van tijd heeft.

Ik verbeter alles, zo ook hier. Het is besef van tijd, niet begrip Als je begrip van tijd hebt weet je dat een dag 24 uren telt, en een uur 60 minuten. Dus, jij zegt dat het kind niet meer weet hoe lang een dag duurt?

Grim- komt langzaam op dreef

[Nijn*]

Grim schreef op 04-07-2004 @ 16:18 :
Ik verbeter alles, zo ook hier. Het is besef van tijd, niet begrip Als je begrip van tijd hebt weet je dat een dag 24 uren telt, en een uur 60 minuten. Dus, jij zegt dat het kind niet meer weet hoe lang een dag duurt?

Grim- komt langzaam op dreef

Nou hoor...schrijf ik zo'n mooi verhaaltje voor je, kun je alleen maar fouten opnoemen..ik zit vandaag gewoon niet zo lekker in de taal..en dat het besef was wist ik ook wel...ergens ver, ver weg

nijn..

[Nijn*]

En aan ieder verhaal komt - helaas - een einde, zie hier het einde van het verhaal met geen titel...(als er iemand nog ideeën heeft voor de titel, zijn die welkom...Enjoy the last part.


De zuster klapte de deur open en reed Susan naar binnen. Ze stopte bij het bed van haar moeder. Ze was zo enorm bleek. Om haar nek zat een soort standaard en haar linkerbeen hing omhoog in een standaard. In haar mond zat een soort buis, dat op een apparaat stond aangesloten. Er stond een apparaat naast haar dat een regelmatige pieptoon liet horen. De zuster liet haar maar even alleen. Plotseling stroomden de tranen over haar gezicht. Ze begon hevig te schokken en greep naar de hand van haar moeder, die zo koud was dat ze hem onmiddellijk los liet.
‘Oh mam, wat moet ik nou? Ik kan nooit meer lopen en jij ligt hier en wil niet meer wakker worden.’ Ze pakte toch weer de hand van haar moeder vast en drukte deze tegen haar wang aan. De tranen gleden over de hand van haar moeder naar haar elleboog toe.
‘Mama, toe! Doe je ogen nou open.’ Plotseling voelde ze zich weer een klein kind. Het was in de tijd een paar maanden na het ongeluk van haar vader. Ze was verstoppertje aan het spelen met haar moeder, maar plotseling vond ze het niet meer leuk. Ze riep ‘Mama, toe! Nu vind ik het niet meer leuk! Kom maar tevoorschijn, ik wil niet meer!’ Ze weet nog goed hoe wanhopig en bang ze toen was, ze weet het nog omdat ze zich nu weer zo voelt. En ze begint te roepen:
‘Mama, kom nou terug! Laat me niet alleen, ik vind het niet meer leuk!’
Plotseling staat de dokter naast haar en legt een hand op haar schouder. Susan schrikt op en kijkt hem met betraande ogen aan. Hij pakt een krukje en gaat naast haar zitten.
‘Het spijt me dat ik je er nu mee moet lastig vallen Susan.’ zegt hij ‘Maar’ gaat hij verder ‘Zoals ik al eerder zei, is je moeder in kritieke toestand. Er zal een groot wonder voor nodig zijn om haar weer uit haar coma te doen ontwaken. Daarom moet ik met je overleggen. Jij bent haar naaste familie en je zusje is nog te jong om te beslissen.’ hij stopte even. ‘Nee, dit gaat hij niet zeggen.’dacht Susan. Ze keek hem vragend aan en wachtte tot hij verderging. Hij kuchte.
‘Er is tachtig procent kans dat ze niet meer ontwaakt uit haar coma, Susan. Ze zal haar leven lang een kasplantje blijven, altijd aan de beademing moeten en ook constant aan de hartbewaking. Ik snap dat je nu nog geen afscheid van haar wilt nemen Susan, maar denk erover na. Het is geen leven dat ze nu heeft.’

Voorzichtig stak haar zusje een hoofd om de deur heen, vlak daarachter was het gezicht van Steffi te zien. Susan lachte en gebaarde hen te komen. Steffi en haar zusje bleven even aarzelend bij haar bed staan, maar knalden toen bijna op elkaar omdat ze Susan allebei wilden omhelzen. Steffi pakte twee inklapstoeltjes en zette die naast het bed van Susan. Ze begon van alles te vertellen, hoe het met wouter ging, en dat mevrouw van der Laar weer zo stond te zeuren over toetsen. Van alles, maar over het ongeluk sprak ze geen woord. Janice daar in tegen, wilde het liefst alles weten, maar durfde niets te vragen. Na anderhalf uur stak de zuster van eerder die dag haar hoofd om de deur.
‘Zeg weten jullie wel dat het bezoekuur al zeker een halfuur is afgelopen?’ grinnikte ze.
Steffi en Susan moesten lachen, maar Janice begon te huilen. Susan hield op met lachen en trok Janice tegen zich aan.
‘Sst. Stil maar meisje.’ zei ze terwijl ze door de haren van haar zusje streelde.
‘Ik wil niet weg, ik wil bij jou blijven Suus!’ riep Janice.
‘Lieverd, ga nou maar terug naar Tante Isa, morgen zie ik je weer in het bezoekuurtje. Het komt allemaal wel goed.’ Ze zei het meer om zichzelf moed in te praten dan Janice. Ze wist dat het nooit meer goed zou komen, in ieder geval zou het nooit meer worden als vroeger. Zwijgend sloeg Steffi een arm om Janice heen, en nam haar mee de kamer uit. Vlak voor ze de deur achter zich sloot, gaf ze Susan een knipoog. Er rolde een traan over haar wang heen. Ze drukte op het knopje zodat er een zuster zou verschijnen. De zuster van die ochtend deed de deur open en keek haar vragend aan.
‘Ik wil dat de dokter komt. Nu meteen.’ zei Susan kalm.
‘Ik zal kijken of ik hem voor je kan vinden meid.’ Zei de zuster, en ze deed de deur achter zich dicht. Vijf minuten later kwam de dokter binnenlopen.
‘Je vroeg om me?’
‘Ja, ik ehm, ik heb een besluit genomen.’ zei ze voorzichtig.
‘Je moeder?’ vroeg hij.
‘Ja, breng me naar haar toe.’ haar besluit stond vast.

Tien minuten later zat ze stil op de kamer van haar moeder. Zachtjes pakte ze haar hand en streelde die. In haar gedachten zei ze tegen haar moeder dat het haar speet.
‘Als je er klaar voor bent…Druk je op deze knop.’ Zwijgend verliet de dokter de kamer.
‘Het spijt me echt mam, maar ik kan je niet meer zien lijden. Ik neem het je niet kwalijk dat je het opgaf, dat is het geen wat ik nu ook het liefste zou willen doen. Maar ik ga doorzetten, en ik kom er bovenop. Ik ga je missen mam.’ Ze drukte een kus op de hand van haar moeder, en drukte op de knop. De arts verscheen en een zuster nam haar mee de kamer uit. Toen Susan omkeek, zag ze hoe ze haar moeder loskoppelden. Een eenzame traan viel op haar schoot. Ze miste haar moeder.

Toen ze een uur later wakker werd, zat er een vrouw naar haar te kijken. Ze schrok op en wreef in haar ogen. De vrouw glimlachte.
‘Goedemiddag, ik ben dr. Wanter, psychologe.’ zei ze met een kalme stem. Nadat een uitleg over waarom ze hier was, begonnen ze aan het gesprek. Susan begon te vertellen, over haar leven.
Over hoe ze Steffi ontmoette, het ongeluk van haar vader, haar moeder die doordraaide, haar zusje dat ze in het rond zwierde, haar moeder die over de reling stond gebogen.
Ze vertelde vanaf haar vroegste herinneringen tot het moment, dat ze op de knop bij haar moeder drukte.

hey Nijn(nieuwe nick?!)
ik vond het een goed verhaal. wel heel zielig natuurlijk.
ik vindh et leuk dat je na het moment van 'de knop' nog even door gaat. je zou verwachten dat het daarna eindigt.
ik zie wel wat fouten, of meer dingen die miss anders kunnen. maar dat laat ik aan Grim over
xxx kir

[Astuanax]

oh, mooi

Hoe oud is Susan? (Als ze jonger is dan 18 weet ik niet of ze haar over zo iets laten beslissen (ik denk niet dat dat dan mag)... )

[Nijn*]

Leonoor schreef op 05-07-2004 @ 11:45 :
Hoe oud is Susan? (Als ze jonger is dan 18 weet ik niet of ze haar over zo iets laten beslissen (ik denk niet dat dat dan mag)... )

Ze ís 18

Nijn* schreef op 05-07-2004 @ 12:02 :
Ze ís 18

Dat had ik dus even niet meegekregen of iig niet onthouden.

[Nijn*]

Leonoor schreef op 05-07-2004 @ 12:05 :
Dat had ik dus even niet meegekregen of iig niet onthouden.

Nja, het stond er ook niet echt duidelijk in ofzo..dat was idd een beetje onduidelijk..
@ sonho: ja, ik heb een nieuwe nick

[nijs]

Heel mooi verhaal! Maar ik vind het stuk over het bezoek van haar zusje een beetje plotseling. Ineens lacht ze enzo. Ik snap wel hoe je het bedoelt (ze vergeet haar zorgen even), maar het is toch wel erg plotseling. Verder niet veel spelfouten gezien. o ja, dat van die 18 jaar heb ik ook nergens gelezen. Ik dacht eerlijk gezegd dat ze 16 was ofzo. Ik vind dit einde ook beter dan de andere optie voor een einde

*heb je nog meer verhalen??*

[-Flip-]

Jannekuhhh schreef op 05-07-2004 @ 13:23 :
Heel mooi verhaal! Maar ik vind het stuk over het bezoek van haar zusje een beetje plotseling. Ineens lacht ze enzo. Ik snap wel hoe je het bedoelt (ze vergeet haar zorgen even), maar het is toch wel erg plotseling. Verder niet veel spelfouten gezien. o ja, dat van die 18 jaar heb ik ook nergens gelezen. Ik dacht eerlijk gezegd dat ze 16 was ofzo. Ik vind dit einde ook beter dan de andere optie voor een einde

*heb je nog meer verhalen??*

De leeftijd hoeft toch ook niet altijd vermeld te worden??? Als die keuze aan haar over wordt gelaten dan zal ze wel 18 zijn... Dat heeft verder ook geen betrekking op het verhaal... (vind ik)

Mooi nijn! mooi eind... eigenlijk vind ik dat laatste stukje een beetje jammer.. ik zou het laten eindigen bij :"ze miste haar moeder" maar ja, dat is mijn mening..
Ik kreeg een brok in mn keel toen ik het las... maar dat was de bedoeling toch?

*applaus*

HUG.

Mooi einde voor een mooi verhaal

Grim

[Nijn*]

Hej allemaal,
Thnx voor de reacties..
@ -Flip- ja, ik dacht er zelf ook aan om het daar te laten eindigen, maar ik wilde toch niet zo'n triest einde, en nog even aan de lezers laten weten, dat het met Susan allemaal weer goed zou komen, met hulp van de psych.
nijn.

[Droomvlucht]

Nijn* schreef op 04-07-2004 @ 23:31 :




De zuster klapte de deur open en reed Susan naar binnen. Ze stopte bij het bed van haar moeder. Ze was zo enorm bleek. Om haar nek zat een soort standaard en haar linkerbeen hing omhoog in een standaard . In haar mond zat een soort buis, dat op een apparaat stond aangesloten. Er stond een apparaat naast haar dat een regelmatige pieptoon liet horen. De zuster liet haar maar even alleen. Plotseling stroomden de tranen over haar gezicht. Ze begon hevig te schokken en greep naar de hand van haar moeder, die zo koud was dat ze hem onmiddellijk los liet.
[/B]

Heej meis,

Mooi verhaal!

Ik heb niet echt op fouten gelet ofzo, maar in het eerste stukje van het einde kwam naar mijn idee wat veel herhaling voor.

Verder echt !!!

[Nijn*]

hoi meissie,
jah dat klopt wel, maar ik kan het nu niet meer wijzigen..maar zal er aan denken
liefs, Nijn*.