Frank, Manon en Sanne [verhaaltje]

[I C U]

Ik vin m goehoed!

Het leest lekker, en het boeit...

I want more!

[Hamkaastostie]

oeh ieh ieh...eigenlijks meot ik nu stoppen emt compoeteren dus heb ikhet uitgeprint..begon al loik..erg interesant zo dat perspectief vna iemand in coma( narcose whatever!

[Zut Alors!]

Ook Sanne was volledig in de war. Toen ze die middag thuis was gekomen liep ze meteen naar haar eigen slaapkamer. De deur deed ze op slot en vervolgens plofte ze kwaad neer op haar kussen. Ze was woedend, op zichzelf. Hoe had ze zo stom kunnen zijn, hoe had ze zo stom kunnen blijven hopen. Ze schaamde zich kapot. Nog steeds zat haar maag in de knoop en voelde de spanning in haar keel. Met beide vuisten trommelde ze woedend op haar matras. ‘Dom-Wicht! Dom-Wicht!’ Het gammelde door haar hoofd, op de maat van haar vuisten.
“Sanne? Wat is er!”
Haar moeders stem klonk door de deur, de klink ging omlaag, maar de deur kon niet open.
“Niks!” gaf ze vlug als antwoord. “Er is niks.”
Snel veegde Sanne de tranen uit haar ogen. Toen hoorde ze hoe haar moeder de trap weer af liep, liet ze zich terugvallen op haar kussen. Waarom was ze zo’n ongelofelijk stom wicht!”

Ze draaide zich op haar rug en ademde een paar keer diep in. Ze voelde een rilling door haar buik gaan, en nog steeds voelde ze het brok in haar keel. Sanne trok zich op naar de kop van haar bed en opende het laatje van haar nachtkasje.
‘drie-twee-zes-drie’ – waarom wist ze eigenlijk niet, maar het was haar dagboek, en er had een slot op moeten zitten. Ze kende het nummer uiteraard uit haar hoofd, dus wat het betekende maakte haar eigenlijk niet uit. Het had zijn eigen betekenis gekregen.
Ze keerde zich weer op de gedachtes die door haar hoofd speelden. Ze sloeg het kleine boekje open en bladerde naar de eerste lege bladzijde. Vervolgens pakte ze een pen van haar nachtkastje en zette deze op het papier.

‘Lieve Frenk,’

Godver! Shit! Wat had ze toch een pesthekel aan zichzelf. In een beweging mepte Sanne het dagboek van haar bed. Meteen voelde ze dat ze weer moest janken. Wat was ze toch ook een zielig figuur! Ja, jank maar! Het is je eigen schuld!

Tegen de avond werd ze weer wakker. Het was omdat haar moeder haar riep, Sanne had niet gemerkt dat ze in slaap was gevallen. Haar wangen voelden rul aan.
“Sanne! Kom nou, we gaan eten!”
Weer riep haar moeder.
“Ik heb geen honger, mam.”
De voetstappen van haar moeder kwamen de trap op naar boven. Vlak voor de deur stopten ze.
“Sanne?” klonk haar stem vragend.
“Is er wat aan de hand?”
“Nee, niks.” antwoordde Sanne.
“Ik voel me gewoon niet zo lekker.”
Het bleef even stil achter de deur. Sanne hoopte dat haar moeder weer naar beneden zou gaan. Ze had echt geen trek.
“Zal ik anders wat bewaren? Voor als je alsnog honger krijgt?”
Zachtjes gaf Sanne antwoord.
“Ja… is goed.”
maar haar moeder was al op weg naar beneden.

In de hoek van de kamer zag ze het lichtblauwe boekje liggen. Het lag nog open. Sanne stond op van haar bed en raapte het kleine dagboek op van de grond. Automatisch gleden haar ogen over de openliggende bladzijde.

“Lieve Frenk,”

Ze was er zomaar mee begonnen, met hem. Opeens schreef ze haar dagboek aan hem. Ze ging de bladzijdes langs en daarmee alle herinneringen die daarbij hoorden. Hoe oud was dit dagboek al? En haar vorige? Al vanaf het moment dat ze begon, haar eerste dagboek, had ze al gewild dat hij haar vriendje was. Ze had het altijd gedroomd. Maar nooit had ze het gedurfd.
Ze had het nog steeds gehoopt.
Langzaam gleden haar vingers over de bladzijde. Dit was van iets meer dan een jaartje geleden. Ze was zo blij geweest dat ze eindelijk naar de middelbare school ging, samen met Frenk. Even glimlachte ze. Wat was ze toch ook een dom wicht.

[Zut Alors!]

Tja, het begin en het einde zitten altijd meteen al in mijn hoofd, en wat er tussendoor gebeurt, niet. Tegen de tijd dat ik daar ben staan die eerste twee meestal ook zo vast niet meer. Maarja, het vordert, langzaam, maar zeker...


"Ze heeft het heel moeilijk mee, Frenk. Ik zou me ook behoorlijk kut voelen als ik mezelf plotseling niet meer in de hand heb."
Zijn vader hield even stil. Hij wist eigenlijk niet wat hij nog meer moest zeggen. Natuurlijk had Frenk het hele verhaal willen horen, hoe het met haar was, en wat er allemaal gebeurde, de zitting enzo, maar het stelde eigenlijk maar weinig voor.
"Toch raar, ik had echt het idee dat jullie naar de rechtbank moesten, of in ieder geval wel naar een of ander kantoor."
Carolien kwam het kamertje weer binnen met twee koppen koffie, een voor haar en eentje voor zijn vader. Frenk en Sharon zaten beiden aan een glaasje vruchtensap. Ze gaf zijn vader het kartonnen bekertje en haakte in op het gesprek.
"Zover ik weet gaat het heel vaak zo, hoor. Er komen maar heel weinig dingen echt voor de rechtbank. Meestal gebeurt dat gewoon rond de tafel." begon ze. "En bovendien was toch alles al duidelijk, ik bedoel, voor Manon is dit toch ook het beste."
"Maar ze wil het toch zelf ook al? Dan hoeft de rechter dat toch niet te beslissen?"
Frenk begreep niet helemaal waar al die poespas voor nodig was. Waarom moesten al die mensen zich ermee bemoeien? Het leek nou net of zij een of andere gestoorde maniak was. Ze deed het toch niet expres?

Zijn ouders wisten ook niet helemaal wat ze moesten zeggen. Uiteindelijk verbrak zijn vader de stilte, maar hij was ook niet helemaal zeker van wat hij wou zeggen.
"Nou, Frenk, het zit zo..." begon hij, "Ze heeft, ik bedoel; stel nou dat je het niet had overleefd?! Ik bedoel, je had dood kunnen gaan. Wat dan?"
"Maar het ging perongeluk." onderbrak Frenk hem meteen. "Moet ze straks dan ook nog de gevangenis in? Dat wil ik helemaal niet."
Hier had hij de afgelopen nacht al de hele tijd over liggen pijnzen. Waarom ze het had gedaan wist hij nog steeds niet, maar hij wist zeker dat ze het niet bedoeld had. Maar als hij geen aanklacht indiende hoefde er toch ook niks te gebeuren? Zo ging dat toch altijd?
"Ze is een gevaar voor zichzelf, Frenk. En niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de mensen om haar heen."
"Maar ze wil er zelf toch ook wat aan doen?"
Zijn moeder zuchtte.
"Het zijn gewoon regels, Frenk. Stel dat ze het niet zou willen? Er zijn genoeg mensen waarbij het fout is gegaan. Ik weet heus wel dat het bij Manon niet zo is, maar..."
Zijn vader onderbrak haar met zijn hand op haar schouder, en antwoordde rustig: "Maakt het verder wat uit? Het zijn maar regeltjes. Het gaat erom dat ze geholpen wordt, toch?"
Hij keek zijn zoon even scherp aan, maar Frenk was er nog niet helemaal over uit.
"Laten we het nu anders maar even over jou hebben, ik vind dat we het er genoeg over hebben gehad."
Frenk liet zich sprakeloos terugzakken in zijn kussen, en Sharon, die de hele tijd aandachtig had zitten luisteren, drukte zich van het matras en leunde weer achterover in haar stoel.

[Roosje]

Meer graag!

1 dingetje: peinzen schrijf je met de e-i, niet met de ij.