Ik heb nooit met m'n ouders over mn problemen gepraat, met niemand eigenlijk. Dat is zo gegroeid in de jaren toen ik klein was en ik kwam thuis omdat iemand me weer een gepest had kreeg ik toch alleen maar een preek dat ik van me af moest bijten enz enz. Dus ben ikop een gegeven momet gestopt met dingen vertellen. Alleen de goede dingen kregen ze nog te horen, als er iets te doen was of als ik goeie punten had. Vandaar dat niemnad in de gaten had dat ik al een jaar of vijf met suicidale gedachten rondliep, tot alles eruit kwam. Ik ben eerst met andere mensne gaan praten. bijv. een nieuwe leraar op schoole n iemand die nog niet zolang op school zat en dezelfde problemen bleek te hebben en later mn beste vriendin geworden is. Zij heeft me later overgehaald het ook aan mn ouders te vertellen. ik zat toen der tijd al een aantal maanden aan de anti depressiva zonder dat ze het wisten en had al een aantal gesprekken met een psycholoog gehad....
Maarja toen ze het eenmaal wisten, kreeg ik te horen dat ik ze alles kon vertellen bla bla. Maar ik kon dat niet ik bleef me terug trekken niets zeggen. Dat is volgens mij ook een van de redenen geweest dat het nu niet meer loopt. Ik kon ze na al die jaren niet meer toelaten. zij bleven proberen en hebben het op een gegevne moment maar opgegeven. Naja
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"