Ik denk dus ik ben?

[mathfreak]

willypirate schreef op 08-04-2006 @ 10:25 :
Dat doet het in mijn optiek dus wel. Neem het voorbeeld : De kortste afstand tussen 2 punten is een rechte lijn.

Deze uitspraak kon enkel waargenomen worden , omdat er een verwijzing in zit naar de Fysica. Wiskunde zonder (enige) verwijzing naar de Fysica , is in mijn optiek geen wiskunde óf hogere wiskunde waarvan we de Fysica nog niet begrijpen.

Je voorbeeld van de rechte lijn als de kortste afstand tussen 2 punten is alleen toepasbaar als je uitgaat van de Euclidische meetkunde, dus de meetkunde in een ruimte die niet gekromd is. In een gekromde ruimte heb je echter met een ander soort (niet-Euclidische) meetkunde te maken, waarbij de kortste afstand tussen 2 punten niet meer als een rechte lijn, maar door middel van een zogenaamde geodeet wordt voorgesteld. Op het oppervlak van een bol stelt zo'n geodeet bijvoorbeeld een cirkelboog voor. Het is weliswaar zo dat men de Euclidische meetkunde lange tijd als de enige mogelijke vorm van meetkunde heeft beschouwd, maar de ontdekking van de niet-Euclidische meetkunde van Lobačevskiĭ en Bolyai en die van Riemann in de 19e eeuw hebben aangetoond dat het mogelijk is om ook andere soorten meetkunde dan de Euclidische meetkunde te bedrijven. In de algemene relativiteitstheorie maakt men bijvoorbeeld gebruik van de vierdimensionale meetkunde van Riemann, waarbij de kortste afstand tussen 2 punten door middel van een geodeet wordt voorgesteld. De afstand wordt daar beschreven door middel van een zogenaamde metrische tensor, een functie die afhangt van de coördinaten van de punten in de vierdimensionale ruimte van Riemann.
Als je uitgaat van het standpunt dat wiskunde uitsluitend als hulpmiddel voor de ontwikkeling van de natuurkunde dient te worden beschouwd, ken je aan de wiskunde een te beperkt karakter toe. De opvatting dat er een nauwe samenhang tussen wiskunde en natuurkunde (meer in het bijzonder de astronomie) bestaat, en dat de ontwikkeling van het ene niet samen kan gaan zonder het andere, is door de explosieve groei van de wiskunde sinds de tweede helft van de 19e eeuw achterhaald. We weten nu dat wiskunde ook buiten de overige exacte wetenschappen en de technische wetenschappen toepasbaar is, dus ook in de sociale wetenschappen, de bedrijfswetenschappen en de geneeskunde.

willypirate schreef op 08-04-2006 @ 10:25 :
Dat doet het in mijn optiek dus wel. Neem het voorbeeld : De kortste afstand tussen 2 punten is een rechte lijn.

Deze uitspraak kon enkel waargenomen worden , omdat er een verwijzing in zit naar de Fysica. Wiskunde zonder (enige) verwijzing naar de Fysica , is in mijn optiek geen wiskunde óf hogere wiskunde waarvan we de Fysica nog niet begrijpen.

Ik denk dat Meph bedoelt (als ik je verkeerd begrijp moet je dat natuurlijk zeggen) dat de wiskunde niks met de fysica of iets anders te maken heeft.
Om bij jouw voorbeeld te blijven, de kortste afstand tussen 2 punten zal altijd een rechte lijn zijn, maar dat wij dat via fysica ontdekt hebben zegt niet dat de wiskunde er direct iets mee te maken heeft. Wij gebruiken fysica en andere hulpmiddelen om de wiskunde te ontdekken, maar het is niet alsof de wiskunde iets met die fysica te maken heeft. Al ontdekken we haar niet, dan is zij nog steeds waar.

willypirate schreef op 08-04-2006 @ 10:25 :
Dat doet het in mijn optiek dus wel. Neem het voorbeeld : De kortste afstand tussen 2 punten is een rechte lijn.

Deze uitspraak kon enkel waargenomen worden , omdat er een verwijzing in zit naar de Fysica. Wiskunde zonder (enige) verwijzing naar de Fysica , is in mijn optiek geen wiskunde óf hogere wiskunde waarvan we de Fysica nog niet begrijpen.

Zie Mathfreak's verhaal over Euclidische meetkunde. Die meetkunde komt overeen met hoe wij de wereld ervaren (bij lage snelheden en macroscopisch, Newtoniaans), maar dit wordt niet gedicteerd door de wiskunde. Je kunt best een of andere vage meetkunde definiëren die niets van doen heeft met de realiteit.

[willypirate]

Meph , robo , Math ,

Ik heb de indruk dat jullie niet begrijpen wat ik bedoel. Wiskunde is de zuiverste vorm van analyse en synthese , die misschien opzichzelf lijkt te staan , maar die net als "geluid" niet tot uitdrukking kan komen zonder de Fysica , tenminste in mijn gedachten experiment dan hé

misschien moet ik jullie dan een paar vragen stellen , zodat jullie weten wat ik eigenlijk bedoel.

Neem de volgende gedachte : Denk alle mogelijke vormen van bewustzijn en uitdrukkingsvermogen weg.

Bestaat er dan nog zoiets als een wiskundige uitspraak ?

Neem de volgende gedachte : Denk alle mogelijke vormen van Fysica weg.

Bestaat er dan nog zoiets als wetmatigheden of natuurkrachten ?

Als jullie vinden dat op beide vragen het antwoord JA is , waar is dit dan op gebaseerd?

[willypirate]

@math

Al heb je 1000 verschillende soorten wiskunde , ze verwijzen allemaal naar de Fysica. Wiskundige uitspraken die geen raakvlak met de Fysica heeft , accepteren we niet als wiskunde of we zeggen dat het een verkeerd antwoord oplevert.

zo heeft de uitspraak 1 + 3 = 13 , géén bestaansrecht binnen de wiskunde , waarom niet?

het voorbeeld van de rechte lijn is ook toepasbaar bij de cirkelboog , simpelweg omdat een oppervlak maar 2 dimensies kent of ie nu gekromd is of niet. Dat wij er een dimensie bij kunnen bedenken om vervolgens de uitspraak te doen dat de rechtelijn een cirkelboog is , neemt niet weg dat de afstand tussen de 2 gedefiniërde punten een rechte lijn blijft , en je daarmee de korste afstand aflegt op dat oppervlak. Zelfs al zou je denken dat je door het oppervlak heen moet gaan om de kortste afstand af te leggen , dan nog moet je een rechte lijn volgen.

Wiskunde is overal toepasbaar , omdat dat alles zich houd aan de wetmatigheid van de natuur , dus ook sociale structuren , rationele processen , enz , enz , enz.

[mathfreak]

willypirate schreef op 09-04-2006 @ 17:30 :
@math

Al heb je 1000 verschillende soorten wiskunde , ze verwijzen allemaal naar de Fysica. Wiskundige uitspraken die geen raakvlak met de Fysica hebben , accepteren we niet als wiskunde of we zeggen dat het een verkeerd antwoord oplevert.

Wiskunde verwijst in zijn geheel niet naar de natuurkunde. Bovendien is er geen sprake van verschillende soorten wiskunde, alleen van verschillende deelgebieden binnen de wiskunde zelf. Als je wiskundige uispraken afwijst of als fout beschouwt omdat ze niet naar de natuurkunde verwijzen, betekent dat alleen maar dat je er een te beperkte zienswijze met betrekking van de toepassing van de wiskunde op andere wetenschappen op na houdt.

willypirate schreef op 09-04-2006 @ 17:30 :
zo heeft de uitspraak 1 + 3 = 13 , géén bestaansrecht binnen de wiskunde , waarom niet?

Deze uitspraak heeft wel degelijk bestaansrecht binnen de wiskunde, aangezien je kunt zeggen, en ook kunt aantonen, dat deze uitspraak een wiskundige onjuistheid bevat.

willypirate schreef op 09-04-2006 @ 17:30 :
het voorbeeld van de rechte lijn is ook toepasbaar bij de cirkelboog , simpelweg omdat een oppervlak maar 2 dimensies kent of ie nu gekromd is of niet. Dat wij er een dimensie bij kunnen bedenken om vervolgens de uitspraak te doen dat de rechte lijn een cirkelboog is , neemt niet weg dat de afstand tussen de 2 gedefiniëerde punten een rechte lijn blijft , en je daarmee de korste afstand aflegt op dat oppervlak. Zelfs al zou je denken dat je door het oppervlak heen moet gaan om de kortste afstand af te leggen , dan nog moet je een rechte lijn volgen.

Ik heb niet beweerd dat een cirkelboog een rechte lijn is. Een cirkelboog is een geodeet die een generalisatie vormt van de kleinste afstand tussen 2 punten. In het Euclidisch meetkundige geval is de kleinste afstand tussen 2 punten een rechte lijn, maar in het niet-Euclidisch meetkundige geval niet.

willypirate schreef op 09-04-2006 @ 17:30 :
Wiskunde is overal toepasbaar , omdat dat alles zich houdt aan de wetmatigheid van de natuur , dus ook sociale structuren , rationele processen , enz , enz , enz.

Het toepassen van lineaire of niet-lineaire programmering bij het oplossen van bepaalde mathematisch-besliskundige problemen heeft niets met de wetmatigheid van de natuur te maken.

[willypirate]

mathfreak schreef op 10-04-2006 @ 18:49 :
Wiskunde verwijst in zijn geheel niet naar de natuurkunde. Bovendien is er geen sprake van verschillende soorten wiskunde, alleen van verschillende deelgebieden binnen de wiskunde zelf. Als je wiskundige uispraken afwijst of als fout beschouwt omdat ze niet naar de natuurkunde verwijzen, betekent dat alleen maar dat je er een te beperkte zienswijze met betrekking van de toepassing van de wiskunde op andere wetenschappen op na houdt.

Math ik zeg toch dat wiskunde overal toepasbaar is waar en wanneer dan ook , sterker nog , dat het noodzakelijk is binnen het vak natuurkunde om dingen te kunnen beschrijven , etc. Ik heb de indruk dat je denkt dat ik wiskunde als vakgebied opzich als verwijzing zie naar het vak natuurkunde , maar dat bedoel ik NIET. Het gaat mij erom , dat je als mens tot 10 kan tellen , omdat je 10 objecten kunt visualiseren of bijvoorbeeld op papier kunt tekenen. Hoe zou het in eerste instantie gekomen zijn , dat we dit laatste kunnen doen?

ps: 1000 soorten wiskunde was gewoon beeldspraak

mathfreak schreef op 10-04-2006 @ 18:49 :
Deze uitspraak heeft wel degelijk bestaansrecht binnen de wiskunde, aangezien je kunt zeggen, en ook kunt aantonen, dat deze uitspraak een wiskundige onjuistheid bevat.

Goed , dan is alles met getallen en operatoren een wiskundige uitspraak , en is daarmee de uitspraak dan per defenitie niet fout of goed te noemen, aangezien wiskunde objectief gesteld word.

mathfreak schreef op 10-04-2006 @ 18:49 :
Ik heb niet beweerd dat een cirkelboog een rechte lijn is. Een cirkelboog is een geodeet die een generalisatie vormt van de kleinste afstand tussen 2 punten. In het Euclidisch meetkundige geval is de kleinste afstand tussen 2 punten een rechte lijn, maar in het niet-Euclidisch meetkundige geval niet.

Goed , en in mijn fantasie wereld is de kortse afstand tussen punten een cirkel , want in die fantatische meetkunde is het beginpunt gelijkend aan het eindpunt. Nee grapje Math , maar dit heeft eigenlijk niets meer met het topic van doen , en ik vind het wel best.

mathfreak schreef op 10-04-2006 @ 18:49 :
Het toepassen van lineaire of niet-lineaire programmering bij het oplossen van bepaalde mathematisch-besliskundige problemen heeft niets met de wetmatigheid van de natuur te maken.

Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn.

[mathfreak]

willypirate schreef op 10-04-2006 @ 22:59 :
Math ik zeg toch dat wiskunde overal toepasbaar is waar en wanneer dan ook, sterker nog, dat het noodzakelijk is binnen het vak natuurkunde om dingen te kunnen beschrijven , etc. Ik heb de indruk dat je denkt dat ik wiskunde als vakgebied op zich als verwijzing zie naar het vak natuurkunde , maar dat bedoel ik NIET. Het gaat mij erom, dat je als mens tot 10 kan tellen, omdat je 10 objecten kunt visualiseren of bijvoorbeeld op papier kunt tekenen. Hoe zou het in eerste instantie gekomen zijn, dat we dit laatste kunnen doen?

Zo is het mij in ieder geval duidelijk wat je precies bedoelt.

willypirate schreef op 10-04-2006 @ 22:59 :
Goed, dan is alles met getallen en operatoren een wiskundige uitspraak, en is daarmee de uitspraak dan per defenitie niet fout of goed te noemen, aangezien wiskunde objectief gesteld wordt.

Jouw argument dat een uitspraak niet als goed of fout kan worden bestempeld gaat alleen op voor formeel onbeslisbare uitspraken, dus uitspraken waarvan men binnen een gegeven logisch systeem niet kan vaststellen of ze wel of niet juist zijn. Van jouw voorbeeld kan zonder veel moeite echter worden aangetoond dat het een onjuiste uitspraak is, dus hebben we in dit geval met een formeel beslisbare uitspraak te maken.

willypirate schreef op 10-04-2006 @ 22:59 :
dit heeft eigenlijk niets meer met het topic van doen, en ik vind het wel best.

We zijn inderdaad nogal van het eigenlijke onderwerp afgedwaald

willypirate schreef op 10-04-2006 @ 22:59 :
Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn.

Toevallig ben ik dat wel...

[willypirate]

mathfreak schreef op 11-04-2006 @ 18:53 :
Toevallig ben ik dat wel...

Ken je de Wet van karma? deze zegt dat er in het geval van "beslissingen nemen" , je altijd MOET kiezen , waarbij "niet-kiezen" ook een keuze is. En dit heeft alles met de wetmatigheden van de natuur te maken , want je gaat altijd wel een bepaalde richting op of je nu wilt of niet.

ps: errug offtopic weer mensen , mijn excusses , ik denk soms dat ik ben

[fil]

willypirate schreef op 12-04-2006 @ 17:25 :
ps: errug offtopic weer mensen , mijn excusses , ik denk soms dat ik ben

Laten we eens terugkomen op het oorspronkelijke onderwerp van deze topic, maar laten we er voor de gein een andere - wellicht modernere - wending aan geven.

Het lijkt me duidelijk dat René Descartes volledig gelijk had toen hij opmerkte dat handelingen als denken en vragen stellen nu eenmaal per definitie één van de wijzen van bestaan zijn. Als je al gaat ontkennen dat je vragen stelt dan is er maar één ding dat je verder kunt doen: zwijgen.
Zoals ook al is opgemerkt in deze topic kunnen we onze zintuigen nooit volledig vertrouwen. Wie weet ligt ons brein wel in een vat vol water met allerlei apparatuur enzo.

Echter, de conclusie die onze beste René hieruit trok, is hoogst problematisch. Hij dacht namelijk (ongeveer): "Als ik er zeker van kan zijn dat er iets is dat zich al deze vragen stelt, en als ik er niet zeker van kan zijn dat ik een lichaam heb, dan moet dit denken wel volledig los staan van het lichaam."
Dit idee dat de geest en het lichaam volledig los van elkaar bestaan in twee totaal verschillende werelden - ookwel bekend als het cartesiaans dualisme - is extreem populair geworden in het westerse denken, en is dat eigenlijk nog steeds vandaag de dag.

De andere - wellicht modernere - wending die ik aan deze topic wil geven is deze: we moeten af van dit 17e eeuwse gedachtengoed! Zoals de meesten van jullie denk ik wel zullen weten, is er in de afgelopen 350 jaar nog niemand geweest die heeft kunnen uitleggen hoe de niet-materiële wereld van de geest kan interageren met de materiële wereld van het lichaam, en vice versa. Casper het vriendelijke spookje, bij voorbeeld, kan gemakkelijk door muren heen vliegen, maar hij kan geen kopje optillen! Weg dus met het o zo hardnekkige cartesiaanse dualisme!

Iemand een idee over wat het zal moeten gaan vervangen?

fil

fil schreef op 13-04-2006 @ 15:22 :
Iemand een idee over wat het zal moeten gaan vervangen?

De Kopenhagense interpretatie!

[mepsteen]

duss??? Dikke mensen denken meer, want ze zijn ook méér?

[Hem]

mepsteen schreef op 13-04-2006 @ 18:08 :
duss??? Dikke mensen denken meer, want ze zijn ook méér?

Ehm....ik hoop dat je niet bedoeld wat ik denk dat je bedoeld, aangezien ik je dan als een nogal achterlijk persoon. Want zoals ik het nu interpreteer is dat de meest trieste zin die ik ooit gelezen heb.

Ik "denk" dat jij het concept van ik denk dus ik ben niet snapt.

[JaJ]

Hem schreef op 13-04-2006 @ 18:58 :
Ehm....ik hoop dat je niet bedoeld wat ik denk dat je bedoeld, aangezien ik je dan als een nogal achterlijk persoon. Want zoals ik het nu interpreteer is dat de meest trieste zin die ik ooit gelezen heb.

Ik "denk" dat jij het concept van ik denk dus ik ben niet snapt.

Ik vind het anders een briljante vondst

[mepsteen]

ironie/sarcasme werkt niet goed online

[Hem]

fil schreef op 13-04-2006 @ 15:22 :
Wie weet ligt ons brein wel in een vat vol water met allerlei apparatuur enzo.

Opmerking naar aanleiding van Putnams Brains in a vat ?

Echter, de conclusie die onze beste René hieruit trok, is hoogst problematisch. Hij dacht namelijk (ongeveer): "Als ik er zeker van kan zijn dat er iets is dat zich al deze vragen stelt, en als ik er niet zeker van kan zijn dat ik een lichaam heb, dan moet dit denken wel volledig los staan van het lichaam."

Ik wil even wat aanpassen aan je formulering. Descartes stelt vast uit het feit dat hij dingen waarneemt en denkt dat er een 'ik' moet zijn die dit alles meemaakt. Of dat waarnemen, denken, fantaseren etc. nu een illusie is of niet, iets moet het meemaken. Hij stelt dan ook als eerst vast dat hij bestaat. Alleen gaat hij dan de 'ik' proberen te definieren en het enige onafscheidelijke dat hij kan vinden van het ik, is het denken. Dit omdat waarnemingen als het eventueel illusies zijn, nog te herleiden zijn tot denken. Maar denken niet tot waarnemen. En hierdoor kan hij inderdaad niet vaststellen of hij een lichaam heeft.
Maar goed, dit is een beetje mierenneuken hoor .

Dit idee dat de geest en het lichaam volledig los van elkaar bestaan in twee totaal verschillende werelden - ookwel bekend als het cartesiaans dualisme - is extreem populair geworden in het westerse denken, en is dat eigenlijk nog steeds vandaag de dag.

Maar Descartes is dan ook cool ^^.

[fil]

Mephostophilis schreef op 13-04-2006 @ 16:57 :
De Kopenhagense interpretatie!

Hoewel fysica me enorm boeit, ben ik er (helaas) geen specialist in. Ik zal dus uiterst voorzichtig zijn met het doen van uitspraken over onderwerpen waar ik misschien niet genoeg van af weet.

Voor zover ik het goed begrepen heb, is één van de problemen binnen quantum fysica de moeilijkheid die komt kijken bij het proberen je een beeld te vormen van de quantum wereld. Volgens de Schrödingervergelijking zijn deeltjes in een staat van superpositie: een deeltje heeft geen precieze plaats*. Echter, zodra je gaat meten is er geen sprake van superposities: je zult een deeltje op een bepaalde plaats aantreffen. Hoe kunnen we deze waarneming het beste interpreteren?

Wederom, voor zover ik er iets van begrepen heb, zou je de Kopenhagense interpretatie (die verwijst naar Bohr, Heisenberg en Bohm, als ik me niet vergis) grofweg kunnen zien als een algoritme voor het voorspellen van het gedrag van deeltjes. De Kopenhagense interpretatie is op dit moment de meest geaccepteerde interpretatie van quantum fysica, maar ze stelt (bewust) niet echt vragen over de quantum realieit die zich verbergt achter de wiskunde, zogezegd. Tik me alsjeblieft op m'n vingers als ik onzin verkoop (of eigenlijk gratis uitdeel), maar de Kopenhagense interpretatie doet me denken aan de vormen wereld van Plato, of de pragmatische instelling van Newton: we weten precies hoe we de sommen moeten doen, waarmee we kunnen voorspellen hoe de natuur werkt, maar we kunnen verder niets zeggen over het waarom of de uiteindelijke realiteit ervan, dus laten we dat dan ook maar niet doen.

Ik heb zeer veel respect en bewondering voor dit idee. De dingen zelf zijn onkenbaar; het enige wat ons gegeven is in z'n algemeenheid is onze waarneming van de wereld, of in het specifieke de functionaliteit van de wereld. Een beetje a la Kant zeg maar.

Echter, hiermee kom je terecht in een beroemde (epistemologische) cirkel: hoe kunnen we weten of iets zich gedraagt naar z'n ware aard, die we alleen kunnen afleiden uit wat we erover weten? Je kunt niet ontsnappen aan deze delicate circulariteit.
Ook is er hier nogsteeds sprake van een dualiteit tussen een entiteit die waarneemt, en iets dat zich in interactie met die entiteit voordoet als materie. Deze dualiteit geldt ook voor de Kopenhagense interpretatie. Het cartesiaanse dualisme wordt dus niet opgelost, maar wordt verplaatst of hergeformuleerd, weliswaar op een veel verfijndere manier.
Toch ben ik het volledig met je eens dat we natuurkunde (of iets algemener: empirische wetenschappen) moeten gebruiken als een beginpunt voor het benaderen (een mooi woord) van de werkelijkheid en dat ze van onschatbare waarde is: fysica kan weliswaar niet metafysica bepalen, maar ze kan het zeker begrenzen!

Robo schreef op 14-04-2006 @ 13:21 :
Opmerking naar aanleiding van Putnams Brains in a vat ?

Volgens mij is het 'brain-in-a-vat' sceptisisme minstens terug te voeren op het boek Meditaties van René Descartes, waarin hij het idee naar voren brengt dat de hele wereld misschien een illusie kan zijn die gecreëerd is door een almachtige kwade geest (genus malignum). Vervolgens wijst René ons er geheel terecht op dat er geen enkele manier is om de gebruikelijke sensatie van het hebben van een lichaam te onderscheiden van een mogelijk door een kwade geest gecreëerde sensatie van het hebben van een lichaam. Maar goed, ik val in herhaling.

Robo schreef op 14-04-2006 @ 13:21 :
Maar goed, dit is een beetje mierenneuken hoor .

Waarschijnlijk niet, hoor Bedankt in ieder geval voor het blootleggen en aanvullen van m'n beperkte kennis over het werk van Descartes!

Robo schreef op 14-04-2006 @ 13:21 :
Maar Descartes is dan ook cool ^^.

René Descartes zal ongetwijfelt een uiterst fascinerende man zijn geweest. Dit staat natuurlijk volledig los van de kracht en de inhoud van z'n argumenten.

fil



*Er is sprake van een kansverdeling/golffunctie over een beschouwde ruimte ('hoe groot is de kans dat ik het deeltje hier zal vinden?'). Het zijn echter geen kansverdelingen zoals in de statistiek, maar ze zijn 'gekker' (wegens het gebruik van complexe getallen i.p.v. reële getallen). Het is een vreemde wereld.

De Kopenhagense interpretatie is meer dan louter instrumentalisme, de deeltjes worden beschouwd alsof ze de golffuncties zijn. De doodsteek dus voor het determinisme van Descartes, met name door de ongelijkheid van Bell. Alhoewel de determinist nog zou kunnen stellen dat de golffuncties bekend zouden kunnen zijn, is de uitkomst van een meting* fundamenteel onbekend. Sterker nog, het mág niet bekend zijn, want dan klopt de hele QM niet meer!

*) Beter is het om te spreken over een interactie met een macroscopisch object; er hoeven natuurlijk geen mensen aan te pas te komen.

fil schreef op 14-04-2006 @ 18:06 :
*Er is sprake van een kansverdeling/golffunctie over een beschouwde ruimte ('hoe groot is de kans dat ik het deeltje hier zal vinden?'). Het zijn echter geen kansverdelingen zoals in de statistiek, maar ze zijn 'gekker' (wegens het gebruik van complexe getallen i.p.v. reële getallen). Het is een vreemde wereld.

Het gebruik van complexe getallen in de QM is geen noodzakelijkheid zoals die wordt opgelegd door de natuur, de kansdichtheid is namelijk altijd reëel. Het is gewoon mathematisch makkelijk, omdat je er handig mee kunt rekenen.

fil schreef op 14-04-2006 @ 18:06 :
Volgens mij is het 'brain-in-a-vat' sceptisisme minstens terug te voeren op het boek Meditaties van René Descartes, waarin hij het idee naar voren brengt dat de hele wereld misschien een illusie kan zijn die gecreëerd is door een almachtige kwade geest (genus malignum). Vervolgens wijst René ons er geheel terecht op dat er geen enkele manier is om de gebruikelijke sensatie van het hebben van een lichaam te onderscheiden van een mogelijk door een kwade geest gecreëerde sensatie van het hebben van een lichaam. Maar goed, ik val in herhaling.

Klopt, maar ik vroeg mij gewoon af of je bekend was met het brains-in-a-vat scepticisme.

Waarschijnlijk niet, hoor Bedankt in ieder geval voor het blootleggen en aanvullen van m'n beperkte kennis over het werk van Descartes!

Je had de essentie goed hoor. Ik heb er alleen wat redeneer staptjes tussen gezet.

René Descartes zal ongetwijfelt een uiterst fascinerende man zijn geweest. Dit staat natuurlijk volledig los van de kracht en de inhoud van z'n argumenten.

fil

Maar ik moest het gewoon even zeggen. Ik vind Descartes een zeer aangename filosoof.