[Verhaal] De ondraaglijke lichtheid

oooooooooooooooooo dit was zo mooi

jeetje echt , vanaf het begin was ik meegeslpeet en dan plots ,
ik moest bijne bleten jong , niet te doen .

ik vond eva nochtans een leuke , ze dacht tenminste na

djeezes ik ben in shok
ja echt mooi je bent een talent LEVE DE BELGEN (ikke ook belgje )
ik hoop dat je algouw een nieuw verhaal schrijft , of een boek uitbrengt, echt waar heel mooi met een hel verrassend einde
*oja als het verfilmd wordt dan moet peter een knapperd met zo'n lange jas worden , mmm *

[clubje]

Een boek schrijven? denk het nie

Ik heb m'n verhaal voor de zoveelste keer opnieuw gelezen en heb gemerkt dat ik nog iets vergeten was, wat ik er zeker inwilde!
Ik wilde het geloofwaardig maken dat Eva zelfmoord pleegde en probeerde dus zoveel mogelijk 'redenen' in te roepen (ze heeft geen vrieden, ze vindt dat ze geen persoonlijkheid heeft, ze heeftl liefdesverdriet om Peter, ze kan niet overweg met haar moeder...)
Maar één, heel belangrijke zelfs, ben ik vergeten!
Haar respectloos gedrag tegenover haar vader!
Ik heb er twee zinnen aan toegevoegd, je kan ze lezen op het einde van hoofdstuk 15.

Voor diegenen die het vergeten waren: haar vader stierf dus door een dronken vrachtwagenchauffeur.

daag


---------

15
Eva loopt nog altijd. Ze is van school rechtstreeks, in één ruk, naar huis gelopen. Negen kilometer. Ze verkeert in een trance, nog altijd beseft ze niet dat haar boekentas nog ergens in het fietsendepot ligt. Ze weet maar één ding, en dat is dat ze de voorbije dagen en weken in een droom geleefd heeft, dat ze zichzelf hopelijk belachelijk heeft gemaakt, dat ze hetgeen waar ze ál haar hoop heeft opgezet kwijt is, dat ze voorgoed verloren is.
Hijgend komt ze langs de achterdeur binnen. Gelukkig is er niemand thuis. Ze loopt nog altijd, door de keuken, huiskamer, de trap op. Aangekomen in haar kamer houdt ze eindelijk halt. Ze laat zich vallen op haar bed. Terwijl ze ligt uit te hijgen kan ze langzaam maar zeker weer helder denken.
De ontlading. De tranen komen op. Luttele seconden later weent ze tranen met tuiten. Ze begint te janken als een pasgeboren veulen dat nergens haar moeder kan vinden. Nog altijd die snijdende messen in haar lichaam. Ze heeft zo’n pijn, zowel mentaal als geestelijk. Op éénzelfde dag heeft ze haar nog nooit zo gelukkig én ongelukkig gevoeld. Ze rolt uit haar bed en gaat op haar knieën op de grond zitten. Ze begint hevig met haar gebalde vuisten op de vloer te kloppen. Ze weet met haar pijn geen blijf.
Wat moet ik nou doen? Ik heb niemand, niemand godverdomme. Ze schreeuwt het uit. Niemand! Ik haat het! Ik haat iedereen! Niemand, zelfs geen vader, geen moeder!
“Iedereen!,” schreeuwt ze uit met een hese stem. Opnieuw begint ze te snotteren. Haar nieuwe blousje is doorweekt door haar traanvocht.
“Dit ben ik nog expres gaan kopen voor hem!”
Het scenario van de voorbije weken, en vooral van de voorbije dagen, speelt zich voor de zoveelste keer af in haar hoofd. Hij is, nadat hij hier bij mij geweest, nog met haar naar de bioscoop gegaan! Daarom moest hij zo plots weg! Daarom werd hij plots zo zenuwachtig. Daarom riep die trut vrijdagavond: ‘tot straks!’. Daarom. Waarom?
Eva staat op en gaat op haar bureaustoel zitten, in het midden van de kamer. Ze moet terug denken aan die avond in het gemeentehuis. Daar begon het allemaal; mijn goede bedoelingen.
Eva sluit even haar ogen. Goede bedoelingen? Welke goede bedoelingen? Wat waren mijn bedoelingen? Mijn bedoelingen waren om leuke mensen te leren kennen en onoppervlakkige contacten te creëren. En hoe heb ik dat gedaan godverdomme? Door mij oppervlakkig te gedragen. Door om te gaan met Frederik, Koen, Lies en ander strontvolk! Kan het godverdomme nog onlogischer? Waar ben ik mee bezig geweest?
In de klas hield ik me bezig met proppen papier smijten.
Wat moet Peter wel van mij gedacht hebben?
En Elke dan, het stille meisje. Altijd op de achtergrond. Ze gedraagt zich godverdomme zoals ik vroeger was. En nu is zij samen met Peter. Kan het verdomme nog sarcastischer?
Eva begint opnieuw te huilen.
Ze schuift de bureaustoel tegen haar bureau. Ze ziet het boek liggen. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. “Inderdaad,” fluistert ze, “ondraaglijk.” Ze opent een lade in haar bureau en haalt er enkele witte, lege papieren uit.
“Ik ben stront,” herhaalt ze. “Bier drinken in het gemeentehuis, mijn eigen persoonlijkheid wegschuiven om vriendjes te maken, stoer doen om zo de jongen van mijn dromen te ontlopen. Iemand als Peter kijkt daar los doorheen. Een meeloper met de zogezegde stoere bende, dat was ik voor hem, en gelijk heeft hij. Hij verdient niet beter dan Elke. Met mij kan hij niets aanvangen. Hij is oprecht, eerlijk en vooral: echt. Ik ben alles, maar dan ook werkelijk allesbehalve ECHT.”
Ze kijkt naar de foto die al enkele jaren op haar bureau staat. Opnieuw begint Eva te snikken.
“En dat ik dan bier dronk tot ik durfde contact leggen…” snottert ze. “Sorry papa.”
Ze neemt een pen en begint te schrijven.

mss zou je het beter wijzigen in die erste keer dat je de tekste schreef zelf (dat kan dus) anders gaan de mensen als ze het de eerste keer lezen niet meelezen.... snapje

[clubje]

Dat kan niet meer, het is te laat nu. Het forum wil nie meewerken.

[eeme]

heloooooooooowwww....tes echt wel prachtig zu
gebt talent
twas echt zaaaaaaaaaaaaaaalig gewoon ,

ps: ben ook belgje

[Fladdergeval]

Ik moet toegeven dat de rillingen serieus waar over mijn rug liepen bij de dood van Eva... Ik vond niet alle stukken in het verhaal even goed lopen en af en toe moest ik me wel echt bij het verhaal houden, maar het meest vond ik erg goed.
En dat taaltje, ooo hulde aan het vlaams *smult* (Hier spreekt een rasechte Amsterdammer die pogingen waagt in zulk fantastisch deftig Nederlands te schrijven... Misschien maar stage gaan lopen in België..? )

vreemd....heel vreemd

ik keek overlaatst in de boekenkast van mijn ouders het allereerste boek dat ik daar vasthad was : de ondraaglijke lichtheid van het bestaan , Milan kkundera

ben onmiddelijk beginnen lezen ...

[clubje]

Het is niet bepaald een onbekend boek

ps. ff zielig doen, voor iedereen die dit verhaal van mij leuk vond: ik heb een kortverhaal geschreven en hier gepost op dit forum, het staat nog op de eerste pagina, maar er zijn nog niet veel reacties

[Dreamerfly]

De ondraaglijke lichtheid


>>>Mooie titel.>heeft mij aangezet tot lezen, belangrijk dus de titel, naar mijn idee

Niemand interessants. Weeral niet

> “s” weg?

en de laatste nieuwtjes op liefdesvlak.

>”het” erbij?

Ietwat
> plus “s”?

Een krop

< een brok?

Eva leeft in een veilige cocon van boeken en cd’s. De enige personen die recht hebben op leven zijn auteurs en muzikanten, vindt ze.

<<mooi stukje; beeldspraak cocon.

Ze dollen en maken plezier. Eva zucht. Ze ergert zich aan zichzelf omdat ze zichzelf betrapt op het feit dat ze diep in haar binnenste een drang voelt om deel uit te maken van die groep. Even dreigt haar eigen, beschermde leventje doorbroken te worden door de ondraaglijke gedachte dat zij misschien ook is zoals de rest. Net op tijd valt haar blik op een jongen die z’n schoenen aan het binden is. Z’n haren zijn slordig in (de)<<verkeerd lidwoord>> gel gezet en naast hem op de stoep ligt een boek.
‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan’, leest Eva. Mooie titel denkt ze. De jongen raapt zijn boek terug op en loopt verder. Eventjes dacht Eva een droefheid te merken in z’n blik maar ze besluit om er verder niet over na te denken. Niet denken, the key to succes, denkt ze.

Mooi stukje; gedachten eva.



Snel wandelt ze richting thuisfront

< “het” er tussen.

Vader ontwijken, dat is alvast geen probleem, denkt ze licht cynisch. Haar vader was immers twee jaar geleden gestorven: zijn auto werd geramd door een zware tientonner.<<ik vind dit wat té klinken, ik zou voor een”lichter” woord kiezen, vraag me niet waarom. Achteraf bleek dat de chauffeur strontzat was. Het voorval had haar afkeer van de maatschappij en alles erond(woord klopt niet) alleen nog maar versterkt.

Eva laat haar pen vallen. Tranen vormen bobbeltjes op haar wangen. Ze is zo ongelukkig, zo diep gekrenkt in haar ziel. Ze opent haar mond, vormt een pijnlijke grimas maar maakt geen geluid. Dan barst ze plots in tranen uit. Ze strompelt naar haar bed en smijt zich neer. Ze huilt en huilt en huilt. Haar maag krimpt ineen en haar in haar hoofd schieten pijnleuke scheuten heen en weer. Haar lichaam vult zich met een fysieke, verschrikkelijke en ondraaglijke pijn. Ze krimpt ineen en drukt haar knieën tegen haar borstkas aan. Ze legt haar handen op haar hoofd, zoals een foetus in een baarmoeder. Ze schreeuwt het uit. Woede, onmacht en verdriet vechten om een koppositie.>>>>

[i]Mooi stukje(t woord grimas en verder verwoording ook), paar verbeteringen; en haar in haar hoofd, pijnleuke[i]

Koppositie;

leuk bedacht.J

“Met een uitstekende tong begint ze in haar arm te kerven”.

(inhoudelijk kan ik mij die tong bij zoiets ergs echt niet indenken; ik kan het niet goed uitleggen).


Na vijf minuten houdt het afschuwelijke tafereel op. Het bloedverlies en de psychische veldslag in haar 17-jarige hoofd, doen haar het bewustzijn verliezen.

Mooi stukje in verwoording.

“Wat is dit triestig allemaal”.

>>>triestig klinkt mij raar in de oren



“Zalig zijn de simpelen van geest”.< Erg Mooi taalgebruik

“mijn fantasie (,), een utopia van een voldane gemoedsrust”<Erg Mooi taalgebruik


Commentaar tekst 1…ik weet niet of je er op zit te wachten dat ik meer ga verbeteren?>>van de andere gedeeltes???)

Algemeen voor nu genomen; ‘t leest fijn, wat mij opviel is dat je soms even stukjes er in hebt zitten die in taalgebruik veel “rijker” en krachtiger zijn.(in vergelijking dus met andere gedeeltes in gedeelte 1)


Groet,
Mariamne

[clubje]

Thx.
Die verbeteringen, natuurlijk wacht ik erop!
Ik heb zelf ook die indruk, dat de ene delen veel beter, rijker zijn dan andere delen, maarja, ik ben dan ook geen beroepsschrijver die o zo constant is

Ik moet wel zeggen dat er enkele verbeteringen zijn van jou die er vooral komen omdat ik Belg ben, en wij bepaalde dingen hier anders zeggen dan in Nederland. (krop in de keel, bijvoorbeeld).

Ook had ik al bepaalde dingen verbeterd in mijn versie, maar nog niet op die van het forum (daar is het nu te laat voor). Bv die fout in het begin: 'iemand interessant'.

'zalig zijn de simpelen van geest' is hier trouwens een spreekwoord, niet iets wat ik zelf uitgevonden heb moet ik toegeven

Ik moet ook zeggen dat mijn hoofddoel met dit verhaal was: inhoudelijk goed voor de dag komen. De lezer laten 'verlangen' naar het volgende hoofdstuk. Dat is ook het belangrijkste voor mij, als ik een boek lees. De taalrijkheid komt voor mij op de tweede plaats, maar die probeer ik natuurlijk wel te verzorgen.
Die taalrijkheid verbetert elk hoofdstuk, vind ik zelf.

clubje schreef op 02-09-2003 @ 17:40:
Het is niet bepaald een onbekend boek

ps. ff zielig doen, voor iedereen die dit verhaal van mij leuk vond: ik heb een kortverhaal geschreven en hier gepost op dit forum, het staat nog op de eerste pagina, maar er zijn nog niet veel reacties

hoe heet het verhaal , en staat het ook onder de naam clubje ??
ik vind het precies niet...

[clubje]

Arachnea schreef op 03-09-2003 @ 13:27:
hoe heet het verhaal , en staat het ook onder de naam clubje ??
ik vind het precies niet...

staat ook onder clubje ja.

http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=581810

[choups]

erg mooi, maar wel zielig
Ben het wel eens met wat hier boven is geschreven kus

[Dreamerfly]

Ik heb het alles pas gelezen, ik zal laters wat kritische kanttekeningen geven(ik heb nu niet zo veel tijd), ik vroeg mij alleen het volgende af:

Ik neem aan dat mensen zich kunnen herkennen/ identificeren binnen bepaalde fragmenten in je verhaal.

Hoe zit dat bij jou?. In hoeverre ligt die identificatie van jou met de personen in je verhaal, hun gedachtenwereld/ gevoelswereld of gewoon met bepaalde dingen die je hebt geschreven?

[clubje]

Dreamerfly schreef op 05-09-2003 @ 13:51:

Hoe zit dat bij jou?. In hoeverre ligt die identificatie van jou met de personen in je verhaal, hun gedachtenwereld/ gevoelswereld of gewoon met bepaalde dingen die je hebt geschreven?

Ik wou in het verhaal een soort les meegeven (les is wel een groot woord): als je denkt/handelt zoals Eva (pessimist zijnde) dan ge je het niet ver brengen in het leven. Als je bent zoals Peter (optimistischer, meer hoop hebbende) dan zal het uiteindelijk lukken in je leven.

In hoeverre ik me herken in mijn personages? Laat ik het zo zeggen: ik BEN Eva, en ik zou graag Peter zijn/worden...

(maarja, hieruit is wel een verhaal ontstaan waar ik heel tevreden over ben, dus niet zeuren!)

[Dreamerfly]

clubje schreef op 05-09-2003 @ 13:56:
Ik wou in het verhaal een soort les meegeven (les is wel een groot woord): als je denkt/handelt zoals Eva (pessimist zijnde) dan ge je het niet ver brengen in het leven. Als je bent zoals Peter (optimistischer, meer hoop hebbende) dan zal het uiteindelijk lukken in je leven.

In hoeverre ik me herken in mijn personages? Laat ik het zo zeggen: ik BEN Eva, en ik zou graag Peter zijn/worden...

(maarja, hieruit is wel een verhaal ontstaan waar ik heel tevreden over ben, dus niet zeuren!)

Interessant om dit alles te horen

Groetje.

[Fladdergeval]

clubje schreef op 05-09-2003 @ 13:56:
In hoeverre ik me herken in mijn personages? Laat ik het zo zeggen: ik BEN Eva, en ik zou graag Peter zijn/worden...

Aangezien je al weet hoe je wil worden en waarom, ben je volgens mij al op de goede weg!

[clubje]

Ik voel me wel goed in de rol van misantroop...
Dat schuchter zijn, en zich overal aan irriterend, da's wat minder...

ik geloof dat ik wel wat peter ben, (ja ik hoop ook op zo'n goed afloop voor mij) maar voor andere dingen gelijk ik dan wer wat op eva , en peter gelijkt heelgoed op en rviend van me enja , ik ben verlieft op hem
ah wat raar toh allemaal

[Pinksterhaas]

Ik heb het gelezen, en ik vind dat het goed gescreven is. Alleen hoop ik niet dat je werkelijk zo'n negatief wereldbeeld hebt. Ik verafschuw af en toe de gedachtes, van zowel Eva en Peter.

[N*A*Shezbaernon]

Ai ... moet ik het dan ook maar zeggen ? Moet ik ? Het wordt wel moeilijk, sinds ik gewend ben om verhalen grotendeels alleen maar af te zeiken

Het is een goed en mooi verhaal ... geweldig ... al zag ik het einde wel aankomen en dacht ik dat hij op Elke verliefd zal worden (puur alleen al op het feit dat ze vanaf het begin een kreng lijkt te zijn en natuurlijk omdat Eva verliefd op hem werd). Ik waardeer jouw gevoel voor lichte ironie, tenminste zoals je die hier liet zien (zoals Eva zelf constateert, 'ik ben oppervlakkige contacten gaan zoeken om de diepgaande te ontlopen'; dat zo'n kreng Peter krijgt), en je schrijfstijl past, zoals je volgens mij bij jouw ander verhaal al zelf hebt geschreven, gewoon heel goed bij langere verhalen (novellen ?). Ga er dus vooral mee door

Trouwens, waar ik naar benieuwd ben he ... vond Elke al die films en muziek en alles werkelijk zo goed, dwz. had ze werkelijk dezelfde smaak als Peter, of kwamen hun smaken gewoon een beetje overeen en bedacht ze de rest om hem te krijgen ?

En ook wil ik je mededelen, dat je met jouw verhaal goed gewerkt hebt aan mijn slaaptekort die ik, voor school begint, moest inhalen. Ik zat het hier nog tot vroeg 's ochtends (half vier ofzo ?) met 'zulke kleine oogjes' te lezen ... ik MOEST het gewoon gelezen hebben

[REIE]

Prachtig, om heerlijk cynisch van te worden, gezien de meeslependheid...

[rozijntje]

ja stom dat ik van op dit forum een bericht moet sturen eigenlijk....
anyway, hoe meer het verhaal vorderde, hoe beter ik het ging vinden. Echt fijn geschreven, mooi einde ook.

En die herkenning! Ik moet zo ongeveer, op liefdesvlak dan, hetzelfde als Eva hebben meegemaakt... Ik weet hoe het voelt als ge op school komt en een of andere trut heeft uw jongen ingepikt... Nu ja bij mij was het wel maar een grap (onnozele bitch ze wist wat ik voor hem voelde, wie haalt er nu zo'n grap uit...) Maar goed ik word persoonlijk, in elk geval fijn verhaal. En heel goed beschreven hoe frustrerend het is als ge weet dat ge bij iemand past en die persoon dat niet merkt...

wow.. heel mooi

[clubje]

N*A*Shezbaernon schreef op 09-09-2003 @ 07:46:
Trouwens, waar ik naar benieuwd ben he ... vond Elke al die films en muziek en alles werkelijk zo goed, dwz. had ze werkelijk dezelfde smaak als Peter, of kwamen hun smaken gewoon een beetje overeen en bedacht ze de rest om hem te krijgen ?

Nee, dat was niet de bedoeling. Elke vond die muziek echt oprecht heel goed.
De personages in mijn verhaal hebben altijd een goede muziek- en filmsmaak. Toeval