Salafisme rukt op. AIVD en Kamer bezorgd. Terecht?

[T_ID]

Kenjirro schreef:

In plaats van dat je inhoudelijk op de argumenten ingaat, doe je nu aan islambashen, way to go T_ID .

Bashen? Wil je me verwijten dat ik pedofielie afkeur?

Kenjirro schreef:

Geenstijl is een rechtse internetsite hoor en de reageerders zijn over het algemeen ook rechts.

Oh, vraiment? Naar het schijnt hebben ze ook in grote meerderheid twee armen en twee benen, maar ik ben er nog niet over uit wat dit concreet zegt.

Kijk, zou je het nou definiëren op een manier die minder foutief en specifieker is, dan konden we er nog wat mee.

Kenjirro schreef:

Dus als jij op basis van maroc.nl concludeert dat een overgrote deel van de moslimjongeren intolerant is, dan moet je dat ook bij geenstijl en haar bezoekers doen.

Alleen als er een verband te leggen is. Bij maroc.nl is dat zeker het geval.

T_ID schreef:

Alleen als er een verband te leggen is. Bij maroc.nl is dat zeker het geval.

Ohja, sterke argumentatie

[Gatara]

De website islamwijzer.nl werkt nu. Wat vinden jullie ervan?

Veel bekende gezichten, weinig nieuws. Het ontbreken van een forum is ook jammer.

[Gatara]

Kenjirro schreef:

Veel bekende gezichten, weinig nieuws. Het ontbreken van een forum is ook jammer.

http://www.islamwijzer.nl/forums/

oh niet gezien

[Gatara]

De AIVD heeft net een rapport uitgebracht......... (pdf bestand)

Samenvatting:

"Dit rapport schetst een beeld van een beweging in verandering: de Nederlandse
en Europese moslimradicalen. Het moslimradicalisme heeft Nederland in het
midden van de jaren tachtig van de vorige eeuw voor het eerst weten te bereiken.
Aanvankelijk vestigden zich hier missionaire bewegingen die een ultraorthodox
islamitisch gedachtegoed wilden verspreiden. In deze beweging was vanaf het begin
af aan een belangrijke rol weggelegd voor het salafisme; misschien wel de meest
ultraorthodoxe stroming binnen de islam. In andere Europese landen vervulden andere
bewegingen deze rol, zoals de Moslimbroeders, Tablighi Jamaat of Hizb ut-Tahrir.
Deze bewegingen worden als ultraorthodox omschreven omdat zij zeer rigide zijn in
hun religieuze interpretaties, absoluut overtuigd zijn van hun eigen waarheid en alle
vormen van religieuze moderniteit afwijzen. Zij worden tevens als radicaal omschreven
omdat zij de samenleving dwingend willen hervormen naar streng islamitisch model
en de westerse democratische rechtsorde afwijzen.
De AIVD onderscheidt verschillende fasen in de ontwikkeling van het
moslimradicalisme in Nederland en Europa. In elke fase heeft het moslimradicalisme
zich op een nieuwe wijze gemanifesteerd. Telkens ontstond een nieuw type
van moslimradicalisme. Sinds kort is de derde fase van dit ontwikkelingsproces
ingetreden. Dit betekent echter niet dat het zich nu manifesterende nieuwe type van
moslimradicalisme in de plaats komt van de twee typen uit de vorige fasen. Deze typen
van moslimradicalisme bestaan momenteel onverminderd naast elkaar voort.
In de eerste fase, die begint in het midden van de jaren tachtig en nog steeds doorloopt,
ontvangen een klein aantal ultraorthodoxe moskeeën en predikers uit het Midden-
Oosten directe ideologische, logistieke en financiële ondersteuning vanuit islamitische
gidslanden. Deze moskeeën en predikers richten zich op de radicale dawa. In letterlijke
zin wordt met dawa verwezen naar de oproep tot de islam. In dit kader wordt echter
gedoeld op de radicale dawa: het verrichten van bekeringsactiviteiten door islamitische
missiebewegingen van ultraorthodoxe en radicale signatuur. Deze bekering is vooral
gericht op medemoslims. Naast de radicale dawa-predikers vestigen zich in deze fase
ook jihadistische veteranen uit de oorlogen in Afghanistan en Bosnië-Herzegovina
in Nederland en het Westen. Hun activiteiten in Nederland hebben eerder een
gewelddadig doel en vertonen op zijn minst een sterke ideologische band met het al
Qa’ida-netwerk. De radicale dawa en het jihadisme onderhouden in deze fase relaties
met elkaar en er is soms zelfs sprake van institutionele verwevenheid. De beide
bewegingen vormen het moslimradicalisme. Hun groei is om diverse redenen in deze
fase gering.
De tweede fase breekt aan na de aanslagen van 11 september 2001 en raakt door een
aantal andere relevante ontwikkelingen (de aanslagen in Madrid in 2003 en Londen in
2005 en de moord op Theo van Gogh in 2004) in een stroomversnelling. Mede door de
ontmanteling van internationaal opererende terroristische netwerken na 2001 neemt
in deze fase langzaamaan de aansturende relatie vanuit de islamitische gidslanden af.
Er treedt een proces van autonomisering op. Hierbij richt de focus zich in toenemende
mate op de nieuwe landen van verblijf. Moslimradicalen streven er in deze fase naar,
de islam ook in het Westen tegen de vijanden ervan te verdedigen. Men handelt
hier in belangrijke mate vanuit sterke gevoelens van ressentiment. Deze fase wordt
gekenmerkt door fragmentatie, amateurisme en een wildgroei aan de zogenaamde
‘knip- en plakideologie’ waarbij selectief uit de islamitische bronnen wordt geciteerd. In
deze fase is in Nederland bijvoorbeeld de Hofstadgroep actief.
De derde fase, waarvan sprake is sinds medio 2005, is een rechtstreekse reactie op de
fragmentarische tweede fase en komt vooral voor rekening van een nieuwe generatie
radicale dawa-predikers. Deze nieuwe predikers maken deel uit van de tweede generatie
moslims in het Westen. Zij zijn tot het besef gekomen dat de groei en reputatie van de
islam geschaad wordt door de lage organisatiegraad van de radicale islam in Europa,
de onduidelijke ideologische boodschap en de flirt met geweld. De hier actieve radicale
dawa-predikers nemen categorisch stelling tegen het gebruik van geweld in het Westen.
Dit leidt tot een ideologische breuk met de jihadisten. Deze nieuwe predikers zoeken
gericht naar doelgroepen die ze door middel van een specifieke boodschap weten te
bereiken.
Door het aanbreken van de derde fase, niet alleen in Nederland maar ook in enkele
ons omringende landen, is de radicale dawa onlosmakelijk deel gaan uitmaken van de
westerse samenlevingen. In het Westen opgegroeide radicale dawa-predikers vormen
hier de voorbode van een nieuwe beweging. Juist doordat deze predikers in het Westen
zijn opgegroeid, weten zij nauwgezet welke thema’s de tweede generatie moslims
in Europa bezighouden en welke politieke en sociale processen er in de Europese
samenlevingen spelen.
De AIVD merkt dit proces van autonomisering, professionalisering en politisering van
de boodschap aan als de opkomst van islamitisch neoradicalisme. Binnen deze vorm
van radicalisme opereert men op een andere wijze dan de eerdere generatie radicalen.
Men hanteert ter verwezenlijking van zijn doelstellingen ook andere tactieken. Zo
opereert men niet vanuit een maatschappelijk isolement en is men niet gericht op
confrontatie, maar eerder op een gestage en duurzame groei van de radicale islam in
Europa.
Ofschoon de gangmakers van het proces van islamitisch neoradicalisme in aantal
beperkt zijn, bevindt deze beweging zich in Nederland en enkele ons omringende
landen in een groeifase. Zo reizen in Nederland charismatische salafitische
jongerenpredikers sinds 2005 stad en land af ter verkondiging van hun religieuze
boodschap. Zij verkondigen deze boodschap vooral in moskeeën van Marokkaanse
origine en islamitische jongerencentra. Sinds 2005 is zowel het aantal lezingen,
het aantal bezochte locaties, het aantal jongerenpredikers als het aantal islamitische
jongerencentra ten minste verdubbeld. Ook het aantal bezoekers neemt toe. De
verwachting is dat deze trend zich zal voortzetten.
De groei van het moslimradicalisme in Nederland bereikt vooral jonge Nederlanders
van Marokkaanse herkomst, jongeren van andere migrantengroepen uit het Midden-
Oosten en Somalië en autochtone bekeerlingen. Het gaat dan niet alleen om jongeren
die zich gemarginaliseerd voelen, maar ook om hoger opgeleiden. Vooralsnog is
onduidelijk of deze groep ook daadwerkelijk een onomkeerbare weg richting het
radicalisme heeft ingeslagen of dat het eerder gaat om een modieus verschijnsel.
Duidelijk is wel dat de instigatoren van dit proces doelbewust te werk gaan, over een
professioneel kader beschikken en veel overtuigingskracht hebben. Dit lijkt op zijn
minst een zekere bestendiging van deze groei te impliceren.
Dit islamitisch neoradicalisme heeft – bezien vanuit de mogelijke dreigingen
die het kan opwerpen in de richting van de democratische rechtsorde – twee
handelingsrichtingen. In de eerste handelingsrichting streeft men ernaar in de
samenleving geïslamiseerde enclaves in te richten waarin de islamitische wetten gelden
boven de wetten van de Nederlandse of Europese overheden. Deze enclaves moeten
machtsbolwerken ontstaan die als bruggenhoofd kunnen dienen voor het vergroten
van macht en maatschappelijke invloed. Deze handelingsrichting omschrijft de AIVD
als ‘onverdraagzaam isolationisme’. Onverdraagzaam omdat andersdenkenden binnen
deze enclaves geen mogelijkheid krijgen om deel te nemen aan het maatschappelijk
leven. Het optreden van islamitische neoradicalen kan leiden tot een toenemende
dwang van het islamitische collectief waardoor de grondrechten van het individu
binnen deze gemeenschap niet altijd meer uitgeoefend kunnen worden. Een dergelijk
proces is in Nederland reeds gaande. Dit kan gevolgen hebben voor personen
binnen de islamitische gemeenschap die door hun identiteit, opvattingen en/of
werkzaamheden zich niet wensen te conformeren aan het ultra-orthodoxe islamitische
ideaal, zoals vrouwen, homoseksuelen, zogenaamde afvalligen, liberale moslims
enzovoort.
De tweede handelingsrichting van islamitisch neoradicalisme richt zich op het
verstoren en belemmeren van de democratische rechtsorde als politiek systeem
en als wijze van samenleven. Islamitische neoradicalen betitelen de democratie
als een onrechtmatig systeem omdat het gezag van de mens hierin boven dat van
God wordt geplaatst. Zij verkiezen een systeem waarin alle politieke handelingen
ondergeschikt worden gemaakt aan de suprematie van God en, in het verlengde
hiervan, de islamitische wetgeving. Islamitische neoradicalen verwerpen de openheid
en pluriformiteit die democratieën kenmerkt. Soms roepen ze op tot anti-democratisch
handelen. Hierbij schuwen ze provocerende tactieken, gericht polariseren en het
creëren van een vijandbeeld jegens de vermeend anti-islamitische buitenwereld
niet. Ook dit kan op termijn de cohesie en onderlinge solidariteit in de samenleving
ondermijnen.
Waren de andere (en eerdere) vormen van moslimradicalisme beperkt succesvol,
mede vanwege hun veelal openlijke sympathie met de gewelddadige jihad, met
islamitisch neoradicalisme is dat anders. Juist vanwege het afwijzen van geweld
en de specifieke aard van de boodschap, bereikt het een veel grotere doelgroep
en kan het zelfs uitgroeien tot een massabeweging. Of dat ook werkelijk zal
gebeuren, hangt in belangrijke mate af van de weerbaarheid die de democratische
rechtsorde hier tegenover stelt. Deze weerbaarheid lijkt in elk geval groter te
kunnen worden, als men zich realiseert dat de huidige generatie moslimradicalen,
ondanks de overtuigende wijze waarop zij opereren en ondanks hun claim op brede
representativiteit, in werkelijkheid een minderheidsbeweging vormen binnen de
Europese islam. De overgrote meerderheid van de moslims in Nederland en West-
Europa wil onvoorwaardelijk deel uitmaken van een open en pluriforme samenleving
en wordt geschaad en in belangrijke mate geïntimideerd door de activiteiten van
islamitische neoradicalen. Juist vanwege deze intimiderende aanpak durven gematigde
moslims onvoldoende stelling te nemen tegen de opvattingen en activiteiten van
moslimradicalen. Hierdoor zijn zij gebrekkig in staat de aantrekkingskracht van de
radicale dawa onder delen van hun jeugdige generatie te beperken. Alleen een zowel
confronterende als participerende aanpak heeft kans van slagen. Dit gebeurt echter nog
onvoldoende omdat het debat rondom de aanpak van moslimradicalisme in Nederland,
zowel sterk relativerende als sterk verabsoluterende kenmerken vertoont.
Vanuit relativistisch perspectief wordt betoogd dat het probleem van moslimradicalisering
slechts een kortstondige fase in het emancipatieproces van de
Nederlandse moslims betreft. Vanuit een absolutistische invalshoek verzekert men
dat de islamisering van Nederland binnen enkele decennia voltooid zal zijn. Beide
beelden doen de werkelijkheid geweld aan. Een meer realistische benadering en de
bijbehorende gerichte aanpak verdienen de voorkeur. Deze keuze houdt zowel een
confrontatie met de kleine, doch invloedrijke, groep instigatoren van islamitisch
neoradicalisme in als een onvoorwaardelijke betrokkenheid met de meerderheid van
gematigde moslims.