Het grote lucht-je-hart topic #127!

Gecondoleerd Sagana, knuf.

[Neko*]

@missy1234567890; Je kan het altijd proberen, toch? Want op deze manier werk je jezelf alleen maar over de kop. Als het niet helpt heb je het in ieder geval geprobeerd.

ot;
Ja, dat was dus echt het einde van het snoertje van mijn adapter, hij is kats door midden. En die dingen zijn nog duur ook. Mams laptop (daar zit ik nu op) doet extreem vervelend. De toetsen reageren de helft van de tijd niet, en daar kan ik helemaal niet tegen. Verder is hij heel traag en geeft hij continu rare pop-ups, of geeft hij ineens zwart beeld en start hij opnieuw op als je op een snelkoppeling drukt. Echt raar.
Motivatie voor school is kwijt. Had eigenlijk gister naar school gemoeten, maar deed het niet. Was toch nog ziekgemeld en ben ergens bang voor mijn leraar scheikunde. Niet gaan helpt natuurlijk niet, is alleen maar uitstel, maar toch.. Daarbij doen we toch geen flikker en kan ik het ook thuis doen. Blijft het natuurlijk een probleem dat ik het thuis ook niet doe. Maar ik kan gewoon niet meer. De energie is op, mijn bed uit komen is al teveel. Bah.

Over 9 dagen ben ik jarig. Ik heb nog nooit zo erg geen zin gehad in mijn verjaardag. We zijn gelukkig weg, dus kan er niemand langskomen, dat scheelt al een boel. Maar het blijft echt kut. Ik word 18. 18. De leeftijd waarvan ik vroeger dacht dat alles dan weer goed was. Dat ik volwassen was, en dat daarom alles ok zou zijn. Geen problemen, geen gedoe, geen am, geen onzekerheid, geen verleden. Alleen maar gelukkig zijn. Naief, ja, ik weet het. Maar toen was het iets waar ik naartoe leefde. Nu zie ik er naar mate het dichter bij komt meer tegen op. Het wordt niet beter, het blijft zoals dit. Ik ben geen kloot opgeschoten.
Ach, het is wel bijna vakantie. Nog 3 dagen (spijbelen van) school, en dan is het vakantie. En het is warm weer. Ik ga zo maar eens hardloop spul bij elkaar zoeken en dan hardlopen. Wie weet dat het me goed doet.. Totaal geen zin, en totaal geen puf, maar ik moet gewoon even wat doen. Nu hopen dat ik de les gedownload krijg, en dat mijn mp3speler er niet mee ophoud onderweg. Naja, we'll see.

@Missy1234567890: Perfectionisme hoeft niet erg te zijn, maar als het je belemmerd is het dat wel. Dan heb je er dus meer aan om er aan te werken iets minder perfectionistisch te zijn en/of bijvoorbeeld efficienter te werken (idd bv. hoofd- en bijzaken leren onderscheiden) dan om zo maar door te gaan. Ik zou dus zeker een cursus volgen waarin je leert hoofd- en bijzaken te scheiden. Informeer desnoods van te voren naar de hoeveelheid huiswerk die er bij hoort. Maar misschien is de cursus het zelfs met veel huiswerk wel waard; het bespaart je daarna waarschijnlijk meer tijd dan dat je er nu in zou moeten stoppen. In vier keer zul je niet alles leren, maar je zult wel handvatten aangeboden krijgen waar je zelf mee verder kunt. Doe je niets, dan verandert er ook niets en daar heb je zelf uiteindelijk weinig aan (klinkt wel heel negatief, maar zo bedoel ik het niet ). Ook zou je kunnen proberen steeds een klein beetje minder perfectionistisch te zijn, lastig, maar het scheelt echt enorm veel stress en gedoe ed. Verder denk ik dat het heel goed is om een planning te maken en je daar gewoon aan te houden, anders gaat het allemaal vreselijk lang duren, juist omdat je zo perfectionistisch bent. Hier heb je niet alleen nu, maar ook later wat aan.

@Sagana: Gecondoleerd en sterkte. (})

[Vogelvrij]

Ik ga morgen wel naar mijn begeleider toe En dan zien we wel weer. Maar eerst verder met lezen en aantekeningen maken, dat is sowieso wel nuttig. En straks naar buiten

[Changshan]

@ Sagana: Gecondoleerd en sterkte.

[Nienna*]

Sterkte @ Sagana! Rot voor je meis .

OT: Hè, eindelijk mijn laatste praktische opdracht van duisent jaar terug ingeleverd zeg... Ja, heel erg dat ik het zo lang heb laten liggen, maar nu is het af .
Kan ik me op mijn examens richten.

Ik twijfel ontzettend of ik die broek toch niet terug zal brengen. Ik heb 'm nu een paar uur aan en hij is echt nog wel strak. Wat moet ik nou doen?

[Redhair]

Sagana, gecondoleerd en sterkte.

Vannacht kon ik niet goed slapen, dat ben ik niet meer gewend. Normaal slaap ik na tien minuten al wel, nu bleef ik maar wakker. En mijn katje is volgens mij drachtig, ze is wel buiten geweest toen ze krols was, toen ze binnen kwam vond mijn hond haar kontje heel interessant ruiken en sindsdien is ze niet meer krols geweest, nu al bijna een maand geleden. Ze doet ook anders. Is rustiger, liever. Toen J. en ik nog samen waren sliep ze elke nacht op mijn kussen, toen we uit elkaar gingen kwam ze nooit meer bij mijn hoofd liggen maar altijd op mijn voeten, maar vannacht moest ze persee bij mijn hoofd. Was zo lief. Mijn hond lag ook naast me, zij lag lekker tussen de kop van mijn hond en mijn hoofd, ik had mijn hand tegen haar buik, zij viel spinnend in slaap, met al haar pootjes om mijn hand geklemd. <3
Maar ik denk dat ik wel weet waarom ik vannacht niet goed sliep, ik heb wel weer genoeg geslapen de afgelopen tijd. Vanaf nu elke dag om tien uur op staan, zolang ik van die pep afblijf moet dat lukken. Een ooh, de liefde. Huisgenootje en ik reden wat rond in haar auto, K. kwam vanuit tegengestelde richting. We toeterden en zwaaiden naar elkaar, huisgenootje keerde meteen om en we gingen hem achtervolgen. Die gast kijkt ook niet in zijn spiegels dus had helemaal niets door, tot hij bij zijn huis stopte en wij naast hem gingen staan. Kusjekusjehoihoi, of ik mee ging, hij moest werken in friesland. Lekker samen in de bus rijden, dan kon ik daar even in de zon chillen, hij werken en dan weer terug. Jammer, had ik graag gedaan, maar ik eet vanavond bij mama en kan ik niet afzeggen, want ik moet wat geld lospulken. Maar de liefde en de zon en fuck alle problemen en fuck mijn lusteloosheid, gewoon rennen in de zon, gewoon klein geld verzamelen om een ijsje te halen, het leven is te mooi om moeilijk te doen.

[Heksjuh]

Sagana: gecondoleerd en heel veel sterkte (})

Nog uit het vorige topic:

Lienepien:Maar kun je jezelf niet wat meer tijd geven om er te wennen?
Of klikt het heel erg niet met je hospita oid?

SylphDe eerste dagen op mijn kamer waren ook heel verdrietig en eenzaam. Maar uiteindelijk wen je eraan, geloof me. Sterkte! Je komt er wel overheen.

Ik weet wel dat ik het tijd moet geven om te wennen. Het is misschien ook dom dat ik meteen weer naar huis ben gevlucht. Maar het eten was slecht en het bed was slecht. Mijn hospita zie ik nauwelijks. Ik vind haar niet heel aardig, maar ik heb ook geen last van haar ofzo. In principe heb ik ook niks met haar te maken. Dat was niet de reden dat het zo slecht beviel. Het was gewoon eenzaam. Ik was helemaal alleen, moest helemaal alleen eten, niemand om mee te praten, niks te doen (geen schoolwerk, niks op tv). Ik was dinsdag al in tranen. Woensdag de hele dag weggeweest, met een vriendin naar een symposium geweest. Dat was wel leuk. Maar toen ik 'thuis' kwam zat de deur op het nachtslot (zo'n slot onder met een ronde sleutel), en die krijg ik niet open van buiten. Ligt niet helemaal aan mij, het ijzer van het slot is daarvanaf. Toen was ik echt half in paniek. Vooral toen niemand opendeed. Gelukkig kwam er een buurvrouw langslopen, die kreeg het wel open (niet meteen, het lag dus echt niet aan mij).
Het bed is slecht. Ik heb een lattenbodem, dat bed heeft een verenbodem. Hele nacht niet geslapen. En als je elk half uur de kerkklok hoort, is dat erg vervelend.
Ik heb geen warm water, water koken om te afwassen is waardeloos, de afwasbak was helemaal vettig dus afwassen ging slecht.
Net tentamen gehad toen. Net een week zitten stressen.
Allemaal bij elkaar was het gewoon teveel. Het gelukkigste moment was het moment dat ik besloot naar huis te gaan.

Maarja, de meeste dingen zijn nu wel opgelost. Ik heb gisteren en vandaag nog geen les gehad. Ik ga vanavond weer heen. Met een ander bed, die mijn vader in elkaar gaat zetten.
Ik zag er niet eens zo tegenop om weer terug te gaan. Ik had er bijna zin in. Woensdag rijst eten, dat kan ik wel maken. Donderdag aardappels, ik hoop dat het nu wel te eten is. Maar ik heb een ander kookstel (had ik al want degene die er stond kon niet koken, maar die kwam pas dinsdagavond), dus het moet nu wel lukken. En anders eet ik wel brood. Woensdag komt er een leuk programma om zes uur. E-vets: the interns (over studenten diergeneeskunde tijdens hun co-schappen).
Maar nu ik denk aan het kleine drama vorig week heb ik toch minder zin.

Ik heb tijd nodig om te wennen. Tijd die mijn rooster mijn wel geeft (vrijdag laatste lesdag en dan tot 6 mei vakantie, daarna Pinksteren en nog vrijdagen vrij, mijn eerste volle week is de week van 19 mei). Maar ik geef mezelf geen tijd. Ik voel me nu verdrietig terwijl ik nog niet zit. Maar het komt wel goed. Ik kan video kijken, ik kan gewoon niks doen op de computer, ik kan op het balkon in het zonnetje zitten, ik kan een stukje lopen in het park. Drie dagen, en dit keer hou ik het wel vol. Desnoods het hele forum onderposten, hyves of msn, zodat ik mensen spreek en niet de hele tijd het gevoel heb alleen te zijn.
Ik vind het bijna jammer dat ik woensdag en donderdag al om half 1 uit ben. De hele dag alleen daar zitten. 'Pas' om half twee 'thuis'. Komt doordat de bus rechtstreeks om het half uur gaat, en ik denk dat ik die van 12:37 net ga missen. Maar wel uitslapen, tot half zeven. En donderdag en vrijdag hoef ik pas later te beginnen.

Ik weet nog dat ik gepost had dat mijn leven zo niet hoeft, dat ik dan liever stop. Dat kwam niet alleen door dit gedoe. Ik kwam thuis donderdag en werd met de nek aangekeken. Mijn vader deed poeslief aan de telefoon, maar mijn moeder was het er niet mee eens dat ik thuiskwam. Dus toen zij ook thuis was, was het thuis niet zo gezellig meer. Toen mijn zus ook thuis was al helemaal niet meer. Ze heeft me telkens belachelijk gemaakt, telkens laten merken dat ik hier niet meer welkom ben. En mijn zusje deed vrolijk mee. Ik word doodziek van haar, dat arrogante gedrag de hele tijd. En al helemaal als mijn zus erbij is. Toen die er nog niet was, heb ik mijn zusje geen kwaad woord tegen/over mij horen zeggen. Maar dat was wel anders toen mijn zus erbij was. Ik had voor mijn gevoel nergens meer een plaatsje: hier niet, daar niet. Geen thuis.
Ik heb geen leven naast mijn studie. Ik ga niet uit, een van de redenen dat ik mijn oude vrienden nauwelijks zie. Zij zien elkaar met uitgaan. Iets afspreken komt de laatste tijd van mijn kant, al zijn er wel een paar die ook willen afspreken. Ik heb ze voor het eerst na het eindexamen ergens in december weer gezien. Ik voel me buitengesloten. Ik heb geen vrienden op mijn studie. Ja, wel mensen die ik aardig vind en waarmee ik op de universiteit omga. Maar verder houdt het wel weer op. Ik denk dat ik op dit moment maar 1 echte vriendin heb. En die woont niet eens hier, dat is iemand van mijn studie. Misschien 2, beide van mijn studie. Al zie ik door de nieuwe groepsindeling de een nooit meer.
Mijn leven draait alleen om mijn studie. En in de zomer om mijn werk. Als ik op mijn studie niet gelukkig ben, ben ik dus helemaal ongelukkig. Want hier, in mijn echte thuis (mijn woonplaats dus), heb ik helemaal niks. Ik heb niks om voor te leven, behalve mijn studie. En het is niet zo dat ik mijn studie niet leuk vind, maar als dat alles is. En hier thuis werd ik weggepest, en op mijn kamer in Nieuwegein was ik doodongelukkig.

Ik weet niet of iemand het begrijpt. Of leest. Maar toch om een beetje uit te leggen waar mijn post vandaan kwam.
Sorry dat het zo lang verhaal geworden is.

[Heksjuh]

~lienepien~ schreef:

Ik twijfel ontzettend of ik die broek toch niet terug zal brengen. Ik heb 'm nu een paar uur aan en hij is echt nog wel strak. Wat moet ik nou doen?

Als 'ie echt niet lekker zit, kan je hem terug brengen en kijken hoe een maat groter zit.
Mijn spijkerbroek zat eerst ook vreselijk, ook te strak. Die is nu wel uitgelopen en zit veel beter. Maar jouw broek was linnen toch? Want dan weet ik het niet. Kan je er een riem bij om? Want als een maat groter eerst wel goed zit, maar daarna te wijd door uitlopen ofzo kan je altijd een riem omdoen.

D'r was wel een maat groter, heb ik gepast, zat goed, maar de verkoopster zei dat ik beter een maat kleiner kon nemen omdat het 'nog een hele maat' uit zou lopen.
Dus dat heb ik gedaan, ik kan me niet voorstellen dat ze daar over 'liegt' ofzo, maar ik ben zo bang dat het niet gebeurt...

Heksjuh schreef:

*lange post*

Allereerst: *knuf* ({)
De dingen die je beschrijft horen denk ik bij de overgang van middelbare school naar studeren, maar je moet oppassen dat het wel binnen de perken blijft.
Zelf heb ik ook heel veel problemen met bv het maken van vrienden en ik ben daardoor best wel eenzaam, hoewel het nu wel iets beter gaat.
Misschien kun je een keer een gesprek bij een studentenpsycholoog aanvragen?

Neko* schreef:

Ik word 18. 18. De leeftijd waarvan ik vroeger dacht dat alles dan weer goed was. Dat ik volwassen was, en dat daarom alles ok zou zijn. Geen problemen, geen gedoe, geen am, geen onzekerheid, geen verleden. Alleen maar gelukkig zijn. Naief, ja, ik weet het.

Dat dacht ik van 17. Nouja, heel vroeger dan. Tegen de tijd dat ik 17 ben, dan heb ik het wel helemaal gemaakt. Yo, niet dus. Maar het maakt me niet altijd meer uit. Ik maak me er niet zo druk meer om. Ik denk dat het langzaam, langzaaaaam, ooit wel komt. En zoniet, tsja.
(Goh, ik ben ook niet de positiefste, sorry ..maar wel fijne dag alvast )

@ Heksjuh: (}) Ik ben nu wel een beetje toekomst-bang geworden van je post. Maar het komt vast niet allemaal in één keer, maar gewoon, uiteindelijk! En vriendschap groeit, langzaam, maar het groeit wel. En met ambitie is ook niks mis, trouwens.
OT: Jahaaa.. ik moet gaan leren. Ik ben zo jaloers op alle hoge cijfers, ik wil ze ook, allemaal! En dat kan maar op één manier. Dus, opruimen, boeken open en tanden erin.
En (*ril* ik vind het eng maar) zaterdag schrijf ik me in. Echt.

[Pruts0r]

@Sagana: Gecondoleerd.

@Heksje: Ik kan me niet herinneren dat ik dat heb gezegd. Ik woon nog gewoon thuis, en daar heb ik tot nu toe ook altijd gewoond.

OT: Hier gaat het nog steeds goed, al een week. Dadelijk echter werken en helemaal geen zin. =( Nouja, maar eens naar het station lopen, dan..

[Heksjuh]

Prutsor: ik had de verkeerde, het moest Sylph zijn Ik weet niet waarom ik dacht dat jij het was, want jullie nick of ava lijken ook niet op elkaar. Ik dacht eigenlijk al dat jij niet op kamers woonde, dat bedacht me nog toen ik het donderdag las

Lienepien: tot hoelang mag je je broek terugbrengen? Want anders kan je altijd na een week kijken?
Ook een knuffel voor jou (}). Ik vind (studenten)psycholoog klinken voor mensen die echt problemen hebben en daar vind ik mezelf niet onder vallen. Ik heb soms periodes dat ik het echt slecht gaat, zoals vorige week. Daarbuiten gaat het prima. Maar het is wel zo dat de slechte periodes steeds vaker achter elkaar komen. Dus misschien is met iemand praten wel iets om in overweging te nemen.
En over het algemeen voel ik me niet eenzaam. Maar als ik dan naar mijn zus kijk die elke week wat gaat doen met vriendinnen en die altijd wel iemand heeft om even naar toe te gaan om te praten, steekt het wel. Ik praat met niemand. Nouja, ik praat wel, maar niet over dingen die me dwars zitten. Mijn ouders denken ook echt dat ik alleen om het bed naar huis ben gekomen, terwijl het niet alleen daardoor kwam. Over het algemeen mis ik het niet dat ik geen echte vrienden heb. Maar soms steekt het. En als ik dan ga nadenken erover, dan voel ik me wel eenzaam.
Van de meivakantie zal ik eens nadenken. Over wat ik wil, waar het misgaat. En als ik er niet uitkom in mijn eentje (of met hulp van de mensen hier ) zal ik wel eens met iemand gaan praten.

Ifeellikerain: ik wilde je niet bang maken voor de toekomst! Studeren is wel leuk hoor, op kamers gaan ook wel. Het is alleen wennen en dat gaat bij mij zo langzaam soms.
Voor welke studie ga je je inschrijven? Succes met leren! En knuffel terug

Heksje; ik herken zeker wel wat jij beschrijft en ik had daar de eerste tijd ook zeker last van. Ik ging als enige van mijn klas in mijn stad studeren, terwijl verder bijna iedereen bij elkaar in de buurt bleef wonen. Het is inderdaad een kwestie van wennen, ookal heb je daar natuurlijk nu niet veel aan. Probeer toch zoveel mogelijk te ondernemen zou ik zeggen, in je eentje kan je het natuurlijk ook leuk maken en vraag eens aan wat mensen van je studie waar je wel mee op kunt schieten of ze mee iets willen doen. Trek je in elk geval niets aan van je zusjes, want hun gedrag slaat natuurlijk nergens op. Niemand hoeft in één week gewend te zijn aan zo'n grote verandering, het is heus geen schande als het niet allemaal meteen goed gaat. Dat komt uiteindelijk echt vanzelf wel!

Heksjuh schreef:

Lienepien: tot hoelang mag je je broek terugbrengen? Want anders kan je altijd na een week kijken?
Ook een knuffel voor jou (}). Ik vind (studenten)psycholoog klinken voor mensen die echt problemen hebben en daar vind ik mezelf niet onder vallen. Ik heb soms periodes dat ik het echt slecht gaat, zoals vorige week. Daarbuiten gaat het prima. Maar het is wel zo dat de slechte periodes steeds vaker achter elkaar komen. Dus misschien is met iemand praten wel iets om in overweging te nemen.
En over het algemeen voel ik me niet eenzaam. Maar als ik dan naar mijn zus kijk die elke week wat gaat doen met vriendinnen en die altijd wel iemand heeft om even naar toe te gaan om te praten, steekt het wel. Ik praat met niemand. Nouja, ik praat wel, maar niet over dingen die me dwars zitten. Mijn ouders denken ook echt dat ik alleen om het bed naar huis ben gekomen, terwijl het niet alleen daardoor kwam. Over het algemeen mis ik het niet dat ik geen echte vrienden heb. Maar soms steekt het. En als ik dan ga nadenken erover, dan voel ik me wel eenzaam.
Van de meivakantie zal ik eens nadenken. Over wat ik wil, waar het misgaat. En als ik er niet uitkom in mijn eentje (of met hulp van de mensen hier ) zal ik wel eens met iemand gaan praten.

Het kan t/m morgen, en ik wil het, als ik het doe, zsm doen, want dan heb ik meer kans dat ze iedere andere maat nog hebben. Vandaag red ik het niet meer, maar ik hak denk ik vanavond de knoop door en dan breng ik 'm eventueel morgenochtend terug.
Studentenpsychologen zijn er voor problemen die bij het studeren en student-zijn komen kijken, je hoeft echt geen mega-depressie ofzo te hebben om daar naartoe te gaan. En als blijkt dat het toch niet nodig is kun je het ook bij een paar gesprekken houden.
(Ik vond het destijds ook doodeng om te gaan en achteraf bleek ik wel 'echt problemen' te hebben, wat ze daar niet doorhadden, dus op dat gebied heeft het niet echt geholpen, maar ik heb er wel geleerd om over m'n gevoel te praten, dat kon ik daarvoor echt niet.)

[Daantje_0705]

@ lienepien: Ik heb een tijdje terug ook een linnen broek gekocht en in de winkel zat die strak maar niet té strak maar toen ik hem de eerste dag aan had zat ie echt niet lekker. De tweede en derde dag gingen al een stuk beter. Bij mij scheelt het ook heel erg wat voor ondergoed ik er onder aan heb. Misschien heb je er wat aan

Linnen broeken lopen over t algemeen wel echt mega uit inderdaad.. Kan bij mij zo een maat schelen.

[Nijn*]

Bah. Ik heb het weer even gehad met alles en iedereen en dan vooral met mezelf. Opzich wel relaxte dag gehad op school, eindelijk klaar met het CPE! Hoewel ik echt totaaal niet tevreden ben en veel te weinig werk heb.. ben wel blij dat het nu klaar is. De stunt gaat waarschijnlijk gewoon nog lukken ook, we hebben nu de twee commissies samengevoegd en dat lijkt te werken. Het is allemaal hartstikke leuk en de komende weken zien er gezellig en leuk uit. Het is lekker weer, heb nog maar drie dagen school en toch kan ik niet tevreden zijn. Therapie was stom en het lijkt wel alsof ik tegen alles aanschop. Ik word echt gek van mezelf, dat ik nergens écht achter sta. En ik heb vet lullig gegaan tegen mijn psych, ze moest er wel om lachen maar het kwam erop neer dat ik het gewoon even helemaal met haar heb gehad, hoewel dat meer aan mijn buien ligt dan aan haar persoonlijk. Maar het is wel zo, ik heb het gewoon gehad met haar, met die therapie, met het 'werken aan mezelf', met alles. Ik wil niet veranderen, ik wil gewoon mijn oude zelf blijven. Als ik mezelf wil beschadigen op welke manier dan ook, dan mag ik dat, dat recht heb ik, want het is MIJN lichaam. Ik mag weten hoe ik mijn leven leef, ik moet uitzoeken hoe ik alles doe, hoe ik alles handel. Nee, ik kan niet normaal doen zoals iedereen om mij heen dat kan. Ik kan niet stoppen met am zonder dat het eten dan meteen weer klotekutfuck gaat. Ik word er zo moe van, waarom kan ik niet gewoon mezelf blijven of al klaar zijn met veranderen? Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik wil en waar ik voor sta en dat half-half gedoe kan ik gewoon niet tegen.

Ik weet het gewoon helemaal niet meer en hoe langer ik erover nadenk, hoe verdrietiger ik word. Ik weet niet wat ik volgend jaar moet doen, ik weet niet wat ik moet studeren, waar ik moet studeren, hoe alles dan wordt. Hoeveel vrienden ik ga verliezen, hoeveel mensen ik uit het oog zal verliezen. Ik weet niet hoe erg mijn leven gaat veranderen, ik weet niet hoe alles er over een jaar uitziet en die onzekerheid kan ik echt even niet hebben.
Ik weet niet meer wie ik ben en hoe het met me gaat. Gaat het goed? Ik weet het niet, soms denk ik van wel, ik ben al zo'n stuk verder dan een jaar geleden, dan een paar maanden geleden. Aan de andere kant ben ik nog láng niet waar ik wil/moet zijn. Heb ik nog niets écht bereikt, alles gaat met één stap vooruit en vervolgens weer twee stappen terug. Het eten gaat ietsjes beter maar op 't moment niet. Ik sta niet achter mijn eigen beslissing om te stoppen met am, het moet wel vanwege de zomer en nieuwe baan en dergelijke, maar ik WIL niet stoppen, het is van mij en ik wil het nog niet loslaten, het is nog niet iets van het verleden. Ik durf niet meer te praten over vroeger, eerst leek ik daar zo ver in te zijn, maar ik kan het niet meer, ik weet niet wat ik wil zeggen, ik weet niet waar ik moet beginnen of verder moet gaan?

Ik wil dat het allemaal opgelost is, dat het beter gaat, maar tegelijkertijd wil ik dat niet. Ik word al zo lang gezien als het meisje waar iets mee aan de hand is dat dat een beetje een soort van onderdeel van mij is geworden, en hoe erg ik dat ook haat, het is ook veilig. Het is veilig om gewoon met dit destructieve leven door te gaan, makkelijker dan veranderen en proberen te leven zoals iedereen dat kan. En ik ben tegelijkertijd zo ontzettend bang dat dit iets voor het leven is, omdat elke keer dat ik denk dat ik er ben, dat het goed gaat zo, ik toch weer terugval. Ik wil niet mijn leven zo door leven, op deze manier, op deze koers doorgaan. Ik kan functioneren zo ja, maar op wat voor manier zeg.. Ik houd niet van mezelf, ik verafschuw mezelf en het is zo moeilijk om te leven met iemand die je haat, zeker als je diegene zelf bent. Wie ben ik nou nog, wanneer wordt duidelijk wat ik wil, wat ik kan en wat ik durf?
Kan ik het verleden nou gewoon niet loslaten of is dit wie ik ben? Ik kan dit toch niet aan zo, nooit iets met volle overtuiging doen, nooit ergens geweldig voor gaan, altijd dat kutgevoel aanwezig. Elke keer dat het goed gaat, komt er weer iets wat de grond onder mijn voeten weghaalt, elke keer val ik weer. Is dat nou vallen en opstaan of is dit vooral veel vallen en proberen omhoog te krabbelen tot je weer omver gemaaid wordt?
En hoe kan ik nou ooit van iemand houden als ik niet van mezelf houd? Hoe kan ik nou ooit een leuke relatie krijgen als ik mezelf niet respecteer? Hoe kan ik ooit mijn grenzen aangeven als ik niet weet waar ze liggen? Hoe kan ik mezelf beter laten voelen als ik dat eigenlijk niet lijk te willen? Ik word er zo wanhopig van, ik wil dit gewoon niet meer op deze manier, ik kan mezelf niet uitstaan, ik kan dit leven niet aan. En ik weet niet of dat nou aan mij ligt of dat ik me gewoon aanstel ofzo, maar echt.. ik kan dit niet alleen, hoe graag ik dat ook wil. Ik wil niet nog jaren in therapie maar ik heb iemand nodig die me helpt, die ervoor zorgt dat ik nadenk, dat ik realistisch probeer te kijken in plaats van alleen maar doorga op deze destructieve manier.. Ik moet iets doen, ik moet een weg inslaan, maar ik weet niet welke

[Morri]

@Heksjuh: misschien is het een idee om de mensen van je studie waar je mee optrekt eens uit te nodigen om naar je nieuwe kamer te komen kijken? Ga je samen thee drinken, koken ofzo, dan heb je gezelschap. Zo maak je misschien ook voor je gevoel wat 'echtere' vriendschappen en heb je ook een positieve associatie met je kamer. Gelukkig zijn je zusjes daar iig niet, want hun gedrag slaat echt nergens op. Ik zou als ik jou was toch eens serieus overwegen hulp te zoeken. Ik dacht altijd hetzelfde als jij, ik heb ook geen jeugdtrauma's ofzo, maar het liep gewoon op sommige punten niet lekker en daardoor ging ik me steeds vaker rot voelen. Het heeft mij heel erg geholpen (maar dat heb ik hier al heel vaak gepost ) en ik zit nu wel veel beter in mijn vel.

OT: Goed, goed, goed. Ik ga slagen, mijn planning is te halen en niet veel te strak, ik ben goed bezig én ik kan genieten. Ik moet alleen nog aan m'n relatie werken. Ik twijfel er zo over. Aan de ene kant ben ik gek op mijn vriend, aan de andere kant heb ik ook zoveel angst. Ik durf hem soms niet te bellen/mailen/smsen omdat ik denk dat het niet zo hoort, het raar is. Dat slaat echt nergens op... Ik ga ook liever iets met hem doen dan dat ik boven op zijn kamer zit, ik kan me niet voorstellen dat hij me knap vindt dus word ik onzeker van zijn aanrakingen. Ik word er gek van, heb het gevoel dat ik abnormaal ben en twijfel of het nu aan mijn relatie ligt, of ik hem niet leuk genoeg vind (want hij is heus niet perfect) of dat het aan mijn zelfbeeld ligt... Ik weet het niet..

[Vogelvrij]

@Nijn: *knuffel* Volgens mij doe je het hartstikke goed, probeer niet te vergeten dat je al zoveel verder bent dan vorig jaar (jouw woorden). En dat je stopt met am is hartstikke goed, je hoeft niet meteen 100% achter zo'n beslissing te staan, het belangrijkst is dat je stopt en rationeel weet waarom en dat het goed is, emotioneel kan nog wel komen. Ik snap wel dat het moeilijk is zulk soort dingen los te laten en ook wat je zegt over dat het bij je gaat horen als iedereen je ziet als dat meisje waar iets mee aan de hand is... En het is verleidelijk om daarin te vluchten en het als iets veiligs te zien, maar we willen toch liever dat we ons uiteindelijk gewoon écht beter voelen? (hihi, ik ben mezelf in één moeite door ook aan het overtuigen )

Heksjuh, ik heb precies hetzelfde, ook al woon ik hier nu een jaar. Moet je maar even naar mijn post kijken op de vorige pagina.

Missy, wat jij zegt herken ik ook heel erg. Ik heb dan het "voordeel" dat ik ADD heb en mijn begeleiders me ermee helpen. Verder heb ik niet echt iets nuttigs om te zeggen of heb ik er het humeur eventjes niet voor.

Pff, word ik eindelijk uitgenodigd, wil ik niet... Ben ik nou echt zo teringlui om met die bus te gaan? Maar ik vind het ook zo kut om in een lege kamer thuis te komen. Hoi mensen, hier ben ik dan! Maar er is niemand om me te begroeten, niemand om te vragen hoe mijn dag was. Niemand om bij uit te huilen als ik ergens mee zit. Ik verlang naar vroeger, maar ik moet leren in het heden te leven. Het saaie heden. Ik mis het om thuis te komen en dat iedereen er dan voor je is. Vader/moeder die vraagt hoe mijn dag was, mijn broer/zus die vraagt om iets gezelligs met ze te doen. Geen flikker uitvoeren op school en alsnog bijna alleen maar voldoendes halen. Gezellig met mijn vrienden kunnen afspreken na schooltijd. Al mijn problemen met ze kunnen bespreken op school, samen kunnen lachen, samen kunnen huilen... Pfff. Ik wil terug naar die tijd.

Edit: Ik heb toch maar besloten om naar dat ene meisje te gaan. En yay! Ze kan alsnog!^^

And I want a moment to be real
Wanna touch things I don't feel
Wanna hold on and feel I belong

Tempting, very.. very tempting..
Ik zou het zo doen, maar het is een te groot risico..
*zucht*

Maar ik zou het zo doen..

Daantje_0705 schreef:

@ lienepien: Ik heb een tijdje terug ook een linnen broek gekocht en in de winkel zat die strak maar niet té strak maar toen ik hem de eerste dag aan had zat ie echt niet lekker. De tweede en derde dag gingen al een stuk beter. Bij mij scheelt het ook heel erg wat voor ondergoed ik er onder aan heb. Misschien heb je er wat aan

Ave schreef:

Linnen broeken lopen over t algemeen wel echt mega uit inderdaad.. Kan bij mij zo een maat schelen.

Bedankt voor jullie reacties!
Ik twijfel nog steeds. Ik wou 'm terugbrengen, maar als ik dit lees ga ik weer twijfelen, de verkoopster zei ook dat het een hele maat uitloopt.
Ik ben alleen eigenwijs ofzo en kan het me niet voorstellen.

Maakt het nog uit dat het half linnen half katoen is?

[Eend]

Pruts0r schreef:

Kun je dan niet gewoon zelf aanbieden om te koken? Of is dat geen optie? Dan kun je wel gezond eten. Maar op wat voor BMI zit je dan? Oh en als het door anderen komt, dan moet je je vooral niet schuldig gaan voelen. Geef gewoon aan, dat dit lastig is voor je en vraag of ze daar rekening mee kunnen houden.

Op een veel te hoog BMI We hebben gelukkig vandaag mager gegeten. Heb zelf het eten uit mogen kiezen.

OT: Vandaag een goede dag gehad. Er zijn vrienden langs geweest en dat was erg gezellig. Lekker er uit geweest.
Wel even een korte herbeleving gehad van mijn separeerperiode, maar dat is gelukkig na het uitje geweest toen ik weer alleen was. Vraag me af of ik ooit de separeer kan gaan vergeten... Alleen al als ik me nou bedenk dat ik er anderhalve maand in heb gezeten, raak ik al in paniek. En ik raak er alleen door in paniek als ik me goed voel. Echt raar

[Eend]

@Nijn: Ik begrijp je volkomen. Ik heb ook van die buien, dat ik het allemaal klote vind en dat ik 'tevreden' ben met de shitzooi die ik heb, omdat het zo veilig is...

[Nienna*]

@ Nijn*: Ja het is jouw lichaam, maar vergeet niet dat je er een vertekend beeld van hebt en een vertekend beeld van jezelf. Waarschijnlijk kunnen daarom andere mensen soms beter beoordelen wat "mag" met je lichaam en niet, want wat jij doet is niet goed voor je lichaam en niet goed voor jezelf. En je weet dat heus wel, als je diep van binnen kijkt.
Geef de moed niet op! Je komt er wel !

OT: Hm, nu leren, geen zin geen zin geen zin. Maar ik ga beginnen, want ik moet. Planning. Ik ga me er deze keer wél aan houden.

[Roosje]

Ik mis mijn oude lievelingspony. Geniaal beest. <333 Later als ik groter ben neem ik precies zo'n pony! Zo'n Tanja. <3

[Hawahaai]

Leonoor schreef:

Het kan natuurlijk altijd dat je uitkomsten niet significant zijn, wel (erg) vervelend, maar opzich kan dat natuurlijk ook een belangrijke uitkomst zijn. (...)
(De groepen 6, 7 en 8 van jouw stageschool toevallig nog interesse? )

Het feit dat mijn uitkomsten niet significant waren, was jammer, maar ik kon daar wel een vermoedelijke reden voor geven. Het onderzoek was dus niet helemaal voor niets, gelukkig maar.
De bovenbouw van mijn stageschool zit de komende tijd nog helemaal vol met projecten en speciale dingen, ik neem aan dat je je onderzoek nog wel dit schooljaar wilt doen? Dan wordt het een beetje krap... Jammer!

OT: Morgen voor het eerst de speelwerktijd met de oudste kleuters. En meteen start ik met zes kleuters het leesgroepje op. Ik ben benieuwd hoe het gaat morgen.

[rare kwast]

*houdt eendje even stevig vast en geeft een grote knuffel*

[coopergirl]

Fak, gisteren twee van de drie tentamens verneukt. Ik weet het bijna honderd procent zeker. Nu maar hopen dat de cijfers snel online staan zodat ik me kan voorbereiden de her's. Ik heb nog niet eerder herkanst en het voelt slecht (hoe onzinnig het moge klinken). Maar goed. Nu maar even douchen.

Vanavond een uur gewandeld, het was écht lekker weer

Beaudelaire is een held. (L) En dat was het voor vanavond.

[Redhair]

Fuck it, ik ga gewoon een uitkering aanvragen. En dan niet om op mijn luie reet te zitten en geld te vangen, niet op de junkie manier, niet net genoeg solliciteren maar de sollicitaties een beetje verprutsen waardoor je wel toont dat je werk zoekt maar het, heel toevallig, steeds niet lukt, maar om nu even geld te krijgen en hulp van het cwi. En ik weet hoe kut het is daar, hoe slecht geregeld, hoe je in een administratieve en bureaucratische draaimolen komt, maar ik kan zelf geen werk zoeken en ben gewoon helemaal blut. Ik wil nu wat geld en hulp, hoe zoek ik werk, hoe krijg ik motivatie, stuur me naar mijn werk, ik moet er echt bij geholpen worden. Dus morgen maar met hangende pootjes naar het cwi. Hoi, ik kom een uitkering aanvragen. Ik kom iets doen waarvan ik ooit heb gezegd dat ik dat nooit zou gaan doen, dat ik dan echt te laag bij de grond zat.
Maar hoe vaak heb ik dat al gezegd en het later toch gedaan? Ik ga nooit roken, ik ga nooit jatten, ik ga nooit blowen, ik ga nooit harddrugs gebruiken, ik ga nooit verslaafd raken, ik ga nooit wat beginnen/doen met iemand die bezet is, ik ga nooit frauderen, ik ga nooit onterecht studiefinanciering vangen, ik ga nooit schulden maken, ik ga nooit mijn lichaam ontsieren met brandwonden of sneeen, ik ga nooit braken, ga maar door en ga maar door en ga maar door. Ik ga nooit een uitkering aanvragen. Nee, vast niet.

Net bij mijn moeder filmpjes van vroeger gekeken. Bij mijn moeder heb ik nog twee katten, die zijn nu 11. We keken een filmpje van de eerste avond dat ze bij ons waren, zo lief en wollig, met een geweldige uitdrukking in hun ogen. Als ze konden praten zeiden ze waarschijnlijk alleen maar 'huh?', totaal onder de indruk van alles. En de lieve kittens zaten bij mijn vader op schoot. Voor het eerst sinds hij dood is dat ik hem weer eens op bewegend beeld zag. Woow, wat zag hij er toen nog gezond uit, vergeleken bij de laatste jaren. En toen was hij al zo ziek. Hallo papa, alweer anderhalf jaar dood. Lieve papa. Ik voel me goed. Het weer werkt mee, de lusteloosheid is zo goed als weg. Het leven is mooi. Ook zonder papa, ook met alle dingen die ik verkeerd gedaan heb, ook met alle domme risico's die ik nam, de stomiteiten. Ook met een uitkering. Het leven is gewoon goed.

Eend schreef:

Op een veel te hoog BMI We hebben gelukkig vandaag mager gegeten. Heb zelf het eten uit mogen kiezen.

OT: Vandaag een goede dag gehad. Er zijn vrienden langs geweest en dat was erg gezellig. Lekker er uit geweest.
Wel even een korte herbeleving gehad van mijn separeerperiode, maar dat is gelukkig na het uitje geweest toen ik weer alleen was. Vraag me af of ik ooit de separeer kan gaan vergeten... Alleen al als ik me nou bedenk dat ik er anderhalve maand in heb gezeten, raak ik al in paniek. En ik raak er alleen door in paniek als ik me goed voel. Echt raar

Oh ik voel me ook nog steeds zo vernederd als ik terug denk aan de separaties. Bah.

OT: ik ahd vandaag wel een redelijke dag, maar nu voel ik me toch weer niet goed (zoals elke avond eigenlijk). Ik heb wel even met iemand van de verpleging gepraat maar daar had ik niet zo veel aan. "Donderdag ben je weer thuis en moet je het toch zelf doen" "Gewoon wekker zetten en opstaan" (gewoon, gewoon, ik probeer van alles en ook als ik wel opsta en de hele dag bezig ben, ben ik 's avonds niet moe en overdag wel) "dit is een time-out, we hebben hier verder niet veel te bieden" (dat weet ik toch! het is echt niet dat ik hier wil blijven of dat ik het hier leuk vind, maar ik mag er toch wel tegen op zien om naar huis te gaan, omdat ik bang ben voor mezelf en bang ben om weer in precies hetzelfde patroon te vallen? Ik vraag om tips! Niet om hier te blijven. Bah nee. Van die mensen hier word je ook niet vroliljk).

Ik krijg weer verkeerde neigingen, maar ik weiger naar de verpleging te gaan want dan vinden ze me zeker een aandachttrekker en denken ze dat ik van alles probeer om maar niet naar huis te hoeven.

[duivelaartje]

De gemeente is echt dom. Ik sta hier al 1,5 maand ingeschreven, alleen op het verkeerde huisnummer. Jezus. En die man zei eerlijk: "Oh, het is onze schuld."

Vandaag echt veel gedaan en nu ben ik echt doodmoe. Nog even wat printen en dan slapen. Oef, wat een drukte.

NeeneeNEE. Ik láát me hierdoor niet zo van streek maken! *vloek* Waarom ben ik in godsnaam inééns weer zo instabiel?

[Nienna*]

Joepie, ik heb mijn planning gehaald!
En daarnaast ga ik waarschijnlijk een leuke Koninginnedag hebben. In Amsterdam .

Redhair schreef:

Fuck it, ik ga gewoon een uitkering aanvragen. En dan niet om op mijn luie reet te zitten en geld te vangen, niet op de junkie manier, niet net genoeg solliciteren maar de sollicitaties een beetje verprutsen waardoor je wel toont dat je werk zoekt maar het, heel toevallig, steeds niet lukt, maar om nu even geld te krijgen en hulp van het cwi. En ik weet hoe kut het is daar, hoe slecht geregeld, hoe je in een administratieve en bureaucratische draaimolen komt, maar ik kan zelf geen werk zoeken en ben gewoon helemaal blut. Ik wil nu wat geld en hulp, hoe zoek ik werk, hoe krijg ik motivatie, stuur me naar mijn werk, ik moet er echt bij geholpen worden. Dus morgen maar met hangende pootjes naar het cwi. Hoi, ik kom een uitkering aanvragen. Ik kom iets doen waarvan ik ooit heb gezegd dat ik dat nooit zou gaan doen, dat ik dan echt te laag bij de grond zat.
Maar hoe vaak heb ik dat al gezegd en het later toch gedaan? Ik ga nooit roken, ik ga nooit jatten, ik ga nooit blowen, ik ga nooit harddrugs gebruiken, ik ga nooit verslaafd raken, ik ga nooit wat beginnen/doen met iemand die bezet is, ik ga nooit frauderen, ik ga nooit onterecht studiefinanciering vangen, ik ga nooit schulden maken, ik ga nooit mijn lichaam ontsieren met brandwonden of sneeen, ik ga nooit braken, ga maar door en ga maar door en ga maar door. Ik ga nooit een uitkering aanvragen. Nee, vast niet.

Waarom zou je zelf geen werk kunnnen zoeken? Het CWI gaat echt niet je handje vasthouden en je iedere dag naar je werk brengen. Als je niet gaat wordt je uitkering stilgezet.
En je krijgt niet direct geld; als je een beetje pech hebt nemen ze eerst 3 maanden om je (arbeids)verleden door te spitten. In die tijd mag jij dan onbetaald 20 uur per week aan een werkproject meedoen.
En misschien kun je beter bedenken wat je wél gaat doen, ipv wat je allemaal niet gaat doen...

OT: Great, m'n bestelling is nu verzonden.

Ik geloof dat ik mezelf weer word... Ik hou van mezelf zijn.

[Missy1234567890]

@ Heksjuh: (}) Ik begrijp je wel. Heb je van je kamer wel een beetje je eigen plekje kunnen maken? Probeer het een beetje gezellig te maken met eigen spulletjes, schilderijtjes, planten enzo. En wat Morri zegt, is misschien een idee. Nodig iemand van je studie waar je het wel goed mee kunt vinden, eens uit voor een kopje thee of stel voor dat jullie samen gaan eten 's avonds. Zo maak je én het contact wat dieper dan alleen studiegenootjes zijn én zorg je ervoor dat je niet alleen op je kamer zit. Doe je nog iets naast je studie? Een sport, muziek, cursus? Wat vind je leuk om te doen? Je zegt dat je alleen maar studeert, zoek iets voor ernaast, iets wat je echt leuk vindt. Niemand kan full time studeren en dat kan ook niemand van je verwachten. Probeer het een beetje leuk voor jezelf te maken.

En je ouders...waarschijnlijk moeten zij ook wennen dat jij niet meer thuis woont.

@ Nijn: *knuffel*

[~~dolce~~]

@ Sagana: Gecondoleerd en sterkte..

srry, heb verder niet alles kunnen lezen.
T gaat onwijs slecht/
En ik trek het echt ff niet meer..

Oh, dat was ik helemaal vergeten te posten, erg van mij.

@ Sagana: Sterkte!*knuf*

Dolce ook een knuf.

@ sagana : gecondoleerd. sterkte!

mijn collega van de talenschool vertrekt morgen naar Nederland. Ik weet nog dat we vorig jaar Januari samen in het vliegtuig zaten en hetavontuur aangingen. En zij is maarliefst nog langer weggebleven. Klinkt heel gek, maar dit voelt weer als een raar stukje afsluiting. Zij daar niet meer...
Ik krijg veel bericht uit Cusco. En dat is misschien niet goed. Zeker niet over hun situatie. Het is raar. Ik wil daar zo graag zijn. Iets doen. Hoe kan ik nou de komende jaren hier blijven. Hoe kan dat nou.

[puch]

Me vriendin heeft me 3 dagen na de vakantie gedumpt per sms en ze zat binne 5 dagen al bij een andere gozer. Nu is die gozer een colega van een vriend van me en me ex is hechtevriendin met de viendin van me vriend. Ook houd ze strak een lijntje met me virienden. Dus moed ik me vriende voor het blok zetten of ze voor mij kiezen of voor haar

@Dolce:*knuf*

OT: Vandaag brengt ongetwijfeld stress met zich mee...

[Vogelvrij]

Pff, mijn scriptiebegeleidster was er niet eens. Er hing een briefje dat ze ziek was en er hoopte woensdag er weer te zijn, dus misschien was ze nog ziek. Ik weet niet. In elk geval heb ik nog genoeg andere dingen te doen.
Oké.

[kroot]

@ lentekriebel, dolce, eend en iedereen die het kan gebruiken: grote knuffel.

Ik heb voor het eerst sinds lang weer gebraakt. Ik ben ook zo lomp. Moet ik op internet invullen wat ik eet op een dag: zie ik dag 2 en ik schrik me helemaal rot. Het was hoger dan verwacht en afgesproken, maar opzich nog steeds goed. Godver. ik haat het! En ik ben gisteren geevalueerd in het team, ben benieuwd....

[Roosje]

Haha, mijn herkansing bio ging beter dan ik gedacht had. Maar of het hoger is dan mijn eerste cijfer is nog maar de vraag. Nja, vanmiddag nog een keertje Latijn en ik moet eigenlijk opruimen + ordenen + een zooi examens printen. Whatever.

[Missy1234567890]

Al bijna 2 uur in de UB in Groningen. Boek ophalen en m'n gesprek voor morgen voorbereiden. Ik heb gisteravond gewoon bijna 3 uur met m'n vader over m'n scriptie gesproken. Nu zie ik het wel weer wat beter zitten allemaal.

Straks weer naar huis, want ik moet waarschijnlijk werken vanmiddag. Tenzij ze voor half 1 afbellen, maar zo vroeg doen ze dat nooit. Ik moet uiterlijk de trein van kwart voor 1 hebben. Ik hoop eigenlijk wel dat het door gaat, vorige week heb ik alles afgezegd, deze week ook 2 diensten en voor mei heb ik me steeds maar 3 uurtjes per week laten inplannen.