zwanger worden

Quis schreef:

Ik loop altijd met een grote boog om de baby afdeleing van de hema afdeling heen, die spulletjes zijn ook triggers zeg.
Namen, nee, dat is echt een ver van mn bed show. Ben er toch veel minder concreet mee bezig dan de meesten hier, geloof ik.

Ik denk dat het ook meer is als je een relatie hebt eigenlijk dat je er over na gaat denken als je zo jong bent nog.

[Qimm]

Nala schreef:

Niet om mensen bang te maken, maar iedere moeder die ik tot nu toe sprak zei: Ze bedonderen je gewoon waar je bij staat! Ze zeggen wel dat je daarna alle pijn vergeten bent, maar mooi niet. Eén vriendin zei zelfs: 'Ik voel me alsof ik aangereden ben door een vrachtwagen!' Een vriendin van me zag ook ontzettend op tegen de tweede bevalling, omdat ze nog heel erg goed wist hoeveel pijn het deed. Het is de pijn wel waard, maar vergeten doe je het echt niet denk ik...

Oh ja, nu maak je het beter

Ik wacht wel tot mannen kinderen kunnen krijgen

Qimm schreef:

Oh ja, nu maak je het beter

Ik wacht wel tot mannen kinderen kunnen krijgen

Nou ja, volgens mij bedoelen ze ook niet 'vergeten' maar meer van, daar denk je toch niet echt meer aan op het moment dat je zo'n kindje in je armen hebt. Ik bedoel, dan heb je wel wat beters te doen. Het vergeten komt later pas Mijn moeder dacht na mij ook 'okee, dat doen we noooit weer', en toch leek het haar een jaar of wat later een goed plan om aan mijn broertje te beginnen

Van een keizersnede schijn je trouwens langer last te hebben achteraf.. Maar goed, ik ga wel voor de verdoving tegen de tijd dat ik er aan moet beginnen

Verdoving geeft wel meer kans dat het kindje stikt tijdens de geboorte

Dat kind moet zich niet zo aanstellen

Nala schreef:

Ik had gisteren ook zo'n gesprek met een vriendin van me die zwanger is. Zij sprak met twee andere moeders en de vraag kwam meteen: Wil je een jongen of een meisje? Met als antwoord: Als het maar gezond is...
Stiekem denk ik dan altijd: Stel voor dat het kindje de pech heeft niet gezond te zijn, is het dan niet meer gewild?

Ik denk dat het zo niet bedoeld is. Als je kindje net is geboren en niet gezond is, ben je natuurlijk dodelijk ongerust. Wellicht is het zo ernstig, dat het kindje het helemaal niet redt of tijden in de couveuse moet liggen, direct geopereerd etc. Daar hoopt natuurlijk niemand op.

[snoopy]

Oh ja... wat trouwens niet helpt is dat ik elke avond na het eten een heel erg opgezette buik heb (darmproblemen, jeuj!). Hierdoor lijkt het serieus net of ik een maand of 4/5 zwanger ben. En m'n vriend vindt t dan lollig om erover te aaien en te zeggen dat ie schopt

Qimm schreef:

Oh ja, nu maak je het beter

Ik wacht wel tot mannen kinderen kunnen krijgen

Nee, dat ook weer niet Zelfs al zouden mannen het kunnen, dan nog wil ik dat allemaal zelf mee maken
Ook al zijn miljarden vrouwen me voorgegaan, ik vind het nog steeds een wonder en wil dat graag mee maken

Dusjcrib schreef:

Ik denk dat het zo niet bedoeld is. Als je kindje net is geboren en niet gezond is, ben je natuurlijk dodelijk ongerust. Wellicht is het zo ernstig, dat het kindje het helemaal niet redt of tijden in de couveuse moet liggen, direct geopereerd etc. Daar hoopt natuurlijk niemand op.

I know, maar toch. Ik krijg er altijd een vervelende bijsmaak bij. Als het kindje niet gezond blijkt te zijn is dat natuurlijk niet wat je hoopte toen je de anticonceptie in de prullebak mikte, maar zolang het kindje van mij is, is het gewenst, gezond of niet.
Nou ja, je begrijpt waarschijnlijk wel wat ik bedoel

[Soron]

Kinderen....

Ik maak me meer zorgen of ik wel eens een relatie heb voor mijn 30e en een baan waar ik me lekker bij voel.

Als je je nu druk kan maken om kinderen te krijgen... Wees dan erg gelukkig..

[Qimm]

Nala schreef:

Nee, dat ook weer niet Zelfs al zouden mannen het kunnen, dan nog wil ik dat allemaal zelf mee maken
Ook al zijn miljarden vrouwen me voorgegaan, ik vind het nog steeds een wonder en wil dat graag mee maken

Ik hou gewoon niet zo van pijn

Ach, het zal het allemaal wel waard zijn, er zijn genoeg mensen met meer dan 1 kind, dus het zal wel te doen zijn

[snoopy]

Qimm schreef:

Ik hou gewoon niet zo van pijn

Ach, het zal het allemaal wel waard zijn, er zijn genoeg mensen met meer dan 1 kind, dus het zal wel te doen zijn

Ja, en sommige moeders zijn zulke watjes dat ik echt denk: 'als jij t kunt, dan kan ik t ook!'

[stout!]

Nala schreef:

zolang het kindje van mij is, is het gewenst, gezond of niet.

In elk geval? Ik zou toch erg gaan twijfelen als mijn kindje zo ernstig gehandicapt zou zijn dat ik het eigenlijk geen menswaardig bestaan zou vinden.. en dan zou het dus ook eigenlijk niet gewenst zijn.

[snoopy]

Hoe zouden jullie eigenlijk reageren als je per ongeluk zwanger blijkt te zijn? Ik kan namelijk wel rationeel verzinnen dat het beter is om nog even te wachten, en dat trek ik dan ook nog wel. Maar ik weet niet of ik t zou kunnen opbrengen om abortus te plegen als blijkt dat ik zwanger ben. Hoe zit dat voor jullie?

[zeep007]

Dan hou ik het! Dat weet ik zeker. Ik heb dat ook al tegen mijn vriend gezegd, en hij kan zich daar ook in vinden. We zijn immers geen 16 meer, en voor mijn studie valt makkelijk een oplossing te vinden.

Ik ben zelf trouwens ook opgegroeid met het idee, kinderen neem je niet, die krijg je. Dat heeft ook wel invloed op mijn keuze.
Wat nou als ik 10 jaar later, wanneer alles wel goed uitkomt, ik geen kinderen kan krijgen...

snoopy schreef:

Ja, en sommige moeders zijn zulke watjes dat ik echt denk: 'als jij t kunt, dan kan ik t ook!'

Of van die hele kleine meisjes. Een vriendin van me is 1.53 m, heel iel. En ik had inderdaad zoiets van: Als jij dat kan, komt het helemaal goed

stout! schreef:

In elk geval? Ik zou toch erg gaan twijfelen als mijn kindje zo ernstig gehandicapt zou zijn dat ik het eigenlijk geen menswaardig bestaan zou vinden.. en dan zou het dus ook eigenlijk niet gewenst zijn.

Ik ga niet beweren hier dat ik dan zou juichen van vreugde. Ik heb wel eens mensen horen zeggen dat ze juist graag een kindje willen met bijv het syndroom van down. Zo'n iemand ben ik niet. En ik kan het natuurlijk niet inschatten, aangezien wij hiervoor nog geen plannen hebben ofzo, maar het zal heel moeilijk worden, dat weet ik. Maar het is mijn kind, ons kind en het is altijd welkom.
(en daarnaast probeer je natuurlijk zoveel mogelijk risico's uit de weg te gaan: Leeftijd waarop je zwanger wordt, erfelijkheid, geen rare dingen doen tijdens de zwangerschap enz)

snoopy schreef:

Hoe zouden jullie eigenlijk reageren als je per ongeluk zwanger blijkt te zijn? Ik kan namelijk wel rationeel verzinnen dat het beter is om nog even te wachten, en dat trek ik dan ook nog wel. Maar ik weet niet of ik t zou kunnen opbrengen om abortus te plegen als blijkt dat ik zwanger ben. Hoe zit dat voor jullie?

Op dit moment zou ik best schrikken denk ik en zou van alles door me heen flitsen. "Nou, dag sigaret, dag wijntje, dag brie en filet americain" Aangezien het dus niet gepland is. Maar daarna denk ik dat ik er heel blij mee zou zijn. Ik heb een goede vaste relatie, een huis en ook al zijn we allebei nog bezig met een opleiding, we werken ook. En ik weet dat hij bij me zou blijven, zelf ook heel blij zou zijn en heel graag een kindje zou willen.
Maar goed, zelfs al woonde ik nog thuis en was het geboren uit een ons, dan nog. Ik denk/weet wel zeker dat ik het dan alsnog het kindje zou willen houden. Het zou hoe dan ook welkom zijn en heel veel liefde krijgen.

snoopy schreef:

Hoe zouden jullie eigenlijk reageren als je per ongeluk zwanger blijkt te zijn? Ik kan namelijk wel rationeel verzinnen dat het beter is om nog even te wachten, en dat trek ik dan ook nog wel. Maar ik weet niet of ik t zou kunnen opbrengen om abortus te plegen als blijkt dat ik zwanger ben. Hoe zit dat voor jullie?

Ehm. Toen ik nog met exlief was, zou ik het denk ik houden. Niet omdat het uitkomt, niet omdat het handig is, maar omdat ik me vreselijk schuldig en ellendig zou voelen als ik een abortus zou laten plegen. Ik ben nu namelijk in staat om een goede moeder te zijn. Toen ik 17 was niet, toen ik 20 was zelfs niet, denk ik. Maar nu wel.

Alleen heb ik geen vriendje meer en als ik van een scharrel zwanger zou worden, zou ik toch wel enorm twijfelen. Exlief zou bij me zijn gebleven, dan zouden we het samen hebben gedaan. Nu zou ik het alleen moeten doen, en dat is toch wel erg zwaar. Ik weet niet of ik dat zou willen.

Dus ik word gewoon niet zwanger nu, la.

[aapje]

Nala schreef:

Niet om mensen bang te maken, maar iedere moeder die ik tot nu toe sprak zei: Ze bedonderen je gewoon waar je bij staat! Ze zeggen wel dat je daarna alle pijn vergeten bent, maar mooi niet. Eén vriendin zei zelfs: 'Ik voel me alsof ik aangereden ben door een vrachtwagen!' Een vriendin van me zag ook ontzettend op tegen de tweede bevalling, omdat ze nog heel erg goed wist hoeveel pijn het deed. Het is de pijn wel waard, maar vergeten doe je het echt niet denk ik...

Ik heb zelf een kindje en mijn ervaring is dat je het echt wel gelijk vergeten bent. Niet dat het pijn doet maar wel hoeveel pijn het doet.
En tja de eerste dagen na je bevalling kan je inderdaad echt nog geen marathon lopen. Maar dan ben je zo blij met je kindje dan maakt dat echt niet zo veel uit.
En ik zie ook echt niet uit naar nog een x bevallen. Maar het feit dat die vriendin van je uberhaupt nog een 2de kindje krijgt zegt al genoeg.
Als het echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg was dan had ze het vast wel bij 1 gehouden.

aapje schreef:

Als het echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg was dan had ze het vast wel bij 1 gehouden.

Of ze heeft het er ondanks de pijn voor over?
Of ze hoopt dat het de tweede keer minder pijn doet?

Mocht ik zwanger zijn dan hoef ik er niet over na te denken wat ik dan zou doen...dat lijkt me vrij duidelijk.

[Qimm]

snoopy schreef:

Hoe zouden jullie eigenlijk reageren als je per ongeluk zwanger blijkt te zijn? Ik kan namelijk wel rationeel verzinnen dat het beter is om nog even te wachten, en dat trek ik dan ook nog wel. Maar ik weet niet of ik t zou kunnen opbrengen om abortus te plegen als blijkt dat ik zwanger ben. Hoe zit dat voor jullie?

Mocht het me (nou ja, ons) nu overkomen dan mag hij/zij komen. Al heb ik liever nog even van niet natuurlijk. Het past me nu gewoon nog even niet
Financieel en levenssituatie-technisch zijn we er klaar voor, dus in dat opzicht is het geen probleem. maar met zo'n ukkie kun je moeilijk impulsieve dingen doen, iets wat we nu vrij veel doen.
Ik wil wel iig voor mijn 30e kinderen. Minder kans op aangeboren afwijkingen en anders ben je dadelijk zo'n oude moeder.

[stout!]

Ik zou het nooit plannen maar waarschijnlijk wel houden, nu. Wat Morgan zegt; drie jaar geleden had ik nog geen goede moeder kunnen zijn, maar nu (als ik mijn best doe)wel. Het is niet ideaal maar de basisvoorwaarden zijn er; ik heb een goede relatie en kan me voorstellen ooit met hem kinderen te willen, ik voel me goed en stabiel en tegen de tijd dat dat kind zou komen, zou ik klaar zijn met mijn master.

Maargoed , toch wil ik het lekker niet.

[x-spekkie-x]

Misschien is dit wel wat voor jullie

[Mariekje*]

snoopy schreef:

Hoe zouden jullie eigenlijk reageren als je per ongeluk zwanger blijkt te zijn? Ik kan namelijk wel rationeel verzinnen dat het beter is om nog even te wachten, en dat trek ik dan ook nog wel. Maar ik weet niet of ik t zou kunnen opbrengen om abortus te plegen als blijkt dat ik zwanger ben. Hoe zit dat voor jullie?

Ik wil dolgraag kinderen, en ondanks dat het op DIT moment erg ongelegen zou komen, zou mijn voorkeur absoluut uit gaan naar het houden & zelf groot brengen van de baby. M.a.w. Als het aan mij ligt is een kindje zelfs in dit stadium van mijn leven meer dan welkom, uitgaande van mijn eigen gevoel. Mijn opleiding is relatief gemakkelijk aan te passen, en het financiele aspect vormt vooralsnog ook geen probleem. Bij het plegen van abortus, ben ik vrij zeker van de schuldgevoelens die ik dan zou krijgen. Juist omdat ik zo graag kinderen wil, en in de overtuiging leef dat je kinderen 'krijgt' en niet 'neemt'.
Als echter blijkt dat het onvoordelig uit zou pakken voor mijn vriend/partner, kan ik mijn rationeel denkende kant nog wel aan de gang laten gaan. Zeker wanneer ik het idee heb dat het tussen hem/mij 'blijvend' is, als het slechts een scharrel betreft dan haal ik mijn schouders op en kies ik voor mijn (moeder)gevoel. Ik ben zelf immers ook prima groot geworden zonder vader

snoopy schreef:

Hoe zouden jullie eigenlijk reageren als je per ongeluk zwanger blijkt te zijn? Ik kan namelijk wel rationeel verzinnen dat het beter is om nog even te wachten, en dat trek ik dan ook nog wel. Maar ik weet niet of ik t zou kunnen opbrengen om abortus te plegen als blijkt dat ik zwanger ben. Hoe zit dat voor jullie?

Ik zou het houden, ik wil zo graag kinderen, over drie jaar 'plan' ik ze, maar word ik eerder zwanger (door de pil heen), dan is dat maar zo en zien we dan wel weer hoe het gaat. Het is niet handig, maar ach, dan maken we het maar handig Absoluut houden dus, ik bevind me in een situatie waarin ik prima een kindje zou kunnen opvoeden, geen financiele problemen, genoeg ruimte, liefde en tijd.

[snoopy]

x-spekkie-x schreef:

Misschien is dit wel wat voor jullie

Ik ben niet tussen de 17 en 23 meer

[aapje]

snoopy schreef:

Hoe zouden jullie eigenlijk reageren als je per ongeluk zwanger blijkt te zijn? Ik kan namelijk wel rationeel verzinnen dat het beter is om nog even te wachten, en dat trek ik dan ook nog wel. Maar ik weet niet of ik t zou kunnen opbrengen om abortus te plegen als blijkt dat ik zwanger ben. Hoe zit dat voor jullie?

Ik zal ff vertellen hoe het bij ons gegaan is.
In januari had ik erg zere klieren in mijn oksels en ik wou daarvoor naar de dokter gaan want ik had al eens eerder ontstoken klieren gehad. Ik vond mijn borsten ook wel erg pijnlijk. Toen bedacht ik dat het wel iets te lang geleden was dat ik ongesteld was geworden. Ik slikte al een paar jaar de pil en vergat hem 9 van de 10 x maar het ging altijd goed dus waarom nu ook niet?
Ik besloot een zwangerschapstest te doen, om mijn vriend er niet per direct mee te belasten heb ik hem alleen gedaan. En ja hoor hij was positief. Ergens vond ik het gelijk leuk maar ik was heel bang om het aan mijn ouders en zo te moeten vertellen.
Toen mijn vriend 's avonds uit zijn werk kwam heb ik het aan hem verteld en hij vond het eigenlijk gelijk leuk. Abortus is bij ons nooit een optie geweest, ten eerste omdat ik vrienden heb die met heel veel pijn en moeite na 13 jaar pas een kindje kregen. En ten 2de omdat het onze eigen schuld was. We wisten tenslotte dat dit het gevolg kan zijn van het hebben van onveilige seks.
Ik heb even tijd nodig gehad om aan het idee te wennen en om moed te verzamelen om het aan mijn ouders en familie te vertellen.
Gelukkig namen ze het heel goed op. Ze dachten eerst dat het een grapje was , toen ze doorhadden dat het wel serieus was waren ze even 2 minuutjes heel stil en tja ze stonden niet gelijk te juichen. Maar na een paar weken vonden ze het toch ook wel leuk dat ze opa en oma zouden worden.
Ik had in december al een trouwjurk gekocht omdat we in juni zouden trouwen. We hebben de bruiloft 2 maanden moeten vervroegen omdat ik anders niet meer in mijn jurk zou passen.
4 april zijn we getrouwd! Na ongeveer 4 maanden zwangerschap kreeg ik verschikkelijke pijn en kon ik haast niet meer lopen. Ik bleek last te hebben van bekkeninstabilliteit. Ik mocht niet meer werken. Dan valt het toch wel zwaar, ik moest nog 5 maanden en ik kon niets anders dan op de bank liggen, 2 x per dag had ik genoeg energie om een klein rondje te lopen met de hond om toch in beweging te blijven.
De laatste maanden waren het zwaarst, achteraf gezien had ik een grote baby en ik ben zelf heel iel. De baby schopte continue in mn ribben en die waren dan ook gekneusd. OP het laatst zaten de zenuwen in mn lies in de knel en kon ik echt niet meer staan of lopen.
3 dagen voor de uitgerekende datum is na een bevalling van 25 () uur onze dochter hailey geboren. Ze is echt prachtig en ze is het allemaal echt waard geweest. Helaas heeft Hailey last van erg prikkelbare darmpjes, daardoor huilt ze heel veel en slaapt ze heel weinig.
Dat is erg vervelend en vermoeiend. Ik had het van te voren niet zo zwaar ingeschat. Maar goed na een maand of 3 moet dat wel minder worden en we hebben er al 1 gehad!
Het is zwaar maar ik zou dr echt voor geen goud meer willen missen.
En ik heb nu pas echt respect voor alle alleenstaande moeders.

[x-spekkie-x]

Heb je ook foto's?

Mijn vriend en ik willen ook heel graag kinderen. Liever nog gisteren dan vandaag zwanger zijn! Wij hebben besloten dat ik rond de kerst stop met de pil en dan gaan we rond de zomer klussen! We kunnen allebei niet wachten en zijn allebei nog student. Zelf ben ik met de zomer klaar met me bachelor en dan stel ik me master nog een paar jaar uit.

Mijn vriend is in februari 2009 klaar met zijn studie en dan ben ik misschien/hopelijk al een paar maanden zwanger!

Bij mij zijn eigenlijk de kriebels pas echt begonnen toen we samen gingen wonen. Ik merkte dat we eigenlijk vrij makkelijk rond komen, we werken allebei best veel. We wonen nu een jaar samen en zijn bijna 7 jaar bij elkaar.

Mijn man zag het dochtertje van mijn zus afgelopen weekend weer, en toen moest hij huilen Er liepen gewoon een paar tranen over z'n wangen en toen ik vroeg wat er was, zei hij dat ze gewoon zo mooi en lief is, en tja, toen begon ik ook Hij vindt het wel een beetje eng, zo'n afhankelijk kindje, telkens als hij haar vast had en ze begon wat en piepen, dan gaf hij haar weer aan mij Maar goed, later zei ik heel serieus tegen hem dat ik zó'n ongelooflijke drang voel zwanger te worden, en toen aarzelde hij wel even voor hij zei dat we nog even moeten wachten, eerst afstuderen. Pfff, moeilijk hoor, nog zeker drie jaar wachten... maar mijn nichtje is ook echt een heerlijk kindje, dus ik ga gewoon vaak met haar spelen en knuffelen En ik stuur mijn zus en zwager gewoon eens naar een restaurant ofzo, dan pas ik lekker op

Ik moest vanochtend oppassen op twee kleine meisjes van 2 en 5 jaar. Allebei geen makkelijke fase en hebben de laatste tijd nogal wat meegemaakt. Allemaal begrijpelijk hoor, maar meeen wat eigenwijs en brutaal!
Ik ben voor deze week weer even genezen

[aapje]

x-spekkie-x schreef:

Heb je ook foto's?

ik heb wel foto's maar hoe moet je die er ookal weer opzetten?
Ik heb ff wat geprobeerd ik kom er verder ook niet uit

aapje schreef:

ik heb wel foto's maar hoe moet je die er ookal weer opzetten?
Ik heb ff wat geprobeerd ik kom er verder ook niet uit

Bijzonder schattig. Ze heeft al erg veel karakter voor een baby.

aapje schreef:

ik heb wel foto's maar hoe moet je die er ookal weer opzetten?
Ik heb ff wat geprobeerd ik kom er verder ook niet uit

Hahah, die blik, echt "Wtf mama wat doe je nóu weer?" Schattig ja

Ik heb trouwens momenteel echt geen last van kriebels. Vind kinderen vreselijk leuk, maar ik hoef ze nog echt eventjes níet. Blijkbaar hangt het dus toch nogal samen met een vaste relatie hebben, bij mij.

[aapje]

Morgan schreef:

Hahah, die blik, echt "Wtf mama wat doe je nóu weer?" Schattig ja

Ja ik blijf me verbazen over die blikken van dr. Ze varieren van verbaasd tot arrogant. Nooit geweten dat een babytje al zoveel gezichtsuitdrukkingen heeft, al zijn ze er zelf totaal niet van bewust. Maar dat is juist zo leuk, soms kijkt ze boos met dr ogen en lacht ze tegelijk met dr mond.

Andijvie schreef:

(Ik meende me trouwens de herinneren dat mannen gemiddeld 36 zijn wanneer ze hun eerste kind krijgen, maar als ik het cijfer van 29,4 bij de vrouwen zie, dan denk ik dat die 36 niet klopt.)

Misschien wordt de leeftijd bij de vrouwen naar beneden gehaald door tienerzwangerschappen. Tienervaders worden vaak niet officieel als vader geregistreerd waardoor dat ook niet terug komt in de statistieken. Maar het kan natuurlijk ook dat al die meiden een veel oudere vriend hebben.

Ot: ik heb ook wel eens kriebels maar als ik bedenk dat ik morgen zwanger zou kunnen zijn omdat er een ongelukje is gebeurd, slaat de schrik me om het hart. Kinderen zijn leuk, maar nu absoluut nog niet.

Als ik nu per ongeluk zwanger zou blijken, zou het een zeer welkom kindje zijn. Ik zou er geen enkel probleem mee hebben en absoluut geen abortus overwegen. Gelukkig staat mijn vriend daar ook helemaal achter. Ik ben ervan overtuigd dat ik al een goede moeder zou zijn. Het zou wel een herordening van ons leven betekenen.. maar dat zouden we oplossen, dat weet ik zeker

Dusjcrib schreef:

Als ik nu per ongeluk zwanger zou blijken, zou het een zeer welkom kindje zijn. Ik zou er geen enkel probleem mee hebben en absoluut geen abortus overwegen. Gelukkig staat mijn vriend daar ook helemaal achter. Ik ben ervan overtuigd dat ik al een goede moeder zou zijn. Het zou wel een herordening van ons leven betekenen.. maar dat zouden we oplossen, dat weet ik zeker

Als ik per ongeluk zwanger raak, neem ik ook zeker mijn verantwoordelijkheid daarin en mijn vriend ook. Ik zou mezelf nooit kunnen vergeven als ik abortus zou plegen. Maar voorlopig moeten we allebei gewoon niet denken aan zoveel verantwoordelijkheid. Ik ben nog volop bezig met studeren en hij wil over een jaar beginnen met een tweede studie. (Al spookt wel de gedachte door mijn hoofd dat hij tijdens zijn tweede studie huisvader zou kunnen zijn en ik fulltime kan gaan werken. Maar goed, dat is toekomstmuziek. )

Als ik nu zwanger zou raken (wat praktisch onmogelijk is omdat ik geen vriend heb en ik niet aan ONSen doe), zou ik het denk ik houden. Ik kan denk ik geen abortus/adoptie aan. Het idee dat je een kindje in je draagt en het nooit meer zal zien, is echt misselijkmaken. Toch weet ik niet hoe ik dat zou moeten doen. Ik ben atm heel druk met stage, school, en nog druk bezig met mezelf ontwikkelen. Ik ben zelf nog niet genoeg kind-af om een kindje te krijgen. Mijn vriend zou dan sowieso het grootste financiële gedeelte voor zijn rekening moeten nemen, want ik haal het zelf net met wat ik allemaal verdien en wil doen. Toch zou ik het houden. Om nog erger te worden: Ik hou nu al van de kinderen die ik later ga krijgen.

[Daantje_0705]

Ik heb heel lang gedacht dat als ik zwanger was ik het kindje wel zou houden en geen abortus zou plegen tot dat het een keer heel dichtbij kwam en ik toch onwijs ging twijfelen. Nu heb ik inmiddels een andere vriend en nu zou ik het niet weten. Ik kan het zelf misschien wel heel graag willen houden maar ik weet van mijn vriend dat hij me/ons gewoon echt nog te jong vind en zeker nog geen kinderen wil.

[snoopy]

Daantje_0705 schreef:

Ik kan het zelf misschien wel heel graag willen houden maar ik weet van mijn vriend dat hij me/ons gewoon echt nog te jong vind en zeker nog geen kinderen wil.

Nou ja, dit is in feite natuurlijk de kern van mijn probleem

Als ik een abortus echt niet zou kunnen verdragen en mijn vriend zou per se geen kindje willen, dan is het dag vriend. Een relatie is geweldig, maar niet zo geweldig dat ik dingen ervoor zou willen doen die compleet ingaan tegen wat ik wil en wie ik ben. Als je vriend nu weet dat jij, mocht je zwanger zijn, het kind per se wil houden, dan is het aan hem om te zeggen "Okee, dan doen we het alleen met condoom, pil én spiraaltje" of "Goed, dan hebben we maar geen seks meer" of "Dat strookt helemaal niet met wat ik wil, misschien moeten we hier maar mee stoppen". Als hij dat allemaal niet doet, heeft hij weinig in te brengen...

[Kitten]

Nou ben ik geen dame, maar in mijn relatie speelt het idee van wat/wanner/hoe/waarom/etc. omtrend kinderen voor mij een angstig 'realistische' optie. Mijn vriendin is ruim 3 jaar ouder dan ik, is afgestudeerd, heeft een baan waar kinderen redelijk goed mee te combineren zijn (docente) etc. En ze wil idealiter voor d'r 27ste aan kinderen beginnen (a.k.a. ruim een jaar). Terwijl ikzelf voorlopig nog niet afgestudeerd ben.

Nou zijn we wel lief genoeg tegen elkaar dat mijn situatie en onze onderlinge situatie (vooral qua leefafstand) een doodsteek is voor al die plannen, maar of dat nog zo is als ik afgestudeerd ben valt nog maar te bezien. En dan komt daar nog bij dat haar oudere broer (2 jaar ouder) in December vader wordt.

Maar het 'romantische' gevoel van eigen kinderen kan ik me wel erg goed voorstellen. Vooral als ik samen met mijn vriendin ben kan ik het me soms bijna voorstellen. Gelukkig hebben we allebei genoeg gezond verstand om te beseffen dat het op het moment compleet onpractisch is om aan kinderen te beginnen (ik zou moeten gaan studeren in Amsterdam, of zij zou haar baan moeten opzeggen), dus dat wordt 'm niet.

Ik weet wel zeker dat als het ooit mis gaat dat er dan geen arbortus zal komen en we er maar mee leren leven.

[juno]

De wereld is vol met ongeplande kinderen, die in het dagelijks gebruik toch wel erg ongewenst bleken te zijn. De Kinderbescherming heeft er zijn handen vol aan.

Vergis je niet: kinderen zijn lastig, en vermoeiend. Je kunt ze niet terugsturen, je kunt ze niet even uitzetten als je het zat bent, je kunt er niet verstandig mee praten.

Begin eraan als je er achter staat en er klaar voor bent, als je emotionele behoefte aan het hebben van kroost zo groot is dat je dat allemaal lachend wegwuift. Anders gaat het voor jezelf en voor je partner en voor het kind zelf misschien wel helemaal niet zo leuk worden....

juno schreef:

De wereld is vol met ongeplande kinderen, die in het dagelijks gebruik toch wel erg ongewenst bleken te zijn. De Kinderbescherming heeft er zijn handen vol aan.

Vergis je niet: kinderen zijn lastig, en vermoeiend. Je kunt ze niet terugsturen, je kunt ze niet even uitzetten als je het zat bent, je kunt er niet verstandig mee praten.

Begin eraan als je er achter staat en er klaar voor bent, als je emotionele behoefte aan het hebben van kroost zo groot is dat je dat allemaal lachend wegwuift. Anders gaat het voor jezelf en voor je partner en voor het kind zelf misschien wel helemaal niet zo leuk worden....

Volgens mij is dat alles al lang en breed gezegd in dit topic

[juno]

Ik denk dat alles op dit hele internetforum al eens een keer eerder gezegd is, eerlijk gezegd. :-)

juno schreef:

Ik denk dat alles op dit hele internetforum al eens een keer eerder gezegd is, eerlijk gezegd. :-)

Helemaal waar, alleen hebben alle dames in dit topic die het over hun kinderwens hebben al lang en breed aangegeven dat ze er juist om de redenen die jij noemt, nog niet aan toegeven. Het is door iedereen al meerdere keren uitgelegd, door ieder individueel geval.. Dus wordt het op een bepaald punt wat vermoeiende mosterd na de maaltijd als iemand er alweer op komt wijzen dat kinderen niet alleen maar leuk zijn en een hele verantwoordelijkheid etc.etc.

Al snap ik ook dat je geen zin had het hele topic door te lezen, ik wilde je er gewoon even op wijzen dat iedereen in het topic zich daar allemaal al ruim bewust van is.

[Lilything]

Ik realiseerde me ineens hoe ontzettend goed Natasha Bedingfield (-i wanne have your babies) ons begrijpt :

All you hear is "Uh uh uh uh uh uh"
Gonna button my lip so the truth don't slip
Uh uh uh uh uh uh
Gotta beep out what I really wanna shout
Whoops! Did I say it out loud?
Did you find out? (oow yeah)
I wanna have your babies
Get serious like crazy
I wanna have your babies
I see 'em springing up like daisies.

[Kitten]

Dusjcrib schreef:

Helemaal waar, alleen hebben alle dames in dit topic die het over hun kinderwens hebben al lang en breed aangegeven dat ze er juist om de redenen die jij noemt, nog niet aan toegeven. Het is door iedereen al meerdere keren uitgelegd, door ieder individueel geval.. Dus wordt het op een bepaald punt wat vermoeiende mosterd na de maaltijd als iemand er alweer op komt wijzen dat kinderen niet alleen maar leuk zijn en een hele verantwoordelijkheid etc.etc.

Al snap ik ook dat je geen zin had het hele topic door te lezen, ik wilde je er gewoon even op wijzen dat iedereen in het topic zich daar allemaal al ruim bewust van is.

Bovendien gaat het er niet om of het al eerder gezegd is. Met de zoekfunctie kan ik vast alles wat ik moet weten vinden, maar ik vind dat er ook veel plezier zit in de discussie. Daarnaast is zo'n topic als dit echt een goede manier om je ei kwijt te kunnen.

Ik vind het trouwens wel interessant om te zien hoe veel mensen op dit forum (ook in andere subfora) echt vaste relaties er op nahouden. Ik ben zelf bijna 2.5 jaar samen met mijn vriendin, maar als ik de verhalen hier lees ben ik nog maar een beginneling.

Keep 'm coming, zou ik zo zeggen

Nou ben ik wel heel benieuwd: Hebben jullie nu ook allemaal dat nieuwe programma Babyboom zitten kijken? Het gaat over 100 stellen die allemaal een kinderwens hebben en een jaar lang gefilmd worden. Ik vond het opzich wel intressant om te horen wat die mensen allemaal beweegt, wat ze doen om zwanger te worden maar ook de stellen te horen bij wie het allemaal niet zo makkelijk gaat. Vooral het moment waarop ze alle 100 tegelijkertijd een zwangerschapstest deden vond ik indrukwekkend. Hele heftige emoties door elkaar van intense teleurstelling tot intens geluk omdat het gelukt is.

[snoopy]

Nala schreef:

Nou ben ik wel heel benieuwd: Hebben jullie nu ook allemaal dat nieuwe programma Babyboom zitten kijken? Het gaat over 100 stellen die allemaal een kinderwens hebben en een jaar lang gefilmd worden. Ik vond het opzich wel intressant om te horen wat die mensen allemaal beweegt, wat ze doen om zwanger te worden maar ook de stellen te horen bij wie het allemaal niet zo makkelijk gaat. Vooral het moment waarop ze alle 100 tegelijkertijd een zwangerschapstest deden vond ik indrukwekkend. Hele heftige emoties door elkaar van intense teleurstelling tot intens geluk omdat het gelukt is.

Nee, ik heb dat niet gekeken. Het lijkt me ook eigenlijk beter voor mij om zulke programma's niet op te gaan zoeken...

Ik heb het ook niet gezien, wist niet eens dat het kwam, maar heb het ook veel te druk met andere dingen, maar had het anders ook niet gekeken, denk ik. Dergelijke programma's 'trekt me nooit zo'.