Hee medeforummers,
Sorry voor de wazige topictitel, maar ik zal het allemaal wel toelichten. Toon mn punt niet graag en plain publique, maar ik heb niet echt zin om het met vrienden erover te hebben (word het niet echt "objectief" van).
Ik zal even kort het probleem inleiden:
Vorig jaar, rond deze tijd (net na de examens), leek het me even allemaal mee te zitten, en alles waarop ik op dat moment hoopte, leek te gebeuren: ik was geslaagd voor mn examens; door het goede resultaat was ik zeker van inloting op Geneeskunde, waarvoor ik al drie jaar best goed mn best deed; en het leek iets te worden met een hele leuke meid.
Ze was de ex van mijn beste maat, maar dat was n dik jaar daarvoor al uitgegaan (hij had t uitgemaakt). Ik kende haar al wel, en hij vond het wel komisch dat ik haar leuk vond, en wenste me het beste ermee.
Anyway, op een feest net na examens had ik haar eigenlijk voor t eerst goed gesproken en op mn eigen examenfeest ook nog weer goed. Daartussen had ik haar al op msn toegevoegd (crappy, I know
) en dat ging opzich wel. Zo in RL op feestjes klikte t opzich ook wel. Toen besloten we wat af te spreken, en hoewel t opzich toen ook nog wel klikte (ondanks mijn gedeeltelijke kater van een feest de dag ervoor
), vertelde ze me n week of twee erna dat ze toch dacht dat t niet ging werken. Ze had toen al niet echt bijster veel laten weten, maar ze vond dat we niet bij elkaar pasten. Ze vond me echt wel n leuke jongen, maar niet leuk genoeg vond ze. dat vond ik niet echt leuk, het kwam wel n beetje apart over op me, maar ik nam het haar niet kwalijk. Kon altijd, dacht ik, en beter dat ze er nu achter kwam, dan midden in een relatie.
Afijn, een half jaar daarna kreeg ik een relatie met mn huidige vriendin. Echt n hele lieve meid en alle clichés die iedereen altijd geeft over zn vriendin (niet respectloos bedoelt, maar ik ben echt wel blij met haar enzo). Alleen ik kan die meid van toen niet vergeten. Ik blijf nog momenten houden dat ik eraan terugdenk, en gisteravond toen ik in bed lag ben ik gefrusteerd maar weer TV gaan kijken omdat ik eraan moest denken.
Het is net alsof een klein deel in me nog hoopt dat het ooit wél wat wordt.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil echt niet mn relatie opgeven om dat hopeloze ideaal na te streven, want mn huidige vriendin ben ik dus ook heel blij mee. Ik vind het alleen dat het lijkt op bedrog tegenover mezelf, dat ik nog steeds aan háár terug moet denken, en ook tegenover mn vriendin vind ik het niet echt eerlijk
Heeft iemand zo'n soortgelijke ervaring, of kan iemand me wat tips geven ofzo? Ik zou het fijn vinden als onzinnige reacties achterwege blijven.
Alvast bedankt!