Mus

[Em.]

De zeevogels traag
in de lucht gekerfd:
hun vleugels verstard
en hun roep
onbedaarlijk
als de horizon
de ruimte tart.

Ik zou niet willen dat je giftige appels at
- komkommer of taugé, het is mij om het even -
de heksen zouden komen.
Je bent te bruin
te lief
te zacht.
Je hebt al bijna borsten.

En als je toch langzaam loslaat
van je lijmlaagje,
zullen we de spijkers scherpen,
zullen we je verzekeren
van altijd-hier
en nimmer elders.


hoi, ik snap mijn schrijfstijl niet dus misschien dat jullie het mij duidelijker kunnen maken!

In het origineel zijn er trouwens nog twee strofes, maar die heb ik er net uitgehaald omdat ik die het toch niet vond. Maar voor de liefhebbers, met twee extra strofes dus:

Spoiler

De zeevogels traag
in de lucht gekerfd:
hun vleugels verstard
en hun roep
onbedaarlijk
als de horizon
de ruimte tart.

Ik zou niet willen dat je giftige appels at
- komkommer of taugé, het is mij om het even -
de heksen zouden komen.
Je bent te bruin
te lief
te zacht.
Je hebt al bijna borsten.

Grijs bij grijs,
zij horen daar,
zij zijn mannen.

Jij hoort hier,
niet daar
nooit
daar.

En als je toch langzaam loslaat
van je lijmlaagje,
zullen we de spijkers scherpen,
zullen we je verzekeren
van altijd-hier
en nimmer elders.

[Geel]

Mja, je hebt goed gedaan om die twee strofes eruit te laten vind ik.
En, ik vind dat je gedicht over iemand gaat die ergens (vast)zit waar hij/zij niet wil zijn.

Ik vind het rijm in je gedicht heel mooi. <3 Überhaupt vind ik het een mooi gedicht, maar ik begrijp het niet zo goed. Volgens mij gaat het over iemand die heel verdrietig is om een reden en dan met diezelfde reden getroost wordt.

[Em.]

O ja, het is wel een beetje ver gebleven van het beeld dat ik voor ogen had. In spoiler uitleg! Over wat ik denk, niet wat per se goed is, dan.

Spoiler

Hoofdpersoon is een meisje. Of een mus. Maar eigenlijk is de mus het beeld van het meisje, zoals stoere mannen worden afgebeeld als zeemeeuwen. Zeemeeuwen kunnen vliegen, hóren te vliegen, en vliegen ook langs. Musjes moeten ook vliegen. Maar musjes lijken teer en zacht, en de ik-persoon (wat heel goed een moeder kan zijn, maar ook de onbegrijpende menigte in het algemeen) lijmt haar vast en dwingt haar niet te vliegen, te blijven waar ze is. De moeder/menigte onderschat haar kracht en de plaats waar zij hoort.

Mijn verwarring gaat trouwens meer over de stijl dan over het gedicht.

Em. schreef:

Hoeft niet. Misschien dichten alle jonger dichters wel hetzelfde en pas vanaf hun 20ste ontwikkelen ze ineens een (andere) definitief eigenheid en stroming! Of misschien ben ik de enige die soms totaal vastloopt en dan weer een andere weg moet zoeken, want oude wegen lukken niet meer. Volgens mij ben ik mijn stijl (voorzover jullie die hebben meegekregen, want de bloeiperiode daarvan was al meer dan een jaar geleden) weer eens kwijt. Hoewel, soms denk ik wel dat ik heel anders schrijf, maar dat zit er toch iets algemeens in van mij, al weet ik nooit wat precies.

[Em.]

Azèche schreef:

Ik vind het rijm in je gedicht heel mooi. <3 Überhaupt vind ik het een mooi gedicht, maar ik begrijp het niet zo goed. Volgens mij gaat het over iemand die heel verdrietig is om een reden en dan met diezelfde reden getroost wordt.

Wacht, rijmt mijn gedicht? ;D;dD O ja, nu je het zegt. Dat wist ik ook wel, ergens, maar ik was het weer vergeten.

Em. schreef:

Wacht, rijmt mijn gedicht? ;D;dD O ja, nu je het zegt. Dat wist ik ook wel, ergens, maar ik was het weer vergeten.

Schatje.

Wil je dat ik zeg wat ik typisch vind voor jou, of wat ik van jou terugzie in dit gedicht?

[Em.]

Ik heb geen flauw idee. Nou ja, eigenlijk wel natuurlijk, een beetje. Ik weet namelijk niet of dit heel raar en stom en slecht is, of dat het anders is, of dat ik er blij mee zijn of me in een hoekje moet gaan schamen tot deze periode voorbij is. En ik weet zo natuurlijk helemaal niet meer wat 'mijn' stijl dan is, of dat ik gewoon mensen onbewust nadoe oid.

Ach zo.
Ik vind dat je in ieder geval heel herkenbaar en eigen schrijft. Vooral dat je, zegmaar, de ruimte en de begrenzingen van je zinnen op een heel eigen manier doet. Het is moeilijk om te zeggen waar de ene zin begint, de andere ophoudt, dat soort dingen. En je zinslengtes zijn vaak heel verschillend, maar komen nooit helemaal willekeurig over. En dat je over meisjes schrijft. En een bepaald soort woordkeus... zoiets.

Wat mij betreft hoef je helemaal niet in een hoekje te huilen hoor!