De angst voor artsen

Wat ik me nu al een tijdje afvraag heeft uiteindelijk geleid tot het openen van een topic, dat eigenlijk net zo goed op Lichaam & Gezondheid had kunnen staan. Mocht een FB van mening zijn dat hij daar beter post, gelieve hem dan met gezwinde spoed te verplaatsen.

Ik lees hier en op L&G regelmatig dat mensen echt een grote afkeer hebben van artsen in het algemeen, van huisartsen, van psychologen of psychiaters. Wat ik me afvraag is waar die (mijns inziens in vrijwel alle gevallen ongegronde) angst vandaan komt.

Ook wanneer het niet gaat om mensen met psychische problemen, komt het vrij vaak voor dat mensen domweg niet naar de dokter durven. Ik lees soms verhalen van mensen die met een redelijk ernstig lichamelijk probleem zitten, met dingen die je niet wilt laten dooretteren. In plaats van een arts in te schakelen, gaan ze eerst tijden zitten kniezen en vervolgens stellen ze een vraag op dit forum. Hartstikke dom natuurlijk - de meeste dingen gaan niet 'vanzelf' over.

Ik vraag me af waarom mensen het onvermijdelijke zolang uitstellen. Lijkt me interessant als deze 'medifoben' me zelf een verklaring konden geven.

[iamcj]

Als ze je gebroken neus na een week breken, zonder dat verdoving is ingewerkt. En ze er dan een te grote maat tampons in duwen vind je die mensen ineens net zo aardig meer.

Als ik moet ga ik btw wel hoor, maar dan wel onder algehele verdoving.

Iamcj: van zo'n ervaring zou ik ook een behoorlijk negatief beeld krijgen, maar dat is eigenlijk niet echt zozeer de psychische factor waar ik naar op zoek ben. Ik kan zelf ook absoluut niet tegen naalden, en al helemaal niet nadat er tweemaal achtereen eentje afbrak bij het prikken, maar daarvan ben ik niet bang geworden voor de dokter op zich.

Wat mij vooral bezorgt maakt is dat ik bijna 10 jaar door een dokter ben behandeld, en nu ik over geplaatst ben naar een volwassenen kliniek die nieuwe dokter opeens alles wil gaan omgooien omdat hij van mening is dat het oude behandel systeem beter is dan hetgeen wat al 10 jaar op mij is toegepast wat een veel individuelere instelling heeft en tot redelijk werkt, terwijl het andere systeem mij veel meer ongemak zou bezorgen.
Verder heeft die man mij nog maar 2 keer gezien en denkt meteen te weten dat iets waaraan 10 jaar is gewerkt niet goed is omdat hij het anders doet

Daar heb ik echt geen vertrouwen in hoor, ik kan mij best inleven in mensen die een doc niet geheel durven te vertrouwen

[iamcj]

Ik denk dat de angst komt door de intimiteit. Als je naar een dokter ed moet je in allerlei opzichten blootgeven. Ook speelt de angst dat er iets echt mis met je is. Stel je voelt iets, je hoopt dat het over gaat. Als je naar de dokter gaat krijg je meest al de uitslag en die kan negatief zijn.

Ik denk niet dat de angst ongegrond is. Je voelt die angst omdat je onderbewuste je wilt beschermen. Hetzij voor pijn, intimiteit, of herhaling van eerdere (negatieve) gebeurtenissen.

Dat die bescherming in de meeste gevallen niet nodig is, beseft je hoofd, maar je onderbewuste niet. Die wil je beschermen, no mather what. Als je het voor elkaar krijgt je onderbewuste te ondrukken, bijvoorbeeld als iemand je meesleept lukt het ineens wel. Achteraf is er de opluchting omdat je onderbewust ook beseft dat de angst (DEZE KEER) ongegrond was.

"Figuurlijke beschadigingen" in je onderbewust zijn, raak je heel moeilijk kwijt. Alleen als je jezelf kan vertellen dat je angst ongegrond is en je weet waarom je bang bent, kan je soms de stap zelf zetten.

Zo zal iemand met anorexia, ook al stribbelt alles tegen, het toch voor elkaar krijgen om soms weer iets te eten. Gewoon omdat hij of zij maar tegenzich zelf blijft zeggen. Het moet van mij, van de dokter, je moet aankomen, enz...

Voor de dokter loop je de eerste "beschadiging" al op bij de griepprik en het gaatjes boren bij de tandarts helpt ook niet mee.
Psycholoog spreekt voor zich. Je moet die gaan vertellen wat je zolang hebt verzwegen en waar je je dood voor schaamt.

[Gothic]

iamcj schreef op 30-10-2003 @ 12:26:
Ik denk dat de angst komt door de intimiteit. Als je naar een dokter ed moet je in allerlei opzichten blootgeven.

Ik denk dat dit het juist niet is. Is het niet juist makkelijker je bloot te geven aan mensen die je toch niet kennen? Een dokter heeft toch een bepaalde status.
Ik zal even een voorbeeld van mezelf geven, tuurlijk betekend een uitzondering niet meteen dat het niet klopt wat je zegt.
Ik moest afgelopen weken meerdere keren mijn bovenkleding uitdoen waar een mannelijke dokter mij bekeek en aan me zat. Bij een gewone jongen, evt. vriend zou ik hier ontzettend veel moeite mee hebben, zeker in het licht, maar bij die dokter totaal niet.

De 'angst' voor artsen die ik bij mezelf tegenkom is om de volgende reden:

Ten eerste doordat ik vroeger heel een verkeerde diagnose heb gehad. Ik werd van dokter naar dokter gesleept en uiteindelijk had mijn moeder gelijk en alle dokters die ik toen gezien had niet.
Een aantal jaar later ben ik weer naar een heleboel dokters geweest en niemand wist wat ik had. Ik zelf wel eigenlijk, maar het feit dat geen enkele dokter ook maar op dat idee is gekomen, vind ik erg slecht.

Ten 2e omdat huisarsten weinig kennis hebben. Als je al je tentames met een 5,5 haalt, kun je dokter worden. Met dus de helft van de totale kennis kun je dokter worden en dat is iets wat mij niet zint...

Ten 3e de angst dat je idd echt iets hebt. Soms wil je liever je kop in het zand steken en het niet weten.

Ten 4e, ik denk dat dit bij sommige mensen speelt: schaamte voor de klacht of hetgeen ze evt. hebben.

[Miracle]

Mijn angst voor ziekenhuizen komt door een eerdere opname. Toen ik 3 jaar oud was heb ik een hele nare ziekte gehad en daardoor heb ik een poos in het ziekenhuis moeten liggen. Het grootste gedeelte van die tijd verliep goed. Kreeg cadeautjes, mocht spelen met andere kinderen en er was veel bezoek. Helaas was er ook een tijdje dat het gewoon niet goed ging. Ik lag alleen op een kamer en wilde graag slapen. Alleen vonden die zusters het nodig om mij steeds de bloeddruk te meten of weet ik veel. Ze maakten me steeds wakker en dan lag ik weer te brullen. Volgens mij waren m'n ouders er ook niet bij, maar dat weet ik niet zeker.
Sinds die tijd ben ik vaak 's nachts overvallen door herbelevingen en hallicunaties daarvan. Niet dat ik weer voor me zag wat er gebeurde, maar vooral hoe ik me toen voelde. Zo leeg en bang, echt walgelijk. Het heeft jaren (lees: tot groep 8) geduurt voordat ik ze nooit meer had. In het begin heel veel en daarna steeds minder.

M'n moeder heeft ooit eens verteld dat dat bloeddruk meten achteraf nergens voor nodig was geweest. Dus mijn trauma voor niks!!!!

Nou ja, sindsdien denk ik zelf ook heel erg mee, en laat me niet 'zomaar' behandelen door iemand en wil ik zelf ook alles weten.

Ik ben overigens niet bang voor m'n huisarts ofzo, alleen ik denk dat ik het niet leuk zou vinden als ik weer in het ziekenhuis moet liggen. Tandartsen vind ik niet leuk, puur omdat het gaatjes vullen soms erg zeer doet

[sugrbabe]

Ik heb er ook een gigantische hekel aan om naar een dokter te gaan. Het is niet zo dat er vroeger iets is gebeurd waardoor die angst komt. Het is zelfs een keer zo erg geweest (dat ik dus ziek was) dat als ik een dag of 3 langer had doorgelopen, ik dan op hhet IC terecht was gekomen!!
Ik denk ook inderdaad dat het iets is van dat je bang bent dat je niet serieus wordt genomen. Toen ik van de een op de andere dag opeens niet meer op mn voet kon staan zei de huisarts dat ik door mn voet was gegaan en dat ik rustig aan weer moest gaan lopen. Ik wist zeker dat ik niet door mn voet was gegaan!!Maar goed... De fysio van mn moeder hoorde het en die zei: kom maar even langs. Bleek dat ik een gewrichtsontsteking in mn voet had!! Ik mocht er absoluut niet op staan, want dan werd het chronisch!! Dit was niet echt bevordelijk om over mn angst voor huisartsen heen te komen...

Ik associeer artsen met enge dingen als naalden en pijn. Ik ga dan ook niet graag naar de dokter. Gewoon angst voor het onbekende (wat zou ik hebben en wat gaat ie doen).

Ik ben niet bang voor psychologen ofzo.

[Kazanka]

Ik heb niet echt een angst voor de doktoren zelf, wel voor bepaalde instrumenten die ze gebruiken. Laat ik zeggen dat een scalpel in je kop geen fijne herinneringen achterlaat.

Wat een goede reden zou kunnnen zijn...geen idee, maar ik zou het wel willen weten. In deze topic worden al paar opties genoemd die best geloofwaardig zijn. imo