Oke, dit word een lang verhaal. Ik wil graag anoniem blijven.
Ik twijfel al een maand of 2 over het volgende: Ben ik depressief of niet? Misschien een ligte depressie? Ik weet het niet.
Het begon 1,5 jaar geleden. (2204) Mijn paard werd verkocht, en ik heb het daar echt heel erg moeilijk mee gehad, omdat ik al eerder een paard ben verloren (is overleden), en nu een bepaalde angst heb voor paarden. Het gebeurde midden in mijn tentame-week.
Mijn oom had destijds kanker. Hij was erg ziek, maar hij genas. In het begin van 2005 kreeg hij voor de 2e keer kanker. Ik vond het heel erg. Hij heeft een vrouw en 2 kinderen, waarvan 1 gehandicapt.
Huiswerk maakte ik niet meer. Ik had er geen zin in, en ontdekte msn. Het enige wat ik nog deed thuis was msn en eventuele verslagen maken. Dat doe ik nu al ongeveer 1 jaar. Geen huiswerk, school gaat me tot nu toe nog steeds goed af.
Tot mijn oom op het randje van de dood stond, Oktober 2005. Hij had nog 1 kans: deze chemo moest aanslaan, anders was het een aflopende zaak. De chemo sloeg niet aan. 2 tot 6 maanden te leven, hoorde ik December 2005. Ik keek uit naar mijn kerstvakantie, wat uiteindelijk niet zo'n pretje was. Mijn oom leeft nu nog, en wordt inmiddels (toch nog) geholpen. Er is een donor (voor beenmerg) gevonden. Er is een kleine kans dat hij het overleefd. Maar toch heb ik het er echt moeilijk mee.
Mijn opa kreeg ook in December 2005 kanker, zeiden de doctoren toen. Het werd gewoon alsmaar erger, en mijn leven bestond nog steeds uit msnnen, en soms naar mijn vriend gaan. Uiteindelijk heeft hij dus geen kanker, maar ik ben zo geschrokken..
Verder twijfel ik heel erg over mezelf. Ik ben nu niet het persoon dat ik WIL zijn. Ik paardrijd niet meer, ik wil fitnessen en ik wil paardrijden. Maar het geeft me allemaal geen gevoel. Als er vroeger gezegt werd: Kom we gaan paardrijden! Sprong ik op, en ging ik mee. Nu; ik kijk er niet eens meer van op.
Ook heb ik echt extreem veel ruzie met mijn ouders, broer en zus. Ik ben dan wel puber, maar ik ben ouder voor mijn leeftijd dan de meeste mensen van mijn leeftijd. Ik vraag me steeds af wat ik thuis doe, en wil hier gewoon weg. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, maar ik hoef het gewoon niet. Ik wil gewoon ouders waarmee ik kan praten. Die ook af en toe met me huilen willen, of met me lachen willen. In plaats van altijd maar te drammen op me. Als ik met ze wil praten, word ik meestal keihard uitgelachen in mijn gezicht en verklaren ze me voor gek.
Op school hou ik het ook maar nog net vol. Omdat ik wat ouder ben geestelijk, zit ik in een klas met mensen die dus nog lachen om een scheet of constant piemels tekenen. Ik erger me er heel erg aan, ookal probeer ik me te beheersen; ik reageer het op mijn vriend af.
Ik werk in een restaurant waar dus de sfeer zo kut is, dat ik er 5 uur van te voren al helemaal gek wordt: O jee, ik moet werken in dat kut-cafe. Ik wil mijn werk zo graag opzeggen, maar dat mag niet. Ik zoek nu overigens een ander baantje.
Als laatste, heb ik sinds ik in de 2e zit (zit nu in de 4e), weinig tot geen vrienden. Ik mis het heel erg om wat leuks te gaan doen met vrienden, om gewoon gezellig uit te gaan of een filmpje te kijken. Ik wil heel graag vrienden. Een echte vriendin waar ik alles mee kan doen, waar ik op kan bouwen, waar ik mee kan lachen...
Ik denk veel na over het leven dat ik nu leidt en ik wil graag veranderen, maar op de een of andere manier heb ik er de puf niet meer voor om te veranderen. De ruzie's worden thuis erger en erger. Ik begin zolangzamerhand echt een schijt-hekel aan mijn huis, leven en opvoeding te krijgen. Ik kan het gewoon niet meer met mijn ouders vinden.
En zo zit ik dus al een jaar, uit school voor me uit te staren naar de pc. Totdat iemand op msn me eens aanspreekt (wat ik meestal doe).
Mijn vriend steunt me heel erg. Maar hij kan me niet meer helpen met mijn problemen denk ik. Het wordt allemaal steeds erger. Ik doe mijn uiterste best blij te zijn, maar zo langzamerhand kan ik niet meer doen alsof ik blij ben..
Ik heb last van hele erge stemmingswisselingen, en ik 'mis' iets. Ik weet alleen niet zo goed wat... Dit leven wil ik iniedergeval niet meer.
Misschien valt hieruit te zien of ik depressief ben of niet?
Bvd.
|