Verhalenwedstrijd: Wc papier en het nut van een rode bikini

[Ieke]

Wc papier en het nut van een rode bikini

Een minuscuul scheef afgescheurd stukje zacht wc papier dwarrelt tergend langzaam uit het licht op de grond. Haar hand houdt nog de resten van de wc rol vast, waar ooit genoeg vellen sneeuwwit wc papier op hadden gezeten om je kont mee af te vegen. Nee! Ze had alle mogelijke fouten die ze kon maken in haar hoofd opgesomd, overal rekening mee gehouden, maar niet gerekend op het wc papier dat er niet zou zijn. Haar ogen vliegen over de houten planken met schelpjes, schilderijtjes van de kinderen toen prinsessen en ruimtevaarders het belangrijkste in hun leven waren, en verdere onnodige prullaria. Waarom zetten ze in godsnaam troep op plankjes? Daar kan je je kont toch niet mee afvegen?! Dacht ze bij zichzelf. Een mooi lila handdoekje hing naast het glanzende wastafeltje, dat perfect in verhouding was met het spiegeltje dat erboven hing. Een schelpvormig zeepje in zacht baby roze lachte haar ook uitnodigend toe om gebruikt te worden. Geen zeepresten, geen vlekken, geen haren op de grond en ook geen wc papier! Die tampons, zeepresten en dergelijke waren allemaal op haar wc te vinden. In grote hoeveelheden en ze ergerde zich er altijd kapot aan. Maar deze opslagplaats van elvenbeeldjes en schelpen kon niet tippen aan haar wc. Schoon of niet schoon. Er was tenminste toiletpapier! Weliswaar niet zo zacht als een babyhuidje en zo melkwit, maar het was er wel.
Mister Bean scènes schoten door haar hoofd. Hoe ze het ogenschijnlijk nog nooit gebruikte en naar wasverzachter ruikende lila handdoekje langs haar billen zou halen en het lila geen lila meer zou zijn. Of hoe ze misschien een beginnetje moest maken met het overgebleven, blauwe zwaantjes beschilderde wc rolletje en het werk af zou maken door het wastafeltje uit zijn functie te ontheffen en een omscholingscursus ‘bidet zijn’ zou geven.
Dit was belachelijk. Er was een oplossing. Een genante weliswaar, maar ze zag zichzelf liever niet die rare fratsen uithalen. De video van Mister Bean was vast niet educatief bedoeld toen haar moeder hem trots cadeau deed.
Ze moest hem roepen. Gelukkig waren zijn ouders niet thuis, want dat zou de ramp compleet maken! Ze haalde diep adem en deed haar ogen dicht. Daar gaat je toekomst.

Het was zo vervelend om van te voren te weten, dat het geen zin had om op degene die ze leuk vond, verliefd te worden. Ze kon zich hoogstens beter voordoen dan ze was en blundersituaties voorkomen. Na het bovenstaande dacht ze het ergste gehad te hebben en hield zij zich slechts nog bezig met een frisse adem en kleding die hij wel leuk zou vinden. Niets was minder waar.

Trillend deed ze de deur open. Ze voelde zich naakt en was bang dat ze vergeten was een stukje haar te verwijderen op haar puberende lichaam. Ze sloeg de paarse handdoek om haar heupen heen en pakte haar tas die ze netjes in kluisje nummer drieendertig stopte. Dat deed ze altijd, mits het kluisje niet voor haar neus was weggekaapt. Bijgeloof. Stom bijgeloof. Voordat ze zouden gaan zwemmen had ze overwogen haar baby blauwe handdoek mee te nemen, later tot de conclusie komend dat dit te kinderachtig was. Baby roze was ook geen optie. Dan maar paars. Niet haar eerste keus, maar het zou in haar voordeel kunnen werken. Ze had namelijk gehoord dat hij rood een prachtige kleur vond, maar die kleur had zij niet in haar kast liggen en dit kwam nog het meest in de buurt zonder kinderachtig over te komen. Haar bikini was ook niet rood, maar melkwit. Dit vond ze echter geen obstakel, ze wist dat het prachtig kleurde bij haar lange bijna zwarte haar.
Haar buikpijn maakte haar stemming naast een overdosis onzekerheid er ook niet beter op. Baantjes trekken kon ze wel. Dat was geen probleem. Misschien achter hem aan sneaken in de glijbaan ‘per ongeluk’ tegen hem opbotsen was ook geen punt. Of was dat dan klunzig?
Ze gaf zichzelf een denkbeeldige klap in haar gezicht, trok haar schouders naar achteren en liet haar lichaam zakken in het water. Langzaam omsloten watermoleculen haar lichaam en werd ze opgezogen in een bad van warmte en gezelligheid. Tersluiks wierp ze een blik naar links en rechts en volgden haar ogen de hoofdpersoon dat zich niet druk te leek te maken om dingen als zijn haar. Minimum waste en maximum joy. Kon zij dat maar zo gemakkelijk.
Toen zag ze haar kans. Zijn voeten brachten hem naar het plankje in het sportbad waar jongens op de raarste manieren vanaf sprongen. Geen meisje had zich van de plank af durven laten vallen. Maar zij zou dat wel eventjes doen. No problemo. Ze hees zich zo snel mogelijk uit het bubbelbad en liep toen, niet te snel ook niet te langzaam, achter hem aan. Voordat de volgende jongen achter hem aandook kon zij er zich nog snel tussen wringen. De meisjes uit het bubbelbad keken haar met grote ogen aan. Ja, zij durft dat dus wel! Subtiel met haar achterwerk wiebelend wachtte ze tot hij zijn plaats zou aannemen, zich af zou zetten en als een ware atleet een geweldige plens zou veroorzaken. De meisjes keken nog steeds, dus zwaaide ze uitdagend hun kant op. Nu was het haar beurt. Alle afleveringen van Ariël de kleine zeemeermin kwamen opduiken uit het niets. Hoe dat prachtige meisje met het rode haar sierlijke bewegingen onder water kon maken. Had zij nu maar dat rode haar, dat had hij vast mooi gevonden, dacht ze lachend bij zichzelf.
Voor ze het wist werd ze op de kant gehesen en meegetrokken naar de kleedkamers. Ze keek nog even om en zag ook hem verbaasd naar haar kijken. Ze lachte verontschuldigend en liet zich verder meetrekken een hokje in. Een klasgenootje knikte voordat ze wat kon zeggen naar beneden.
Haar wens was uitgekomen, haar bikinibroekje was dieprood gekleurd. Precies wat hij met rood bedoelde.