Niet meer verlieft willen worden

[Black Rainbow]

Ik heb een soort van probleem..

ik wil/kan niet meer verliefd worden . Klinkt mischien een beetje raar, maar zodra ik het gevoel heb dat ik een meisje leuk ga vinden ga ik haar ontwijken, en wil ik absoluut niet dat iemand merkt dat ik haar leuk vind. Dit heb ik al heel lang, en heb er nooit zo'n probleem van gemaakt, heb er me leren leven onder het motto: "Wat er niet is kan ook niet kapot gemaakt worden". Ik heb in de liefde nog nooit echt veel geluk gehad (is best een understatement) waardoor ik ontzettend onzeker ben enzo, en ook niet echt weet hoe ik met een hoop situaties om moet gaan waar een gemiddeld kind van 15 helemaal geen problemen mee heeft(en daarom probeer ik niet in dat soort situaties te komen).

Alleen de laatste paar weken baal ik er toch wel van, voel me alleen enzo. Het vervelende is dat het gebuert in m'n onderbewuste, ik kan het zo moeilijk veranderen, zodra ik een gesprek aanga met die persoon klap ik dicht en voel ik me een ontzettende sukkel waardoor ik het idee krijg dat diegene me dan vast niet meer ziet staan.

Wie kent dit?? en hoe ga je er mee om??

(zo dat moest er gewoon ff uit )

[Dit bericht is aangepast door Black Rainbow (28-03-2002).]

[Jamie]

Ach ja, elk nadeel heb z'n voordeel hè

[Severus]

Black Rainbow schreef:
Wie kent dit?? en hoe ga je er mee om??

Ik heb precies hetzelfde als jij, Black Rainbow.

Ik heb het ook altijd al van jongs af aan gehad, ik ben eigenlijk ook zo'n typetje dat zich afzondert en een hele hoge muur om zich heen heeft getrokken. 't Was voor mij ook nooit een probleem geweest om niet in staat te zijn om verliefd te worden (want het wordt van mijn kant automatisch 'afgekapt'), ik voelde me er best wel comfortabel en veilig bij.
Totdat ik vorig jaar onverhoeds verliefd werd. Ik snap niet hoe hij zich in godsnaam door die metershoge muren om mijn hart heeft kunnen slaan, maar het is dus gebeurd. Ik raakte in paniek (innerlijk gezien dan), en ik begon me ook heel depressief, onzeker en minderswaardig te voelen. Steeds bij ieder beetje contact met hem ging ik een beetje dood van binnen, want iedere keer boorde ik mezelf gigantisch de grond in. Maar aan de andere kant wilde ik ook heel graag 'normaal' verliefd zijn, contact met hem leggen, iets beginnen, etc. Echter aan de ene kant wilde ik dat ook weer niet (uit zelfbescherming, denk ik). Ik werd erdoor verscheurd.
Het resultaat was ook dat ik hem ging ontwijken, kortaf tegen hem deed als ik eens met hem in contact kwam, etc. Ik kon contact met hem niet aan, en dus stootte ik hem van me af. Hij zocht vroeger altijd contact met mij, maar door mijn gedrag is hij op een gegeven moment weggebleven. Resultaat: nog minder zelfvertrouwen en nog depressiever werd ik.

Tegenwoordig gaat het weer wat beter en kan ik er ook weer beter mee omgaan (vorig jaar was ik echt een 'mess'), maar ik ben er nog steeds niet echt overheen. Ik denk dat ik mezelf nog meer teruggetrokken heb, en ik heb tegen mezelf gezegd dat ik nooit meer verliefd wil worden, want daar ga je toch alleen maar kapot aan.

Ik denk dat ik nooit meer dezelfde zal zijn als ik was voordat ik verliefd werd. *zucht*



Ripper

[Black Rainbow]

Ripper schreef:
...knip...

Ik heb precies het zelfde meegemaakt, meerdere keren zelf (ik ben geloof ik nogal hardleers, maar heb er nu wel genoeg van) Ik wil nu alleen de bunker die om me heen zit afbreken, ik heb er wel genoeg van. hij is alleen sterker dan ik gedacht had

[Loesje]

ja ik ken het heel goed.

Normaal klets ik altijd met jan en alleman en heb ik mijn woordje wel klaar. Maar als ik iemand echt leuk ga vinde/ verliefd worden dan klap ik helaas dicht. Ik durf dan veel minder , bang om afgewezen te worden. Nu vind ik ook eindelijk weer eens iemand heel leuk, maar ik blijf gewoon met hem omgaan. Ik merk zelfs dat ik meer met hem omga, komt waarhscijnlijk gewoon omdat ik merk dat hij mij ook wel aardig vind en dat ik minder bang bent om afgewezen te worden!

ik ken het.
Maar als ik verliefd word is het niet meer te stoppen...
Als hij me dan ook leuk vindt (ik word sowieso niet meer verliefd op iemand waar ik niet 95% zeker van ben dat ik een kans maak) dan ga ik me zó raar gedragen, om hem van me af te stoten zeg maar, zodat hij me niet meer wil. De jongens die het gedurende die tijd volhouden daar beteken ik dan écht iets voor, zo zie ik het. Alleen heeft nog niemand het zo lang met me volgehouden dat ik op hield met dat rare onzekere gedoe en weer normaal werd
Maar ik hoop dat het deze keer gaat lukken, damn dat hoop ik zo....!!!

[Rio]

Hey Black Rainbow,
Weetje je bent zoals je ziet echt niet de enige. Ik heb ook een tijdje gedacht, wat niet er niet is kan niet kapot gaan. Maar wat jij zei:
[/QUOTE][/B]
Alleen de laatste paar weken baal ik er toch wel van, voel me alleen enzo. Het vervelende is dat het gebuert in m'n onderbewuste, ik kan het zo moeilijk veranderen, zodra ik een gesprek aanga met die persoon klap ik dicht en voel ik me een ontzettende sukkel waardoor ik het idee krijg dat diegene me dan vast niet meer ziet staan..][/B][/QUOTE]

En weetje dat is de fout die je maakt!!!! Als jij in gesprek bent met die persoon klap je dicht, dat kan... Maar ga dan niet denken dat die persoon jou een sukkel vind en jou niet meer ziet staan!!!! Want ookal zeg je dat niet je straalt het uit en dat is iets waar anderen op af kunnen knappen!
Hij/zij vind je helemaal geen sukkel, en misschien ben je wat stil dat ben jij nu eenmaal en dat moeten ze maar accepteren!!!

Ik was vroeger een meisje met een groot zelfvertrouwen, het boeide me niet wat mensen van me dachten en ik stond stevig (heel stevig) in mijn schoenen. Ik klapte niet in als ik aan het praten was en ik babbelde met iedereen... Toen ben ik in 1x omgeslagen een aantal jongens hadden zoiets we kunnen wel wat zeggen want Rio kan er toch wel tegen, tot ik er niet meer tegen kon wat ik al een aantal keer had gezegd, ze bleven maar doorgaan en ik verloor mijn zelfvertrouwen in alles... (voornamelijk met eten, omdat ik dik was) In dat jaar (nu 3 jaar geleden)leerde ik Lena kennen mijn beste vriendin. En ik kwam veel bij haar en bij haar vrienden en ze werden ook mijn vrienden..(ik bleef dat "stille" onzekere meisje) en ik had het gevoel dat ze me niet echt mochten.Maar door de gesprekken die ik met ze voerde hadden ze me allang genomen zoals ik was. Door de gesprekken met hen en hun vriendschap durfde ik mezelf weer in de spiegel te zien. En ik zag een meisje dat ongelooflijk verandert was, (niet alleen veel dunner)niet negatief, alleen ouder en realistischer en met een andere kijk op het leven... een meisje dat de rust bij haar vrienden had gevonden en weer in zichzelf begon te geloven. Nu ben ik een stuk voorzichtiger met de dingen die ik doe en ik denk er langer overna, maar een deel van dat meisje met het ongelooflijke zelfvertrouwen is weer terug. En achteraf heb ik er alleen maar van geleerd.

Dat moet jij ook doen!! Weetje je moet je niet druk maken om wat de mensen van je denken als je met hen praat. Ze praten met je omdat ze dat leuk vinden anders praten ze echt niet tegen je. (daar zijn mensen veel te egocentrisch voor; stel ze tasten me reputatie aan!!!) En weetje die situaties die jijniet denkt te weten dat weet je dondersgoed, maar omdat je als eerste denkt ze zullen me toch maar een sukkel vinden slaat je onbewuste dat al direct weer af. Het denkt niet rustig na maar het handelt in een reflex. Probeer eens gewoon rustig met die persoon te praten en denk er niet aan wat ze van je vinden. ik weet het klinkt moeilijk maar probeer het op zijn minst want met praten en "oefenen" kun je het een stuk makkelijker voor jezelf maken!

Nou ik hoop dat je wat eraan heb gehad, en sorry voor het lange antwoord. Als je nog iets kwijt wilt kun je altijd bij me terecht mijn email staat onder info.
Veel succes,

Veel liefs, Rio

[DEChengst]

Black Rainbow schreef:
Wie kent dit?? en hoe ga je er mee om??

Yup dat ken ik wel.

Hoe ik er mee omga ? Perfect eigenlijk, al tien jaar niet zo dom geweest om verliefd te worden. Voel ik me dan nooit eenzaam ?Absoluut niet, ik heb mezelf, en dat is ruim voldoende.

-Desecrator

[15 Enrique]

Desecrator schreef:
Yup dat ken ik wel.

Hoe ik er mee omga ? Perfect eigenlijk, al tien jaar niet zo dom geweest om verliefd te worden. Voel ik me dan nooit eenzaam ?Absoluut niet, ik heb mezelf, en dat is ruim voldoende.

-Desecrator

Maar dit is niet voor iedereen een oplossing. Persoonlijk vind ik dit de makkelijkste weg, maar uiteindelijk blijf je met niks over. Aan de andere kant doe je jezelf geen pijn, iets wat je anders wel doet als de vriendinnen 'uitblijven'.

[Black Rainbow]

Rio schreef:

....knip....

bedankt voor je reply, Ik wil de situatie waar ik nu in zit ook graag veranderen, en probeer het ook, het lukt alleen niet zo best. Als ik er over nadenk lijkt het zo makkelijk, maar het uitvoeren ervan lukt gewoon niet. Ik merk wel dat het laatste jaar al wel beter gaat, ik heb minder moeite om zomaar te praten met mensen, maar zodra ik meer ga voelen voor die persoon gaat het fout, dan komt die muur er waar niemand doorheen komt. Maar er is vooruitgang, het gaat niet snel maar het is er iig .

Het volgende wat ik moet doen is het idee van me afwerpen dat ik een sukkel ben als ik even niet weet wat ik moet zeggen, maar m'n voor m'n gevoel ik dat nogsteeds zo, en daar word ik heel onzeker van. En iedere keer dat ik daar aan terugdenk kan ik mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik zo gereageerd heb, maarja dat is dan weer achteraf .


bedankt voor je antwoord, ik weet dat er nog wel hoop is voor me het heeft alleen tijd nodig denk ik

Desecrator schreef:
Yup dat ken ik wel.

Hoe ik er mee omga ? Perfect eigenlijk, al tien jaar niet zo dom geweest om verliefd te worden. Voel ik me dan nooit eenzaam ?Absoluut niet, ik heb mezelf, en dat is ruim voldoende.

-Desecrator

ja zo ga ik er ook al een lange tijd mee om, maar zo wil ik het niet meer, het alleen zijn ben ik zat, ik ken mezelf nou wel goed genoeg, het is tijd om het is met iemand anders te delen

[klootzak2001]

Desecrator schreef:
Yup dat ken ik wel.

Hoe ik er mee omga ? Perfect eigenlijk, al tien jaar niet zo dom geweest om verliefd te worden. Voel ik me dan nooit eenzaam ?Absoluut niet, ik heb mezelf, en dat is ruim voldoende.

-Desecrator

je lost het probleem dus niet op, je loopt ervoor weg.

[DEChengst]

klootzak2001 schreef:
je lost het probleem dus niet op, je loopt ervoor weg.

Als een doel onbereikbaar is, is je doelstelling verleggen de enige oplossing.

-Desecrator

[Black Rainbow]

Desecrator schreef:
Als een doel onbereikbaar is, is je doelstelling verleggen de enige oplossing.

-Desecrator

Ik geef de hoop nog niet op, misschien over een jaar of 6, als er dan nog nix veranderd is misschien, maar dan betwijfel ik of ik het nog wel de moeite vind om door te gaan.

[katrientjuh]

oh,dat heb ik ook als ik verliefd ben,dan weet ik nooit wat te zeggen en ga ik zo'n beetje kortaf gaan doen en die persoon ontwijken,ik wou ook dat ik dat zou stoppen,maar t'is gewoon sterker dan mezelf,ik probeer dan kalm te blijven maar in mezelf sla ik nogal in paniek...