Het Kleine Meisje

[I C U]

Er was eens een klein meisje dat ontzettend graag eens buiten wilde spelen. Het leek haar heerlijk om buiten te kunnen rennen en in bomen te klimmen. Om met haar leeftijdgenootjes tikkertje te kunnen doen of verstoppertje. En dan gillend en lachend rennen om wie er het eerste bij de grote oude eik op het ziekenhuisplein was. Jammer genoeg was dat niet mogelijk. Het kleine meisje was ernstig ziek, maar de dokters konden niet ontdekken welke ziekte dat het was en ze wisten dus ook niet hoe ze het moesten behandelen. Ze gebruikte het kleine meisje als proefkonijn. Het meisje wist dat, en het kon haar maar weinig schelen. Ze hoopte dat de onderzoeken die op haar werden gedaan nut hadden voor andere mensen die dezelfde ziekte als zij hadden of krijgen. Andere kinderen van haar leeftijd zouden er misschien anders over denken, of er misschien helemaal niet over na denken, maar zij deed dat wel, Ze dacht graag na, ze had er ook de tijd voord om over dingen na te denken, aangezien ze de hele dag in bed lag en rust moest houden.
Het enige wat ze naast denken graag deed, was naar buiten kijken. Ze vond het heerlijk om uit het raam te kijken naar de vogels die voorbij vlogen. Dan fantaseerde ze erover hoe het zou zijn om met hen mee te vliegen, iets van de wereld te zien die zij alleen uit de boeken kende. Of ze keek naar hoe de kinderen die buiten mochten spelen elkaar achter na zaten op het grote plein voor het ziekenhuis.
De kinderen die haar zagen liggen zwaaide altijd en dan glimlachte het kleine meisje, terugzwaaien kon ze niet, ze was te zwak om haar arm op te lichten. Heel soms, als het buiten donker was en regende en er geen vogels te zien waren, gaf het kleine meisje zich over aan pessimisme en slecht humeur. Dan bleef het hele ziekenhuis personeel liever uit haar buurt, omdat ze dan verschrikkelijk tekeer kon gaan over een klein dingetje dat haar niet beviel, terwijl ze over het algemeen toch een heel lief en makkelijk kind was. De mensen konden er begrip voor hebben, en ze vergaven het haar, vooral omdat ze na zo’n slechte bui altijd met tranen in haar ogen zei dat het haar speet en dat ze het niet zo bedoeld had. Dan was ze 2 weken lang een zeer gewillige en makkelijke patiënte. Het ziekenhuispersoneel had medelij met het kleine meisje, omdat het waarschijnlijk was dat het meisje het ziekenhuis nooit zou verlaten. Ze vonden het een wonder dat het kleine meisje maar eens in de zoveel tijd een rotbui had, en niet dagelijks. Er waren zoveel kinderen die het zoveel makkelijker hadden dan het kleine meisje, en die waren vaak minder makkelijk in omgang dan het kleine meisje.
Het kleine meisje lag alleen op een kamer, wat ze zelf heel jammer vond. Het leek het kleine meisje veel prettiger om samen met andere kinderen op 1 kamer te slapen, lekker gezellig. Maar de dokters waren bang dat dat tot een plotselinge inzinking zou leiden. Waarom begreep het meisje niet. Op een zaal met allemaal kinderen werd ze tenminste afgeleid door de drukte, hier op dit kamertje dacht ze alleen maar over haar pijn na en voelde ze de pijn sterker. En doodgaan zou ze toch, ze had weinig hoop en kans op genezing. Gelukkig werd ze afgeleid door wat er buiten gebeurde en het ziekenhuispersoneel kwam haar maar al te graag een bezoekje brengen als ze tijd overhadden. Dan vertelde ze het meisje over wat er allemaal in het ziekenhuis gebeurde. Het meisje vond het fantastisch om met haar rijke fantasie de woorden aan te vullen met beelden die zich in haar hoofd vormde. Heel vaak klopte die beelden niet met de werkelijkheid, maar dat kon haar weinig schelen. Een lange tijd geleden had ze haar verhalen opgeschreven, of althans, dat had ze geprobeerd. Maar het ging steeds slechter en uiteindelijk kon ze haar vingers niet eens meer bewegen, laat staan haar arm. Vlak voor haar dood werd er aan haar gevraagd wat ze als laatste wilde. „Ik zou zo graag eens naar buiten willen”, was haar eenvoudige wens. Ze werd dik ingepakt en op een bed naar buiten geholpen. Haar ouders liepen ieder aan een kant van het bed naar buiten. Het kleine meisje straalde helemaal toen ze eenmaal buiten was. Haar moeder keek met tranen in haar ogen en een glimlach om haar lippen naar het kleine meisje. Haar vader beet op zijn lip om niet te gaan huilen. Hij kneep zacht in de hand van zijn dochter. Het meisje glimlachte naar haar vader. Toen naar haar moeder. Daarna sloot ze haar ogen. Met een glimlach om haar lippen viel ze in slaap, een eeuwige slaap. Haar ouders huilden. Toch verzachte de uitdrukking op het gezichtje van het kleine meisje veel van hun verdriet. Het kleine meisje had gekregen wat ze zo graag wilde: een paar minuutjes in de buitenlucht en nadat haar wens was vervuld was ze tevreden met haar leven en met haar ziekte gestorven. Ze had het gevecht verloren. Haar ouders waren verdrietig, natuurlijk, maar ook waren ze blij dat het kleine meisje eindelijk rust had en geen gevecht meer hoefde te leveren tegen haar vijand. De kinderen die buiten kwamen spelen zagen dat het bed achter dat ene raam leeg was. Ze hoopten dat het meisje eindelijk beter was en ze vonden het jammer dat ze weg was, want het was zo leuk om naar haar te zwaaien en haar gezichtje dan te zien stralen.
Het meisje straalde nog steeds, maar dan vanaf een andere plek.

[Celine88]

Ik vind het wel ok. Alleen een beetje kort. Ook vind ik dat je iets te vaak het kleine meisje zegt. Mischien kun het vervangen door haar of zij. Maar ik vind het wel goed.

[Zut Alors!]

Er was eens een klein meisje dat ontzettend graag eens buiten wilde spelen. Het leek haar heerlijk om buiten te kunnen rennen en in bomen te klimmen. Om met haar leeftijdgenootjes tikkertje te kunnen doen of verstoppertje. En dan gillend en lachend rennen om wie er het eerste bij de grote oude eik op het ziekenhuisplein was. Jammer genoeg was dat niet mogelijk. Het kleine meisje was ernstig ziek, maar de dokters konden niet ontdekken welke ziekte dat het was en ze wisten dus ook niet hoe ze het moesten behandelen. Ze gebruikte het kleine meisje als proefkonijn. Het meisje wist dat, en het kon haar maar weinig schelen. Ze hoopte dat de onderzoeken die op haar werden gedaan nut hadden voor andere mensen die dezelfde ziekte als zij hadden of krijgen. Andere kinderen van haar leeftijd zouden er misschien anders over denken, of er misschien helemaal niet over na denken, maar zij deed dat wel, Ze dacht graag na, ze had er ook de tijd voord om over dingen na te denken, aangezien ze de hele dag in bed lag en rust moest houden.
Het enige wat ze naast denken graag deed, was naar buiten kijken. Ze vond het heerlijk om uit het raam te kijken naar de vogels die voorbij vlogen. Dan fantaseerde ze erover hoe het zou zijn om met hen mee te vliegen, iets van de wereld te zien die zij alleen uit de boeken kende. Of ze keek naar hoe de kinderen die buiten mochten spelen elkaar achter na zaten op het grote plein voor het ziekenhuis.
De kinderen die haar zagen liggen zwaaide altijd en dan glimlachte het kleine meisje, terugzwaaien kon ze niet, ze was te zwak om haar arm op te lichten. Heel soms, als het buiten donker was en regende en er geen vogels te zien waren, gaf het kleine meisje zich over aan pessimisme en slecht humeur. Dan bleef het hele ziekenhuis personeel liever uit haar buurt, omdat ze dan verschrikkelijk tekeer kon gaan over een klein dingetje dat haar niet beviel, terwijl ze over het algemeen toch een heel lief en makkelijk kind was. De mensen konden er begrip voor hebben, en ze vergaven het haar, vooral omdat ze na zo’n slechte bui altijd met tranen in haar ogen zei dat het haar speet en dat ze het niet zo bedoeld had. Dan was ze 2 weken lang een zeer gewillige en makkelijke patiënte. Het ziekenhuispersoneel had medelij met het kleine meisje, omdat het waarschijnlijk was dat het meisje het ziekenhuis nooit zou verlaten. Ze vonden het een wonder dat het kleine meisje maar eens in de zoveel tijd een rotbui had, en niet dagelijks. Er waren zoveel kinderen die het zoveel makkelijker hadden dan het kleine meisje, en die waren vaak minder makkelijk in omgang dan het kleine meisje.
Het kleine meisje lag alleen op een kamer, wat ze zelf heel jammer vond. Het leek het kleine meisje veel prettiger om samen met andere kinderen op 1 kamer te slapen, lekker gezellig. Maar de dokters waren bang dat dat tot een plotselinge inzinking zou leiden. Waarom begreep het meisje niet. Op een zaal met allemaal kinderen werd ze tenminste afgeleid door de drukte, hier op dit kamertje dacht ze alleen maar over haar pijn na en voelde ze de pijn sterker. En doodgaan zou ze toch, ze had weinig hoop en kans op genezing. Gelukkig werd ze afgeleid door wat er buiten gebeurde en het ziekenhuispersoneel kwam haar maar al te graag een bezoekje brengen als ze tijd overhadden. Dan vertelde ze het meisje over wat er allemaal in het ziekenhuis gebeurde. Het meisje vond het fantastisch om met haar rijke fantasie de woorden aan te vullen met beelden die zich in haar hoofd vormde. Heel vaak klopte die beelden niet met de werkelijkheid, maar dat kon haar weinig schelen. Een lange tijd geleden had ze haar verhalen opgeschreven, of althans, dat had ze geprobeerd. Maar het ging steeds slechter en uiteindelijk kon ze haar vingers niet eens meer bewegen, laat staan haar arm. Vlak voor haar dood werd er aan haar gevraagd wat ze als laatste wilde. „Ik zou zo graag eens naar buiten willen”, was haar eenvoudige wens. Ze werd dik ingepakt en op een bed naar buiten geholpen. Haar ouders liepen ieder aan een kant van het bed naar buiten. Het kleine meisje straalde helemaal toen ze eenmaal buiten was. Haar moeder keek met tranen in haar ogen en een glimlach om haar lippen naar het kleine meisje. Haar vader beet op zijn lip om niet te gaan huilen. Hij kneep zacht in de hand van zijn dochter. Het meisje glimlachte naar haar vader. Toen naar haar moeder. Daarna sloot ze haar ogen. Met een glimlach om haar lippen viel ze in slaap, een eeuwige slaap. Haar ouders huilden. Toch verzachte de uitdrukking op het gezichtje van het kleine meisje veel van hun verdriet. Het kleine meisje had gekregen wat ze zo graag wilde: een paar minuutjes in de buitenlucht en nadat haar wens was vervuld was ze tevreden met haar leven en met haar ziekte gestorven. Ze had het gevecht verloren. Haar ouders waren verdrietig, natuurlijk, maar ook waren ze blij dat het kleine meisje eindelijk rust had en geen gevecht meer hoefde te leveren tegen haar vijand. De kinderen die buiten kwamen spelen zagen dat het bed achter dat ene raam leeg was. Ze hoopten dat het meisje eindelijk beter was en ze vonden het jammer dat ze weg was, want het was zo leuk om naar haar te zwaaien en haar gezichtje dan te zien stralen.
Het meisje straalde nog steeds, maar dan vanaf een andere plek.

Je hele verhaal komt over als een uitleg. Het is allemaal veel te afstandelijk, je had er veel meer mee kunnen doen, dieper op in kunnen gaan. Voor de rest staat het aangestreept.

[I C U]

ghehe, mn NL-leraar kan trots op me zijn
Maar okay, bedankt voor de reacties! Misschien dat ik er in een crea-bui nog eens naar ga kijken

Ik vind het een mooi verhaal, stiekem nog best wel ontroerend...

Jammer idd van de taalfoutjes

[Redhair]

Veel taalfouten, spellingscontrole?
Verder wel mooi bedacht. Idd veel uitleg. Kan beter, maar dat kan alles.