Vandaag

[Boate Bob]

In het halfdonker steek ik een zebrapad over en trek de mouwen van mijn trui onder mijn jas vandaan over mijn handen, die het warm-koud effect van de bus en de buitenlucht maar moeilijk kunnen verdragen. Een dopje van mijn mp3 speler valt uit mijn oor. Snel vang ik het op en stop het terug; zonder muziek geen leven. Ik stop ik mijn hand voor de tweede keer weer terug in mijn mouw, morgen maar handschoenen aandoen.
Vertrouwde beelden duiken voor me op. Bomen, een straat met oude huizen en scholieren met wallen onder hun ogen. Ze geven me een vaag beeld van hoe ik er op dit tijdstip van de dag waarschijnlijk uit zie. Ik neem het waar, maar ergens in mijn hoofd ketst het weer af. Dan de hoek om. Een oud gebouw verschijnt aan mijn rechterkant.
Ik loop onbewust iets langzamer, het school reflex. Mijn voeten voeren me langzaam mee naar de ingang van het gebouw. Een veel te vrolijke conciërge in een veel te rode gaastra jas staat voor de deur.Het is zijn dagtaak om niet-bovenbouwers de toegang te weigeren en dat doet hij met een fanatisme waar je gewoon bang van wordt. Achter me duikt een bekende op. Nadat ik hoi gezegd heb lopen we samen naar binnen, nemen de dag door die nog komen gaat. En muffe geur van oud hout en koffie bereikt me.
Als ik een kwartier later in de klas zit kan ik me niet echt meer herinneren hoe ik daar gekomen ben. Een bekend ritueel; ik word wakker. Mijn maag knort. Heb ik gegeten? Waarschijnlijk niet dus.
Na drie lessen eindelijk pauze. Hier heb ik op gewacht, maar eerst moet mijn klasgenoot nog naar haar kluisje om haar jas van 400 euro eruit te halen die ze trots bij elkaar heeft gespaard en waar nu een enorme koffievlek in zit.
We gaan naar buiten, net als altijd. Als ik de deur opendoe waait me een koude wind tegemoet. De rest van de groep kan ik al zien zitten op de bankjes op het plein. Even kijk ik rond. Hij staat er. Alleen, en met een sigaretje, maar niet zielig alleen. Alleen in de coolste zin van het woord. De hele pauze staar ik stiekem naar hem, en een keer staart hij terug. Dan gaat de bel, maar mijn dag is gered. Mijn rode hoofd steekt mooi af bij mijn witblonde haar.

[Anki]

In het begin vond ik er geen bal aan, maar het eind vond ik leuk, komt er een vervolg?
De eerste zin vond ik trouwens te lang...
Anki

[Zut Alors!]

Alleen die allerlaatste twee zinnetjes zijn leuk. De rest komt nogal gevoelloos, beschrijvend over. Er staan dingen in die weinig toevoegen of gewoon niet tot hun waarde komen.

-Een dopje van mijn mp3 speler valt uit mijn oor. Snel vang ik het op en stop het terug; zonder muziek geen leven. (word verder niks meer mee gedaan. Leuke mededeling maar voegt totaal niks toe)
-Ze geven me een vaag beeld van hoe ik er op dit tijdstip van de dag waarschijnlijk uit zie. (NU dus?)
-Ik loop onbewust iets langzamer, het school reflex. ( Leuk!)
-een veel te rode gaastra jas (Hoofdletters, leestekens als je de boel wilt benadrukken)
-Het is zijn dagtaak om niet-bovenbouwers de toegang te weigeren en dat doet hij met een fanatisme waar je gewoon bang van wordt.( waarom??? waarom mag je niet naar binnen?)
-Nadat ik hoi gezegd heb lopen we samen naar binnen, nemen de dag door die nog komen gaat. (Dit loopt totaal niet, grammaticaal gezien ook niet)
-Na drie lessen eindelijk pauze. (Geen lekkere tijdsprong, omdat de zin ook nog eens is afgekort(haast?))
-om haar jas van 400 euro eruit te halen die ze trots bij elkaar heeft gespaard en waar nu een enorme koffievlek in zit. (ook een beetje niets-zeggend, maar dat kan altijd nog komen)

Voor de rest ben ik het met Anki eens, het begin is geen bal aan.
Maar je eindigt wel zeer goed.