pesten

[Euryalo]

hey..ik kom de laatste tijd op internet en tv heel veel dingen over pesten tegen...

en daar komen dingen naar voren..laatst was er ook zo'n film op nederland 3..over een jongen die gepest werd..ik kan de titel niet vinden...

maar ik heb nog noit gepst van dichtbij meegemaakt..en ook niet dat mensen zulke erge dingen deden..(op iemands gezicht schrijven, dwingen iemand zn broek in de aula uit te laten trekken etc.)

en ik zou graag wat meer horen over mensen die dat wel hebben meegemaakt...hoe kan het dat gepeste mensen niet voor zichzelf opkomen..en meelopers.? hoe kan het dat mensen niks trug durfen te doen?

pak een boek

Ga eens op zoek op internet, zoek eens een boek op over pesten, dingen als "hoe kan het dat gepeste mensen niet voor zichzelf opkomen..en meelopers.?" en "hoe kan het dat mensen niks trug durven te doen?" kun je daar goed in terug vinden.

Om kort antwoord te geven: mensen die gepest worden hebben vaak al niet heel veel zelfvertrouwen en/of kunnen al niet goed voor zichzelf opkomen, daarom worden zij het slachtoffer en niet anderen en door het pesten neemt hun zelfvertrouwen nog meer af. En mensen met weinig zelfvertrouwen komen vaak niet goed voor zichzelf op (oftewel: doen dus niets terug). Meelopers doen het vaak niet uit angst om zelf gepest te worden.

[Euryalo]

Leonoor schreef op 27-12-2004 @ 16:12 :
Ga eens op zoek op internet, zoek eens een boek op over pesten, dingen als "hoe kan het dat gepeste mensen niet voor zichzelf opkomen..en meelopers.?" en "hoe kan het dat mensen niks trug durven te doen?" kun je daar goed in terug vinden.

Om kort antwoord te geven: mensen die gepest worden hebben vaak al niet heel veel zelfvertrouwen en/of kunnen al niet goed voor zichzelf opkomen, daarom worden zij het slachtoffer en niet anderen en door het pesten neemt hun zelfvertrouwen nog meer af. En mensen met weinig zelfvertrouwen komen vaak niet goed voor zichzelf op (oftewel: doen dus niets terug). Meelopers doen het vaak niet uit angst om zelf gepest te worden.

tja..dat zijn de antwoorden die ik op google vind..maar het klinkt zo cliche..ik kan niet snappen dat iemand het pikt dan een ander hem/haar belachelijk maakt...wat gaat er dan in iemand om..en das niet duidelijk op internet te vinden..

Euryalo schreef op 27-12-2004 @ 16:15 :
tja..dat zijn de antwoorden die ik op google vind..maar het klinkt zo cliche..ik kan niet snappen dat iemand het pikt dan een ander hem/haar belachelijk maakt...wat gaat er dan in iemand om..en das niet duidelijk op internet te vinden..

Het zal niet voor niets cliché geworden zijn, er zal toch wel een kern van waarheid in zitten, denk ik.

Jij zult het ook niet pikken en daarom wordt je ook niet gepest. Maar als je heel weinig zelfvertrouwen hebt, jezelf niks waard vindt, zelf ook denkt dat je niets bent en anderen bevestigen dat continu (en/of dat idee is door anderen ontstaan), je hebt geen vrienden, ze maken dingen van je stuk, ze slaan en schoppen je, ze spugen je in je gezicht, enz. dan durf je vanzelf niks meer terug te doen.

Lees een boek over pesten, bv. Spijt! van Carry Slee (en zo zijn er nog vele honderden), daarin staan dergelijke dingen vaak ook beschreven. En/of zoek eens op dit forum naar topics over dit onderwerp, die zijn er ook veel.

Ik zelf heb dan wel niet van die dingen meegemaakt die jij zei (van op gezichten schrijven enzo. maar ik ben jarenlang uitgescholden voor vanalles en nog wat, en buitengesloten en noem maar op. maar ik zei nooit wat trug omdat ik het idd niet durfde. ik was bang nog iets stommers te zeggen en dat ze me nog harder uit zouden lachen. ik wou door de grond zakken en dat het zo snel mogelijk voorbij was. daarom heb ik iig nooit wat gezegd, gewoon uit angst, en uit hoop dat het overgaat en vergeten word. achteraf heb ik wel spijt moet ik zeggen. maarja, daar is nu niks meer aan te doen...
iig laat ik het me geen 2e keer gebeuren.

ik kan niet snappen dat iemand het pikt dan een ander hem/haar belachelijk maakt...

Wie zegt dat die persoon het pikt? ik persoonlijk kon de laatste jaren wel ontploffen. maar toch zeg je niks uit angst voor erger. althans ik dan. en het is ook geen kwestie van pikken. als ze je vaak genoeg belachelijk maken, of uitschelden of wat dan ook, en vaak genoeg om dezelfde reden, ga je het geloven dat je niks waard bent en heb je geen zin meer om er nog iets tegen te doen want het heeft toch geen nut enzo. althans dat ging er zo ongeveer in mij om....

[Juliah]

Dingen als op iemands gezicht schrijven, dwingen iemand zn broek in de aula uit te laten trekken etc. heb ik ook nog nooit meegemaakt, wel dingen als uitgescholden worden, dingen afpakken, dingen verstoppen, op dingen schrijven, buitengesloten worden, uitgelachen worden, belachelijk gemaakt worden, duwen, knijpen, enz. Op een gegeven moment word je zelfvertrouwen daardoor aangetast, je gaat aan jezelf twijfelen, je gaat jezelf (nog) stom(mer) vinden, je bent bang dat anderen je weer te pakken zullen nemen, dat het nog erger wordt, enz. En dus zeg je er niks van en laat je het gebeuren (soms in de hoop dat het dan maar minder wordt, soms omdat je er niks van durft te zeggen).

En in mijn klas was er zelden (nooit) iemand die het openlijk voor me opnam. De mensen met wie ik om ging deden meestal net of ze het niet door hadden. Echt mee pesten deden de meesten ook niet, maar me helpen verder ook niet.

En het natuurlijk pikte ik het niet dat ze het deden, maar ik vond mezelf niks waard en ik durfde niks te doen, enz. Wat ik hier boven dus al zeg. Maar het is idd niet echt een kwestie van pikken, omdat je

[?OWAN!]

de film die jij had gezien was van de serie genaamd "nieuwe lola's"
de film heet Sophie en Arthur. (regie roel welling)
en raakte mij erg diep...

ik ben zelf vroeger veel gepest.
ik was simpelweg het pispaaltje uit de klas....omdat ik er "juist"op reageerde. en ja mijn broek is met gym naar beneden getrokken, onderbroek gejat. rugzak op het dak gegooid etc.....het ging tijdens de overgang van basisschool naar brugklassen van kwaad tot erger. want ik wou terug vechten, echter dat verloor ik vaak, en ik werd als aggressor gezien. ik ben in die jaren mijn geloof in de medemens deels verloren
omdat het vaak voorkwam dat niemand er iets aan deed
ik durfde niet om hulp te vragen en schaamde mij . ik sloot mij op in mijn wereld waar weinig mensen in konden komen.
op mijn 17e ben ik naar een kinderpsycholoog gestuurd omdat ik bij elk pesterig akkefietje uit kon barsten uit woede.
het heeft geholpen....ik sta sterker in mijn schoenen, maar zit nog steeds in therapie.
pesten geeft soms meer schade dan men kan zien

[Mo6]

ik ben ook wel eens gepest, nooit extreem veel. maar het heeft mij enorm sterk gemaakt. als ik tegenwoordig ergens pesterijen opmerk heb ik heel erg de neiging om degene die pest verbaal flink af te tuigen. gewoon om die persoon zijn zelfvetrouwen ook maar eens flink te beschamen. ik vind pesten echt zo kinderachtig en afschuwelijk dom! mensen moeten het gewoon zelf ervaren om te weten hoe erg het eigenlijk is.

ik heb het gelukkig nooit erg meegemaakt, maar ik weet wel dat er tegenwoordig vrijwel niemand is die mij kwaad kan doen. ik heb overal wel een weerwoord op en de leeftijd van het dingen afpakken enzo is voor mij allang voorbij vooral de verbale pesterijen kunnen nog voorkomen op deze leeftijd, maar dat kan me niet zoveel schelen...

[catootje]

Ik ben in groep 8 gepest. En het rare is, dat ik niet meer goed weet wat ze deden. Ik weet alleen nog, dat ik elke dag met een raar gevoel in mijn buik op school kwam en dan moest huilen. Daardoor mocht in naar huis en had ik ook geen last meer van de pesters. Ik heb niks tegen mn ouders of meester gezegd. Mijn moeder is toen met me naar de dokter geweest, omdat ze dacht dat er iets met mijn buik was.
Het was trouwens niet iets qua slaan ofzo, maar meer met woorden. denk ik. ik weet zeker dat het niets met geweld ofzo te maken had, en met woorden weet ik niet zeker, maar ik weet niet hoe het anders kan.. gewoon het gevoel dat die jongens bij me in de buurt waren gaf me al een slecht gevoel..
En nog altijd durfde ik het op één of andere manier niet te zeggen. Bang voor reacties van de jongens.
Maar ik heb uiteindelijk het wel gezegd, toen mijn moeder me niet meer geloofde, als ik zei dat ik ziek was. Ik moest toen heel hard huilen en ze wilde weten waarom. En toen heb ik dan eindelijk gezegd dat ik gepest werd en is mijn moeder naar de meester gegaan. En toen hebben we met z'n allen een gesprek gehad, eerst bij de meester en toen kwamen de jongens een keer bij mij thuis en toen was alles weer goed..
Althans, dat dacht ik altijd. En tussen mij en die jongens ging/gaat het ook wel goed. Maar laatst had ik het er met mijn vriend over, dat ik gepest werd en toen kwamen de tranen. Ik had het zo lang opgekropt, nooit iemand verteld over mijn pesten. Ja, wel een beetje zo van: 'ja, ik ben wel gepest' maar meer ook niet. En toen ik het daarna ook tegen een vriendin vertelde, toen moest ik weer huilen..

[marrel]

k denk niet dat het bij mij echt pesten was, meestal vooral buitensluiten, maar ook regelmatig schelden enzo.
Het stomme is dat je in eerste instantie probeert op alles te letten en alles goed te doen, omdat je hoopt op die manier geen aanleiding meer te geven voor het schelden enzo. Maar wij deden bijvoorbeeld altijd met zo'n tennisbal tegen de muur gooien, en altijd als ik de bal kreeg, of ik hem nu goed gooide of niet werd je al uitgescholden. Dat is ook de reden dat je niet voor jezelf durft op te komen, iedereen staat aan de andere kant, en omdat je zelf de reden niet snapt kun je er ook niet meer tegenop. Sowiso kiezen ze neit de mensen uit met de grootste mond dus jah... Als je daar in je eentje staat tegen een hele klas waarvan geen 1 hun mond durft open te trekken dat de rest eens normaal moet doen ga je zelfs op een gegeven moment aan jezelf twijfelen en is het toch altijd jou schuld en ga je ook zo denken waardoor je zelfs geen reden meer siet iets terug te doen

[sebastiaan1987]

ik ben vroeger ook gepest...omdat ik een hoge stem had werd ik nagepraat met hoge stemmetjes en werd ik uitgelachen als ik dingen zei.
ze vonden het alleen maar 10x zo grappig als ik er wat van zei dus daarna weinig van gezegt.
ik had wel mn eigen vrienden enzo dus t was niet zo dat ik als nerd buiten de rest van de klas liep ofzo..we hadden toen allemaal verschillende groepjes en ik hoorde bij een bepaald groepje..(nee niet het groepje met alle nerds!!) en ik werd door mensen van een ander groepje uitgelachen..



uiteindelijk zijn alle mensen die mij ooit belachelijk hebben gemaakt superlelijk geworden, slecht terechtgekomen of dom dus ik kan er wel om lachen(kan er zowiezo wel om lachen)

Wat is er mis met bij de "nerds" horen...? Dat is sowieso negen van de tien keer alleen maar een naampje die mensen geven aan mensen die toevallig een bril halen, hun best doen op school en redelijke cijfers halen...

[DG]

je kan beter bij de "nerds" horen , dan bij de stoere jongens die later allemaal problemen krijgen, denk aan verslavingen, geen diploma's problemen met ouders door drugsgebruik etc etc.

ik heb altijd bij de "stoere" gehoord, totdat ik weigerde in elke zin standaard 3 x kanker te zeggen,mensen voor lul te zetten , en drugs te gaan gebruiken.hierdoor ben ik van "rang" gezakt en een tijd lang de pispaal geweest(denk aan bijnamen, voor schut zetten en scheinheilig spullen verstoppen), verder dan dit kwam het niet, omdat ik tog best lang ben, en niet bang uitgevallen ben.

waarom je op die momenten niks terugdoet of gaat vechten ging bij mij omdat de "overmacht" te groot was, kijk 1 of 2 jongens kon ik nog wel aan, maar om dan gelijk alle jongens achter je aan te hebben, dat red je niet, en ook omdat er op school niks aan gedaan werd, al word jij midden in de les voor lul gezet, en de leraar doet alsof zijn neus bloed , keer op keer, maar wel stiekem met zijn scheinheilige gezicht, door de hele klas (inclusief zichzelf) het anti-pest verdrag verdrag te laten tekenen, dan verlies je ook wel het vertrouwen. Ook doen veel leraren er niks aan omadt ze bang zijn dat het naar buiten komt, op iedere school word er gepest, maar zodra mensen er mee naar buiten komen, krijgt de school een slechte naam, daarom word t vaak verzwegen/genegeerd.

De laatste tijd gaat het weer veel beter, ik zelf heb nooit aan cursussen mee gedaan zoals zelfverdediging enzo, omdat ik dacht dat ik het niet nodig had, en me er voor schaamde, omdat ik bang was dat mijn ouders er achter zouden komen dat hun kind gepest zou worden, dat ik hun teleur zou stellen. Dat was mijn belangrijkste taak, het voor zoveel mogelijk "bekende"geheim houden, omdat ik bang was dat ik ze teleur zou stellen.Nu verloopt alles goed, omdat er in de vakantie iets in me "knapte". Het moest anders, en dat is ook gebeurd, ik ben nu veel meer vol van zelfvertrouwen en de laatste paar mensen die proberen grappig te doen worden door de mensen die mij vroeger ook gepest hebben (meetse meelopers maar ook 1 van de ergste) gewaarschuwd maar meestal pak ik het zelf wel aan.

Ook is het mij opgevallen dat veel mensen die ik geholpen heb om in "rang" hoger op te komen zelf ook vreemd gaan doen, zoals pesten en andere dingen,waarvan je eerst dach dat ze dat nooit zouden doen.Nu ik zelf weer op mijn oude "rang" terug ben probeer ik me niet te verlagen tot het pesten/voor lul zetten van andere, alleen komt er zo af en toe wel eens een grapje uit. maar ik zorg wel dat dit elke keer weer op een andere persoon gericht is,(waarvan ik bijna zeker weet dat die het kan hebben) en nooit mensen echt pijn toe te doen

[Mariekje*]

Hmm.. Mijn verhaal komt grotendeels overeen met de al eerder vertelde ervaringen in dit topic. Ik ben járenlang gepest, het begon in groep 4 en eindigde in havo 3 middelbaar. Waren de pesterijen afgelopen, begon ze weer om dezelfde reden, en die was dat ik totaal niet op m'n mondje ben gevallen en zodra ik opmerkte dat iemand werd gepest/buitengesloten ik het voor de persoon in kwestie opnam, met het risico zelf ook gepest te worden, wat dan dus ook altijd gebeurde.

Ben in totaal zo'n 17x in elkaar geslagen (omdat ze mij persoonlijk wilde hebben, of omdat ik tussen het slachtoffer en de pesters in ging staan om klappen op te vangen), Ben 1x vastgebonden waarna ze met passers m'n rug bewerkte (gevolg: ontstekingen), bekladderd met permanentstiften, kleding die gejat/verbrand werd, dierbare spullen die ze vernielde/verstopte, buiten gesloten worden, m'n paard wie ze destijds een verdovend spulletje hebben gegeven/juist meer voer gaven zodat ze 'wild' werd (gevolg ik belandde met m'n kop in het zand), muren die beklad werden met bedreigingen, een sigaret die op m'n arm werd uitgedrukt (niets aan over gehouden), schoolboeken die werden gestolen, me dwingen tot verscheidene dingen zoals snoep voor de pesters/meelopers kopen etc., worden uitgelachen, laten struikelen, werkstukken vernielen, broek idd naar beneden trekken etc. etc.

Mijn zelfvertrouwen daalde met de dag, totdat er niets meer over was. Niemand greep in (zeker niet op school) en dus ging ik er vanuit dat het gewoon aan mij lag, "vrienden" deden alsof ze niets doorhadden, simpelweg omdat ze zelf bang waren ook het slachtoffer te worden, want ze zagen heus wel (hebben ze achteraf bekend) wat het met MIJ deed.. en dat was kwablijkelijk zo erg, dat ze niet van plan waren hetzelfde als mij te doorstaan.

Inmiddels ben ik 2jaar en heel veel gesprekken en uren vol gedachten verder, het heeft veel met me gedaan, heel veel. En eigelijk word ik er nog elke dag mee geconfronteerd "waarom?". Ik ben een stil, volwassen meisje, leef erg in m'n eigen wereldje wie door maar heel weinig mensen begrepen word. Ik ben onvoorspelbaar, veel last van stemmingswisselingen, ben niet vaak vrolijk en zit nog altijd met regelmaat flink met mezelf in de knoop, twijfelachtig en onzeker ('hadden de pesters toch niet gelijk?') Ik wantrouw alles en iedereen die in mijn buurt komt, "je blijft van me af", en zelf bij mensen die ik inmiddels wel in goed vertrouwen heb genomen voel ik me snel aangevallen (botte reacties) of begin ook aan hun te twijfelen (mijn moeder,broer, 2 beste vrienden en m'n vriend) wat eigelijk helemaal niet m'n bedoeling is maargoed leg dat maar's uit.

Wanneer ik langs de plaatsen/lokalen loop waar dit alles is gebeurd, herbeleef ik standaard alles opnieuw, beginnen de tranen te stromen en krijg een enorm beangstigend gevoel. Dat is dan ook 1 van de redenen waarom ik erg streef naar mijn zelfstandigheid zodat ik,hopelijk, vroeg het huis uit kan en mogelijk elders op een nieuwe plaats in een nieuwe omgeving een nieuwe start kan maken, simpelweg omdat ik het écht nodig heb.

Ondanks dit alles (het wantrouwen in mensen, de pijn het verdriet, de tranen, de onzekerheid en een snelle 'volwassenheid') zou ik het zo opnieuw doen. Ik denk dat het me ergens 'sterker' heeft gemaakt, ik laat nu momenteel niet meer zo snel over me heen lopen. Durf nog altijd ja/nee te zeggen, alleen is voor mij m'n mening geven wel een stuk moeilijker geworden, bang voor de reacties van andere. Waarom ik er destijds niets aan deed? nou dat probeerde ik wel, maar 30 tegen 1, dat win je niet. Ik was voor mezelf niets meer waard waardoor ik hulp van andere nodig had, maargoed die hulp werd me niet geboden. Pas toen ik met mijn laatste beetje moed voor de allerlaatste keer naar de directeur toestapte om mijn verhaal aan hem te doen en een mogelijk overplaatsing te regelen (wat in 2003 dan ook eindelijk na 2 jaar gebeurde) verdwenen de pesterijen, en viel er eindelijk een soort 'rust'. Meelopers? die bestaan enkel omdat ze zelf te bang en te onzeker zijn om het voor je op te nemen. Nog meer weten? Pm me maar

kusje,

[Timmert]

HvJ schreef op 28-12-2004 @ 01:01 :
Verhaal..

Jezus.. Heftig meis...

Echt gepest ben ik zelf nooit echt (heel erg), wel eens wat kleine pesterijtjes meegemaakt, maar op de een of andere manier wist ik de pesters altijd wel weer van me af te schudden. Komt bij dat de ondersteuning qua pesten e.d. op m'n middelbare school bovengemiddeld goed was. Op de basisschool was er altijd een jongen die, als ik iets zei wat hem niet zinde, standaard zijn nagels overal in me zette, maar dat kun je eigenlijk geen pesten noemen.

Ik heb wel een aantal pesterijen van dichtbij meegemaakt. O.a. van m'n zusje die toen ze klein was nogal dik was. Voor kinderen natuurlijk dé aanleiding bij uitstek om dat meisje es lekker te grazen te nemen. Zowel lichamelijk als geestelijk is ze behoorlijk mishandeld. Schoppen zodat ze van onder tot boven onder de blauwe plekken zat, expres in dr kruis trappen zodat haar hele 'onderkant' aan diggels lag, etc etc. Om die reden is ze 2 keer van school veranderd.

Op 'mijn' middelbare school werd niet, correctie: zeer weinig, gepest, simpelweg omdat iedereen wist hoe streng daarop toegezien werd. Da's maar goed ook..

Pesters zijn in feite gewoon zielige onzekere figuren, die door middel van het krijgen van macht over iemand een stukje bevestiging zoeken... Triest, maar waar..

Ik neem aan dat veel forummers wel eens 'Spijt' van Carry Slee gelezen hebben? Dat boek heeft best veel indruk op me gemaakt destijds.

[Vogelvrij]

catoolyntje schreef op 27-12-2004 @ 20:02 :
Ik ben in groep 8 gepest. En het rare is, dat ik niet meer goed weet wat ze deden.

Dat heb ik dus ook en dat is eigenlijk best frustrerend. Ik ben zo'n tien jaar gepest, maar nooit echt erg. Ik heb niet van die echt afschuwelijke dingen meegemaakt, ze hebben me nooit echt in elkaar geslagen of zoiets dergelijks, maar ik weet niet meer wat ze dan wél deden.
Waarschijnlijk weten de mensen die mij pestten niet eens dat ze het pesten, wisten ze niet dat het bij mij zo overkwam. En ik heb ook altijd het gevoel gehad dat het wel gewoon aan mij lag, want ik ben 2x van school gewisseld (nou ja, 1x van basisschool en toen naar de middelbare) en dat haalde verder niets uit, het bleef gewoon hetzelfde.

In de derde was trouwens het ergst, daarvan weet ik nog wel wat ze zeiden... Er was een meisje en een jongen en die vroegen steeds dingen aan me, van "ben je verliefd op haar, heb je al eens gezoend, heb je wel eens bier gedronken?" Ontzettend onschuldig allemaal, maar ik was toen depressief en ik kon niet voor mezelf opkomen.

Het is zo gemakkelijk te zeggen dat je moet zeggen dat ze moeten ophouden, actie moet ondernemen of zo, maar dat gáát vaak helemaal niet. Ik moest altijd lachen als ze iets aan me vroegen, terwijl ik ondertussen wel kon huilen. En iets anders ging gewoon niet, want ik had immers het gevoel dat ik me aanstelde of zo.

Gepeste mensen houden hun mond en wachten af. Dat is vaak het enige verweer dat ze hebben.

(hm, eigenlijk best een onnuttige reactie, maar ja)