Moeder opeens in het ziekenhuis.

[Silvie]

Mijn moeder was al een hele week ziek, maar we dachten dat het gewoon een griepje was. Ook de dokter dacht dat. Maar het werd steeds erger. Ik zag mijn moeder echt steeds verslechteren. Ze had koorts, kon haar eten niet meer inhouden en had ontzettend veel pijn. Nachten lang kon ze gewoon niet slapen. Ik was natuurlijk heel erg bang. Opeens ontdekten we ook een paar bloeduitstortingen bij haar hals en haar bovenarm. Mijn vader en ik dachten aan hetzelfde; Leukemie. Donderdag is ze met spoed naar het ziekenhuis gegaan, omdat ze zelf gewoon voelde dat er iets totaal mis was. Daar heeft ze echt doodziek gezeten en ze dachten dat ze een ontsteking of een virus had. Haar hals was helemaal dik geworden. Volgende dag moest ze naar de dokter toe. Die heeft haar weer doorverwezen naar het ziekenhuis omdat ook hij niet wist wat ze had. In het ziekenhuis hebben ze vier of vijf buisjes bloed afgenomen, waar ook witte bloedlichaampjes werden onderzocht. Dat bleek godzijdank allemaal goed te zijn, dus het was niet wat we dachten. Wel waren er een aantal ontstekingen in het bloed gevonden. Ze moest opgenomen worden. Toen ik dat hoorde schoot ik helemaal vol. Ik heb eigenlijk continu gehuild. Ook toen ik haar daar zo in het ziekenhuis lag liggen hield ik het niet droog.

Mijn moeder had nog nooit iets ernstigs gehad en nu lag ze opeens in het ziekenhuis. Ze zou maandag eigenlijk een echo krijgen voor haar hals. Gister kwam de dokter toevallig even langs en die zag dat ook haar arm inmiddels zo dik was geworden. Hij liet meteen een echo maken en daar ontdekte ze trombose. Er zitten ontzettend veel propjes in haar bloed en haar bloed kon niet eens normaal meer stromen, dat ging nu met kleine stootjes door haar aderen heen als het ware. ''Net modder'', had de dokter gezegd. Ze hoefde zich gelukkig geen zorgen te maken zei hij. Ze heeft nu medicijnen en de pijn is gelukkig een stuk minder. Maandag krijgt ze nog wel een scan voor haar longen, omdat ze waarschijnlijk dus een longontsteking heeft. Toch voel ik me nog steeds niet helemaal gerustgesteld. Gister waren mijn vader en ik weer de hele avond bij haar geweest en toen we weggingen schoot ik weer vol. Ik vind het gewoon vreselijk om haar daar alleen te laten, ze is daar wel in goede handen, maar toch. De band tussen mijn ouders en mij is gewoon zo sterk. En nu gebeurt dit opeens. Ik schrok enorm. Had dit dus ook nooit verwacht. Nu valt de uitslag aan de ene kant gelukkig we mee. Maar aan de andere kant... Ik hoop gewoon dat ze zo snel mogelijk beter is en weer thuis komt.

Zijn er misschien meer mensen die zoiets mee hebben gemaakt? En hoe gingen jullie met die situatie om? Ik zit namelijk continu aan haar te denken. Gister en eergister ben ik de hele dag bij haar geweest omdat de bezoekuren continu waren ivm nieuwjaar. Maar nu zijn het weer normale bezoekuren en zie ik haar een stuk minder. Zit nu een beetje thuis continu aan haar te denken. Herkent iemand hier iets in? En hoe gingen jullie er mee om?

[Marcade]

Heel erg klote voor je en je moeder, Silvie; ik mag van geluk spreken dat ik nog niet zulke ervaringen heb, maar ik wilde je er wel even heel erg sterkte mee wensen.

[Silvie]

Marcade schreef op 02-01-2005 @ 11:58 :
Heel erg klote voor je en je moeder, Silvie; ik mag van geluk spreken dat ik nog niet zulke ervaringen heb, maar ik wilde je er wel even heel erg sterkte mee wensen.

Ja het was enorm schrikken. Ben nu een beetje over de schrik heen, maar helemaal gerust ben ik natuurlijk nog niet. In ieder geval, erg bedankt, en wees maar blij dat je zoiets nog nooit hebt meegemaakt.

[rare kwast]

mijn moeder heeft ooit wel in het ziekenhuis gelegen maar toen was ik pas 7..
ze hebben me ook pas een half jaar geleden verteld wat de ware oorzaak was.
we gingen wel vaak en zo klein is het natuurlijk helemaal moeilijk om je moeder daar te laten en bij je tante te moeten verblijven.

misschien kan je al je thuis bent door iets je zinnen verzetten.
bijv. iets leuks te doen met je vader of vriendinnen ofzo..even er niet aan denken
en ze ligt in het ziekenhuis dus blijft ze onder controle enzo..

iig heel veel sterkte en we hopen mee dat ze snel weer thuis is

Allereerst wil ik je sterkte wensen.

Zelf heb ik het ook wel eens meegemaakt, mijn vader was na een vakantie naar de huisarts en die constateerde een extreem hoge bloeddruk. Dus naar het ziekenhuis, aangekoppeld aan infuus en aan de monitor. 's Middags kwam ik thuis en toen vertelde mijn moeder het, dus meteen naar het ziekenhuis toe en je stapt inderdaad een volkomen onwerkelijke situatie in. Om een ouder zomaar te zien liggen in een ziekenhuisbed is zo onwerkelijk. Met name omdat ik hem 's ochtends nog vrolijk had zien weggaan. In het ziekenhuis zag hij er ook niet echt ziek uit, maar hij was het wel, dat was ook lastig om te accepteren: Hij ziet er toch niet ziek uit?

Hoe ik er mee omging. Toen ik merkte dat hij zich heel gewoon gedroeg, grappen makend enzo, was ik wel opgelucht. En daarnaast was ik op een of andere manier blij dat hij was opgenomen. Ik had de weken ervoor al het idee dat hij ziek was en was best bang dat hij iets ernstigs had. Nu hij in het ziekenhuis had ik echt het idee van: Hij is nu in het ziekenhuis, ze houden hem in de gaten en hier kunnen ze hem beter maken. Ik denk dat dat besef me er wel doorheen heeft gesleept, het idee dat het allemaal goed zou komen.

Een positieve instelling helpt enorm is dus mijn ervaring.


Nogmaals sterkte

[*sunrise1986*]

Mijn vader heeft een jaar of 4 terug een hersenbloeding gehad. We zagen hem (na een val met de fiets) achteruit gaan, maar op dat moment waren we er een beetje blind voor. Uiteindelijk kon hij niet meer lopen (uitvalsverschijnselen), en heeft mijn moeder hem tegen zijn zin in naar het ziekenhuis gesleept. Daar is het allemaal heel snel gegaan, overgeplaatst naar academisch ziekenhuis omdat het een gevaarlijke operatie was, en daar binnen 48 uur geopereerd.

Ik heb me er toen een beetje voor afgesloten geloof ik. Ik weet nog wel dat ik in de metro naar het ziekenhuis zat, en me druk maakte over de Engels so die we de volgende hadden, terwijl de kans groot was dat mijn vader niet meer wakker zou worden. En afleiding zoeken, gewoon toch wat gaan doen met vrienden. Het zal niet gezellig worden, en dat zullen zij ook begrijpen, maar even wat anders doen geeft waarschijnlijk toch een goed gevoel.

Ik dacht trouwens dat je in overleg met de artsen en verpleging ook wel van de bezoektijden mocht afwijken, bij ons was dat iig het geval. Als je het uitlegt hoe jij je voelt willen ze zich nog weleens daaraan schikken, het is iig het proberen waard.

Ik wil je iig heel veel sterkte wensen in de komende periode.

[cyntha]

Mijn moeder heeft toen ik 10 was een week in het ziekenhuis gelegen. Mijn ouders hadden toen gezegd dat het niet zo erg was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Wat ik natuurlijk wel deed.. Pas na een paar jaar hebben ze me de echte reden verteld, omdat ik er naar ging vragen. Toen bleek ook dat het niet zomaar iets was.. Ik vond het heel raar om mijn moeder in het ziekenhuis te zien liggen. Ik was heel erg bang en zat de eerste dagen continu te huilen. Toen dacht ik echt nog van het is mijn moeder en moeders kunnen toch niet ziek worden..

Heel veel sterkte!

[aboe]

Ik zat op mijn kamer(woon niet meer thuis) kreeg telefoon dat mijn pappa in het ziekenhuis lag. Een herseninfarct. In paniek gooide ik de telefoon op en kon alleen maar huilen. Mijn papa, mijn allerliefste pappa. Later belde ik terug naar het ziekenhuis en ben meteen naar hem toegegaan met een vriendin.
Ik kon alleen maar aan hem denken, maar het ging ook heel erg lans me heen. Kon het niet bevatten.
Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Ik ben nog wel eens bang dat het weer gebeurt, maar ik moet vertrouwen op goede dokters en medicijnen.

En verder is mijn moeder een paar jaar terug erg ziek geweest. Ik had geen contact meer met haar, dus dat maakte de situatie erg verwarrend. Ze had een virus opgelopen in Israel en kreeg hersenvliesontsteking. Het was kantje boord..maar ze heeft het overleefd.

Ik wil je veel kracht toewensen, en probeer het positief in te zien. Ze is nu in goede handen!

Liefs, Aboe

[Silvie]

Ik wil jullie ten eerste heel erg bedanken voor jullie berichtjes. Ben net naar het ziekenhuis geweest. Ze ziet er weer wat beter uit gelukkig. Haar hartslag is bijna normaal en haar boven- en onderdruk zijn ook weer bijna goed. Toch is er een hartfilmpje gemaakt, voor de zekerheid. (Komt omdat ze aan haar linker arm pijn heeft). De pijn in haar arm was vandaag wel wat erger, maar dat kan ook zijn omdat ze dus links is en haar arm dus meer gebruikt (met wassen etc). Of ze heeft er misschien op gelegen. In ieder geval, ging het wel weer een beetje beter. Ook haar koorts was weer wat gezakt. Bijna 38 graden, dat was eergister nog 39. Ik voel me weer een stukje opgelucht. Nou morgen de scan nog.

Zuster heeft wel gezegd dat als het een beetje meezit ze vrijdag weer naar huis mag. Wij hoopten woensdag al, maargoed. Als ze maar weer thuiskomt he.

Ik herken ook veel in wat jullie hebben geschreven. Echt heel erg bedankt voor het reageren. Ik zal afleiding proberen te zoeken. Alhoewel ik daar eigenlijk niet zo'n zin in heb. Maar ik zal het proberen.
En inderdaad, ze is nu in goede handen. Gelukkig. Maar het is allemaal nieuw en vreemd voor me. Dus ik moet er gewoon even aan wennen. En ja, hoe je daar dan zo ziet liggen. Dat is gewoon even vreemd. Ze heeft vannacht gelukkig heel goed geslapen. Dus dat was heel fijn om te horen (die dag daarvoor had ze namelijk geen oog dicht gedaan, was ook haar 1e nacht). En dit was dus ook voor mijn moeder de eerste keer dat ze in het ziekenhuis ligt.

[Nijn*]

Heej Silvie,

Allereerst wil ik je proberen gerust te stellen, wat zoals je zelf al zegt, is ze daar in goed handen. Probeer je dat steeds voor te houden. Daarbij heeft ze nu medicijnen die de pijn deels wegnemen en zorgen dat alles goed gaat.

Ten tweede, wil ik je laten weten dat ik ook in zo'n soort situatie heb gezeten. Toen ik in groep 5/6 zat moest mijn vader opeens opgenomen worden, omdat hij al een hele tijd last had van hartritmestoornissen. Hij moest een hele zware operatie ondergaan, het zou een tijdje duren tot hij weer volledig zou herstellen en bepaalde dingen zou hij hierna niet meer kunnen doen.

Natuurlijk is dit wel een hele tijd geleden, maar ik weet nog goed dat ik me net zulke zorgen maakte als jij. Ik had ook moeite hem steeds daar weer achter te laten in dat stomme ziekenhuis. Maar ik wist ook, dat het beter was dat hij daar lag, en niet thuis, want in het ziekenhuis kon hij geholpen worden. Dat is net zoals bij jou moeder, onthoud dat!

Ik hoop voor je dat ze snel weer uit het ziekenhuis mag, en tot die tijd wil ik je alle kracht en sterkte toewensen.

Liefs, Nijn*

[bokky]

Mijn vader lag ongeveer anderhalf jaar geleden in het ziekenhuis. Hij was eerst een week ziek, maar het ging steeds slechter tot hij constant kermde van de pijn en ellendig op de bank of het bed lag weggedoken.
Dus toen ik thuiskwam van school op een dag had mijn moeder mijn vader naar het ziekenhuis gebracht, omdat het gewoon niet meer ging zo. Ook al wilde die dokter hem gewoon aan de paracetamol houden .
Bleek dat hij hersenvliesontsteking gecombineerd met een longontsteking had. Daarnaast waren zijn longen er dramatisch slecht aan toe. Het was dus nog maar de vraag of hij het zou halen.
Het klinkt misschien raar vanuit jullie oogpunt, maar ik was blij dat hij in het ziekenhuis lag en niet meer thuis was. Ik vond het namelijk veel stressvoller om hem zo thuis te zien liggen, dan wanneer hij weg was in het ziekenhuis.
Overigens was ik er wel zeker van dat hij niet zomaar dood zou gaan en dat hij wel thuis zou komen. Nu zie ik in dat het niet zo vanzelfsprekend was.
Maar ik ben gewoon doorgegaan met mijn leventje, ook al hoorde ik dat mijn vader nooit meer helemaal 100% gezond zal zijn en dat hij longproblemen zal blijven houden.
Je kunt wel constant stil staan bij het feit dat je moeder in het ziekenhuis ligt, maar daar maak je jezelf alleen maar ongelukkig van.
Ik klink misschien bot, op de manier waarop ik het uitleg, maar het heeft mij geholpen.

Sterkte

[mrsjones]

Heel veel sterkte!

Iniedergeval

[Silvie]

Heel erg bedankt voor jullie berichtjes, nogmaals.

@ Bokky, het komt niet echt bot over, want eigenlijk vind ik dat je gewoon gelijk hebt.

[Silvie]

Nijn* schreef op 02-01-2005 @ 15:35 :
Heej Silvie,

Allereerst wil ik je proberen gerust te stellen, wat zoals je zelf al zegt, is ze daar in goed handen. Probeer je dat steeds voor te houden. Daarbij heeft ze nu medicijnen die de pijn deels wegnemen en zorgen dat alles goed gaat.

Ten tweede, wil ik je laten weten dat ik ook in zo'n soort situatie heb gezeten. Toen ik in groep 5/6 zat moest mijn vader opeens opgenomen worden, omdat hij al een hele tijd last had van hartritmestoornissen. Hij moest een hele zware operatie ondergaan, het zou een tijdje duren tot hij weer volledig zou herstellen en bepaalde dingen zou hij hierna niet meer kunnen doen.

Natuurlijk is dit wel een hele tijd geleden, maar ik weet nog goed dat ik me net zulke zorgen maakte als jij. Ik had ook moeite hem steeds daar weer achter te laten in dat stomme ziekenhuis. Maar ik wist ook, dat het beter was dat hij daar lag, en niet thuis, want in het ziekenhuis kon hij geholpen worden. Dat is net zoals bij jou moeder, onthoud dat!

Ik hoop voor je dat ze snel weer uit het ziekenhuis mag, en tot die tijd wil ik je alle kracht en sterkte toewensen.

Liefs, Nijn*

Je hebt helemaal gelijk. We hebben te horen gekregen dat ze misschien vrijdag, zaterdag of maandag naar huis mag. Dat ligt net aan de omstandigheden. In ieder geval, het is inderdaad wel moeilijk, maar ik ben gelukkig een beetje aan de situatie gewend geraakt. Dus dat scheelt al wel een beetje. Ook zie ik dat ze elke keer een beetje opknapt. En dat stelt me ook gerust. Morgen krijgen we de uitslag van de scan en dan weten we hopelijk meer. En ja, gelukkig wordt mijn moeder daar geholpen (net als jou vader toen).

Heel erg bedankt!

[Silvie]

We hebben net de uitslag van de scan: Ze heeft vocht achter haar longen en een verdikking bij het hart (op de plek waar de longen en het hart bijeen komen). Ik weet dus niet hoe ernstig dit is. In ieder geval krijgt ze nu ook nog een scan van haar buik, om te kijken of daar ook nog verdikkingen zitten.

[*oma*]

ja, mijn moeder heeft een longembolie gehad (trombose in je longen).
Ik was 8 en midden in de nacht moest mijn moeder ineens met een ambulance naar het ziekenhuis. Ik snapte er niets van.

Mijn opa heeft een herseninfarct gehad (trombose in je hersens) en is daardoor invalide geworden en hij kon niet meer praten.

Mijn andere opa heeft ook longembolie gehad en is ook genezen.

Mijn tante is net genezen van trombose in haar kuit, ze heeft veel pijn gehad, maar is er gelukkig weer vanaf.

Een kennis van mijn ouders had trombose in zijn grote teen en is ook genezen.

Ik ken, behalve mijn opa, geen mensen die eraan overleden zijn,
gelukkig zijn ze allemaal weer genezen. Ik hoop dat dat ook gebeurt bij je moeder en dat ze snel weer beter wordt en ook heel veel sterkte voor jou.

kus

[*oma*]

Silvie schreef op 05-01-2005 @ 11:12 :
We hebben net de uitslag van de scan: Ze heeft vocht achter haar longen en een verdikking bij het hart (op de plek waar de longen en het hart bijeen komen). Ik weet dus niet hoe ernstig dit is. In ieder geval krijgt ze nu ook nog een scan van haar buik, om te kijken of daar ook nog verdikkingen zitten.

ik hoop niks ernstigs...
laat je het weten?

Echt heel erg
Gelukkig heb ik er geen ervaring mee, maar heel veel sterkte voor je moeder, jou en de rest van je familie

[Donny must die]

Mijn broertje (van 5) was ineens opgenomen in een ziekenhuis in turkije. Dat was ook voor ons schrikken, we brachten hem die ochtend bewusteloos naar het ziekenhuis Ik heb er tamelijk nuchter op gereageerd, en had wel vertrouwen in de dokters. Een beetje antibiotica en het is gepiept hoopte ik. Maarja heel veel sterkte toegewenst

[Vinc]

Hey Silvie,

In december 2003 onderging mijn moeder een baarmoederoperatie. Ze was de menstruatie zat, en mijn ouders zagen nog meer kinderen niet zitten. Uiteraard veel voorbereidingen getroffen, en veel gesprekken gevoerd met artsen. Veel vrouwen die het deden, en het zou een heel simpele ingreep zijn.
Na een maand of wat gebeurde het dan eindelijk, en er werd een week rusten in het ziekenhuis voorgesteld. Dus wij thuis bellen naar haar hoe het ging etc. Alles ging perfect, en ze zei eigenlijk al in staat te zijn naar huis te gaan en zo. Ik had toetsweek in die tijd, dus ik dacht even na een korte schooldag bij haar langs te gaan. Dus ik kom bij haar in de kamer, en ze was compleet ingestort. Ze haalde met de grootste moeite adem, en had hoge koorts. Dat was echt een van de grootste dieptepunten in mijn leven, want ik verwachtte gewoon een praatje met haar te kunnen komen maken. Maar in plaats daarvan ging ik dus naar de andere extreem.
Inmiddels is ze weer beter, en als ik erop terugkijk dan denk ik dat mijn omgang met die periode niet zo heel vreemd was; ik heb gewoon, net als iedereen (denk ik), de hele tijd aan haar gedacht. Volgens mij bestaat hier niks tegen; iedereen doet het, en er is niks tegen te doen. Het is dan ook totaal niet raar van jou dat je ook steeds aan je moeder moet denken.
Ik hoop je hiermee toch enigzins gerust mee gesteld te hebben, en wens jou en je moeder veel sterkte toe!

Groetjes,
Vincent

[I-alone]

Jeej, dat lijkt me erg rot. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, alleen heel veel sterkte!
Liefs.

[Linda1985]

Mijn moeder heeft heel veel in het ziekenhuis gelegen en door het zolang op bed liggen ook trombose gekregen. Hoop ellende die trombose, maar vooral heel pijnlijk. Ook heeft ze verschillende keren vocht achter dr longen gehad. Ook al zo pijnlijk en benauwend, maar dat hebben ze toen weggehaald met een drain en toen was het ook meteen weg.

Hoe ik omging met t feit dat mn moeder in het ziekenhuis lag. Tja weet ik niet echt. Ik heb dat jaar eigenlijk een beetje op de automatische piloot geleefd. Mn vader moet altijd veel werken en toen dus ook nog behoorlijk wat. Dus het huishouden kwam eigenlijk helemaal bij mij terecht. Daar was ik dus heel veel mee bezig. En zo vaak mogelijk naar het ziekenhuis dan, we zaten toen gelukkig niet vast aan die idiote bezoekuren.
Maar opzich kon ik er wel goed mee overweg dat mn moeder in het ziekenhuis lag, omdat mn moeder zelf heel gewoon deed. We probeerden gewoon van alle goeds te genieten en er het beste van te maken.
Hm verder was ik eigenlijk helemaal niet bezig met mezelf en hoe ik ermee om moest gaan eigenlijk. Ik was eigenlijk alleen maar bezig om te zorgen dat ik alles geregeld had voor mn moeder dat de was gedaan was en dat ze nieuwe schoon nachtponnen had. Ik was mezelf eigenlijk gewoon aan het bewijzen dat mn moeder zich geen zorgen hoefde te maken over hoe het thuis ging.
Wat ik wel deed was gewoon naar school gaan en gewoon naar de sporttrainingen en wedstrijden. Dat gaf echt heel veel afleiding en dan kon ik mn verdriet bij het sporten "eruit slaan". Dat heeft me eigenlijk ook voor een groot deel op de been gehouden.

Maar Silvie,
Ik denk wel dat het met je moeder goed zal komen. Ze kunnen tegenwoordig zo ontzettend veel op het gebied van trombose. Ik hoop alleen dat ze niet zoveel pijn heeft en dat ze naar huis mag als het daar ook de tijd voor heeft. Je moet wel onthouden dat ze in het ziekenhuis in ieder geval in goede handen is en in de gaten gehouden wordt. Als ik jou was zou ik zoveel mogelijk naar dr toe gaan. En als je dr niet bent iets gaan doen. Een stuk met de hond wandelen, fietsen, sporten. Vooral niet binnen gaan zitten en vanalles gaan zitten bedenken want daar maak je alleen jezelf gek mee en daar heeft je moeder ook niets aan toch?

Nou heel veel kracht toegewenst voor je moeder, dat ze maar gauw opknapt. En ook jij heel veel sterkte samen met je vader.

[Silvie]

Bedankt voor jullie reacties!
Heb even tijd niet gereageerd. Me hoofd stond er niet echt naar. In ieder geval mag mijn moeder vandaag naar huis. Ze moet nog wel onder behandeling blijven en in die zes weken gaan ze goed uitzoeken waar het precies vandaan komt (die opgezette klieren die de trombose hebben veroorzaakt). Als ze niets vinden ondergaat ze een kleine operatie in haar hals: Ze gaan daar dan een kliertje uithalen en verder onderzoeken. De kliertjes in haar hals waren geloof ik minder opgezet en in haar borstholte ging het geloof ik ook wat beter. Het was nog niet goed, maar het ging wel beter.
Ik ben enorm blij dat ze vandaag naar huis mag. Ze heeft er nu precies 2 weken in gelegen. We zijn er nog niet, want ze moet natuurlijk heel lang aan de medicatie en onderzoeken ondergaan.

[FrantiC]

ehm jaah mijn moeder heeft 1.5 jaar geleden een week of 2 in het ziekenhuis gelegen...
je was ff op bed gaan liggen omdat ze zich niet goed voelde.. dus ik liep ook ff naar boven, kijken hoe het ging.. had ze pijn op de borst enzo.. wij dokter gebeld.. hij gekomen, gekeken, ambu gebeld.. allemaal vreemde kerols in ons huis.. ma in de ambu, pa en ik in de auto er 8er aan.. toen lag ze op de hartbewaking met een dreigend myocardinfarct, en moest ze gedotterd worden..

toen was het allemaal wel even heftig.. maar op een gegeven moment was het afgezwakt maar was ze nog niet gedotterd.. maar als ze in het ziekenhuis zou blijven kom dat veel eerder gebeuren.. dus toen lag ze wel in het ziekenhuis maar was er op dat moment niet iets heel ergs aan de hand... alleen was iedereen natuurlijk heel erg geschrokken...

dus jaah tis toch weer een hele andere situatie maar ik begrijp je wel.. ik zou het positief bekijken, ze in het ziekenhuis natuurlijk wel in goede handen