[ Verhaal ] Het Schip der Dwazen

[niam]

[ Het schip der dwazen ]

Hoofdstuk 1

Velen hebben mij gestenigd.
Velen hebben mij verwenst.
Ik ben een paria.
In de stad gaan verhalen de rondte dat mijn vader ten tijden van mijn geboorte, in plaats van tranen van geluk, zijn maaginhoud over mij uitstortte. Om vervolgens de vroedvrouw en mijn moeder alleen te laten met zijn mislukte schepping. Niemand mocht weten wat er uit mijn moeder was gekomen: de vroedvrouw moest beloven te zwijgen over wat ze had gezien en diezelfde avond, drie uur na mijn geboorte, ben ik door mijn moeder te vondeling gelegd. Van top tot teen in vodden gewikkeld lag ik als een minieme mummie op het natte zand. Uren heb ik op het verlaten strand gelegen, als een hulpeloze prooi voor de zee, welke begerig haar tongen naar mij uitstrekte.

Aangezien ik mijn verhaal nu aan u vertel is mijn korte leven die nacht niet ten einde gekomen: tussen de wieren en stukken drijfhout werd ik gevonden door een strandjutter. Na zijn lange tocht langs de grillige kustlijn kwam hij die nacht thuis met enkel één versleten sandaal en de in elkaar gewikkelde vodden. Deze bengelden op zijn rug in het even daarvoor gevonden visnet.
Later vertelde hij me dat hij pas merkte wat er in de vodden verscholen zat toen hij bij thuiskomst het visnet van zijn rug liet vallen en er een luid gehuil aan de vodden ontsteeg. Ook hij was geschrokken van mijn verschijning toen hij me eenmaal van de lappen had ontdaan. Niet wetend wat te doen had hij zijn vrouw wakker gemaakt, welke zich meteen over mij ontfermde. Terwijl ik in een teil gevuld met warm water zat en gewassen werd, beraadslaagden de jutter en zijn vrouw over mijn lot.

Uiteindelijk besloten ze mij te houden. Aangezien ze oud waren en weinig geld te besteden hadden ( ze leefden van het geld dat binnenkwam door de verkoop van de gejutte spullen ) groeide ik niet in weelde op. We woonden in een houten vissershuisje in de duinen. In de winter zaten we ’s avonds vaak met zijn drieën bij het vuur om zodoende niet onderkoeld te geraken. Soms, als het sneeuwde en de wind vanuit een bepaalde richting kwam, joegen de vlokken onder de dakpannen door, waardoor ik ’s ochtends wakker werd tussen hoopjes sneeuw. Andere mensen zag ik vrijwel nooit. Om de twee maanden ging mijn moeder ( ik wist niet beter dat de juttersvrouw mijn echte moeder was ) naar de stad om kruiden, ingemaakte erwten, wortelen en andere groenten te kopen. Om geld te besparen werd er geen vlees en vis gekocht. Mijn vader had namelijk twee hengels, die hij had gevonden tijdens zijn nachtelijke zoektochten. Overdag had hij zeeën van tijd, die hij gedeeltelijke vulde met het vangen van vis.

Mijn ouders zeiden altijd dat ik niet mee kon naar de stad. Wáárom dat zo was zeiden ze niet. Ik had me er maar bij neer te leggen. Toch, na maanden gezeurd te hebben, was het dan eindelijk zo ver: op mijn zesde verjaardag mocht ik mee de stad in. Ondanks de woorden van mijn vader dat ik me er niet teveel van voor moest stellen, maakten gevoelens van euforie zich van mij meester. Ik was benieuwd naar de mensen in de stad, of ze net zoals mij en mijn ouders zouden zijn.
Toen ik mijn vader had gevraagd: “Zijn alle mensen zoals wij, papa?” had hij met zijn hoofd geschud en mij peinzend aangekeken. “Nee jongen, niet alle mensen zijn zoals wij.”
“Wat is er dan anders aan die andere mensen?”
De peinzende blik van mijn vader maakte plaats voor vertedering. “Ooit zul je die vraag zelf kunnen beantwoorden. Geloof mij maar.”

De vertederende blik had zich gemengd met twijfelende tranen.


[ More will follow ]

[I C U]

Nice. Meer

[lukas15]

niam schreef op 24-01-2005 @ 19:26 :
[ Het Schip der Dwazen ]

Velen hebben mij gestenigd. Velen hebben mij verwenst. Sommigen hebben getracht mij te doden. Ik ben een paria. In de stad gaan verhalen de rondte dat mijn vader ten tijden van mijn geboorte, in plaats van tranen van geluk, zijn maaginhoud over mij uitstortte. Om vervolgens de vroedvrouw en mijn moeder alleen te laten met zijn mislukte schepping. Niemand mocht weten wat er uit mijn moeder was gekomen: de vroedvrouw moest beloven te zwijgen over wat ze had gezien en diezelfde avond, drie uur na mijn geboorte, ben ik door mijn moeder te vondeling gelegd. Van top tot teen in vodden gewikkeld lag ik als een minieme mummie op het natte zand. Uren zou ik op het verlaten strand hebben gelegen, als een hulpeloze prooi voor de zee, welke met haar steeds dichter naderende golven begerig naar mij hapte. Aangezien ik mijn verhaal nu aan u vertel is mijn korte leven die nacht niet ten einde gekomen: tussen de wieren en stukken drijfhout werd ik gevonden door een strandjutter. Na zijn lange tocht langs de grillige kustlijn kwam hij die nacht thuis met enkel één versleten sandaal en de in elkaar gewikkelde vodden die op zijn rug bengelden in het juist gevonden visnet.
Later vertelde hij me dat hij pas merkte wat er in de vodden verscholen zat toen hij bij thuiskomst het visnet van zijn rug liet vallen en er een luid gehuil aan de vodden ontsteeg. Ook hij was geschrokken van mijn verschijning toen hij me eenmaal uit de lappen had gewikkeld. Niet wetend wat te doen had hij zijn vrouw wakker gemaakt, welke zich meteen over mij ontfermde. Terwijl ik in een teil gevuld met warm water zat en gewassen werd, beraadslaagden de jutter en zijn vrouw over mijn lot. Uiteindelijk besloten ze mij te houden. Ze waren al oud, en hadden weinig geld te besteden; ze leefden van het geld dat binnenkwam door de verkoop van de gejutte spullen. Na zes uren alleen op het strand doorgebracht te hebben had ik een nieuwe familie.


[ More will folllow ]

Goed stuk. Stijlvol. De laatste zin vind ik wat minder.

[niam]

Bedankt. Ik vind de 'laatste' zin ook niet mooi.

* Delete de boosdoener *

[Zut Alors!]

interessante bodem voor een mooi verhaal! Ik lees.

[niam]

Dat mag ook wel na al die uren die ik in jouw verhaal gestoken heb

[lukas15]

niam schreef op 24-01-2005 @ 19:39 :
Bedankt. Ik vind de 'laatste' zin ook niet mooi.

* Delete de boosdoener *

(Een vervanger zou trouwens ook goed zijn)

[niam]

Merci.

[I C U]

Is het niet 'zoals wij'? Of is het een expres gemaakte fout?

Fijn stuk weer

[Roosje]

Hm, leuk, ik lees er zo doorheen (is dat trouwens goed Nederlands? Nou ja, whatever, boeiend). Ik vind het gewoon lekker helder geschreven... Ja, leuk. Er komt nog meer, he?

Enne, het is zoals wij...

Edit: He, I C U was me voor...

[Vogelvrij]

Ik vind hem mooi, doet me aan.. hoe heet die ene vondeling in Egypte, Mozes of zo denken? Of ben ik nu hele domme dingen aan het zeggen?
Het leest heel snel en prettig en ben wel benieuwd naar een vervolg. Ik zou alleen kijken of je kunt vermijden dingen tussen haakjes te zetten...

[niam]

Wel, ik vind die haakjes persoonlijk niet storend. Voor mijn idee wordt de lezer hierdoor indirect meer in het verhaal getrokken.

Een vervolg is in de maak.

[Raakvlak]

Ik heb het idee dat jij je zeer snel laat inspireren door hetgeen je her en der leest. Niet (of misschien wel, hoor) qua thematiek, maar wel qua 'schrijftechniek.'

[niam]

Niet bewust.

[niam]

[ Ik plaats dit hoofdstuk 2 in twee delen. Anders is het te lang. Have fun ]

Hoofdstuk 2

Na een, door mij nimmer belopen, pad door de duinen te hebben gevolgd kwamen we aan bij de poort van de stad. Aan weerszijden van deze poort stonden opgetooide wachters, bij wie rode pluimen uit de helmen staken. Ik bleef even staan om hen goed te kunnen bekijken. Toen een van de wachters zijn oog op mij liet vallen, viel zijn strakke gezicht uit de plooi. Hij trok zijn neus op, en leek moeite te hebben om niet in de lach te schieten. Ik trok mijn neus ook op, en vroeg aan mijn moeder of dat de manier is waarop mensen elkaar begroeten in de stad. Mijn vraag werd niet beantwoord, maar ik nam aan dat het zo was, want toen we verder liepen trokken de meeste mensen die we tegenkwamen hun neus op.

Uiteindelijk kwamen we bij een rond plein. In het midden stond een houten bouwwerk, wat bestond uit een plateau op vijf palen, een trap en een rechtopstaand blok met drie gaten er in. Mijn moeder wilde niet zeggen waar het bouwsel voor diende en ook niet waarom er zoveel mensen omheen stonden. Nieuwsgierig en geboeid bleef ik staan kijken, maar mijn moeder greep mijn hand en trok me mee over het plein, en siste: “Blijf daar uit de buurt. Dat is heel gevaarlijk.”

We liepen een zijstraat in, waarna we uitkwamen op een kleiner, rechthoekig plein, waar de markt gehouden werd. Er kwam een muur van lawaai op ons af: koopmannen en vrouwen bulderden over het plein heen, trachtend elkaar te overstemmen. Ook waren er her en der mensen verwoed aan het onderhandelen, waarbij ze elkaar soms hard op de handen klapten. Ik had nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien.
Tevens was het voor mij de eerste keer dat ik andere dieren zag dan de vissen, konijnen en vogels die ik op het strand en in de duinen gezien had. De dieren die ik hier zag, had ik alleen gezien in de vergeelde boeken van mijn vader. Zoals de blauwgekleurde octopussen die als een kluwen glibberige tentakels op een kraam lagen uitgestald. Naast de kraam met de octopussen was een vrouw bezig met het slachten van kippen. Ze had een grof gezicht waar, iedere keer dat ze de hakbijl liet neerkomen, een verbeten uitdrukking op verscheen. Op haar kraam lagen al een twintigtal ontzielde kippen, waar gestaag bloed uit sijpelde, langzaam een plas vormend op de grond. Ik had medelijden met de kippen.

Er hing een geweldige stank op het marktplein, welke naar mijn inziens voortkwam uit de hopen uitwerpselen van de vele dieren die hier geslacht en verkocht werden. Ik weet niet of het door die stank kwam, of door de drukte, maar de mensen leken hier veel minder aardig dan in de rest van de stad. Als ze mij aankeken trokken ze nog wel vriendelijk hun neus om, maar als ik dan ook mijn neus optrok om hen terug te groeten, keken ze mij vaak geërgerd en boos aan.
Sommige marktbezoekers duwden mijn moeder en mij hardhandig aan de kant als we rustig voor een kraampje de koopwaren stonden te bekijken. Nadat dit een aantal keren was gebeurd, en mijn moeder er niet boos om werd, begreep ik dat het een vast gebruik was op de markt, waarna ik ook tegen benen en billen begon te duwen. Voor kinderen was dit waarschijnlijk toch niet gebruikelijk, want de eerste paar mensen waar ik tegenaan duwde keken mij verwijtend aan, en riepen dingen die ik niet begreep. Moeder gebood mij te stoppen toen ze zag waar ik mee bezig was en trachtte zich te verontschuldigen tegenover de mensen die ik had geduwd, maar niemand gunde mijn moeder een blik waardig.

Het was toen de zon ongeveer op twee uur stond, dat er uit de richting van het andere plein ineens een luid gejoel klonk. Hierop volgend begonnen de mensen op het marktplein ook naar elkaar te roepen en wild te gebaren. Sommigen vormden groepjes en haastten zich naar het andere plein.
“Wat is er aan de hand”, vroeg ik mijn moeder, die hevig aan het onderhandelen was over de prijs van een buidel zout.
Zó hevig dat ze mijn vraag niet leek te horen, en ze merkte ook niet dat ik mijn hand uit die van haar losmaakte. Mijn nieuwsgierigheid was sterker dan het gebod van mijn moeder, en behoedzaam langs de kraampjes sluipend, bewoog ik mij richting de bron van het lawaai.

Op het ronde plein aangekomen bemerkte ik dat er iets gaande was in de buurt van het centraal gelegen bouwwerk. Ik zag mensen wijzen, terwijl ze allerlei, voor mij onbekende, dingen riepen, schrééuwden. Enkele van de woorden herkende ik wel: de mensen die ik had geduwd op het marktplein hadden ze ook tegen míj geroepen.
Ik was benieuwd naar de oorzaak van al deze opwinding. Er moest wel iets heel speciaals aan de hand zijn, aangezien iedereen zich er zo druk over maakte. Ineens bedacht ik me dat mijn vader ooit had verteld over troubadours: mannen die het hele land rondreizen en in elke stad die ze aandoen machtige verhalen vertellen. Verheugd nam ik aan dat er precies vandaag een dergelijke verhalenverteller in de stad was, en dat hij nu aan zijn optreden ging beginnen.
Nadat ik mij moeizaam tussen de mensenmassa door had gewrongen had ik eindelijk een goed zicht op de plek waar het zou gaan gebeuren.

In plaats van een man, strompelde er een in vodden gehulde, oude vrouw de trap op, welke begeleid werd door twee vervaarlijk uitziende mannen. Hun helmen waren niet elegant, gelijk aan die van de poortwachters, maar zwart en puntig. Angstaanjagend.
Ik nam aan dat noch de vrouw, noch een van de mannen een verhaal zou gaan vertellen. Teleurstelling maakte zich een moment van mij meester. Tot ik me bedacht dat mijn vader ook had verteld over een zogenaamd rollenspel, waarbij mensen in de huid kruipen van mensen die zij niet zijn. Mijn teleurstelling was weer verdwenen, want een rollenspel leek mij eigenlijk nog spannender dan een troubadour.

Ik leek niet de enige te zijn die enthousiast was over het komende rollenspel: uitzinnige kreten ontstegen aan het publiek bij het verschijnen van de vrouw en haar begeleiders op het plateau. Er ging een groot verdriet uit van haar houding, en ik concludeerde dat ze een trieste persoon zou gaan spelen, zoals een vrouw die zojuist weduwe is geworden. De gehelmde mannen sleurden haar naar de voorkant van het plateau. Hier lieten ze haar los, waarna ze krachteloos door haar knieën zakte en met haar handen op de grond moest steunen om zodoende niet voorover te vallen.

[Roosje]

.

Ik vind hem leuk, het leest lekker. Het neus-optrek-geval vind ik ook erg grappig. Het is best vreemd om ineens de wereld te zien uit de ogen van zo'n kind... dat van niks weet, zeg maar. O, en je schrijfstijl vind ik ook erg fijn, je wordt lekker in het verhaal getrokken...

[Vogelvrij]

Leuk geschreven, leuk verhaal Ben benieuwd naar de rest.

[I C U]

Ik vind het errug leuk dat je alles ziet vanuit een kind dat van niets weet! Makes me feel young Verder: leest fijn, hoewel ik soms het idee heb dat je te hoogdravende woorden gebruikt, maar serieus storend is het niet, het valt me alleen op
Ben benieuwd naar de rest!

[niam]

Merci.

Oh pardon.
Wat een fabuleux, schitterend, fantastelbaar, uitstekend, van hoog niveau zijnde, uiterst literair, hoogbekwaam, machtig verhaal Ramon! Wat kun je dat ontzéttend goed snoes! Kus!


Zo beter?

[niam]

Tell me something I didn't already know

[niam]

[ Het tweede deel van hoofdstuk 2 ]


Het lawaai dat mij omringde verstomde onmiddellijk toen een van de mannen krachtig zijn vuist in de lucht stak. De drie op het plateau hadden meteen de onverdeelde aandacht van het publiek. De man liet zijn blik langzaam over het publiek glijden. Sommige mensen keek hij langer aan dan anderen en ik hoopte dat hij mij niet zou aankijken. Ineens stootte hij alle lucht uit zijn longen, waardoor hij een laag, maar machtig klinkend geluid voortbracht. Vrijwel tegelijkertijd liet hij de houten stelling kraken door zijn gelaarsde voet hard neer te laten komen op het hout. Evenals de vuist in de lucht was dat schijnbaar een teken voor de mensen op het plein, want zonder verdere geluiden te maken begonnen zij ook te stampen. Onheilspellend en spannend tegelijk werd het ritme steeds verder opgevoerd en al gauw leek het hele plein te dreunen. Ik stampte ook mee op het opzwepende ritme, en op een gegeven moment was ik als een wilde aan het springen, proberend mijn voeten zo hard mogelijk op de keien neer te laten komen. Met mijn ogen gesloten ging ik zodanig op in het ritme, dat ik totaal niet doorhad wat zich op het podium afspeelde.

Ik had pas door dat men was gestopt met stampen toen er een krachtige hand op mijn schouder neerkwam, die mij deed stoppen met springen. Over mijn schouder kijkend zag ik een man staan, welke gehuld ging in een stoffige zwarte mantel. Hij keek me indringend aan, waarop hij zijn wijsvinger op zijn lippen legde. Vervolgens wees hij in de richting van het podium. Ik draaide me om in de richting van de wijzende vinger en de aanblik van de scène op het podium liet mij even de adem inhouden.

Een van de mannen hield het bovenste deel van het houten blok omhoog, waardoor de drie gaten in zes halve manen werden verdeeld. De andere man sleepte de oude vrouw aan haar haren over het plateau, richting het in tweeën gedeelde blok. De ijselijke kreten van de vrouw deden mij sidderen en ik voelde dat ik stond te trillen op mijn benen. Ik kon mij niet voorstellen dat mensen elkaar écht pijn zouden doen tijdens een rollenspel, maar de kreten van de vrouw klonken alles behalve gespeeld. Wild met haar benen schoppend trachtte ze zich los te worstelen, maar de man sleepte haar onverstoorbaar verder. Bij het blok aangekomen liet hij haar haren los, waardoor haar hoofd hard op het ruwe hout sloeg.
Terwijl dit gebeurde hoorde ik tot mijn verbazing een aantal mensen verheugd juichen. Iemand riep: “Tot Satan gekeerde zielen zullen lijden. Laat het schavot haar zonden uitwassen!”
Wie deze Satan en het schavot waren, wist ik niet.

Nadat de man het publiek weer tot stilte gemaand had, trok hij de vrouw overeind en legde haar met het bovenlijf op de onderste helft van het blok. De vrouw werd met barse stem bevolen haar hals en polsen op de uitgezaagde rondingen in het hout te plaatsen. Waarna de andere man het bovenste deel, onder begeleiding van het piepende geluid van roestige scharnieren, langzaam liet neerdalen. Hierna werden de twee delen aan elkaar bevestigd door middel van een ijzeren pin die door twee, in het hout bevestigde, ringen gestoken werd.
Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel en ik wilde roepen dat ze er mee moesten stoppen, dat ze de oude vrouw pijn deden. Ik deed het niet, want ik was bang dat ik het rollenspel daarmee zou verstoren, waardoor ik misschien nooit meer in de stad zou mogen komen. Vol medelijden bleef ik staan kijken.

Gezamenlijk liepen de gehelmde mannen weg, de vrouw achterlatend in haar kleine gevangenis. Afgezien van de kermende geluiden van de vrouw, die nu angstig het publiek inkeek, was het angstig stil op het plein. Niemand bewoog zich, niemand zei wat.
Net op het moment dat ik aan iemand wilde vragen wat er verder zou gaan gebeuren, spatte er iets uiteen op het hout, vlak naast het hoofd van de vrouw: het was begonnen.

Die eerste uiteenspattende appel leek de mensen weer tot leven gewekt te hebben. Tot mijn schrik begonnen er nu ook andere mensen, onder wie ook vrouwen en kinderen, met van alles te gooien. Eieren, tomaten en zelfs stenen vlogen over mijn hoofd, richting de hulpeloze vrouw. Ik keek op naar de vrouw en ondanks dat ze al enkele keren in haar gezicht was geraakt, keek ze nog steeds het publiek in.
In haar ogen zag ik tranen, die zich met het bloed op haar wangen mengden. Mijn ogen begonnen zich ook met tranen te vullen en het liefst was ik weggerend, maar het was zo druk op het plein dat ik geen kant op kon. Toen, ineens, kruisten onze blikken en ik voelde haar pijn, haar onbegrip en haar hulpeloosheid. Terwijl ze nog steeds door van alles geraakt werd keek zij mij wanhopig aan en ik kon mijn tranen niet meer houden. Mijn tranen leken de vrouw kracht te geven; iemand die om haar huilde, iemand die zich haar lot aantrok. Even dacht ik een vertederde glimlach op haar gezicht te zien verschijnen, die ik probeerde te beantwoorden.
Toen werd haar voorhoofd getroffen door een zware kei, en ik zag iets breken in haar ogen, waarna ze langzaam haar hoofd de eeuwigheid in liet zakken.

Net toen ik naar haar toe wilde rennen voelde ik weer die zware hand op mijn schouder, en er werd in mijn oor gefluisterd: “Kom mee. Anders zul jij de volgende zijn.”

[I C U]

Mooi beschreven, dit hele gebeuren.

Een van de mannen hield het bovenste deel van het houten blok omhoog, waardoor de drie gaten in zes halve manen werden verdeeld

Ik wist wat je bedoelde, maar ik moest er toch over nadenken. Maar het klopte!

Mooi stukje weer!

Wanneer krijgen we te lezen wat er nou zou bijzonder aan deze jongen is?

[Roosje]

Mooi, maar zielig...

[Tovenaar]

Mooi en ingetogen beschreven, wat ik altijd erg prettig vind omdat het verhaal dan meer gaat leven. (daarom is De Kleine Blonde Dood ook zo'n geweldig boek ) Dus probeer dat te blijven volhouden! Wellicht kan je de hoofdpersoon zelfs iets ''onwetender'' maken. Ik vond het bijvoorbeeld zonde dat je de gevoelens tussen hem en de vrouw op het schavot (naar mijn idee) erg ver uitdiepte.

[niam]

Bedankt voor het lezen en het commentaar.

Er komt nog veel meer, dus enige uitdieping van het personage vind ik wel kunnen, maar die onwetendheid van de hoofdpersoon is inderdaad de hoeksteen van het verhaal.

De passage over de gevoelens tussen hem en de vrouw toont zijn kennismaking met het, uit onwetendheid voortkomende, kwaad in de mens. Hij en de vrouw begrijpen elkaar, en dat wilde ik naar voren brengen.


Ik ben nu druk bezig aan het skelet voor het vervolg.

niam.

[Vogelvrij]

Ja, mooi

Alleen dat gedeelte waar I C U het over heeft, snapte ik niet echt

[niam]

Hoofdstuk 3

Twee maanden. Twee lange maanden dwalen we nu al op zee. Onze positie op de wereldkaart is mij onbekend, evenals ons lot. Ieder moment kan het noodlot in zich dragen, nu we overgeleverd zijn aan de grillen van het water. In deze twee maanden heeft de turkooisgekleurde oneindigheid, die ons al zo lang in haar greep houdt, al minstens een dozijn mannen tot haar genomen. Sommigen stierven op heldhaftige wijze, terwijl ze tijdens een storm hoog in de mast klommen om het zeil te redden van de snijdende wind. Anderen stierven minder memorabel, zoals de mannen en vrouwen die door krachtige golven overboord werden geslagen, of de oude man die uitgleed op het vochtige dek en zijn rug brak.
Ook zijn er een aantal vrijwillig hun dood tegemoet gesprongen. Waarschijnlijk voortkomend uit een drang naar verlossing van het lijdzame bestaan, of simpelweg uit pure krankzinnigheid.

Na een week gevuld met hevige stormen en beukende golven, zit ik nu in de schaduw van het zeil, verscholen voor de brandende zon, welke vandaag alleenheerschappij heeft over de blauwe lucht. Bij mooi weer zit ik hier vaak, schrijvend aan verhalen over legenden en mythen, zoals ik op dit moment ook aan het schrijven ben, maar nu is het mijn levensverhaal dat ik opteken aan de goedkope vellen perkament.
Met mijn rug gezeten tegen de niet bewoonde kajuit kijk ik uit over het dek. Hier en daar bevinden zich splinterige gaten in het vermolmde hout. Aandenkens aan benen die opgehaald werden toen zij krakend door, het door houtworm aangetaste, hout zakten.
Inclusief mijzelf, zijn er nog vijftien overlevenden op het schip, waar we onze doelloze reis begonnen met veertig mensen. In het begin heb ik mijn deel van het spaarzame eten nog gedeeld met de ouderen en zwakkeren onder ons. Totdat ik inzag dat zij bij voorbaat al verloren waren.
Naast mij zit een naakte jongeman. Hij zal niet veel ouder zijn dan ik, waarschijnlijk ergens onder in de twintig. Op zijn hurken zit hij voor zich uit te staren, een sliert kwijl hangt aan zijn twee maanden lange baard. Zijn linkerarm bestaat enkel uit een korte stomp waar provisorisch een grijze doek omheen is geknoopt.
Waarom hij naakt is weet ik niet. Ik kan het ook niet vragen, want hij kan, of wil niet praten. Zo nu en dan gorgelt hij enkele onverstaanbare klanken terwijl hij me met zijn grote waterige ogen paniekerig aankijkt. Dan leg ik mijn hand op zijn iele schouder en zeg dat het allemaal goed is, dat hij maar rustig moet gaan zitten en dat ik voor hem zal zorgen.

[Vogelvrij]

Wow, ineens wel een heel andere tijd en zo, toch?
Maar nog steeds wel mooi geschreven, vind het nog steeds leuk om te lezen en ben benieuwd hoe het nu verder gaat

[niam]

Bedankt. En klopt. Het wordt geen chronologisch verhaal.

[Redhair]

Ik vind hem erg goed, boeiend en mooi. Ik leef er helemaal in, hoor nota bene het geklots van de zee. Erg goed, ik verlang naar meer.

[niam]

Merci bien.

[Tovenaar]

Hmm..ging het eerst over een jongen waarvoor gezorgd werd, nu lijkt het wel alsof de jongen de taak op zich heeft genomen om voor anderen te zorgen. Het hoofdstuk is zeker sterk geschreven, ik heb alleen moeite om het te plaatsen in het voorgaande, omdat de karakters van de ik-personen zo verschillen. (althans, zo komt het op mij over)

Dan leg ik mijn hand op zijn iele schouder en zeg dat het allemaal goed is, dat hij maar rustig moet gaan zitten en dat ik voor hem zal zorgen.

Vooral dit stukje tekst wekt bij mij sterk de indruk dat dit hoofdstuk beschreven is uit het perspectief van de man met de zwarte mantel die in hoofdstuk 2 de hand op de jongen legde. Is dat correct?

[niam]

Heb geduld, and everything will become clear

[Tovenaar]

niam schreef op 29-01-2005 @ 01:49 :
Heb geduld, and everything will become clear

Geduld? Maar het is spannend!

[SiemdeCyper]

Ik wil wel meer lezen!

[I C U]

Fijn stukje. Geen commentaar

[niam]

Ik ben er druk mee bezig.

[Zut Alors!]

Okee, gelezen!


Het is in ieder geval heel goed duidelijk dat de hoofdpersoon in hoofdstuk drie een stuk ouder en wijzer is geworden. Alleen vond ik hem in hoofdstuk twee al een beetje tegenstrijdig qua gedragingen. Af en toe gedraagt hij zich bijna als een kleuter (iets te jong, gok ik) en af en toe lijkt hij juist te volwassen voor zijn leeftijd. Hij zou daar iets van 12 moeten zijn?

Tja, zo komt het (vanuit de manier van schrijven) op mij over, vooral als ik het volgende hoofdstuk bekijk. Dat is in ieder geval een knap staaltje werk, dat het leeftijdsverschil zo naar voren komt.

[niam]

In hoofdstuk 2 is hij zeven jaar oud.

Ik had het zelf ook al gezien bij sommige passages. Leeftijdsbeeld mag soms wel iets consequenter.

Bedankt

Groeten.

[Thiska]

En ik wordt literair geil van jou! Bijna dan. Nee echt, ik vind het goed! Ik ben heel benieuwd naar de rest!

kus!

[Thiska]

oeps, het is inderdaad: Ik word, met een d!
hihi

[Zut Alors!]

Je kan ook even op 'wijzig' drukken...

[niam]

Hoofdstuk 3

Twee maanden. Twee lange maanden dwalen we al op zee. Onze positie op de wereldkaart is mij onbekend, evenals ons lot. Nu we overgeleverd zijn aan de grillen van het water, kan ieder moment het noodlot in zich dragen. In deze twee maanden heeft de turkooisgekleurde oneindigheid, die ons al zo lang in haar greep houdt, al minstens een dozijn mannen tot haar genomen. Sommigen stierven op heldhaftige wijze, terwijl ze tijdens een storm hoog in de mast klommen om het zeil te redden van de snijdende wind. Anderen stierven minder memorabel, zoals de mannen en vrouwen die door krachtige golven overboord werden geslagen, of de oude man die uitgleed op het vochtige dek en zijn rug brak.
Ook zijn er een aantal vrijwillig hun dood tegemoet gesprongen. Uit een drang naar verlossing van het lijdzame bestaan, of simpelweg uit pure krankzinnigheid.

Na een week gevuld met hevige stormen en beukende golven, zit ik nu in de schaduw van het zeil, verscholen voor de brandende zon, welke vandaag alleenheerschappij heeft over de blauwe lucht. Als de zee rustig is zit ik hier wel vaker, schrijvend aan verhalen over legenden en mythen, zoals ik op dit moment ook aan het schrijven ben. Nu is het echter mijn levensverhaal dat ik opteken aan de goedkope vellen perkament.
Met mijn rug gezeten tegen de niet bewoonde kajuit kijk ik uit over het dek. Hier en daar bevinden zich splinterige gaten in het vermolmde hout. Aandenkens aan benen die opengehaald werden toen zij krakend door het hout zakten. Houtworm.
Inclusief mijzelf, zijn er nog vijftien overlevenden op het schip, waar we onze doelloze reis begonnen met veertig mensen. In het begin heb ik mijn deel van het spaarzame eten nog gedeeld met de ouderen en zwakkeren onder ons. Tot ik besefte dat zij bij voorbaat al verloren waren.

Naast mij zit een naakte jongeman. Hij zal niet veel ouder zijn dan ik, waarschijnlijk ergens onder in de twintig. Op zijn hurken zit hij voor zich uit te staren, een sliert kwijl hangt aan zijn twee maanden lange baard. Zijn linkerarm bestaat slechts uit een korte stomp waar provisorisch een grijze doek om is gebonden. Sinds twee weken volgt hij me zoals een kuiken zijn moeder volgt. Geen seconde wijkt hij van mijn zijde, constant mijn gedragingen imiterend, zelfs als ik mijn behoefte doe. In het begin vond ik het onbehaaglijk dat ik werd gevolgd door een naakte man, maar nu ben ik eraan gewend. Ik ben hem als een vriend gaan beschouwen. Naast Jakys ( waar ik later nog over zal vertellen ) is hij de enige vriend die ik in mijn leven gekend heb.

Ik weet niet wat de oorzaak is van zijn naaktheid. Niemand weet het, hij zelf waarschijnlijk ook niet. Ik kan het ook niet vragen; zijn tong is uitgerukt.
Zo nu en dan springt hij op, gorgelt enkele onverstaanbare klanken, en kijkt me paniekerig aan met zijn grote, waterige ogen. De eerste keren dat hij dat deed probeerde ik, gebruik makend van gebaren en houtskooltekeningen, erachter te komen wat hij bedoelde, maar hij begreep mijn bedoeling niet. Nu leg ik alleen nog begripvol mijn hand op zijn knokige schouder, terwijl ik hem zeg dat alles goed komt en dat ik voor hem zal zorgen. Meestal gaat hij dan rustig zitten, om weer kwijlend voor zich uit te gaan staren, zich niet bewust zijnde van de wereld om zich heen.

Uitgeputte mannen en vrouwen liggen verspreid over het dek, wegkwijnend in de zon, als geraamten gehuld in stinkende vodden, de huid gelijk aan verdroogt perkament. De meeste ruggen, waaronder die van mij, zijn getekend door paarsgekleurde littekens, pijnlijk opzwellend als men er te lang mee in de zon zit; brandende herinneringen aan de zweepslagen.
Op de voorsteven ligt een verwarde man, raaskallend over de duivel en de hel, rollend met zijn grote ogen. Al drie dagen ligt hij daar, terwijl hij gedurende de hele dag, als een bezetene, godslasterlijke kreten uitbraakt.
“De heerser des Pandemonium heeft mij gestuurd als Groot-inquisiteur!”, “Satan wil de aarde zien branden!”
Zijn woorden doen mij denken aan mijn eerst bezoek aan de stad. Aan de middag dat ik voor het eerst andere mensen zag, mensen die niet zoals mij waren. De middag dat mijn oude leven ophield te bestaan, en mijn nieuwe leven zijn ingeleide deed met die ene krachtige hand op mijn schouder.

[Vogelvrij]

Ja, die laatste alinea, daardoor vind ik hem nog beter dan dat ik hem al vond

[I C U]

mensen die niet zoals mij waren

zoals ik.

Ik vind het nog steeds een goed verhaal, hoewel die alinea niet zo heel veel toevoegd!

[niam]

Welke alinea?

[I C U]

Dit stuk heb je al geplaatst, alleen het laatste stukje (van 'meestal gaat' tot 'mijn schouder') is nieuw. Vandaar.

[niam]

Dat klopt.

Ik werd geplaagd door psychische dips en tentamens, dus ik kon niet echt productief zijn.

Dit Hoofdstuk is een intermezzo, en heb hiermee de sfeer voor het schip getracht te zetten.