Beginsel

[Aquan-i]

Het is nog maar een heel heel kort stukje van iets dat een vrij lang verhaal moet worden, maar - juist omdat het langer moet worden - zou ik het op prijs stellen als iemand mij zou kunnen vertellen of er iets gruwelijk mis mee is, zodat ik niet eerst tientallen pagina's produceer alvorens ik het weggooi

(Nee, titel is er inderdaad ook nog niet )

'Mark ? Mahaaark !'
'Ze was ziek.'
'Hmmm ?' Vroeg hij afwezig zonder de blik van de grond te tillen.
'Ik zeg dat er dingen worden gezegd over haar ... dat ze ziek was, enzo. Gestoord.'
'Dat zal wel.'
'Ze zei niet meer te kunnen leven.'
Stilte.
Ja, dat zei ze. Voor ze het uiteinde van het geweer tegen haar slaap keerde en hem hopeloos had begraven in stukken weefsel dat ooit 'zij' is geweest, met dezelfde virtuositeit waarmee ze door heel het leven danste.
Maar. Degene die het aankondigt doet het toch niet, toch ?! Toch.
Steentjes rollen in het water als hij opstaat en verstoren de vrede van een bewegingloze dag.
Hij weet nog alles van toen, wanneer hij haar voor het laatst bezocht en met alle zintuigen de diepte van haar emoties waarnam.
'Praat met mij !' zei hij toen, 'praat !'
Omdat zij niet meer praatte.
Alles was gezegd.
'Mark !'
De stem vibreert in de hete zomerse lucht en trekt hem met alle geveld en uiteindelijke geldigheid uit zijn gedachten terug de werkelijkheid in. Hij zucht en kijkt als uit een andere wereld om zich heen, voorzichtig maar met het lot verzoend seinend naar de bron van de opschudding.
Misschien had ze het wel expres gedaan, om hem te straffen. Misschien had ze wel hele nachten doorgebracht met nadenken over de ultieme wraak tot ze er hoofdpijn van kreeg en misselijk werd van het onbegrensd verlangen.
Automatisch vouwt zijn mond in een neutrale glimlach om de niet geheel gewenste gast te verwelkommen, wie het ook mag zijn..
'Ah, dat ben jij,' constateert hij als het bekend blond koppie met moeite net boven het hek uitkomt.
'Ga je zwemmen ? We gaan allemaal; ik, Chris, Danielle, Mon-'
'Monique ook, natuurlijk,' verbreekt hij Natascha's waterval ongeduldig, 'maar ik moet hier nog wat afwerken.'
'Voor je uitstaren als een dode vis, bedoel je ? Kom op, beetje actie !'
'As je iets wilt weten, Monique heeft mij hier naar toe gestuurd om jou te vragen,' voegt zij met een zachtere vonk in de ogen toe en kijkt hem meteen even ondeugend als voorheen aan.
En waarom niet, eigenlijk, stijgt de verleiding aangespoord door het enthousiasme van zijn jonger, eeuwig zorgenloos zusje en het aantrekkelijk voorstel van afkoelen in het publiek meer.
'Nooou ? Ga je ?'
'Goed, goed,' mompelt hij geresigneerd, 'ik pak mijn zwemspullen en we zijn weg.' Hoe hij in de tuindeur verdwijnt, hoort hij nog Natascha's triomfantelijk gelach.
'Monique scheelt, he !'

[terror4life]

het begin is heel erg cliché, daarna zakte dat wat af, maar ik volgte het ook niet meer daarna, het is heel warrig (dit kan ook liggen aan het feit dat ik niet helemaal wakker ben )
maar goed, meer heb ik er nu niet echt over te zeggen... misschien als ik wat wakkerder (???) ben.

[Zut Alors!]

Buiten het cursief om komt het verhaal heel erg over als een tienerverhaal. Vooral in de gesproken tekst komt dit heel erg naar voren. Daartussen echter, zijn de ingewikkeld geconstrueerde zinnen juist heel erg storend. Ze passen niet binnen het geheel. Dan duidt ik dus op dingen als het volgende:


-De stem vibreert in de hete zomerse lucht
-uiteindelijke geldigheid
-met het lot verzoend seinend naar de bron van de opschudding
-vouwt zijn mond in een neutrale glimlach(mede omdat deze niet klopt)
-de niet geheel gewenste gast
-van zijn jonger, eeuwig zorgenloos zusje en het aantrekkelijk voorstel van afkoelen in het publiek meer.
-mompelt hij geresigneerd,
-Hoe hij in de tuindeur verdwijnt (omdat deze niet klopt)

Verder heb ik het hele stuk een aantal keer moeten lezen voordat de situatie (jongen zit in tuin wanneer zijn zusje hem vraagt mee te gaan zwemmen) mij duidelijk werd.
Het is vooral ingewikkeld omdat ik het cursief een dialoog speelde, en zijn zusje in het dialoog nog niet is voorgesteld totaan het punt dat hij besluit mee te gaan.
Het is al met al nogal verwarrend. Lees het maar een keer over en kijk even kritisch naar je eigen tekst voordat je verder gaat.
(en verander niet teveel, je verpakking moet niet net zo cliché worden als de inhoud)

Algoed, ik lees!

[edit] Bij nader inzien bedenk ik me dat je eigenlijk beter gewoon de overzichtelijkheid van het dialoog met zijn zusje aanpakt, in plaats van dat je al die prachtige zinnen straks gaat vernaggelen.