Gedicht: De leeuwin (H. Laurey)

[Bernero]

Hoi, ik ben bezig dit gedicht uit te werken, maar aan één ding kom ik niet uit. Ik zal eerst even het gedicht vertellen.


Mijn jong, mijn koningswelp, mijn warme pracht,
ik lig je in mijn poten te bewaren,
ik lik de onrust uit je weke haren,
tot zij weer vochtig zijn als d'eerste dag.

Ik dek je toe met ingehouden uren,
want bijna breekt het leeggelopen licht
je ogen binnen en krijgt overwicht,
dat altijd duurt en niet is te verduren.

Dan raak ik je aan dit bestaan verloren,
dat op een horizont van ijzer stuit.
Je weet niet eens waar het je buiten sluit.
Maar nooit zul je de stilte schreeuwen horen

en nooit het goddelijke doodsgevaar
uitdagend voelen trillen in je oren.

Stenen en staal waarin je werd geboren,
maken ons later vreemden voor elkaar.



De vraag is welke beeldspraak in vs. 5 staat. Ze doelen hier waarschijnlijk op 'met ingehouden uren' en ik denk dat het een metafoor is, maar ik snap de betekenis ervan niet echt. Zou iemand mij dat kunnen uitleggen.

De leeuwin geeft zo aan dat zij wel zou willen dat het welpje altijd een klein welpje zal blijven, opdat haar welp niet van haar gescheiden zou worden en (dus) geen slachtoffer zou worden van de grote, boze wereld.

[Bernero]

Ah ja nu zie ik het

Bedankt