[Freestyle] Mobiel leven.

[EggeD]

Een vlugge maar toch aparte bijdrage:


- - -

Freestyle 1: Mobiel leven.

Met haar leven in de hand loopt ze door de miezer, haar voeten systematisch op de witte tegels van de contraststrook die je bij bushaltes vaker aantreft, haar hoofd naar beneden afgewend. Einstein zou gedacht hebben dat ze in haarzelf praat, haar tijdgenoten, daarentegen, zouden je vertellen dat ze met haar leven in gesprek is. Forenzen kijken strak vooruit, nemen met geperste moeite geen kennis van haar, hun ruggen alle gekeerd naar het bedompte park.

Ze heeft het over iets triviaals, over haar relatie met datgene wat zich achter dat leven verschuilt. 'Was er meer tijd nodig ?' vroeg het haar, met schijnbare spijt, waarop ze stellig antwoordt van wel: het had zich alleen met haar te binden, het zou onmogelijk zijn tijd te verliezen aan anderen omdat die niet zouden moeten bestaan, in de geest van datgene; als ze uit het oog verloren was, zou het zich niet verroerend moeten wachten tot haar wederkomst. Toen het haar - het schemerde intussen en de tegels hadden zich voor een parkpad verwisseld - om harde bewijzen vroeg, moest ze die schuldig blijven en de zweverige bijeenkomst met een zuchtje en een traantje verlaten. Haar leven laat haar ook niet doorgaan, er moeten acties ondernomen worden voordat dat weer mogelijk is, de bijeenkomsten zijn tijdelijk op. Ze glimlacht vals, ironisch genoeg, omdat het eigenlijk goed uitkomt, ze kan de confrontatie niet aan, en nu heeft ze een excuus, of beter tijd, tijd om voor te bereiden, om er morgen werk van maken.

Ondertussen is ze onbewust op onbekende wegen terecht gekomen. 'Ben ik misschien het park in gelopen ?' vraagt ze zich, en er kriebelt iets langs haar benen. Als een reflex schiet haar arm naar haar bovenbeen, waar het kwaad geschiedt en in haar gedachten beeldt ze zich in dat de vingers aan het uiteinde van die arm nu het koordje van haar trainigsbroek, die in die voorstelling de boosdoener is, als het ware tegen haar been terug omhoog rolt. Dit gebeurt haar vaker - door luiheid strikt ze de koordjes nooit - en is verworden tot een heuse routine.

Dit keer klopt er iets niet. Een pijnscheut schiet vanuit de plek van aanraking door haar been, via het merg van de rug naar boven, terwijl de kriebel zich naar beneden waadt. In napijn en -paniek ziet ze een vlug, zilver- en centipedeachtig insect de parkrand in vluchten. Ze weet meteen dat ze vergiftigd is en zakt ook vrijwel meteen door haar benen. In haar zak zit haar leven, dus ze grijpt ernaar en drukt op de drie toetsen die haar leven zouden moeten redden. Het laatste wat ze hoort is echter een boodschap dat de redding niet bereikt kon worden, omdat er acties ondernomen moeten worden om dat mogelijk te maken, confrontaties via haar leven zijn tijdelijk onmogelijk. De inzakking is nu compleet, en uitgespreid op het parkpad wacht ze tot haar leven haar verlaat.


- - -

Haha, "freestyle"

[Roosje]

Mwah. Ik sjnap het niet helemaal. Of nou ja, ik snap het wel, maar ik kan mijn aandacht er niet helemaal bijhouden en er zitten grammaticafoutjes in, waardoor het allemaal ingewikkeld overkomt.

[Vogelvrij]

Het komt inderdaad een beetje ingewikkeld over, iets te veel moeilijke, bijzondere woorden in een zin, snap je? En ik snap hem geloof ik ook niet helemaal

[EggeD]

Grammaticale foutjes zijn er om met me te delen he. (:

En verder was het inderdaad de bedoeling een mysterieuze introductie tot het verhaal te maken, wat uiteindelijk niet echt tot recht komt in zo'n kort stuk. Maar toch zou je je daardoor niet moeten laten afschrikken. Laat ik zeggen dat 'haar leven' dat ik vaak gebruik te maken heeft met de titel: in de eerste alinea wordt de omgeving beschreven waarin de hoofdpersoon iets doet met datgene, in de tweede alinea wordt dat specifiek uitgewerkt. Als je het niet "snapt", moet je het zeggen, dan leg ik veel meer uit.

[Zut Alors!]

EggeD schreef op 08-03-2005 @ 14:00 :
Dit keer klopt er iets niet. Een pijnscheut schiet vanuit de plek van aanraking door haar been, via het merg van de rug naar boven, terwijl de kriebel zich naar beneden waadt. In napijn en -paniek ziet ze een vlug, zilver- en centipedeachtig insect de parkrand in vluchten. Ze weet meteen dat ze vergiftigd is en zakt ook vrijwel meteen door haar benen.

Dat mag je me wel even uitleggen.

[EggeD]

Zut Alors! schreef op 08-03-2005 @ 23:25 :
Dat mag je me wel even uitleggen.

Er is een beestje in de kleding van de hoofdpersoon gekropen, die haar op dat moment steekt en vergiftigt. Ze schrikt en voelt het, heel lyrisch allemaal, het beestje verdwijnt van het podium en de hoofdpersoon begint te bezwijken.

Dit is juist een van de meer straight-forward stukjes, eigenlijk.

[Zut Alors!]

EggeD schreef op 08-03-2005 @ 23:39 :
Er is een beestje in de kleding van de hoofdpersoon gekropen, die haar op dat moment steekt en vergiftigt. Ze schrikt en voelt het, heel lyrisch allemaal, het beestje verdwijnt van het podium en de hoofdpersoon begint te bezwijken.

Dit is juist een van de meer straight-forward stukjes, eigenlijk.

Okee, dan vind ik dat het meest onzinnige onderdeel van je tekst. Het past totaal niet in het beeld. De rest is wel grappig om te lezen trouwens. Het steekt apart in elkaar.

[EggeD]

Zut Alors! schreef op 08-03-2005 @ 23:49 :
Okee, dan vind ik dat het meest onzinnige onderdeel van je tekst. Het past totaal niet in het beeld. De rest is wel grappig om te lezen trouwens. Het steekt apart in elkaar.

Het pas in het beeld dat ik voor mezelf schep: ik blaas het concept op tot iets absurds en ironisch. Noem het absurd, noem het onzinnig.

EggeD schreef op 08-03-2005 @ 23:55 :
Noem het absurd, noem het onzinnig.

*doet*

Ik vind het wel een net stukje eigenlijk, doch, zijn er beestjes die een volwassen persoon zodanig te grazen kunnen nemen?

[EggeD]

Grim schreef op 09-03-2005 @ 06:50 :
*doet*

Ik vind het wel een net stukje eigenlijk, doch, zijn er beestjes die een volwassen persoon zodanig te grazen kunnen nemen?

Blijkbaar.

[EggeD]

Nog eentje, het zal wel vol fouten zitten nog:


- - -

Freestyle 2: Mobiele religie.

'Weet je wat de pastoor zei, net ?' vroeg ze in typisch vrouwelijke opwinding. De Indische merkte op dat ze mooie voeten had, terwijl ze in haar voetzolen kneedde, en dat het zonde was dat ze hier niet vaker kwam. 'Hij zei dat een oudere man zichzelf liet doodrijden door een personenauto, puur om sociale contacten op te bouwen,' zei ze. 'Dat houd je toch niet voor mogelijk ?' De Indische veronderstelde dat ze vast een druk leven zal moeten hebben en dat ze daardoor bezig is haar voeten te verwaarlozen: puur naar haar voeten gekeken, zou ze schatten dat ze toch minstens 10 jaar ouder was. 'Alsof die bejaarden zo eenzaam zijn dat ze tot zulke waanzin overgaan, ja toch ? Maar dat was nog niet het ergste: toen zei-ie dat de jongeren "al vloekend" in zijn voetsporen zouden treden. Zo'n man voorin stapte meteen op en liep de kerk uit, en meteen allemaal andere mensen er achteraan. Zoiets kan toch ook niet ? Die man moet gewoon zijn werk doen, gewoon prediken over Jezus en God en al dat, dan is er toch niks aan het handje ?'

Rechts van haar lag een oude dame met een handdoek over haar hoofd aan het raam, haar voeten werden tot over haar enkels ingesmeerd met een zalfje dat een vieze, gebroken witte kleur had. Het stonk ook een beetje. Maar goed, ze scheen het niet te merken, ze had ook die handdoek; het zou ook ongetwijfeld goed werken. Links van haar lag een wat jongere vrouw op merkwaardige wijze met haar hoofd in een bad met water: via een opening onderin het aquarium was haar hoofd naar binnen geslopen - het was haar een raadsel hoe een hoofd dat groter was dan die opening door die opening gegaan kon zijn (voor de goede orde: ook haar lichaam was van grotere omvang dan de opening) en hoe het er ooit weer uit zou moeten komen - en lag het nu wat ongemakkelijk op de bodem. Ze ademde door een rietje dat net lang genoeg was om boven de waterspiegel de buitenlucht naar haar mond te laten dalen. Er was geen Indische die zich om haar bekommerde. Er was geen mogelijkheid tot het lezen van tijdschriften.

'Nee ik vond het echt niet kunnen ! Daarna begon hij nog over dat oudere vrouwen ook iets deden - ik weet niet meer wat, ik was een beetje in de war, dat kun je je vast wel voorstellen - maar in ieder geval dat ze ook meteen doodgingen terwijl ze in contact probeerden te komen met hun medemens, en weer waren er de jongere meiden die haar de dood in volgden. Wat zijn dat voor beelden ?' Ze kreeg intussen hetzelfde vieze zalfje toegesmeerd door haar Indische, haar rechterbuurvrouw had dus waarschijnlijk ook oude voeten. Als de Indische echter zou proberen om een handdoek op haar hoofd te leggen, zou ze dat beletten. 'Hoezo modern ? Juist niet toch, iedereen gaat weg ! Hij moet niet van die donkere ideeën hebben, de kerk is een plek van bezinning, niet van inboezeming van angst.' De zalf was koud. 'Nee ! Jij zou toch ook niet gaan ?' IJskoud. 'Niet waar !'. Super erg kei koud, etc.

Een ober kwam binnen en langs en stootte haar aan. Ze schrok en haar religie vloog uit haar handen, recht in het aquarium. Wat er daar precies gebeurde was niet te zeggen, de jonge vrouw crepeerde alsof ze onder stroom stond, ze bewoog alsof ze wilde seks had, seks met de dood. Ze vroeg zich af of dat kan met alleen een kleine religie - dat wekt toch niet genoeg stroom ? - en ze staarde vooruit en vroeg zich dat nogmaals af, totdat de paniek om haar heen toch zo hevig werd dat ze niet meer kon nadenken. Uit schaamte - de jongedame was tenslotte gestorven - rende ze de deur uit, met haar ingezalfde voetjes over het blubberige grind.


- - -

[Zut Alors!]

EggeD schreef op 09-03-2005 @ 11:52 :

Blijkbaar.

Deze nieuwe vind ik trouwens wel super erg kei grappig etc.
Ik zit nou helemaal te piekeren over dat vrouwtje in die bak water...

[Vogelvrij]

Ik vind deze een stuk leuker in ieder geval Alleen snap ik niet precies wat er nu in die bak water valt