Mijn levensverhaal

Ik ben aan het proberen om mijn levensverhaal vanaf de tweede klas op papier te gaan zetten. Ik ben pas net begonnen maar ik wil graag van jullie weten wat jullie van mijn schrijfstijl vinden. Ik weet niet hoe lang ik het vol ga houden, maar ik ga proberen om elke dag een stukje te schrijven. Maar aangezien ik heel vaak alles overlees en corrigeer zal het niet opschieten.
Mijn verhaal gaat over problemen en de psychiatrie, maar ook over alledaagse dingen. Nja, meer ga ik niet verklappen, dat lezen jullie vanzelf wel.

---------------------

'Piep piep piep, piep piep piep'. Mijn wekker gaat af terwijl het voor mijn gevoel nog veel te vroeg is. Ik draai me om, druk mijn wekker uit en sta dan toch maar op. Ik loop naar de badkamer, was mijn gezicht en ga me dan aankleden. Als ik beneden kom is mijn moeder al wakker. Ze heeft de tafel gedekt en ik schuif bij haar aan. "Goeiesmorges" zeg ik. "Ook goedemorgen" is het antwoord. "Heb je er zin in?" ik zeg ja, en dat meen ik ook. Een eerste schooldag is altijd leuk. Dan zie je al je vrienden weer en kun je vertellen wat je in de vakantie allemaal beleefd hebt. Nadat ik een boterham en een beker melk naar binnen gewerkt heb trek ik mijn jas aan en stap op de fiets. Eerst fiets ik naar Kim. Zij woont twee straten verderop en is een van mijn beste vriendinnen. Als ik de oprit op fiets komt ze al naar buiten gelopen. "Hee Kim!". "Hoi". Samen fietsen we verder. We kletsen wat over de vakantie en over jongens totdat we een half uurtje later op school aankomen. We stallen de fietsen en lopen naar binnen. Daar is het nog rustig. Kim wil altijd op tijd op school zijn, van mij hoeft dat niet zo maar ik vind het best.
Nadat we onze jassen hebben opgehangen lopen we naar de hal en zoals altijd bekijken we eerst of er iets uitvalt. Helaas, vandaag geen uitval. Het eerste uur hebben we Nederlands van meneer Damhuis. Ik heb me laten vertellen dat hij een heel grappig mannetje is, dus ik ben zeer benieuwd.

In de pauze ben ik met mijn vriendenclub. Iedereen vertelt over zijn vakantie en ook ik vertel hoe mijn vakantie in Frankrijk geweest is. Ik ben samen met mijn vader, moeder, broer, tante, oom, 2 neefjes en een nichtje in de bergen geweest en heb, zoals elk jaar, veel gewandeld. Daarna zijn we nog naar een ander deel van Frankrijk geweest, namelijk aan een groot meer in de Gorges du Verdon. Daar zochten we mijn tante en oom op die daar elk jaar op de camping staan. Al met al heb ik me goed geamuseerd.

Na school besluiten we om met z’n allen nog even de stad in te gaan. Het is tenslotte lekker weer en we hebben nog niet veel huiswerk opgekregen. In de stad sleep ik de groep mee de Vero Moda in. Ik zie een onwijs leuke broek hangen. Hij is van spijkerstof en heeft wijde pijpen. Ik duik de pashokjes in en kleed me om. "Kim, kom eens even kijken!" roep ik naar de andere kant van de winkel. Kim komt en keurt de broek goed. Hij zit ook enorm lekker dus ik besluit de broek te kopen. Dat is dan de eerste broek die ik van mijn kleedgeld gekocht heb. Ik ben tevreden.

Om vijf uur is het tijd om naar huis te gaan. Ik fiets samen met Kim en Karen. Karen woont een wijk verder dan Kim en ik maar het ligt eigenlijk precies op de route naar school dus vraag ik mijn vriendinnen of het niet leuk is als we voortaan samen naar school fietsen. Dat lijkt hen een goed idee dus spreken we af dat Kim en ik morgen om tien over half acht bij haar zijn.

Als ik thuis kom vraagt moeders waar ik geweest ben. "In de stad, met de hele vriendenclub" zeg ik. "Gezellig" antwoord mijn moeder "en hoe was je eerste schooldag?" Ik vertel haar dat meneer Damhuis echt zo grappig is als gezegd wordt; dat Latijn en Grieks me leuke vakken lijken maar dat de lerares, die tevens onze mentor is, een beetje chaotisch is en dat de klas me goed bevalt.
Ik pak wat te drinken en ga naar boven. IJverig begin ik het Griekse alfabet uit mijn hoofd te leren.
’s Avonds kijk ik nog even tv en ga dan om half 10 naar bed. Morgen is er weer een dag.

[melkpakje]

Het lijkt meer op een dagboek dan op een levensverhaal vind ik. Het is ook een beetje opsommerig en er gebeurt niet echt iets. Maar dit is ook maar 1 dag uit je leven natuurlijk

melkpakje schreef op 07-04-2005 @ 18:58 :
Het lijkt meer op een dagboek dan op een levensverhaal vind ik. Het is ook een beetje opsommerig en er gebeurt niet echt iets. Maar dit is ook maar 1 dag uit je leven natuurlijk

Nu gebeurd er inderdaad nog niet veel, ik wou eerst een beetje een inleiding geven over hoe mijn leven toen was zodat je straks kunt zien hoe het allemaal verandert.

[niam]

Probeer de inleiding iets onderhoudender / spannender te maken.

Nu dacht ik eigenlijk: "Nogal boeiend hoe jij je tanden poetst, 'goeiesmorges ' tegen je moeder zegt en een onwijs leuke broek in de Vero Moda koopt."

Verwerk je gedachten en gevoelens er vanaf de inleiding in, dat spreekt meer aan.

[I C U]

Het is te beschrijvend, en zoals niam al zei: probeer het iets onderhoudender te maken.
Het is teveel van: We doen dit, we doen dat, toen gingen we dat doen, en dit. Een opsomming van handelingen. En dat leest nogal rot.

ik heb bewust nog geen gevoelens beschreven omdat ik in die tijd mijn gevoelens nog niet herkende. maar misschien hda ik er beter wel iets mee kunnen doen. bedankt voor de reacties. ik zal het volgende stuk wat boeiender maken.

je schrijfstijl vin ik eerlijk gezegd een beetje standaard. Niet iets wat ik met plezier lees, als ik alleen op de schrijfstijl af moet gaan. Verder sluit ik me bij de rest aan..... Btje te opsommerig....

[farai]

Ik vind het best goed. De anderen zeggen wel van:"je moet er meer gevoel inleggen." Maar as het echt je levensverhaal(tje) word vind ik niet da je al direct mensen moet overdonderen met allerlei emoties.

Groetjes Sofie

[Redhair]

Het is inderdaad een beetje een opsomming, maar ik ben wel benieuwd naar de rest.
Het is het beste om elk citaat op een andere regel te zetten.

Zo heb jij het:

Ze heeft de tafel gedekt en ik schuif bij haar aan. "Goeiesmorges" zeg ik. "Ook goedemorgen" is het antwoord. "Heb je er zin in?" ik zeg ja, en dat meen ik ook. Een eerste schooldag is altijd leuk

Maar dit is netter:

Ze heeft de tafel gedekt en ik schuif bij haar aan. "Goeiesmorges" zeg ik.
"Ook goedemorgen" is het antwoord. "Heb je er zin in?"
ik zeg ja, en dat meen ik ook. Een eerste schooldag is altijd leuk

[Redhair]

Het is inderdaad een beetje een opsomming, maar ik ben wel benieuwd naar de rest.
Het is het beste om elk citaat op een andere regel te zetten.

Zo heb jij het:

Ze heeft de tafel gedekt en ik schuif bij haar aan. "Goeiesmorges" zeg ik. "Ook goedemorgen" is het antwoord. "Heb je er zin in?" ik zeg ja, en dat meen ik ook. Een eerste schooldag is altijd leuk

Maar dit is netter:

Ze heeft de tafel gedekt en ik schuif bij haar aan.
"Goeiesmorges" zeg ik.
"Ook goedemorgen" is het antwoord. "Heb je er zin in?"
ik zeg ja, en dat meen ik ook. Een eerste schooldag is altijd leuk

[Chofi]

Het doet me eigenlijk helemaal niets.. Het is niet heel slecht, maar als je zo doorgaat wordt het heeeeeeeeeeeel saai

[SiemdeCyper]

'Piep piep piep, piep piep piep'. Mijn wekker gaat af terwijl het voor mijn

Ik heb het nog niet gelezen, maar alvast please beschrijf geen geluiden op die manier. Dan wordt het wel een heel gehorig verhaal

Ik heb wat dingetjes in het eerste stuk veranderd. De citaten staan nu netjes op de volgende regel en ik heb een stukje er tussen gevoegd. Een stukje dat wel belangrijk is voor het verhaal. Ook heb ik een nieuw stuk erbij geschreven. Hier komt het:

'Piep piep piep, piep piep piep'. Mijn wekker gaat af terwijl het voor mijn gevoel nog veel te vroeg is. Ik draai me om, druk mijn wekker uit en sta dan toch maar op. Ik loop naar de badkamer, was mijn gezicht en ga me dan aankleden. Als ik beneden kom is mijn moeder al wakker. Ze heeft de tafel gedekt en ik schuif bij haar aan.
"Goeiesmorges" zeg ik.
"Ook goedemorgen" is het antwoord. "Heb je er zin in?"
Ik zeg ja, en dat meen ik ook. Een eerste schooldag is altijd leuk. Dan zie je al je vrienden weer en kun je vertellen wat je in de vakantie allemaal beleefd hebt. Nadat ik een boterham en een beker melk naar binnen gewerkt heb trek ik mijn jas aan en stap op de fiets. Eerst fiets ik naar Kim. Zij woont twee straten verderop en is een van mijn beste vriendinnen. Als ik de oprit op fiets komt ze al naar buiten gelopen.
"Hee Kim!".
"Hoi".
Samen fietsen we verder. We kletsen wat over de vakantie en over jongens totdat we een half uurtje later op school aankomen. We stallen de fietsen en lopen naar binnen. Daar is het nog rustig. Kim wil altijd op tijd op school zijn, van mij hoeft dat niet zo maar ik vind het best.
Nadat we onze jassen hebben opgehangen lopen we naar de hal en zoals altijd bekijken we eerst of er iets uitvalt. Helaas, vandaag geen uitval. Het eerste uur hebben we Nederlands van meneer Damhuis. Ik heb me laten vertellen dat hij een heel grappig mannetje is, dus ik ben zeer benieuwd.

Als ik de klas binnenstap zie ik Dirk zitten. Verlegen stap ik naar hem toe. Hoewel hij mijn vriendje is zeg ik niet veel, alleen 'hoi'. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik ben zo ontzettend verliefd op hem. In de vakantie heb ik hem zes weken niet gezien; eerst was ik drie weken op vakantie en daarna hij. Hij heeft me wel een heel lief kaartje gestuurd en een bandje waar hij een liedje laat horen wat hij zelf geschreven en gezongen heeft.
Ik zoek een plaatsje naast Kim en ga zitten. De les begint.

In de pauze ben ik met mijn vriendenclub. Iedereen vertelt over zijn vakantie en ook ik vertel hoe mijn vakantie in Frankrijk geweest is. Ik ben samen met mijn vader, moeder, broer, tante, oom, 2 neefjes en een nichtje in de bergen geweest en heb, zoals elk jaar, veel gewandeld. Daarna zijn we nog naar een ander deel van Frankrijk geweest, namelijk aan een groot meer in de Gorges du Verdon. Daar zochten we mijn tante en oom van mijn vaders kant op die daar elk jaar op de camping staan. Al met al heb ik me goed geamuseerd.

Na school besluiten we om met z’n allen nog even de stad in te gaan. Het is tenslotte lekker weer en we hebben nog niet veel huiswerk opgekregen. In de stad sleep ik de groep mee de Vero Moda in. Ik zie een onwijs leuke broek hangen. Hij is van spijkerstof en heeft wijde pijpen. Ik duik de pashokjes in en kleed me om.
"Kim, kom eens even kijken!" roep ik naar de andere kant van de winkel.
Kim komt en keurt de broek goed. Hij zit ook enorm lekker dus ik besluit de broek te kopen. Dat is dan de eerste broek die ik van mijn kleedgeld gekocht heb. Ik ben tevreden.

Om vijf uur is het tijd om naar huis te gaan. Ik fiets samen met Kim en Karen. Karen woont een wijk verder dan Kim en ik maar het ligt eigenlijk precies op de route naar school dus vraag ik mijn vriendinnen of het niet leuk is als we voortaan samen naar school fietsen. Dat lijkt hen een goed idee dus spreken we af dat Kim en ik morgen om tien over half acht bij haar zijn.

Als ik thuis kom vraagt moeders waar ik geweest ben.
"In de stad, met de hele vriendenclub" zeg ik.
"Gezellig" antwoord mijn moeder "en hoe was je eerste schooldag?"
Ik vertel haar dat meneer Damhuis echt zo grappig is als gezegd wordt; dat Latijn en Grieks me leuke vakken lijken maar dat de lerares, die tevens onze mentor is, een beetje chaotisch is en dat de klas me goed bevalt.
Ik pak wat te drinken en ga naar boven. IJverig begin ik het Griekse alfabet uit mijn hoofd te leren.
’s Avonds kijk ik nog even tv en ga dan om half 10 naar bed. Morgen is er weer een dag.

Zo gaan er een aantal weken voorbij. Ik ga naar school, doe mijn best en haal goede punten. In de herfstvakantie besluiten we (mijn ouders, mijn broer en ik) naar Terschelling te gaan.
Mijn broer heet Dinant en is vier jaar ouder dan ik. Vroeger hadden we vaak ruzie. Meestal gaf ik hem dan de schuld en werd hij naar zijn kamer gestuurd, terwijl ik het stiekem gedaan had. Tegenwoordig kijk ik best wel tegen hem op. Hij is gewoon heel slim, zit nu in de zesde klas van het Gymnasium.

Na een uur op de boot gezeten te hebben komen we aan in Terschelling. Met de bus rijden we naar het huisje toe. Het is half 1 en we besluiten eerst onze spullen uit te pakken en dan nog even naar het strand te lopen. Op het strand kijkt mijn moeder naar de vogels en ik ben schelpen aan het zoeken. Thuis heb ik een hele verzameling mooie schelpen liggen in een kastje met glazen deurtjes die mijn vader zelf gemaakt heeft. De Nederlandse schelpen zijn niet zo mooi maar toch is het leuk wat te verzamelen.
Opeens begint mijn broer over het eten.
"Eigenlijk wil ik geen vlees meer eten" zegt hij. Dit bericht is heel verrassend voor mijn ouders.
"Ik heb een artikel in de krant gelezen over varkens en het bevalt me niet hoe die beesten behandeld worden. Bovendien is het zo dat je voor één kilo vlees eerst drie kilo granen aan dat varken moet voeren. Die granen kun je beter aan mensen in derdewereldlanden geven, dan is er minder honger op aarde". Zo heb ik er nog niet over nagedacht. Ik heb wel al vaker erover gedacht om vegetariër te worden, omdat ik het zo zielig vind voor de dieren hoe ze worden behandeld. Meteen neem ik mijn besluit. Als mijn ouders dan toch apart moeten koken kan ik net zo goed mee doen.
"Ik doe mee, ik vind dat je groot gelijk hebt" zeg ik. Nu zijn mijn ouders nog meer verbaasd.
"Nou, ok dan", antwoord mijn moeder. "Maar dan wil ik wel dat jullie op een gezonde manier blijven eten. Dus veel bonen en granen en geen gezeur over 'dat lust ik niet', begrepen lentekriebel?"
Ik schud mijn hoofd ten teken van mijn instemming. Die avond eten we macaroni zónder gehakt.

De vakantie vliegt voorbij. We wandelen en fietsen veel en waaien uit op het strand. ’s avonds doen we vaak wat spelletjes want een tv is er niet.

Weer terug op school heb ik wat te vertellen. Kim vindt het knap van me dat ik vegetariër ben geworden. Eigenlijk is het dat niet. Het is helemaal niet moeilijk om van het vlees af te blijven! Ik dacht echt dat ik het er lastig mee zou krijgen maar dat valt reuze mee. Ik hoef maar aan die dieren te denken en ik heb al meteen geen trek meer.

Op zondag heb ik strijkersdag. Dat is een dag, eens in het jaar, dat allemaal violisten en cellisten bij elkaar komen op het concervatorium in Maastricht om samen muziek te maken. Ik zelf speel viool, inmiddels al acht jaar. Ik begon op mijn vijfde. Ik zag iemand viool spelen en dat vond ik zo geweldig dat ik het zelf ook wou. Mijn ouders vonden het prima. Mijn vader is musicus van beroep en hielp me met studeren. Elke dag oefende ik en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.
De dag begint al vroeg. Om tien uur zit iedereen met zijn instrument klaar. De repetitie gaat goed en om 12 uur hebben we pauze. Samen met Mare, Janna en Dianne ga ik de stad in want dit jaar komt de officiële sinterklaas in Maastricht aan en dat moet natuurlijk gevierd worden. Met handen vol pepernoten komen we terug op het conservatorium en daar krijgen we natuurlijk een opmerking over van de dirigente die tevens onze vioollerares is. De rest van de dag repeteren we nog hard aan de muziekstukken en ’s avonds hebben we dan een uitvoering. Ineens schiet er een pijn door mijn knie. Als de uitvoering is afgelopen strompel ik het podium af. Mijn moeder geeft me een complimentje voor het goede optreden en vraagt waarom ik zo strompel.
"Ik weet het niet, ik heb ineens erg last van mijn knie", zeg ik.
Samen rijden we naar huis. De pijn in mijn knie blijft maar aanhouden. Als ik in bed lig kom ik niet in slaap. Wat is er toch met me aan de hand?

[Roosje]

Ik vind het nog steeds te statisch. Er gebeurt wel wat, maar het is "en toen dit en toen dat en toen gingen we naar Sinterklaas en toen had ik een vriendje", zeg maar. Het is saai geschreven.