[Verhaaltje] Oegstgeest

[Just Johan]

Oegstgeest was ongemerkt een beetje mijn thuis geworden. Blindelings wist ik de Kempenaer- te vinden en de ingang van de Albert Heijn, een mandje in één vloeiende beweging, brood en melk. Soms nog verraste me het gemak waarmee ik me had aangepast, maar de morgens waarop ik me, voordat ik mijn ogen had geopend, kon afvragen in welk bed ik was beland, waren nu een zeldzaamheid en met de kippen in het Wilhelminapark was ik ruimschoots vertrouwd geraakt.
De eerste maal dat ik hem, wiens gedachten ik nu voor het eerst zo plots beschreven zag, bemerkte, wordt in mijn herinnering overschaduwd door een klein incident, niet meer dan tien minuten later, toen ik in de rij bij de kassa aansloot achter een dame die de meest krachtige jaren van haar leven reeds achter zich had gelaten.
Soms dringen zich situaties aan je op, die je het liefst vermijden zou, hoewel ze je geen schade berokkenen, anders dan zich voor immer te versmelten met de herinnering aan de heersende beslommeringen. Zo ook nu. De woorden 'nineteeneightyfour' en 'Orwell' sprongen in MULO-engels van haar lippen of het haar meest gehate vijanden betrof. Ik begreep dat ze, nu geen zonnehemel, geen anti-rimpelcréme, geen liefde in haar leven haar nog bescherming kon bieden tegen de vergankelijkheid, haar eigenwaarde moest ontlenen aan het tonen van een overdosis aan intellectualiteit aan het meisje achter de kassa, dat haar vriendelijk om haar bonuskaart had gevraagd.
Dit waren de momenten waarop ik hardop trots was een slaaf te zijn van de consumptiemaatschappij, al was het slechts om enig tegenwicht te bieden aan de uitwas van superioriteit die voor me stond. Zwijgend schaarde ik me aan de kant van het verlengstuk van Big brother, maar mijn stem werd niet gehoord.
Simpelheid was mijn motto. Hoe vaak bemerkte ik niet hoezeer trivialiteiten en wijsheid met elkaar verbonden konden wezen, dat om iedere hoek een zinnige gedachte voor het oprapen kon liggen. Bovendien stelde ik mijzelf ten doel de wereld zo simpel te beschouwen als ik maar mogelijk achtte. Voor het te pas en te onpas refereren naar citaten uit boeken of essays, andermans denkwerk, was geen plaats, tekenen van eigen onvermogen. Anderzijds wist ik dat de meest simpele structuren, de grootst mogelijke vragen konden oproepen. Ik schreef mijn gehele scriptie over het tekenen van vierkanten en nog was ik niet uitgepraat, maar ik wist, hoe simpeler ik de zaken bekeek, hoe meer ik ervan zou kunnen begrijpen.
Die dag ben ik hem vergeten, maar de volgende dag en de dag daarna, en misschien ook de dag daarna, of de dag daar weer na, zag ik hem opnieuw, en steeds meer raakte ik gefascineerd. Wanneer ik de Kempenaerstraat binnenkwam, vanaf de drukke weg, dan zag ik hem van ver al staan, verschanst achter twee lagen etalageruit, een van de voorkant en een van de zijkant. Het was een winkel waar ik nooit kwam, ik zou de naam niet weten. Schoenen en tassen, dat weet ik wel. En ik zou zweren, dat wanneer ik naderbij kwam, twee kleine kinderogen mijn pad nauwlettend gadesloegen, zoals alleen twee kleine kinderogen dat kunnen, maar wanneer ik dan langszij kwam, leek het of ik niet voor ze bestond.
Lang heb ik me afgevraagd wat de reden was dat hij daar stond. Als ik niet slapen kon, bedacht ik soms theorieën, die ik dan later verifiëren zou, maar nooit doorstonden ze de toets. Zou de lucht een heel groot ijsje zijn? Met een hoorn van steen, maar nee. Ik heb overigens nooit gedurfd daar zelf te staan, en hoewel dat misschien deels uit schaamte voortkwam, was het toch ook vooral een iets dat niet van mij was, iets dat kapot kon, en waar ik dan geen schuld aan wilde hebben. Toch kwam het zover.

Op een dag, een paar weken later, paste ik mijn route aan. In plaats van om de fietsenstalling heen te lopen, volgde ik de stoep langs de etalage en daar minderde ik vaart. De ogen volgden. Maar wederom, toen ik langszij kwam, staakten ze de achtervolging en staarden recht vooruit. Ik stond inmiddels stil en keek naar hem. Ik glimlachte vriendelijk, en schuchter draaide hij zijn hoofd heel even in mijn richting om vervolgens weer veilig star vooruit te kijken.
'Mag ik eens vragen,' vroeg ik alleraardigst, 'waarom jij hier steeds zo staat te kijken?'
De starende blik werd nu frontaal op mij gericht.
'Uh,' stootte het jongetje, of iets dan daarop leek.
'Is alles goed met je? Wees niet bang voor mij.'
Hij staarde nog heel even, maar is toen weggerend, voor altijd, ik heb hem nooit meer daar gezien. Vaak dacht ik nog aan het jongetje en alle dromen die ik had verwoest. Zelfs toen het jongetje al lang geen jongetje meer kon zijn geweest, dacht ik er nog weleens aan, en altijd bleef het het jongetje, alsof hij daar op dat moment niet voor immer was verdwenen, maar deel van mij geworden was.

Benjamin Both schreef 'Vlinders op sterk water'. Het lag al een tijd op me te wachten, maar het kwam er niet van. Nu kwam het er van, in de serre met een kop koffie erbij, verwarmd door de zonnestralen door het glas gelaten, waar de vochtige vroege lentekoude alleen tegen het raam voelbaar was. Ik werd één met het boek, de bladzijden als vensters die ik met mijn vingers bevoelde om te weten dat ze er echt waren. Ik herkende de straten, de weiden, de Oegstgeestenaren, uit mijn studententijd. En plots herkende ik mijzelf.

'Toen ik zeven jaar was en dertien dagen, verloor ik mijn vader. Vaak huilde ik stil omdat ik dat verdriet niet delen wilde, soms hardop om juist de stilte te doorbreken, en de leegte te vullen met al dat ik schreeuwend voort kon brengen. Troost vond ik niet.
Het was op een dag weken nadien, dat ik aan de hand van mijn moeder de schoenwinkel verliet, en één moment, slechts één enkel moment, de illusie had mijn vader terug te zien. De jas, het postuur, het loopje, identiek. Het zal de breking van het raam geweest zijn, het spel van glas en licht, maar ze brachten me geluk, voor een moment. Die enkele seconde had ik voor altijd willen herbeleven, maar het pad dat haastig werd bewandeld was niet aan mij te worden uitgezet, voor zover het afstand was die nog van belang was. Liefst had ik de tijd daar stil gezet, maar nu er andere krachten werkten, had ik tenminste nog een zichtbare vijand waar ik me tegen kon afzetten.
Op weg naar de auto keek ik zoekend om mij heen, huilend ook, maar mijn vader was nergens meer te zien. Wekenlang zocht ik gelegenheden om terug te keren naar die plek, en ik vond ze, want als ik beloofde dat ik rustig wezen zou, mocht ik buiten bij de speeltoestellen blijven wachten, wanneer mijn moeder her en der haar dingen deed. En langzaam leerde ik de persoon kennen die ik eerder voor mijn vader had aangezien - hij volgde stipt zijn schema, waar ik verder geen weet van wilde hebben - maar in de eerste dagen, wanneer ik focuste en mijn ogen dan half dichtkneep, begaf ik me in de schemerwereld waarin ik geen onderscheid meer maken kon. Toch, het duurde niet lang aleer ik kennis maakte met de kille steken om het hart, van een illusie die in verval is geraakt.
Er kwam een laatste wending. De laatste keer dat ik er stond, in afwachting of hij ook deze keer weer komen zou, kwam hij in mijn richting gelopen. Ik schrok ervan en besloot om niet te kijken, maar hij liet me geen keuze. Hij sprak tegen me, het moet hem zijn opgevallen dat ik daar steeds weer naar hem stond te kijken. En die stem, hij was anders dan ik had verwacht, maar allervriendelijkst. Hij vroeg of alles goed met me was en hij zei dat ik niet bang hoefde te wezen, wat me rust gaf. Hoewel hij het niet was, had hij het zo kunnen zijn.
Wat had ik graag opnieuw mijn ogen dichtgeknepen en zijn hand gepakt, om nooit meer los te laten, en nooit meer op te kijken, maar ik ben weggerend, om het moment niet kapot te maken, en ik heb er nog vaak aan terug gedacht, hoe een volslagen onbekende een kleine jongen troost wist te bieden, waar alle anderen hadden gefaald.’

[Zut Alors!]

Mijn eerste indruk is: een hele grote

Het is af en toe nog wat te ingewikkeld verwoord, maar het las lekker weg. Het einde had iets minder concreet gemogen (het sluit niet lekker aan), maar de uitleg is fijn. Al met al een apart verhaal, dat wel.

[Vogelvrij]

Ik heb hem niet uitgelezen...

Simpelheid was mijn motto.

Dat zou je toch niet zo zeggen, als je je verhaal zo leest. Ik weet dat het niet echt intelligent staat om te zeggen, maar ik vond het gewoon te moeilijk

[duivelaartje]

Ik kom niet verder dan 4 zinnen. Er lijkt geen einde aan al die zinnen te komen.

[Zut Alors!]

Oja, wat bedoel je eigenlijk te zeggen met 'de kempenaer-' ?

Die quote van Vogelvrij is trouwens wel briljant

[Just Johan]

Zut Alors! schreef op 06-05-2005 @ 11:16 :
Oja, wat bedoel je eigenlijk te zeggen met 'de kempenaer-' ?

Die quote van Vogelvrij is trouwens wel briljant

Dankjulliewel voor jullie moedige pogingen om je er desondanks doorheen te worstelen. 'de Kempenaer-' is kort voor 'de Kempenaerstraat' (zoals dat verderop wel ergens staat uitgeschreven).

[Zut Alors!]

Oh, op die manier. Het streepje (-) was namelijk wel storend voor de zin.